คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : My bad boy -...★☆ Chapter 12 ☆★ ฐานะของซันจิ
My bad boy -...★☆ Chapter 12 ☆★
บทที่ 12
ฐานะของซันจิ
ฉันนั่งขยับเมาส์เลื่อนอยู่หน้าเว็บหนึ่งที่กำลังฮิตในช่วงนี้
ฉันเห็นประกาศกิจกรรมใหม่ที่จะจัดขึ้นในเร็ว ๆ นี้
ซึ่งวันนี้ก็รับสมัครวันสุดท้ายแล้ว ฉันเองก็ลังเลมาหลายวันแล้วล่ะ
คราวนี้จะต้องตัดสินใจจริง ๆ สักที
“กิจกรรมคู่เดท...กิจกรรมที่จะสุ่มผู้สมัครที่น่าจะเคมีเข้ากันให้ได้เดทด้วยกัน
1 วันในที่ที่จัดเตรียมไว้ให้สำหรับแต่ละคู่...” ฉันไล่สายตาอ่านให้แน่ใจอีกครั้ง
ยังไงฉันก็โสดอยู่ด้วยนี่ ลองลงดูเล่น ๆ คงไม่เสียหาย...ส่วนเรื่องที่ต้องดูแลพวกนั้น
ก็คงจะขอหยุดได้สักวันละมั้ง...
“วันที่จัดกิจกรรมตรงกับวันศุกร์ ซาโบนี่นา...น่าจะคุยกันได้สินะ ^^
งั้นลงเลยละกัน” ฉันลงชื่อสมัครในกิจกรรม
หลังจากกดสมัครเสร็จ ก็ขึ้นคำถามมาให้ตอบเลือกตอบอยู่ 3 ข้อ
เป็นการเลือกอะไรก็ได้ในตัวเลือกทั้งหมดมา 3 อย่าง แต่ตัวเลือกทั้งหมดนั้น
ไม่ค่อยมีอะไรที่ฉันสนใจมากนัก จึงเลือกอันที่โอเคที่สุด
♪~
เสียงกริ๊งหน้าห้องดังขึ้น ฉันจึงรีบลุกไปเปิดประตู
ทำให้เห็นชายหนุ่มเจ้าของผมเงาสีบลอนด์ทองกับคิ้วม้วน ๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา
“สวัสดีจ้ะ ซันจิ วันนี้มาเร็วนะ” ฉันพูดหลังจากหันไปมองนาฬิกาที่เพิ่งจะ
7 โมงกว่าเอง
“ก็ผมอยากเจอโรบินจังเร็ว ๆ นี่ครับ” อีกฝ่ายพูดอย่างร่าเริง(เกินไป)
อีกทั้งตายังกลายเป็นหัวใจสีชมพูให้เห็นอีก ฉันจึงยิ้มรับเล็ก ๆ
“งั้นรอฉันแป๊บนึงนะ” ฉันบอกเขาเพื่อจะรีบไปเก็บของและออกไปกับเขา
“เดี๋ยวก่อนครับ” ซันจิคว้าแขนฉันไว้ก่อน ฉันจึงหยุดหันไปมองเขา “วันนี้ผมไม่มีงานหรอกครับ
ขอเข้าไปข้างในได้ไหมครับ?” ซันจิมองด้วยสายตาคาดหวัง
“ได้สิจ้ะ ^^” ฉันยิ้มให้อีกฝ่าย
ก่อนเขาจะปล่อยมือที่จับแขนฉันออกและเดินตามเข้ามาในห้อง
“คุณโรบินทานอะไรรึยังครับ?” ซันจิถามในขณะที่เดินเข้ามา
“ยังเลยจ้ะ ฉันไม่ค่อยได้กินอาหารเช้าน่ะ” ฉันยิ้มบาง ๆ ให้อีกฝ่าย
และตรงไปนั่งหน้าโน๊ตบุ๊คต่อ
“แบบนั้นไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ เดี๋ยวผมจะทำอะไรง่าย ๆ ให้ทานนะครับ
ขอยืมครัวหน่อยนะครับ”
“งั้นก็ได้จ้ะ ไปห้องครัวถูกใช่ไหม?”
