สุสานพันรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ร้านต้องสาป

ร้านต้องคำสาป

“โทมิจัง โทมิจัง เป็นอะไรไปจ้ะ” ริมุถามเพื่อนสนิทของเธอ ที่ทำหน้าอมทุกข์  “ฉันกังวลเรื่องยามาโตะ เขานอกใจฉันและเรื่องของผู้หญิงคนนั้นด้วย” โทมิทำหน้าอย่างเศร้าใจ “ทำไมโทมิ ไม่เลิกกับยามาโตะคุงเลยล่ะ โทมิเองก็รู้นิสัยยามาโตะคุงดีไม่ใช่หรือ”  “ฉันเองก็จนปัญญาแล้วล่ะริมุ ฉันตัดเขาไม่ขาด ทั้งๆที่เราสองคนจะไปด้วยดีแล้วแท้ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับ...”โทมิกัดฟัน ริมุเห็นใจเพื่อนสาวมาก ตั้งแต่โตมาด้วยกันไม่เคยมีสักครั้งที่โทมิเป็นแบบนั้น “โทมิจัง มีร้านอยู่ร้านหนึ่ง เป็นร้านเกี่ยวไสยศาสตร์ เวทมนต์ โยโกะเคยเล่าให้ฉันฟังนะ” “แล้วยังไงล่ะ มันช่วยทำให้ฉันกับยามาโตะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมล่ะ” โทมิตวาด “ช่วยได้ ดูอย่างโยโกะสิ แฟนของโยโกะที่บาดเจ็บสาหัสนะ โยโกะเขาไปที่ร้านนี้ แฟนก็หายเป็นปกติด้วย แต่โยโกะบอกว่าต้องแลกกับอะไรสักอย่างแหละ แต่ฉันมั่นใจว่าต้องโทมิจังได้แน่นอน” ริมุตอบอย่างมั่นใจ อย่างน้อยก็ช่วยเพื่อนของเธอได้ “จริงเหรอริมุ ร้านอยู่ไหนล่ะ”   “อยู่ตรงซอย 13 นะ.”  “ขอบใจนะริมุ ขอบใจมากๆนะ”โทมิรีบวิ่งไปทันที เหลือแต่ริมุที่ยิ้มอยู่

