Psychic

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 4 ตามล่าหาเป้าหมาย 35%

 

บทที่ 4

ตามล่าหาเป้าหมาย

ในยามราตรีหลังจากฝนหยุดตก ทำให้บรรยากาศเริ่มหนาวเย็นไปทั่ว ท้องฟ้าในเมืองเปิดออกทำให้เห็นดวงดาวมากมายกำลังส่องแสงแพรวพราวระยิบระยับซึ่งน้อยครั้งนักที่จะมีโอกาสเห็นแบบนี้
            ร่างของหญิงสาวผมสีบลอนซ์ ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ เธอกำลังยืนอยู่ที่ระเบียงด้านนอกคนเดียว เธอเงยหน้ามองบนท้องฟ้าราวกับกำลังชมความงามของมันอยู่
            “พี่แอ้ม ท้องฟ้าวันนี้สวยจังเลยนะคะ” เสียงจากด้านหลังดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของเสียงที่เดินออกมายืนข้างๆเธอ
            “นั่นสินะ” แอ้มหันมายิ้มตอบ
            “พี่แอ้มเคยได้ยินเรื่องดาวตกไหมคะ” ตุ๊กตาถามแอ้มในขณะที่ตัวเองกำลังเงยหน้ามองบนท้องฟ้า เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูด ตนจึงพูดต่อ“ตาเคยได้ยินมาว่า ถ้าเรามองบนท้องฟ้าและเห็นดาวตกให้เราอธิษฐานขอพรแล้วสิ่งนั้นจะเป็นจริง”
            “จริงหรอ” แอ้มหันมามองตุ๊กตา
            “แหะๆ ตาก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ถ้าอธิษฐานขอแล้วขอได้จริงๆ ตาจะขอให้ชีวิตของตามีแต่ความสุขไปตลอดชีวิตเลย.....” ตุ๊กตายิ้มพร้อมกับหันมองแอ้ม ก่อนจะเอ่ยคำถามขึ้นมา “แล้วพี่แอ้มล่ะคะ จะขออะไร....”

            “จะขออะไรงั้นหรอ” แอ้มเงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างครุ่นคิด เมื่อคิดออกก็หันมาตอบคำถาม “คงจะขอให้พี่จำได้ว่าพี่เป็นใครน่ะ”
            “เดี๋ยวก็จำได้แหละพี่ เอาน่า” ตุ๊กตายิ้มเป็นกำลังใจให้ แอ้มจึงยิ้มตอบให้เธอ

           แต่ทันใดนั้นเองก็เหมือนมีภาพอะไรไม่รู้ต่างๆแวบเข้ามาในหัวของแอ้มอย่างรวดเร็วจนเธอไม่รู้ว่ามันคือภาพอะไร เธอเอามือขึ้นมากุมขมับ พร้อมกับร่างที่ค่อยๆทรุดตัวลง ทำเอาคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูก รีบเข้าไปพยายามประคองแต่เธอกลับหมดสติไปแล้ว

            “พี่แอ้ม พี่แอ้มเป็นอะไรคะ พี่แอ้ม!!!”  
             

 

            “แม่หนูเห็นใครก็ไม่รู้ยืนอยู่บนหลังคาบ้านด้วยค่ะ”
            เสียงใสๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนอนอยู่เอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วออกไปที่นอกหน้าต่าง ตำแหน่งที่เธอเห็น แต่ผู้เป็นแม่หันไปมองตามกลับไม่เห็นมีอะไร
            “คงตาฝาดล่ะมั้งลูก” 
            จริงๆแล้วสิ่งที่เด็กหญิงสาวนั้นเห็น ไม่ใช่เพราะเธอตาฝาด
            บนหลังคาหลังบ้านของเด็กหญิงสาวนั้นกลับมีร่างของผู้ชายผมสีดำคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ท่ามกลางใบหน้าที่ถูกปกปิดด้วยหน้ากากแฟนธ่อม
            ขณะที่เขากำลังยืนอยู่นั้นก็มีร่างของชายผมสีแดงโผล่มายืนข้างๆเขาโดยใบหน้าถูกปกปิดด้วยหน้ากากแฟนธ่อมเช่นเดียวกันกับเขา
            “ฟรานซ์ แกหานางเจอไหม”
            คนโดยถามหันมาจ้องหน้าเพื่อนก่อนจะยิ้มเผล่ออกมาทันที
            “ยังไม่เจอ”
            “แล้วนี่ขนาดหน่วยระดับชั้น A อย่างแกยังหาไม่ได้ แล้วข้าจะหานางได้ยังไงเนี่ย ข้าเห็นในโลกนี้มีพื้นที่เยอะเสียด้วย ดีนะที่พวกเรายังพอจะรู้ว่านางหลบหนีมาอยู่ที่นี่ แล้วพวกเราจะทำยังไงดีล่ะฟรานซ์ ข้าล่ะเซ็งจริงๆ”