“ครับ~” อีกฝ่ายตอบ ก่อนจะเดินไปที่ห้องครัว
ฉันนั่งเลื่อนดูชื่อคนที่สมัครกิจกรรมและดูความเห็นของแต่ละคน คนที่มาสมัครกิจกรรมนี้ก็มีเยอะอยู่นะ
จะได้คู่กับใคร เดาไม่ถูกเลยล่ะ
“โรบินจังครับ แซนวิชกับกาแฟครับ” ไม่นานนักซันจิก็นำแซนวิชกับกาแฟที่หน้าตาน่าทานมาวางลงบนโต๊ะข้าง
ๆ
“น่ากินกว่าแซนวิชที่ฉันเคยเห็นอีกนะ ขอบใจจ้ะ ^^”
ฉันยิ้มหวานให้อีกฝ่าย ทำเอาเขามองตาเยิ้มไปเลยล่ะ
ฉันหยิบแซนวิชมาทานพลางดูทีวีที่ซันจิเปิดไปพลาง
ซันจิเดินมานั่งลงข้างฉัน
ก่อนจะขยับเมาส์เลื่อนดูหน้าเว็บที่ฉันเปิดทิ้งไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา
“คุณโรบินสมัครหาคู่เดทเหรอครับ!” ซันจิหันขวับมาถามฉัน
“เอ่อ...ก็ลงเล่น ๆ น่ะจ้ะ” ฉันยิ้มแห้ง ๆ
“ทำไมคุณไม่บอกผมล่ะครับ แค่คุณบอกผมก็ยินดีจะพาคุณไปเสมอนะครับ”
อีกฝ่ายพูดอย่างจริงจัง ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่ามีไฟกำลังลุกโชน
“ฮะ ๆ ขอโทษนะจ๊ะ” ฉันหัวเราะแห้ง
“งั้นผมสมัครด้วยดีกว่านะครับ ❤~” อีกฝ่ายยิ้มร่าก่อนจะเอาคอมฉันไปสมัคร
“-0-...” ฉันเหมือนจะห้ามเขา
แต่ก็คิดได้ว่าถึงเขาสมัครไปก็ใช่ว่าเราจะได้คู่กัน
อีกอย่างก็ไม่รู้จะเอาเหตุผลอะไรไปห้ามเขา เลยปล่อยเลยตามเลย
♪~
เสียงริงโทนโทรศัพท์ที่ไม่คุ้นหูดังขึ้น
ฉันหันไปมองทางซันจิที่หยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา ก่อนจะกดรับสาย
“มีอะไรเหรอเรย์จู?”
ซันจิเอ่ยถามปลายสาย
〔พวกฉันกับพ่อจะไม่อยู่ระยะนึง
ฝากดูงานทางนี้ด้วยนะ〕
“เรื่องอะไรมาฝากฉันล่ะ
ต่างคนต่างอยู่ไปสิ”
〔นาน ๆ ทีก็ช่วยกันหน่อยจะเป็นไรไป
ฝากไปทวงหนี้ให้ด้วยนะ เดี๋ยวส่งที่อยู่ลูกหนี้ไปให้〕
“แต่ว่า...”
พูดไม่ทันจบอีกฝ่ายก็เลื่อนโทรศัพท์ออกจากหู เหมือนจะโดนตัดสายไปแล้ว
“มีอะไรงั้นเหรอ?” ฉันถาม
“ตอนบ่ายมีงานของทางบ้านต้องไปทำน่ะครับ...ไปด้วยกันได้ไหมครับ?”
“งานของทางบ้านนี่นา? ทำไมอยากให้ฉันไปด้วยล่ะ?”
