คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : My bad boy -...★☆ Chapter 11 ☆★ ความวุ่นวายที่กำลังมาเยือน
My bad boy -...★☆ Chapter 11 ☆★
บทที่ 11
ความวุ่นวายที่กำลังมาเยือน
♪~
“มีอะไรคะบอส
โทรตามแต่เช้าเลยนะ” ฉันรับโทรศัพท์หลังจากที่ดูชื่อคนที่โทรมาและพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
〔เธอไม่ได้มารายงานความคืบหน้าฉันนานแล้วนะ
“ก็ไม่มีอะไรน่ารายงานนี่คะ มีแต่เรื่องทั่วไป เอาไปแฉก็ไม่สะทกสะท้านหรอกคะ”
〔เอาข้อมูลมาก่อนเถอะ - -*〕
“งั้นเดี๋ยวฉันส่งไฟล์ไปแทนละกันนะคะ ช่วงนี้คงไปพบบอสไม่ได้
เพราะพวกนั้นแทบไม่ปล่อยให้ฉันมีอิสระเลย” ฉันว่าพลางเดินไปนั่งหน้าโน้ตบุ๊คเพื่อจะส่งไฟล์ให้คร็อกโคไดล์
〔ระวังตัวด้วยล่ะ〕 อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเรียบ
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะบอส” ฉันพูดกึ่งเล่นกึ่งจริงจัง
〔ฉันเป็นห่วงงานต่างหาก - - โชคดีล่ะ!〕 บอสพูดแค่นั้นก่อนจะตัดสายไป
กริ๊ง~
“โรบินนนนน” เสียงตะโกนอยู่หน้าห้องพร้อมกับเสียงกริ่ง
ทำให้ฉันต้องรีบไปเปิดประตู เพราะความเกรงใจห้องข้าง ๆ
“เสียงดังแต่เช้าเลยนะ” ฉันบ่นพึมพำ
ก่อนจะเปิดประตูออก “สวัสดีจ๊ะ ^^” ฉันยิ้มให้อีกฝ่าย
“ไปกันเถอะ โรบิน” ลูฟี่ยิ้มตาหยีอย่างร่าเริงเหมือนทุกที
ก่อนจะคว้ามือฉันดึงไป
“ขอฉันเอากระเป๋าก่อนนะ” ฉันดึงมือกลับก่อนจะเข้าไปเอากระเป๋า
“วันนี้นายต้องทำอะไรบ้าง?” ฉันเอ่ยถามขึ้นเมื่ออยู่ในรถของลูฟี่
“ซ้อมเพลงใหม่น่ะ ยังต้องถ่ายอีกหลายเพลงเลย มีคิวเพลงรอยาวเหยียดเลยล่ะ”
ลูฟี่พูดอย่างร่าเริงถึงเขาจะรู้สึกว่าตัวเองยุ่งมาก ๆ
“งั้นเหรอ พยายามเข้านะ ฉันจะรอฟัง ^^”
“เธอต้องได้ฟังคนแรกแน่ ๆ” ลูฟี่ยิ้มกว้าง “ตอนเย็นฉันว่างนะ อยากพาเธอไปที่ที่หนึ่ง”
“ที่ไหนเหรอ?” ฉันหันไปมองลูฟี่ที่สายตาจดจ้องอยู่กับถนนข้างหน้า
“เอาเป็นว่ามีของจะให้ละกัน” ลูฟี่ไม่ตอบคำถามฉัน
แต่บอกอย่างนั้นแทน ทำให้ฉันอยากรู้เข้าไปอีกว่ามันคืออะไร “ไม่มีอะไรมากหรอกน่า
คิดเยอะไปจะปวดหัวนะ” ลูฟี่หัวเราะเล็ก ๆ
รถของลูฟี่จอดลงบนที่จอดรถของบริษัท
เราต่างลงจากรถพร้อมกัน ลูฟี่เดินเข้าไปในบริษัท โดยฉันก็เดินตามไม่ห่าง
เหมือนกับว่าฉันเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเขา
“ฉันมาแล้วววว” ลูฟี่พูดเสียงดังอย่างร่าเริงเมื่อเข้าไปในห้องซ้อม
ทันทีที่เข้าไป
ภาพที่ฉันเห็นทำให้ฉันหนักใจขึ้นมาซะเฉย ๆ
แอบรู้สึกอึดอัดไม่น้อยที่ต้องมาเจอพวกเขาอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้
เหมือนตอนนั้นเลยนะ...