            อิริคเมื่อได้ยินคำตอบถึงกับบ่นออกมาด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย เห็นดังนั้นแล้วฟรานซ์ก็ได้แต่ยิ้มรับและเอื้อมมือไปตีไหล่ของเพื่อนซี้เบาๆ ก่อนจะพยักหน้าให้

            “ข้ามีวิธี...”
            “มีวิธีงั้นรึ.....?” อิริคหรี่ตาลง
            “แกลืมไปแล้วหรอว่าข้าน่ะทำอะไรได้” คำพูดของฟรานซ์ส่งให้อิริคกลับหรี่ตาเล็กลงเข้าไปอีก
            “หรือว่าแกจะ......”สมองของเขานั้นเริ่มประมวลผลทำให้เขาเข้าใจทันทีว่าเพื่อนของเขาคิดจะทำอะไร “อย่าบอกนะว่าแกจะใช้ไอนั่นน่ะ”          

            “อย่างที่แกคิดแหละอิริค ข้าจะใช้พลังของข้าหานางเอง ส่วนแกน่ะคอยดูต้นทางให้ดีๆละกัน” ฟรานซ์พูดแผนที่วางไว้

            สิ้นคำพูดของฟรานซ์ อิริคก็ยิ้มเผล่ออกมา พร้อมก่อนที่ร่างทั้งสองจะเคลื่อนไหวหายไปทิ้งให้เหลือเพียงแต่แสงเงาจันทร์ที่ส่องลงมาเท่านั้น

“เป็นอย่างโน้น เป็นนี่บ่อยน่ะเราน่ะ”
            เสียงบ่นของชายหนุ่มดังขึ้นหลังจากเห็นร่างของหญิงสาวที่กำลังนอนบนโซฟาค่อยๆลืมตาขึ้นมาพักนึง แล้ว
            หญิงสาวได้แต่ทำหน้าตาค้อนใส่ แต่เหมือนร่างกายของเธอจะไม่ยังให้ขยับไปด้วย เธอจึงหันมาถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน
            “นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย นายตั้ง”

            “เป็นไข้ไง ดูสิเนี่ย ตัวร้อนจี๋เลย ไม่สบายแล้วยืนตากน้ำค้างที่ระเบียงอีก ไหนดูสิว่าดีขึ้นยัง”  ชายหนุ่มบ่นโน้น บ่นนี้ ก่อนจะเดินเข้ามาวางหลังมือของเขาบนหน้าผาก เธอได้แต่นอนนิ่งไม่โต้ตอบอะไร
            “ดีขึ้นแล้วนี่ ไข้เริ่มลดแล้ว” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ พร้อมมองไปที่หญิงสาว ทำเอาเธอหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา
             “ทำไมหน้าแดง ไข้ขึ้นอีกหรอ” เขาทำท่าจะมาดูใกล้ๆ แอ้มจึงรีบเอ่ยปากห้ามทันที
            “ไม่ต้องๆ ฉันหายแล้ว“ เธอพูดจบกันหันไปมองรอบๆ เหมือนหาใครสักคน ก่อนจะเอ่ยปากถามชายหนุ่ม “เออนี่ แล้วตุ๊กตาไปไหนล่ะ”
            “อ่อ ก่อนเธอจะตื่นยัยนั่นเช็ดตัวให้เธอ ตอนนี้คงจะไปหายาลดไข้มาให้เธออยู่ล่ะมั้ง เดี๋ยวก็คงมา ถ้างั้นนอนพักผ่อนไปก่อนนะ”
            ว่าแล้วเจ้าตัวก็ยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้เธอนอนอยู่คนเดียว

  เดี๋ยวที่เหลือกำลังจะตามมา อ่านแล้วช่วยคอมเม้นต์ด้วยนะครับ