กว่าโทมิจะวิ่งมาถึงก็ 6 โมงเย็นแล้ว “บรรยากาศของซอยนี่ นี้น่ากลัวจริงๆแฮะ มิน่าล่ะถึงไม่ค่อยมีบ้านเรือนสักหลัง” โทมิรำพึงกับตัวเอง ก่อนจะหยุดอยู่ตรงบ้านหลังเล็กสไตล์ยุโรป ข้างหน้าเขียนป้ายติดไว้ “ร้าน   น่ากลัวจังแหะ แต่เพื่อยามาโตะสู้ตายค่า” โทมิก้าวเข้าไปในร้าน เด็กหญิงประมาณ 10 ปีนั่งอุ้มแมวสีดำกำลังจ้องโทมิอยู่เหมือนรอคอยเธอ “มาแล้วสินะค่ะ โทมิจัง” เด็กหญิงลุกขึ้นมาแมวสีดำกระโดดลงจากอกของเธอและเดินวนรอบโทมิ “นี่น้องค่ะ เจ้าของร้านอยู่ไหนค่ะ พี่อยากจะซื้อของ อ่ะค่ะ”โทมิถาม “ ก็ฉันไงค่ะเจ้าของร้าน ขออภัยนะค่ะที่ไม่แนะนำตัวฉัน ฟรายค่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่ร้านของฉันนะค่ะ” ฟรายโค้งคำนับ “โทมิเองคงมีเรื่องกลุ้มใจสินะ มานั่งจิบน้ำชากันดีกว่าค่ะ’ฟรายจูงมือโทมิมาที่โต๊ะและเรียกสาวใช้ออกมาเสริฟน้ำชา “ฉันทราบแล้วนะค่ะ เรื่องของโทมิ” ฟรายยิ้มให้โทมิและยกน้ำชาขึ้นจิบ “แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน” “ข้อแลกเปลี่ยน?”โทมิพูดขึ้น จริงสินะริมุจังก็เคยบอกเรานี่นา “แล้วมันคืออะไรละ เงิน ของมีค่า หรืออะไรก็ฉันหาได้หมดแต่เธอต้องช่วยฉันเข้าใจไหม” โทมิพูดอย่างร้อนรน “สิ่งที่ฉันต้องการนะ มันคือบาปของมนุษย์ต่างหาก” “บาป?” โทมิทวนคำพูด “ใช่บาป พวกเรานะต้องการบาปเพื่อทำให้วิญญาณของใครสักคนมีบาปที่พอจะทำให้อายุสั้นลง แต่ต้องแลกด้วยบาปที่ร้ายแรงมากถึงขั้นอาจต้องลงนรกของตัวเอ ง พร้อมที่จะเสี่ยงใช่ไหมโทมิ” ฟรายเอ่ยถาม “ตกลง ฉันจะให้บาปเธอ” โทมิพยักหน้า เธอพร้อมที่จะเสี่ยงอยู่แล้วนี่เพื่อความรักของเธอและยามาโตะ “งั้น ก็ต้องตามฉันมา” โทมิตามฟรายอย่างว่าง่าย ฟรายเดินมาถึงประตูหลังร้าน เธอ สัมผัสกลับประตูและยิ้มอย่างพอใจ “จงเปิดออก ประตูแห่งเฮล” ทันใดนั้นแงประตูก็เปิดออก เผยให้เห็นภายใน “สุสาน” โทมิกล่าวกับตัวเอง สุสานฝรั่งจะอยู่ในร้านเล็กๆอย่างนี้ได้ ไม่สินี่มันสุสานนานาชาติชัดๆ มีดวงไฟสีขาวๆมากมายวนเวียนอยู่รอบๆแต่มันหยุดชะงักลงเมื่อเธอและฟรายเดินผ่าน ฟรายเดินมาหยุดตรงศาลาขนาดใหญ่ มีเสา 5 ต้นล้อมรอบ ตรงกลางมีวงแหวนขนาดใหญ่ “โทมิเธอไปยืนตรงกลางวงแหวนนั้นนะ” ฟรายชี้ไปตรงวงแหวน มิทำตามคำสั่ง “ด้วยอำนาจแห่งข้ายมทูตตะวันออก หญิงผู้นี้ต้องการพรากชีวิตของหญิงที่เกลียดชัง ข้าขออำนาจแห่งสุริยันแผดเผาความชั่วร้ายให้มอดไหม้ ณ บัดนี้”สินเสียงร่ายเวท วงแหวนก็ส่องแสงสว่าง เสียงร้องโหยหวนดังมาแต่ไกล โทมิรู้สึกเหมือนถูกโดนกดให้จมดิน เธอสิ้นเสียงร้อง ทุอย่างมันแสนมืดมนเหมือนกับความรักของเธอตอนนี้.........

“โทมิตื่นได้แล้วนะ นี่มันจะสายแล้วนะลูก” เสียงของแม่ทำให้โทมิต้องตื่นจากเสียงนั้น เธอมองไปรอบๆห้อง “ความฝัน” เธอรำพึงกับตนเอง โทมิลุกขึ้นมาทำกิจวัตเหมือนทุกวัน ขณะที่เธอเรียน โทมิมักคิดเสมอว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเธอไม่ใช่ความฝันแน่นอน ถึงแม้ว่าใครๆหลายๆคนจะคิดอย่างนั้นก็เถอะ จนถึงพักกลางวัน.... “โทมิจ้ะ มีผู้หญิงคนมาหาเธอที่ประตูโรงเรียนนะ” “หรอ อืมเดียวฉันไปนะ” เมือโทมิออกไปถึงหน้าประตู “คุณคือสาวใช้ของฟรายใช่ไหมค่ะ” โทมิถามหญิงสาว “ใช่ค่ะ คุณโทมิคือนายท่านฝากจดหมายฉบับนี้มาให้คุณนะค่ะ” หญิงสาวยื่นจดมายให้โทมิ “นายท่านกำชับว่าอย่าเสียใจภายหลังนะค่ะ เพราะเส้นทางที่คุณเลือกมันไม่สามารถกลับไปได้แล้วนะค่ะ” เธอทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินจากไป โทมิเปิดซองจดหมายนั้นออกดูก็พบกับรูปถ่ายของเธอและริมุแนบอยู่