“เรื่องของครอบครัวผมไม่ได้สนใจเท่าไหร่หรอกครับ
ผมอยากอยู่กับโรบินจังมากกว่า ^^”
“งั้นก็ยินดีจ้ะ ^^” ฉันยิ้มให้เขา การที่ได้ไปบ้านอีกฝ่ายมันก็ต้องดีอยู่แล้วสิ จะได้หาข้อมูลด้วย
ซันจิจอดรถลงข้างถนน บริเวณนี้ไม่มีรถผ่านมาสักคัน ทั้ง ๆ
ที่มีบ้านและร้านค้าอยู่มากมาย แต่เหมือนว่าบริเวณนี้จะกลายเป็นที่ร้างไปแล้ว
“มาทำอะไรที่นี่เหรอ?” ฉันหันไปถามอีกฝ่ายที่เพิ่งวางมือจากพวงมาลัยรถ
“ทวงหนี้น่ะครับ” อีกฝ่ายหันมายิ้มบาง ๆ
ให้ฉันพลางปลดเข็มขัดนิรภัยออก “รออยู่ในรถนะครับ อย่าออกไปไหน ผมจะรีบมา”
“จ้ะ...” ฉันพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนเขาจะลงจากรถไป
ฉันหันมองรอบ ๆ ด้วยความสงสัย ทำไมถึงไม่ให้ตามไปนะ
แบบนี้ก็ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปอีก ฉันควรตามสิ ก็ฉันมาสืบเรื่องเขานี่นา
จะให้มาปิดบังกันได้ยังไง
ฉันออกจากรถและแอบตามอีกฝ่ายไปโดยไม่ให้คาดสายตา
ร่างสูงเดินเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งฉันก็เดินตามไปแอบดูที่ช่องประตู
เห็นซันจิกำลังคุยกับชายกลุ่มหนึ่ง
“10 ล้านเบรี ควรจะคืนได้แล้วนะ” ซันจิเอาบุหรี่ออกจากปากแล้วเป่าควันออก
ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“ไอ้หมอนี่เป็นใครวะ ถึงมายืนวางท่าที่นี่” ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“ให้คนอื่นต้องมาทวงแล้วทวงอีก มันเสียเวลานะเฟ้ย คืนมาได้แล้ว”
ซันจิยังคงพูดต่ออย่างไม่สนใจ
“คิดว่ามาคนเดียวแล้วจะทำอะไรได้งั้นเหรอ...เงินน่ะ มี
แต่ไม่คืนเฟ้ย!” ชายอีกคนเดินมายืนต่อหน้าซันจิพลางทำหน้ากวน ๆ
“ไม่อยากคืนดี ๆ ใช่ไหม?” ซันจิทิ้งบุหรี่บนพื้น ก่อนจะเหยียบซ้ำ
“เกะกะลูกตาว่ะ!” ชายอีกคนง้างหมัดหวังจะต่อยซันจิ
แต่ขายาวก็เตะอีกฝ่ายจนกระเด็นไปซะก่อน
“ฉันจะบังคับคืนเอง!”
“จัดการมัน!”
สิ้นเสียงคนนับสิบคนก็ลุยเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่เพียงคนเดียว
ถึงจะเป็นคนเพียงคนเดียวก็ทำให้คนจำนวนมากกระเด็นไปจนหลังชนเข้ากับผนังโดยการเตะของเขาที่ดูไม่ได้ใส่แรงเท่าไหร่
แต่กลับรุนแรงสำหรับคู่ต่อสู้มาก เวลาเพียงไม่นาน พวกนั้นทั้งหมดก็ลงไปกองกับพื้น
“10 ล้าน...” ซันจิจับคอเสื้อของชายคนหนึ่งยกขึ้นและเอ่ยสั้น ๆ
“อยู่ใน...” ชายคนนั้นชี้นิ้วสั่น ๆ ไปยังตู้เซฟข้างโต๊ะทำงาน
ซันจิขว้างคอเสื้ออีกฝ่ายลงกลับพื้น ก่อนจะเดินไปที่ตู้เซฟ
แล้วตอกส้นเท้าลงไปบนตู้เซฟ ทำให้ตู้เซฟเสียรูปทรงไปจนเกิดช่องว่าง
มือหนายกตู้เซฟแล้วเทเอาเงินออก
“ลืมบอกไป...เกินได้ แต่ห้ามขาด...” ซันจิหยิบเงินใส่กระเป๋า
“ดูแล้วจะไม่ขาดนะ...”
