BLEACH. FORGET and FORGIVE me.. [รับสมัคร]

ลำดับตอนที่ #1 : บทเกริ่น + แนวการแต่ง

*เรื่องราวนี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อหาโดยตรงแต่ทางโซจะมโนจิ้นเนื้อราวเองนะจ้ะ โดยใช้แก่นเรื่องเดิมเป็นหลักแต่อาจจะมีตอนบางตอนที่ผิดแปลกไปบ้าง ก็คิดว่ามันคือการจินตนาการของโซนะค่ะ ถ้าแล้วเราก็จะมาเริ่มกันที่เกริ่นนำเรื่องกันก่อนเลยนะจ้าา~

บทเกริ่นนำ

     ณ เมืองคาราคุระ เมืองติดชายหาด ห่างไกลความวุ่นวาย สายลมเย็นสบายและผู้คนที่ไม่แข่งขันผู้คนที่ต่างดำเนินชีวิตตามวิธีของตน ไม่เบียดเบียนไม่แก่งแย่ง ช่างสงบสุขและสบายใจเหมือนกันการนอนกลางวันนั้นแหละ และเมื่อได้นอนก็ต้องมีตื่นถ้าหากช่วงเวลาที่ตื่นไม่ใช่ยามค่ำคืนที่แสดงด้านมืดของเมืองออกมาละก็นะ 

     " อ่าา.. ให้ตายสิ ครูเท็นสึเนี่ยใช้งานคนเก่งชะมัด "  คำบ่นจากนักเรียนถึงอาจาร์ออกมาจากปากของหนุ่ม ม.ปลาย ที่ตอนนี้กำลังเดินกลับบ้านด้วยความเบื่อหน่ายต่ออาจาร์ ก็เล่นใช้ให้เค้าเคลีย์เอกสารของตัวเองที่ทำค้างไว้เป็นตั้ง กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาซะดึกเลย แต่พอย้อนกลับไปนึกตอนที่อาจาร์มาขอร้องที่ไรมันก็อดหัวเสียไม่ได้

     " หนอยย ถ้าไม่หลงกลไอ้หน้าตาหวานๆนั้นของอาจาร์เท็ตสึ ฉันคงได้ไปเล่นเกมก่อนกลับแทนๆเลย " นึกโกรธตัวเองที่ไม่ว่ายังไงพอเจอลูกอ้อนของอาจาร์หน้าหวานเข้าไปก็ปฎิเสธไม่ได้ เดินไปก็อารมณ์เสียไป  เค้ามองทางเดินกลับบ้านตลอดมองนานจนสงสัยว่า ' ทำไมไม่นี้ไมีคนเลยล่ะ? ' เค้าก็หันมองซ้ายขวารวมทั้งมองด้านหลังและด้านหน้า ไม่มีใครซักคน เค้าเริ่มรู้สึกไม่ไดีแต่ก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรเลยเดินตรงกลับบ้านต่อไปโดยที่เค้าไม่รู้เลยว่ามีสายตาจากฟากฟ้าจ้องมองเค้าด้วยความหิวกระหาย 

     " โถ่เว้ย! บ้างทีทางกลับบ้านตรูก็ยาวไปนะเฟ้ย! ช่างหงุดหงิดแล้วนะ " เด็กหนุ่มยังคงเดินต่อไปโดยหวังที่ว่าจะถึงบ้านของเขาสักทีแต่ดูเมื่อจะไม่เป็นอย่างที่เขาคิด ไม่ว่าจะพยายามเดินเร็วเท่าไรก็ไม่ถึงบ้านสักทีและดูเหมือนว่าจะไกลออกไปซะด้วยซ้ำ เหมือนเขานึกอะไรขึ้นไปชั่วขณะ มือถือ...

ว่าแล้วเขาก็เอามือเปิดกระเป๋าเป้แล้วควานหาโทรศัพท์พอเจอก็กดเบอร์โทรหาคนในบ้านทันที 

          ตูีดด.. ตู๊ดด.. ฮัลโหลค่ะ? 

     " ฮัลโหล นี่ฉันเองนะ " เด็กหนุ่มพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติที่สุดเพื่อลดความกลัวของตัวเอง

          อ้าว? .. พี่เองเหรอ มีอะไรหรือเปล่า?

     " เปล่า ว่าแต่มีใครอยู่บ้านไหม? "

          อยู่สิ พี่ถามอะไรเนี่ย 

     " อ่าๆ โทษทีๆ ฉันแค่เป็นห่วงแก แต่ว่นะนี้มันก็...ดึกแล้วนะ แกไม่นอนหรือไง " เด็กหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู 11.50 pm. 