ภายในห้องมีโซฟาตัวใหญ่อยู่มุมหนึ่งของห้อง
เริ่มจากริมสุดทางขวาเป็นโซโล ตามด้วยเอส ที่โซฟาเดี่ยวถัดไปเป็นซันจิ
และโซฟาตัวยาวอีกตัวที่วางในแนวตั้งฉากกับโซฟาตัวแรกเป็นซาโบ
เพลงนี้คงเป็นเพลงที่ร้อง 5 คน โดยเปลี่ยนจากลอว์เป็นซาโบ
“โรบินจางงงงง”
ซันจิทำตาเป็นรูปหัวใจ ก่อนจะลุกมาหาฉัน แต่ถูกเอสจับไหล่แล้วกดเอาไว้
“แกน่ะ
นั่งเฉย ๆ เถอะ” โซโลเอ่ยขึ้น “ตั้งใจซ้อมไปดีกว่านะ”
“หัวมาริโมะอย่างแกมีสิทธิ์มาว่าคนอื่นด้วยเหรอ
จำเนื้อให้ได้ก่อนเถอะ!” ซันจิหันไปกัดกับโซโล
“อย่าทะเลาะกันสิ
ตั้งใจซ้อมกันเถอะ จะได้ไม่เสียเวลา” ซาโบพูดห้าม
“ขอเนื้อเพลงหน่อยสิ” ลูฟี่ว่าพลางลากแขนฉันไปนั่งที่ว่างข้าง
ๆ ซาโบ โดยให้ฉันนั่งตรงกลาง
“จำเร็ว ๆ ล่ะลูฟี่” ซาโบส่งเนื้อเพลงให้ลูฟี่ผ่านหน้าฉันพลางพูดขึ้น
ส่วนฉันก็ได้แต่มองตาม
“โอ๊ส!” ความร่าเริงของลูฟี่ทำให้ซาโบยิ้มตามไปด้วย
ในขณะที่ลูฟี่และคนอื่น
ๆ กำลังจำเนื้อร้องและทำนองอยู่นั้น ฉันที่นั่งเบื่อ ๆ ได้แต่มองอะไรไปเรื่อย
จนสบตาเข้ากับเอสที่นั่งตรงข้าม ก่อนฉันจะรีบหลบสายตาหนี
“เอาหนังสือไปอ่านเล่นไหม”
ซาโบส่งหนังสือมาให้ฉัน
“ขอบคุณนะ
^^” ฉันรับหนังสือมาจากอีกฝ่ายเพื่ออ่านฆ่าเวลา
♬~
เสียงดนตรีดังขึ้นตามด้วยเสียงร้องของชายหนุ่มในห้องซ้อม
ทั้งห้าคนฝึกร้องเพลงกันอย่างมืออาชีพ เพียงฝึกไม่กี่ครั้งก็แทบไม่มีข้อผิดพลาดเลย
เพลงใหม่นี้เป็นเพลงที่สนุกกว่าเพลงก่อน ฉันเดาว่าท่าเต้นต้องออกมาเท่แน่ ๆ
“วันนี้ซ้อมกันพอแล้วนะ
ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาต่อ” ซาโบพูดขึ้น
“ดีเลย
ฉันก็มีธุระเหมือนกัน ขอตัวก่อนนะ” ซันจิลุกขึ้น ก่อนจะก้มหัวให้เหล่าพี่ ๆ แล้วรีบออกไป
“ฉันไปก่อนนะ
ฉันก็มีธุระเหมือนกัน” ลูฟี่ลุกขึ้นและโบกมือให้คนอื่น
“อย่างนายเนี่ยนะมีธุระ”
โซโลเอ่ยขึ้น
“มีสิ
^^
ไปเถอะโรบิน” ลูฟี่จับมือของฉันแล้วดึงให้ตามไป
“ลูฟี่ไม่ต้องรีบก็ได้”
ฉันบอกลูฟี่ที่เดินค่อนข้างเร็ว ให้เดินด้วยความเร็วปกติ
“เอ๋...งั้นเหรอ...”
