Psychic

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ

 

 

                เวลาบ่ายโมงท้องฟ้าในยามนี้มืดครึ้มไปทั่วเมือง ไม่นานนักสายฝนก็โปรยกระหน่ำลงมา บนถนนสายหนึ่งในเมืองไม่มีใครสักคนเดียวที่ออกมาเดิน แต่ยังมีร่างของใครคนหนึ่งกำลังเดินโซซัดโซเซมาอย่างทุลักทุเลคล้ายกับพยายามพยุงตัวเองไว้ไม่ให้ล้ม

นี่เรารอดแล้วใช่ไหม?

                ของเหลวอุ่นๆเริ่มไหลออกมาจากศีรษะ ทำให้สายตาเริ่มพร่ามัวลงเรื่อยๆ

                ทำไมโลกมันหมุนอย่างนี้....

ดูเหมือนสติที่เลือนรางจะพาร่างกายที่พยายามเดินต่อไปล้มลงท่ามกลางสายฝน น้ำตาเริ่มรินไหลออกมา เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น   

เพราะเราแท้ๆ ทุกคนถึงต้องเดือดร้อน

แสงจากหลอดไฟข้างถนนทำให้เห็นสภาพของหญิงสาวที่เสื้อผ้าโชกไปด้วยเลือดกำลังนั่งผิงริมกำแพง เธอค่อยๆเอื้อมมือมากุมจี้เพชรที่ห้อยอยู่ที่ต้นคอก่อนที่โลกทั้งใบของเธอจะมืดลง

 

 

                "การวาดภาพสีน้ำมันนั้น เทคนิคไม่ค่อยจะยุ่งยากเท่าไหร่ โดยการที่เราวาดภาพคร่าวๆ ไม่ต้องเก็บรายละเอียดอะไรทั้งนั้นก่อน..."  

                เสียงบรรยายเนิบๆ ของอาจารย์สอนการวาดภาพด้วยสีน้ำมันซึ่งยามนี้ฟังแล้วไม่ต่างจากเสียงเพลงกล่อมเด็กให้เข้าสู่ห้วงนิทราเลยสักนิด แถมบรรยากาศฝนตกแบบนี้น้อยคนที่จะนั่งทนอยู่ได้โดยไม่มีอาการง่วง โดยเฉพาะ 'ตั้ง' เด็กหนุ่มหน้าตาดีที่บัดนี้กำลังหันซ้ายแลขวาคอยมองเพื่อเช็คว่ามีใครหลับแล้วบ้าง และคำตอบที่ได้เป็นผลที่น่าพอใจมากเมื่อเหล่าบรรดาเพื่อนๆ เกินครึ่งต่างหลับกันอย่างสบาย

งั้นมีหรือที่เขาจะพลาดโอกาสนี้ไปได้

                ในเมื่อเรียนด้วยการฟังธรรมดาแล้วไม่ได้ผลเห็นทีเขาก็คงจำเป็นต้องเข้าไปฟังต่อในความฝันแล้วสินะ

 

 

                ซ่าส์...ซ่าส์...
                เสียงสายฝนยังคงโปรยกระหน่ำลงมาอย่างต่อเนื่องแทบจะไม่มีท่าทีที่จะหยุดเลยสักนิด
                “เมื่อเช้ากรมอุตุวิทยาก็บอกไว้ว่าวันนี้พายุเข้า ดีนะที่เอาร่มมาเผื่อไว้”เขาพึมพำกับตัวเองในขณะเดินกางร่มกลับบ้านแต่แล้วสายตาของตั้งก็ไม่สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างหน้าบ้านตนเอง “เอ๊ะ ใครมานั่งพิงกำแพงตากฝนอยู่หน้าบ้านเราเนี่ย?”

                เมื่อเขาเดินมาใกล้ๆ ร่างที่เขาเห็นทำเอาเขาตกใจทำอะไรไม่ถูกทันที จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงกันล่ะ เมื่อคนที่เขาเห็นตรงหน้าคือผู้หญิงผมสีบลอนซ์น่าตาน่ารักกำลังนอนจมกองเลือดอยู่หน้าบ้านของเขา!