          ดึก? ดึกแล้วเหรอ?

     " ก็ดึกแล้วนะสิ ตอนนี้ตั้งห้าทุ่มจะเที่ยงอยู๋แล้วยังไม่นอนอีก " เด็กหนุ่มพูดกัดน้องสาวไปเดินกลับบ้านไปโโยรู้สึกสบายใจมากขึ้น

          พี่พูดอะไรนะ?...

               ตอนนี้มันเพิ่งทุ่มครึ่งเองนะ แล้วพี่-- ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด...

     " เอ๋.. " เด็กหนุ่มหยุดเดินก่อนจะจมอยู่กับความคิดของตัวเองแล้วมองนาฬิกาตัวเองไปพลาง ทุ่มครึ่งเหรอ? แต่นาฬิกาก็เดินปกตินะ? หรือน้องจะแกล้งเรา? ไม่น่าใช่นะ หรือนาฬิกาจะเจ๊งซะแล้ว ระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆ ก็ไม่สายแรงฟาดเข้าที่หน้าเด็กหนุ่มจนหันตามแรงลม

     " โอ้ย! อะไรฟะเนี่ย?!" ยังไม่ทันที่จะได้เข้าใจอะไรเด็กหนุ่มก็รู้สึกถึงแรงบีบอัดมหาศาลที่มองไม่เห็น ตัวของเด็กหนุ่มลอยสูงเรื่อยๆจนลอยอยู่กลางอากาศ ไม่รู้ว่าอะไรดนใจให้เค้าคิดว่าจะโดนกินแน่ๆ ทำให้เด็กหนุ่มพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ

     " แย่แน่! ไอ้นี้มันอะไรกัน! มองไม่เห็--- เลย.. " เด็กหนุ่มหยุดดิ้นไปพร้อมกับเสียงที่ขาดหายเพราะอะไรนะเหรอ? ก็เพราะตอนนี้เด็กหนุ่มเห็นแล้ว เห็นถึงเจ้าตัวที่มันจับเค้าเอาไว้ ร่างกายที่ใหญ่รูปร่างแปลกพิศดารและปากอันใหญ่กว้างที่ตอนนี้เขาเหมือนกำลังจะตกลงไปในนั้น 

               ไม่รอดแน่.. แย่แน่จะโดนไอ้ตัวแบบนี้กินเนี่ยยะ..

          ย๊ากกกกก!  ควับ! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! เด็กหนุ่มหล่นลงพื้นแต่ก็ยังไม่ละสายตาไปจากสัตว์ประหลาดข้างหน้าเลยสักนิด 

     " เฮ้ย! " เข้าหันมองตามเสียงทันทีเห็นผู้ชายตัวสูงทำคิ้วขมวด ชุดดำแปลกๆผมสีส้มแสบตาและมีดอีโต้อันใหญ่? 

     " ฮะ? " 

     " นายเห็นสินะ เจ้าตัวนั้นนะ" ชายแปลกหน้าแกว่งดาบไปทางสัตว์ประหลาดที่เจ้าตัวเพิ่งฟันไป 

     " หะ เห็น " 

     " นั้นนะคือ ฮอลโลว์ วิญญาณร้ายที่คอยกลืนกินวิญญาณมนุษย์ไงล่ะ " 

     " ฮอลโลว์ " 

          โอวววววววววววววววววววววววววววว! สิ้นสุดเสียงร้องสุดท้ายฮอลโลว์ก็ได้หายไป

     " อ่าา เสร็จสักทีงั้นฉันไปล่ะ " ชายแปลกหน้าที่หมุนตัวเดินกลับก็ต้องหยุดชะงักเพราะแรงจากชายชุด

     " คือ นายชื่ออะไร? " ชายแปลกหน้ามองมาที่เด็กหนุ่มดวยความงงงวยแต่ก็ต้อบกลับ

     " อิจิโกะ คุโรซากิ อิจิโกะนะ  งั้นฉันไปแล้วนะ ระวังตัวด้วยล่ะ " แล้วชายแปลกหน้าก็หายไปเหลือไปเพียงชื่อของเขา

     " อิจิโกะเหรอ? " เด็กหนุ่มพูดชื่อนี้ก็จะรู็สึกมึนหัวก่อนนจะล้มตัวลงตรงนั้น

รู้สึกตัวอีกทีก็มาถึงบ้านแล้ว พร้อมทั้งโดนน้องสาวบ่นเรื่องโทรมาอำเรื่องเวลาแถมกลับดึกอีก แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะรู็ดีว่าพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อจึงเลือกที่จะเงียบและเก็บมันไว้แน่นอนว่ารวมถึงชื่อของคนคนนึงด้วย