Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 กติกา

 “เกณฑ์การตัดสินล่ะคะ หรือจะบอกว่าถ้าผ่านการสอบไปได้ ทุกคนในกลุ่มนั้นก็ผ่านการสอบหมดเลยหรือเปล่า” เซเรน่าถาม ทุกๆคนที่ได้ยินต่างพากันส่งเสียงฮือฮากันอีกรอบ เว้นเสียแต่ใครบางคนที่ได้แต่แย้มรอยยิ้มออกมาบางๆ

            หนึ่งในนั้นก็คือโนอาห์ที่รู้สึกเหมือนกำลังโบยบินยังไงยังงั้น

            นั้นก็คือเธอตั้งใจดักทางพวกที่คิดจะอยู่เฉยๆ รอคนอื่นเขาลงมือเต็มที่จนผลการสอบเป็นไปได้ด้วยดี ในขณะที่ตนก็เอาแต่ยืนนิ่งไม่ไหวติงมองความเป็นไปด้วยความใจเย็น หรือจะออกมาปิดฉากในตอนหลังเพื่อสร้างชื่อก็ได้เหมือนกัน

            “เอาเป็นว่ามีใครอยากจะถามอะไรอีกหรือเปล่า ไม่งั้นฉันจะออกไปข้างนอกให้พวกเธอเตรียมตัว อ้อ! มีเวลาแค่สองชั่วโมงเท่านั้นนะบอกไว้ก่อน ขอให้โชคดีในการสอบล่ะ” คนที่แนะนำตัวว่าเป็นกรรมการคุมสอบดูเหมือนว่าจะเบื่อหน้าที่นี้เต็มแก่ เซโน่เอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส และก้าวออกจากห้องไปไม่รอให้ใครเอ่ยปากทักท้วงแต่อย่างใด จนเมื่อปานประตูเพียงหนึ่งเดียวในห้องโถงถูกปิดลง ห้องทั้งห้องก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบอีกครั้ง

            ความเงียบที่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากจุดไหนก่อนดี

            โนอาห์เหลือบมองไปรอบๆ ผู้เข้าสอบทั้งหมดในกลุ่มนี้มีจำนวนสิบห้าคนถ้านับพวกเขาเข้าไปด้วย ถ้าตัดพวกเขาออกก็เหลือเพียงเก้าคนเท่านั้น ซึ่งแต่ละคนปรายตามองเพียงชั่วครู่ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นยอดฝีมือทางศาสตร์เวทระดับหนึ่ง แต่นั้นก็นับว่าเป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่ใครต่อใครควรรู้อยู่แล้ว เพราะถ้าหากไม่แน่ใจก็คงไม่เลือกมาสอบที่โรงเรียนอวาลอนอย่างแน่นอน

            “แล้วทีนี้พวกเราจะเริ่มจากจุดไหนก่อนดี วางแผน คุยจิปาถะ หรือจะชวนคนอื่นมาร่วมมือเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันดีล่ะ” อารันที่นั่งอยู่ยักคิ้วอย่างมีเลสนัย ซายากะและโนอาห์รู้ถึงความนัยที่พ่อค้าผู้นี้ตั้งใจจะสื่อออกมาได้ในทันที

            “ถ้าให้ทุกคนร่วมมือกัน ผมว่ามันจะง่ายขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่าครับ ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็สมคว...” นิกซ์ยังไม่พูดจบ โนอาห์ก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน

            “นายคิดง่ายไป จะมีหลักฐานอะไรมายืนยันล่ะว่าพวกนั้นจะร่วมมือกันได้จริงๆ ดูหน้าแต่ละคนสินิกซ์เอ้ย อีโก้มาเต็มยิ่งกว่าอะไรดี ฉันว่าแทนที่จะทำแบบนั้น...สู้เอาเวลามาคิดทบทวนว่าทำยังไงพวกเราจะสอบผ่านดีกว่านะ” ชายผมดำยิ้มน้อยๆ เอามือตบไหล่เพื่อนตัวเล็กเบาๆ

            “แล้วทางนั้นล่ะคะ...” ซายากะชิ้นิ้วไปยังทิศทางใด จนโนอาห์บังเกิดความสงสัยชั่วครู่ก่อนจะมองตามไปด้วยความสงสสัยใคร่รู้ และภาพที่เขาเห็นก็ถึงกับหน้าหกคะมำหกกระแทกพื้น

            หนึ่งในผู้เข้าสอบเช่นเดียวกับพวกเขากำลังไล่ชวนคนไปเรื่อยๆอย่างขะมักเขม้น และเมื่อมองจากจำนวนคนที่เดินตามชายผู้นั้นอยู่ข้างหลัง ดูเหมือนว่ายุทธการครั้งนี้จะไปได้ด้วยดีไร้สิ่งกีดขวาง คาดว่าอีกไม่นานคงมาถึงจุดที่พวกโนอาห์กำลังยืนอยู่

            “ถอนคำพูดก็ยังทันนะพ่อคนเก่ง” อารันพูดกลั้วหัวเราะ แต่เขาเองก็ยังอดชื่นชมไม่ได้ว่าคนผู้นั้นทำได้อย่างราบรื่นไร้ที่ติ ฟังจากสีหน้าและท่าทางสุดแสนจริงใจนั้นแล้ว ไม่แปลกที่คนอื่นๆจะยอมเป็นแนวร่วมสามัคคีกันในการสอบครั้งนี้ด้วย

            แต่นั้นมันเป็นแค่เปลือกนอกอันหอมหวาน

            “โอ๊ะ กำลังไปทางคุณเซเรน่าแล้วแฮะ อ๊ะ! คุณโนอาห์จะรีบไปไหนน่ะครับ!!” ชายตัวเล็กร้องเสียงหลงเมื่อเห็นสหายใหม่ก้าวเท้าดุ่มๆไปทางกลุ่มคนพวกนั้นด้วยความเร็วไว

            “ดูเหมือนว่าเรื่องสนุกๆกำลังจะเริ่มหลังจากนี้แล้วล่ะนะ” อารันเผยรอยยิ้มแย้มออกมาเหมือนอย่างเคย ก่อนจะค่อยๆหันหน้าไปยังทิศทางที่โนอาห์กำลังเดินไปด้วยความสนใจ

            “จะว่าบ้าบิ่นหรือกล้าหาญดีล่ะคะเนี้ยแบบนี้” ซายากะกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าสดใส

            นิกซ์ว่าคงไม่ใช่ทั้งสองอย่าง

            คนแบบนั้นเกรงว่าจะไม่ได้คิดอะไรอยู่ในหัวเลยซะมากกว่า