ระหว่างที่ฉันมัวแต่แอบดูข้างใน มือก็ยกโทรศัพท์มาอัดคลิปเอาไว้
เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเดินออกมา ฉันจึงรีบกดบันทึกและถอยห่างออกมา
แต่ข้อมือของฉันก็ถูกจับไปโดยใครบางคน
“นั่นเธอมาทำอะไรตรงนี้น่ะ!” ฉันหันไปมองชายที่ดูไม่น่าไว้ใจคนหนึ่ง
ก่อนจะเตะขาเขาให้ล้มลง แล้ววิ่งหนี แต่เมื่อวิ่งไปก็โดนชายอีกคนรวบตัวไว้ต่อ
รอบตัวฉันโดนล้อมไว้ด้วยชาย 5 คน ที่ดูยังไงก็ไม่ใช่คนดี
“ปล่อยนะ...” ฉันพยายามขัดขืน แต่ยังไงก็สะบัดไม่หลุด
ประตูถูกเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงที่แบกกระเป๋าเงินออกมา
ดวงตาคมใต้คิ้วม้วน ๆ เหลือบไปเห็นกลุ่มชาย 5 คนที่กำลังล้อมใครบางคนอยู่ แต่เมื่อมองดี ๆ แล้วคิ้วก็กระตุกขึ้นมาอย่างฉุน
ๆ
“นี่พวกแก! จะทำอะไรโรบินจังน่ะหา!” ซันจิโวยวายก่อนจะเดินเข้ามาหาพวกที่ล้อมฉันไว้
“ซันจิ...” ฉันเอ่ยชื่ออีกฝ่ายเบา ๆ ทั้ง ๆ ที่แอบตามมา
แต่ก็โดนเห็นจนได้ แถมมาอยู่ในสภาพนี้อีก
“ไอหมอนั่น...ทำไมออกมาจากบ้านหัวหน้า?” ชายคนนึงพูดขึ้น
“ฉันแค่มาทวงหนี้...พวกแกน่ะ ปล่อยโรบินจังเดี๋ยวนี้”
“ในกระเป๋านั่นเงินสินะ...” ชายอีกคนพูดขึ้น
“ถ้างั้นแกก็ส่งเงินมาก่อนสิ...” ชายคนที่จับตัวฉันไว้พูดขึ้นบ้าง
“รับให้ดีละ!”
ซันจิโยนกระเป๋าไปกลางวง
สายตาทุกคู่ล้วนจับจ้องไปที่กระเป๋าที่ลอยอยู่กลางอากาศ แต่ในตอนนั้นเองที่ร่างสูงเข้าไปประชิดตัวอีกฝ่ายตอนเผลอ พริบตาเดียวพวกนั้นทั้ง 5
คนก็โดนเตะจนลุกไม่ไหว มือหนารับกระเป๋าที่ตกลงมาใส่มือพอดีก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“โรบินจังปลอดภัยไหมครับ?” อีกฝ่ายเดินมาดูฉัน
“ฉันไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ^^” ฉันยิ้มให้เขา
“งั้นไปบ้านผมกันเถอะครับ” ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปพร้อมกับอีกฝ่าย
ส่วนเขาก็ไม่ถามอะไรเรื่องที่ฉันมาอยู่ตรงนี้ก็ถือว่าดีแล้วล่ะ
ฉันเดินตามซันจิเข้าไปในบ้าน...ไม่สิ...วังของเขา ตระกูลวินสโม๊คนี่ไม่ใช่ตระกูลเศรษฐีธรรมดาสินะ
แบบนี้เหมือนเป็นเจ้าของประเทศนึงมากกว่า
“โรบินจังอยากทานอะไรครับ เดี๋ยวผมจะทำให้ทาน”
ซันจิพูดพลางขยับแขนไปมาอย่างดูเมื่อย ๆ
“ฉันว่านายพักดีกว่านะ นายดูเหนื่อย ๆ นะ”
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ แค่ไม่ได้สู้มานานเท่านั้นเองครับ”
“ฉันว่านายน่าจะพักดีกว่านะ
ให้ฉันดูแลนายเป็นการตอบแทนที่ช่วยฉันดีไหม~” ฉันจับไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ
พลางยิ้มหวานให้ โอกาสที่จะได้สืบเรื่องสำคัญ จะพลาดได้ยังไงกัน
“ง...งั้นก็ดีครับบบบ ❤_❤” ซันจิพ่นลมหายใจพลางหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด
“เดี๋ยวฉันหาอะไรให้ดื่มนะจ๊ะ ใช้ครัวได้ใช่ไหม?”
