คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3
“ตื่นแล้วเหรอลูก เป็นยังไงบ้างลูก”ทันทีที่นัยน์ตาหวานลืมขึ้น ก็พบผู้เป็นแม่ที่มานั่งอยู่ข้างๆก่อนแล้ว ใบหน้าสวยหันไปรอบๆห้อง ปากบางพึมพำอะไรบางอย่าง
“หิวน้ำมั้ย เดี๋ยวแม่ไปเอาน้ำมาให้นะ”ผู้เป็นแม่รินน้ำเปล่าใส่แก้วแล้วยื่นให้ลูกสาว
ยุนอาไม่ตอบอะไร เพียงได้แต่มองแก้วน้ำเท่านั้น ก่อนจะปัดมันตกลงพื้นแตกไป ร่างบางร้องไห้ออกมาโดยไม่มีสาเหตุ ทำเอาคนเป็นแม่ตกใจอย่างมาก
“มีอะไรกันคะ”พยาบาลสาววิ่งเข้ามาด้วยความเป็นห่วง
“แก!!”ร่างบางหันมามองพยาบาลสาวที่พึ่งเข้ามาตาขวาง ก่อนจะกระโจน(-*- หาคำอื่นไม่ได้ละ เอาเป็นแบบว่าลุกไปแบบเร็วๆไรงี้”เข้าใส่นางพยาบาลโดยไม่สนใจว่าเข็มที่เสียบกับมือจะหลุดหรือไม่ก็ตาม
“อ่อก คะ คุณคะ”นางพยาบาลล้มลงด้วยแรงกดมหาศาล ดูเหมือนยิ่งดิ้น ยุนอาก็ยิ่งบีบคอแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ ผู้เป็นแม่พยายามดึงออกมาแต่ก็ไม่เป็นผล ตอนนี้ร่างบางคุ้มคลั่งอย่างมาก
ปึง!!! ประตูถูกเปิดออก บุรุษพยาบาลสองคนรีบมาจับร่างบางออกจากพยาบาลสาวทันที ยุนอาถูกมัดทั้งแขนและขาตรึงกับเตียงไว้จนขยับไปไหนไม่ได้ แต่ร่างบางก็ยังคงโวยวายไม่หยุด ผู้เป็นแม่กลั้นน้ำตาไว้แทบไม่อยู่ที่เห็นลูกสาวตัวเองกลายเป็นแบบนี้
“ปล่อยฉันนะ!!!ปล่อยฉัน!!ฉันจะฆ่ามัน!!”ยุนอาร้องโวยวายไม่หยุดจนบุรุษพยาบาลต้องฉีดยาสลบให้ ร่างบางจึงค่อยๆสงบลงในขณะเดียวกันโฮยาจิตแพทย์ประจำตัวยุนอาก็เข้ามาพอดี
“พะ...พี่คยู ช่วยยุนด้วย”ยุนอาเสียสติจนมองโฮยาเป็นคนรัก ใบหน้าหวานเปื้อนไปด้วยน้ำตา พลางเรียกหาคนรักไม่หยุด
“หลับเถอะครับ”หมอหนุ่มเดินเข้าไปเช็ดน้ำตาให้ตรงคนหน้า จนกระทั่งร่างบางหลับไป
“ลูกสาวฉันจะหายไหมคะ คุณหมอ”เสียงคนเป็นแม่สั่นเครือ ใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความกังวล
“ช่วงนี้ผมว่าต้องปล่อยให้คนไข้อยู่คนเดียวจะดีกว่าครับ งดเยี่ยมคนไข้ซักระยะ เนื่องจากคนไข้ยังคงฝังใจเรื่องในอดีต”โฮยาขยับแว่นตาที่ตกลงมาอยู่บนจมูกขึ้นเล็กน้อย
“ค่ะ งั้นดิฉันฝากคุณหมอดูแลลูกสาวดิฉันด้วยนะคะ ยังไงตอนนี้ดิฉันก็ขอลากลับก่อนล่ะค่ะ สวัสดีค่ะ”
“ครับ สวัสดีครับ”ร่างสูงโค้งคำนับอย่างอ่อนน้อม
5 ชั่วโมงผ่านไป
ร่างบางลืมตาขึ้นพลางกะพริบตาช้าๆให้ภาพชัดขึ้น นัยน์ตากลมกวาดไปทั่วห้อง จนไปสะดุดตากับร่างโปร่งที่กำลังจดอะไรบางอย่างและยืนหันหลังให้
“พี่คยู....”เสียงหวานเอ่ยเบาๆ ร่างสูงหันมาพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ในมือถือเอกสารบางอย่าง
ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนใบหน้าเขาเริ่มเปลี่ยนไป ไม่ใช่....นี่ไม่ใช่พี่คยู...