ลูฟี่หันมามองก่อนจะปล่อยมือฉันให้เดินปกติ
ลูฟี่เดินนำเข้าไปในร้านดอกไม้ร้านหนึ่ง
ซึ่งฉันก็เดินตามเขาไป ร้านดอกไม้ร้านนี้เป็นร้านกระจกใส ภายในมีกระถางดอกไม้สวย ๆ
มากมายและมีดอกไม้โชว์อยู่ในแจกัน รวมทั้งมีการจัดเป็นช่ออย่างสวยงาม ดอกไม้ทั้งหมดในร้านนอกจากไว้สำหรับขายแล้ว
ยังใช้ประดับร้านไปด้วยในตัว
“อ้าว
ไง ลูฟี่คุง” คุณป้าที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของร้านดอกไม้เดินเข้ามาทักลูฟี่
“ป้าฮานะ
ฉันมาเรื่องนั้นน่ะ ที่เคยบอกไว้” ลูฟี่ยิ้มให้อีกฝ่าย
“งั้นตามมาเลยจ้ะ”
คุณป้าพูดแล้วเดินนำเข้าไปในประตูไม้สีขาวข้างหลังร้าน
“เธอรอฉันก่อนนะ
เดี๋ยวฉันมา” ลูฟี่พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินตามเจ้าของร้านดอกไม้เข้าไปข้างใน
ฉันมองตามพวกเขาไป
ก่อนจะหันมาสนใจดอกไม้ในร้านแทน ฉันจับดอกไม้อย่างเบามือ นอกจากฉันกับลูฟี่ที่มายังร้านดอกไม้แล้ว
ก็เหมือนจะมีลูกค้าคนอื่นเพิ่มอีก เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาในร้าน ก่อนจะเดินไปที่มุมหนึ่งของร้าน
ฉันได้ยินแค่เสียงเดินเท่านั้น เพราะฉันสนใจดอกไม้ตรงหน้ามากกว่า
“เธอชอบดอกไม้เหรอ?”
มีเสียงนุ่มของผู้ชายดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา
ฉันหันไปมองเขา
ชายผู้มีใบหน้าหล่อ แต่ต่างจากพวกแบดบอยตรงที่ชายคนนี้ดูเจิดจรัส หน้าหล่อใสกับผมสีทองที่ม้วนเกลียวดูเป็นประกาย
ราวกับเป็นเจ้าชาย ชุดที่เขาใส่ก็เหมือนกับว่าเป็นชนชั้นสูง
“อื้ม
^^”
ฉันยิ้มให้เขา “แล้วนายล่ะ ชอบดอกไม้เหรอ? หรือจะซื้อไปฝากใคร?”
“ผมซื้อให้ตัวเองน่ะ
ดอกไม้สวย ๆ น่ะเหมาะกับผมที่สุด”
เขาพูดพลางหยิบดอกกุหลาบออกมาจากแจกันแล้วถือไว้
“นายเป็นเจ้าชายหรือชนชั้นสูงรึเปล่า?”
ฉันถามออกไปตรง ๆ อย่างที่ตัวเองสงสัย
“เธอตาถึงดีนี่”
เขายิ่งเก๊กกว่าเดิม แถมดูจะหลงตัวเองด้วย “ความดูดีของผมมันระดับเจ้าชายเลยนะ”
“ฉันแค่สงสัยว่าถ้าเป็นอย่างที่ฉันถามทำไมนายถึงมาอยู่ที่แบบนี้แค่นั้น
แต่ช่างเถอะ ฉันไม่อยากรู้แล้วล่ะ” ฉันรู้สึกเหนื่อยใจกับความหลงตัวเองของเขา
จึงหันมาสนใจดอกไม้แทน
“รับนี่ไปสิ”
เขายื่นกุหลาบช่อโตให้ฉัน ทำให้ฉันมองเขาอย่างงง ๆ “กุหลาบเป็นตัวแทนของผม ผมอยากให้เธอรับไว้ ผมชื่อคาเวนดิช ยินดีที่ได้พบเธอ”
“เอ่อ...ขอบใจนะ
ฉันโรบิน” ฉันรับดอกไม้มาจากอีกฝ่าย
“เดี๋ยวผมจ่ายค่าดอกไม้ก่อนนะ”
คาเวนดิชเดินไปหาเจ้าของร้าน เมื่อเห็นเธอกลับมาในร้าน
“โรบิน...” เสียงเรียกทำให้ฉันหันไปมอง
ลูฟี่ที่ถือลูกหมีที่ทำจากดอกไม้จำนวนมากจนการเป็นร่างเดินตรงมาหาฉัน “เป็นไงน่ารักไหม”
“อื้ม ^^ น่ารักมากเลย”
“ฉันสั่งไว้ให้เธอรับไปสิ
^^” ลูฟี่ยิ้มกว้างพลางยื่นดอกไม้ให้ฉัน
“ขอบใจนะ” ฉันวางดอกไม้ของคาเวนดิชลงก่อน ก่อนจะรับดอกไม้ของลูฟี่มา
“แก!!