“ได้ครับ ผมมีครัวส่วนตัวอยู่ ทางนี้ครับ...” ซันจิเดินนำฉันไปที่ครัว
ก่อนจะผายมือให้
“งั้นรอแป๊บนะ ^^” ฉันยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
“งั้นช่วยเอาไปให้ผมในห้องน้ำชั้นบนนะครับ ^^
ผมจะแช่น้ำให้สบายตัวสักหน่อย” อีกฝ่ายพูดไล่หลังฉันมา
“เอ๋?...” เมื่อได้ยินดังนั้นฉันจึงรีบหันขวับไปมอง
แต่อีกฝ่ายก็เดินไปซะแล้ว
นี่ฉันต้องเอาไปให้เขาตอนอาบน้ำน่ะเหรอ?
ก๊อก ๆ
ฉันเคาะประตูห้องน้ำเบา ๆ
มืออีกข้างถือถาดที่วางแก้วน้ำผลไม้และผลไม้ไว้
“เข้ามาเลยครับ” เมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่าย ฉันจึงเปิดประตูเข้าไป
ฉันปิดประคูลงอย่าเบามือ สายตามองไปยังผนังข้าง ๆ
เพื่อเลี่ยงที่จะเห็นอะไรไม่ควรเข้า แต่ก็ต้องสลับกับมองทางเป็นระยะ ๆ
เพื่อให้เดินได้ถูกทางและไม่ชนกับอะไร
“น้ำแอปเปิ้ลกับแอปเปิ้ลจ้ะ เผื่ออยากจะกินเป็นผลบ้าง” ฉันวางถาดลงที่โต๊ะเล็ก
ๆ ข้าง ๆ อ่าง ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่กล้าที่จะก้มมองคนในอ่าง
“คุณโรบินครับ...” อีกฝ่ายคว้ามือฉันไว้ สัมผัสเปียก ๆ ที่มือ
ยิ่งทำให้ฉันใจสั่นขึ้นมา ถึงอีกฝ่ายจะชอบทำตัวเพี้ยน ๆ
แต่ก็เป็นผู้ชายที่เท่คนหนึ่ง ที่สำคัญ...สภาพแบบนี้ใครจะสงบใจได้ล่ะ!
“ม...มีอะไรเหรอจ๊ะ?” ฉันพยายามพูดโดยไม่ให้เสียงสั่น
“สบู่เข้าตาผมน่ะครับ ช่วยเช็ดให้หน่อยได้ไหมครับ...” ฉันหายใจเข้าลึก
ๆ เพื่อคุมสติ
“เข้าใจแล้ว...”
ฉันคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กมาและหลับตาลงโดยเปิดตาแค่เล็กน้อย ฉันใช้มือที่สั่น ๆ
เลื่อนไปเช็ดสบู่ที่ตาให้อีกฝ่ายและไม่มองต่ำไปกว่านั้น ถึงจะเผลอมองไปบ้างก็เถอะ(?)
“ขอบคุณมากนะครับ” มือหนาจับมือฉันไว้เบา ๆ
“ไม่เป็นไรจ้ะ...แช่ให้สบายนะ ฉันจะไปรอข้างนอก” ฉันดึงมือออก
ก่อนจะรีบเดินออกไป ก่อนที่จะเก็บความประมาทไม่อยู่
ในที่สุดก็ได้ไปหาข้อมูลสักที แล้วใจฉันจะเต้นแบบนี้ทำไมนี่ย!?
☆★☆★
ไรท์กำลังจะเปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว 555+ งอกมาเรื่อย ๆ
ว่าจะเปิดเร็ว ๆ นี้เลย รอไม่ไหวแล้ว
เป็นฟิควันพีช ตัวเอกก็คือโรบินเหมือนเดิม
ส่วนคู่นั้น จะเป็นคู่ที่คาดไม่ถึงแน่นอน คงไม่มีใครจิ้นกันหรอก
แต่ก็เป็นเรื่องที่แปลกใหม่ และฟินแบบเน้น ๆ ต่างจากเรื่องปกติที่ไรท์แต่เลยล่ะ
เอาไว้อ่านสนุก ๆ ได้นะ ไม่รู้จะมีใครอ่านกันไหม 555+
ความคิดเห็น