Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

ลำดับตอนที่ #160 : กลุ่มคนที่ไม่ธรรมดา

          เวทมนตร์ธาตุไฟระดับเจ็ด พายุเพลิง

          พายุไฟขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นกลางสนามประลอง อานุภาพของมันเป็นเวทมนตร์ระดับเจ็ดโดยไม่ต้องสงสัย หลังจากปล่อยให้ใครต่อใครได้รับชมจนพอใจ ไม่รู้ว่าอารันได้ซ่อนลูกเล่นอะไรเอาไว้ในคัมภีร์เวทม้วนนั้น เพราะอยู่ๆพายุเพลิงที่เปี่ยมไปด้วยพลังทำลายถึงค่อยๆสลายหายไปราวกับเรื่องเมื่อครู่เป็นแค่ภาพลวงตา

            คราวนี้ใบหน้าของซิกเริ่มแข็งค้างขึ้นเล็กน้อย สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เขารู้ดีว่าเกิดจากอะไร คนที่เขียนคัมภีร์เวทขึ้นมาปกติจะมีอิสระอย่างเต็มที่ในการแต่งเติมหรือปรับแต่งเวทมนตร์บทไหน แต่นี่เรียกได้ว่าเป็นศาสตร์ชั้นสูงจนไม่รู้จะสูงได้ยังไงอีก หากเทียบอัตราส่วนว่าในบรรดาจอมเวทร้อยคนจะมีผู้ที่สามารถเขียนคัมภีร์เวทได้หนึ่งคน ในหมู่จอมเวทเหล่านั้นก็มีเพียงหนึ่งคนที่สามารถปรับแต่งเวทมนตร์ได้

             โนอาห์หัวเราะออกมาเบาๆ ชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “สำหรับกระหม่อมกับ...อาจารย์แซ่หลี่ องค์ชายไม่ต้องเป็นกังวล หวังว่าชื่อเสียงของเราสองคนจะเพียงพอสำหรับการประลองกับพรรคพวกขององค์ชายก็เท่านั้น”

น้ำเสียงและท่าทางของโนอาห์ยังคงแฝงไปด้วยความยียวนกวนประสาทตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ แต่ซิกนั้นทำเป็นมองข้ามไม่สนใจ เพราะตอนนี้เขารู้สึกว่ามีใครบางคนที่น่าสนใจไม่แพ้กันยืนอยู่ข้างๆ

หลี่เจิ้งหมินเหมือนรู้ตัวว่าถูกมองอยู่ เขาประสานมือคารวะซิกเล็กน้อย เจ้าชายที่เติบโตจากอีเดนหรี่ตามองอย่างใช้ความคิด คนผู้นี้เขาพอจะได้ยินชื่อเสียงมาบ้าง แต่ทั้งความสามารถและหน้าตาล้วนยังไม่เคยเห็นมากับตา พอมาเจอตัวจริงซิกกลับรู้สึกว่าข่าวลือพวกนั้นช่างละเมอเพ้อพกยิ่งนัก

ความรู้สึกไม่ต่างไปจากยามแรกที่เขาได้เจอกับโนอาห์ แต่กลับประหลาดยิ่งกว่าเพราะในตัวโนอาห์ยังมีพลังเวทบางๆให้เขารู้สึกได้ แต่สำหรับหลี่เจิ้งหมินนั้นไม่ใช่ พลังภายในตัวเป็นอะไรที่ซิกไม่รู้จัก รวมไปถึงปราณจิตของซูหมิงก็ไม่ถือว่าใกล้เคียงแต่อย่างใด สำคัญไปกว่านั้นคือความสามารถในการปิดบังตัวตนที่เข้าขั้นร้ายกาจ หากมองเผินๆจะพบว่าหลี่เจิ้งหมินเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง แต่คนระดับซิกรู้ดีว่าคนๆนี้หาได้ธรรมดาอย่างที่ตาเห็น

“ส่วนเพื่อนของกระหม่อมอีกสองคน ให้องค์ชายรู้จักพวกเขาด้วยตัวเองเลยดีกว่า” โนอาห์ยิ้มน้อยๆ ผายมือไปทางนิกซ์ก่อนคนแรก ชายตัวเล็กที่นับหนึ่งถึงร้อยในใจอยู่นานเป็นสะดุ้งทันทีที่โดนชี้ตัว เขายิ้มแหยๆแสดงท่าทีประหม่าอย่างเห็นได้ชัดให้ความแตกต่างจากคนรอบข้างเขาโดยสิ้นเชิง ส่วนในใจนั้นลอบกล่าวโทษเพื่อนซี้ที่ชื่อว่าโนอาห์และอารันไปแล้วเรียบร้อย

“ผมเอ่อ..ชื่อ นิกซ์ วาเลนไทน์ครับ ขอฝากตัวด้วย” นิกซ์กล่าวอย่างเก้อเขิน

ซิกไม่แสดงท่าทีอะไรมากไปกว่ายืนสำรวจนิกซ์อีกครั้ง เขาจำได้ว่าเคยเห็นคนๆนี้ในวันเปิดพิธีการศึกษา แต่ข่าวคราวเกี่ยวกับนิกซ์ในโรงเรียนรู้สึกว่าจะเงียบจนเหมือนไร้ตัวตน จนในที่สุดซิกจึงลงข้อสรุปว่าเขาเองก็ไม่ต่างไปจากนักเรียนคนอื่น

แต่นั่นก็แค่ในตอนแรกก่อนที่จะมาถึงวันนี้...