เจ้าหมวกฟาง” คาเวนดิชหันมาเห็นละฟั่นก่อนจะพูดขึ้นเสียงดังพลางชี้นิ้วมาทางลูฟี่
“นายเองเหรอ
เจ้าหัวกะหล่ำปลี สบายดีไหม? ^[+++]^” ลูฟี่ทักทายอย่างร่าเริงในขณะที่อีกฝ่ายทำหน้าไม่ค่อยพอใจ
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย
เพราะพวกนาย ทำให้แฟนคลับผมหายหมด เพราะพวกนายมาแย่งคะแนนความนิยมไปจากผม!”
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
ลูฟี่ทำหน้างง ๆ
“ทำสิ
เพราะพวกแกนั่นแหละ” คาเวนดิชโวยวาย
“ทำอะไร
พูดไม่รู้เรื่องเลยนะนายน่ะ” ลูฟี่ทำหน้างงเข้าไปใหญ่
“ยังมีหน้ามาว่าผมอีกเหรอ!
พวกนายน่ะ...”
ฉันขี้เกียจฟังทั้งสองคนโต้เถียงกันจึงหยิบช่อดอกไม้ทั้งสองแล้วออกไปจากร้าน
“เดี๋ยวสิโรบิน
รอด้วย!” ลูฟี่ตะโกนไล่หลัง ก่อนจะวิ่งตามฉันมา
“เดี๋ยวสิเว้ย
เจ้าหมวกฟาง ผมยังพูดไม่จบนะ เจ้าบ้า!” คาเวนดิชโวยวายเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้สนใจเขาเลย
“โรบินไปหาอะไรกินกันเถอะ!”
ลูฟี่พูดอย่างร่าเริง ในขณะที่ขับรถไปด้วย
ตาของเขาก็กลายเป็นรูปเนื้อ
“จะไปที่ไหนเหรอ?”
ฉันหันไปมองเขา
“แถวคอนโดเธอก็ได้”
“มันก็สะดวกดีอยู่หรอก
แต่ว่าถ้าคนอื่นเห็นนายจะไม่วุ่นวายกันเหรอ”
“นั่นสินะ...จริงด้วย”
ลูฟี่คอตก
“ฉันว่าเธอกลับไปกินที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ?”
“ไม่อะ
ที่บ้านมีแต่พวกวุ่นวาย ฉันล่ะปวดหัวชะมัด” ลูฟี่บ่นก่อนจะถอนหายใจ
“นายน่าจะตัววุ่นวายที่สุดมากกว่านะ
==“ ฉันพูด แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เหมือนจะไม่ได้ฟัง
“ไปกินที่ห้องเธอดีกว่านะ!”
ลูฟี่เสนอ
“คอนโดฉันคงมีอาหารไม่พอสำหรับนายหรอก”
“งั้นเดี๋ยวไปซื้อกันก่อนก็ได้”
ฉันไม่ได้คัดค้านอะไรอีก แค่ออกเงินมาฉันก็โอเค
ฉันกับลูฟี่ช่วยกันถือของกินที่ซื้อมาเข้ามาในห้อง
ฉันเดินนำไปที่ห้องครัว ก่อนจะจัดแจงทุกอย่างลงใส่จาน แล้วยกไปวางบนโต๊ะ
“เย้
มาแล้ว ๆ” ลูฟี่ถือช้อนส้อมรออยู่ที่โต๊ะ
เมื่อเห็นอาหารที่วางลงบนโต๊ะก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจใหญ่
“ว้าววว
น่ากินดีนะ” เสียงบุคคลที่สาม
ทำให้ฉันและลูฟี่หันไปมองทางประตูพร้อมกัน
“เอส!”ลูฟี่อุทานขึ้นอย่างตกใจปนแปลกใจที่พี่ตัวเองมาอยู่ที่นี่
“โย่ว!
ลูฟี่” เอสเอ่ยทักและยิ้มกว้างให้
“ทำไมนายถึงยังอยู่ห้องฉันเนี่ย!”
☆★☆★
ความคิดเห็น