 ถึงโทมิ

เรื่องตอนนั้นไม่ใช่ความฝัน เธอได้สัมผัสมัน มันไม่ใช่ความฝัน เรื่องที่เธอของร้องฉันจัดการเรียบร้อยแล้วไม่ต้องเป็นห่วง แต่ที่สำคัญเธอสามารถรับชะตากรรมจากนี้ได้ไหม ฉันเองก็ไม่มั่นใจ มีลูกค้าบางคนฆ่าตัวตายหลังจากนั้น บางคนกลับมาขอร้องให้ฉันช่วย แต่ฉันไม่สามารถช่วยอะไรได้แล้ว เส้นทางหลังจากนี้ต่อไปมันคือชะตากรรมที่ลิขิตไว้  ขอให้เธอมีความสุขนะโทมิ 

จาก ฟราย

โทมิอ่านข้อความเสร็จ เธอพับจดหมายและเก็บใส่กระเป๋า โทมิไม่สนใจข้อความในจดหมาย ฟรายคงเขียนมาหลอกเธอแน่ๆ ช่วงเย็นเธอไปหายามาโตะที่ห้องศิลปะแต่ภาพที่เธอเห็น..... “ริมุ  ยามาโตะ” ภาพของริมุกำลังจูบกับยามาโตะอย่างดูดดื่มแต่ต้องชะงักลง “ความแตกแล้วสินะ” ริมุแสยะยิ้ม “ไม่จริงใช่ไหมริมุ เธอทรยศฉัน” โทมิไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนที่เธอรักมากที่สุดและคนที่รักจะทำแบบนี่กับเธอได้ลงคอ “โทมิคือฉัน...” “ไม่ต้องพูดแล้วยามาโตะ มันไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นหรอก”โทมิพูดทั้งน้ำตา “ใช่ฉันจะบอกให้ยัยโง่อย่างเธอรู้นะ ว่าฉันกับยามาโตะนะเราคบกันมาหลายปีแล้ว เธอต่างหากละโทมิที่เป็นมือที่สามไม่ใช่ฉัน”ริมุหัวเราะอย่างผู้มีชัย ขณะนั้นริมุมองไปที่หน้าต่าง “ฉันมารับ เจ้าของ สัญญา”ฟรายในชุดสีดำลูกไม้ ลอยตัวอยู่นอกหน้าต่าง  เธอถือเคียวอันใหญ่ไว้ข้างตัว พร้อมที่จะปลิดชีพได้ทุกนาที “แก แกเป็นใครนะหรือพวกนังโทมิ”ริมุกล่าวด้วยความกลัว เธอมองเห็นเหล่ามือสีแดงที่คืบคลานมาช้าๆหมายจะฉุดเธอลงไป “อย่านะ อย่าเข้ามา ไม่ ไม่นะ กรี๊ดดดดดดด”ริมุหวีร้องด้วยความกลัวและกระโดดหน้าต่างออกไป

กรี๊ดดดดดด

ร่างของริมุโชกเลือดไปหมด ใบหน้าซีดเซียวและบ่งบอกถึงความหวาดกลัว “ไม่นะ ริมุ” โทมิร้องไห้ออกมาและรีบไปดูเพื่อนของเธอโดยมียามาโตะตามมา  ฟรายจ้องมองข้างล่าง สีหน้าของเธอกำลังพอใจกับการตายของริมุ “ขอบคุณที่ใช้บริการ”เธอพึมพำกับตนเองและจากไปทิ้งให้ลูกค้าที่น่าสงสารร้องไห้ต่อไป