                “รถพยาบาล!”

                “รถพยาบาล ใช่! เราต้องเรียกรถพยาบาล”

                 “ยัยตา มาช่วยพี่หน่อยมีคนเจ็บนอนอยู่หน้าบ้าน!”
                คิดได้ดังนั้นตั้งก็รีบวิ่งเข้าบ้านทันที
                “ยัยตา มาช่วยพี่หน่อย”

                “ตา เรียกรถพยาบาลมาให้พี่หน่อย!”

                ตั้งตะโกนเรียกตา น้องสาวที่อาศัยอยู่ด้วยกันทันทีที่คิดได้

                เพียงไม่นานตุ๊กตาก็วิ่งออกมาเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างสงสัย และเธอก็ถึงกับอาปากค้างเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้าทันที

                หญิงสาวในชุดประหลาดสลบอยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายของตน ตามร่างกายมีบาดแผลเต็มไปหมดและซ้ำร้ายคือทั้งตัวเธอนั้นเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสด ผมสีบลอนซ์ยาวของเธอดูยุ่งเหยิง ใบหน้าเรียวตอนนี้ดูซีดจัดราวกับคนตายแต่สิ่งที่สะดูดตาที่สุดคงจะไม่พ้นจี้เงินที่เธอสวมอยู่บนคองามระหงส์นั่น บางทีผู้หญิงคนนี้คงจะดูสวยกว่านี้อย่างแน่นอนถ้าไม่ติดว่ามีเลือดท่วมร่างเธอแบบนี้

                “ค...ใครกันคะพี่ตั้ง”

                ตุ๊กตาถามอย่างยากลำบาก เหมือนมีก้อนอะไรจุกอยู่ที่ลำคอ บาดแผลที่เธอเห็นนั้นหากเป็นเธอแล้วล่ะก็คงทนไม่ไหวอย่างแน่นอนแต่นี่ผู้หญิงคนนี้ยังคงมีชีวิตอยู่ ถ้าหากเธอไม่เห็นท้องที่เหมือนมันจะยุบและพองขึ้น

                ตั้งค่อยๆ มองสำรวจเธออย่างชัดเจนอีกครั้งหลังจากที่ตื่นจากอาการตื่นตกใจ ใบหน้าเรียวรูปไข่ถูกล้อมกรอบด้วยผมสีบลอนซ์ที่ยาวจรดกลางหลังแม้ใบหน้าของเธอดูจะขาดเลือดแต่ริมฝีปากบางและเหมือนกลีบกุหลาบนั้นยังคงแดงระเรื่อ แพขนตาหนางอนสวย คิ้วของเธอโก่งสวยได้ที่อีกทั้งยังมีจมูกที่โด่งรับกับรูปหน้า เรียกได้ว่าไม่มีสวนไหนเลยที่จะให้พูดว่าไม่สวย แต่เสื้อผ้าที่เธอใส่นี่สิ สุดแสนจะประหลาด เสื้อสีครีมที่มีขอบเป็นสีน้ำตาลเข้ม ดูแล้วทำให้เขานึกถึงพวกเอลฟ์ในเกมส์ต่างๆ แต่ใช่ว่ามันจะไม่เหมาะ ยิ่งเธอใส่ชุดนี้แล้วทำให้ดูราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยายมากกว่าจะเป็นคนธรรมดาซะอีก

                “ยัยตาเรียกรถพยาบาลรึยัง!”

                “ร...เรียกแล้ว”

                ตุ๊กตาตอบด้วยน้ำเสียงอึกอัก

                ไม่นานนักรถพยาบาลก็มาถึงก่อนจะนำร่างของหญิงสาวในอ้อมแขนของตั้งขึ้นท้ายรถโดยมีตั้งขึ้นตามไปติดๆ