“เป็นยังไงบ้างครับ”ร่างบางกะพริบตาอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝันไป ไม่ใช่พี่คยูจริงๆด้วย
จู่ๆยุนอาก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากหางตาอย่างห้ามไม่ได้
“คุณเป็นใคร”
“ผมเป็นหมอประจำตัวคุณ ผมชื่อโฮยา ไหนบอกหมอหน่อยได้มั้ย ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง”ร่างสูงเขยิบเก้าอี้มานั่งข้างๆ
“ฉะ...ฉันไม่รู้”เหมือนยิ่งพูด น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาเรื่อยๆ ร่างทั้งร่างสั่นเทิ้ม
“ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นๆครับ”มือหนากุมมือบางเป็นเชิงปลอบ ร่างบางรู้สึกถึงไออุ่นที่ส่งต่อมา ช่างเหมือนเหลือเกิน...
ใบหน้าหวานจ้องหน้าคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา ถ้าดูจากรูปลักษณ์ภายนอกบอกได้ว่าไม่เหมือน แต่ลักษณะกริยา ท่าทาง น้ำเสียง และไออุ่น เหมือนเขาจนนึกว่าเป็นคนๆเดียวกัน
“เดี๋ยวหมอจะเล่าเรื่องของคนๆหนึ่งให้ฟังนะครับ”
“ในอดีตกาลมีชายผู้หนึ่งชื่อว่า เอ็ดเวิร์ด เขาเป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปกว่าคนอื่น เขามีคนรักซึ่งเป็นหญิงงาม ชื่อว่า ซินเธีย นางเป็นบุตรของเศษฐีผู้ร่ำรวยแต่นางก็เลือกที่จะอยู่กับชายผู้เป็นที่รัก อยู่มาวันหนึ่ง ซินเธียถามเอ็ดเวิร์ดว่า ‘ถ้าข้าตายท่านจะทำเช่นไร’
“แล้วเขาตอบว่าไง”
“เอ็ดเวิร์ดตกใจกับสิ่งที่นางถาม แต่เขาก็ยังตอบนางว่า ‘ข้าจะยังคงอยู่ต่อไปแม้ไม่มีเจ้าอยู่เคียงข้างกายข้า แต่ข้าก็เชื่อว่าเจ้ายังคงมองข้าจากฟากฟ้า และข้าจะทำทุกวันให้ดีกว่าที่มีเจ้า เพื่อให้เจ้าจะได้จากข้าไปอย่างมีความสุข’ โฮยาหยุดเล่าอยู่แค่นั้น
ยุนอานิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร ดวงตาหลุบต่ำลงราวกับกำลังคิดทบทวน ปากบางเผยอขึ้นเหมือนกับจะเอ่ยบางคำออกมา แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณหมอคะ มีโทรศัพท์ถึงคุณหมอค่ะ”พยาบาลสาวเคาะประตูก่อน จะเอ่ยเรียก
“ครับ เดี๋ยวผมไป”
“เดี๋ยวหมอมานะครับ”โฮยาเอ่ยก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไป
“ฮึก ฮือๆ”ใบหน้าหวานซบลงบนฝ่ามือและร้องไห้อีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว
ณ สนามบินอินชอน
ร่างเล็กเดินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมา หลังจากใช้เวลาเดินทางจากอเมริกามาเกาหลีใต้ถึง 10 ชั่วโมง (ใช่อ่ะเปล่าไม่รู้นะ -3-)ดวงตากลมภายใต้แว่วกันแดดสีชากำลังสอดส่องหาใครบางคน
“แทยอนทางนี้ลูก แม่อยู่ทางนี้”แทยอนเผยยิ้มขึ้นเมื่อเห็นผู้เป็นแม่ ร่างบางมัวแต่สนใจแม่ จนไม่ทันได้ระวังเดินไปชนใครคนหนึ่งเข้า
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ”แทยอนรีบก้มหัวขอโทษเป็นการใหญ่
“เดินยังไง ซุ่มซ่ามจริงๆ”แทยอนเปลี่ยนสีหน้าทันที เมื่อได้ยินประโยคนั้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าชัดๆ หน้าตาก็ดี แต่คำพูดไม่ให้เกียรติกันบ้างเลย
“นี่คุณ! ฉันขอโทษแล้ว ก็ช่วยรักษาน้ำใจกันบ้างสิ”
“ก็นี่ไง รักษาน้ำใจแล้ว อย่าขวางทางสิ ผมมีธุระด่วน เกะกะ”ดูเหมือนชายหนุ่มตรงหน้าจะไม่แยแสเธอแม้แต่น้อย
“มีอะไรกันคะๆๆ”ผู้เป็นแม่ของแทยอนรีบวิ่งเข้ามาห้ามก่อนจะเกิดสงครามน้ำลายซะก่อน
“คุณเป็นแม่ยัยนี่ใช่มั้ย ทีหลังดูแลลูกคุณดีๆหน่อย ทำผมเสียเวลาจริงๆ”
“ขอโทษด้วยนะคะๆ”คนเป็นแม่รีบคำนับขอโทษเป็นการใหญ่
“แม่!!”
“ไม่เอาน่ะแทยอน ขอโทษเขาสิ”
“ขอโทษ!!”
“หึ”ชายหนุ่มมองแทยอนด้วยสายตาดูแคลนก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้หญิงสาวกร่นด่าในใจ
“แม่ไปขอโทษเขาทำไมอ่ะ”
“เราผิดก็ต้องขอโทษสิลูก”
“เขาพูดไม่ดีใส่หนูก่อนนี่นา!!”เสียงใสเริ่มตะคอกเสียงดังขึ้นเรื่อยๆจนคนแถวนั้นเริ่มหันมามอง
“ป่ะๆๆ เดี๋ยวแม่พาไปกินพัทบิงซู ของโปรดลูกละกัน”
ถนนในโซลยามค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงสีไฟ ริมถนนมีผู้คนเดินขวั่กไขว่ ดวงตากลมมองด้วยความสนใจ กี่ปีแล้วนะ ที่ไม่กลับมาที่โซล ที่นี่มีอะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนแปลงไปเยอะเลย ผู้เป็นแม่มองลูกสาวก่อนจะยิ้มน้อยๆ
“ร้านนั้น ตอนเด็กๆแม่ชอบพาลูกมากินบ่อยๆ จำได้มั้ย”
“อ่า ร้านไอศกรีม”
รถเก๋งสีดำแล่นจอดบนลานจอดรถ สองแม่ลูกพากันเดินออกมา มุ่งหน้าตรงไปยังร้านพัทบิงซูที่ขึ้นชื่อของที่นี่
ระหว่างทางร่างเล็กตื่นตาตื่นใจกับสินค้าข้าวของที่นี่ เป็นเพราะที่อเมริกาไม่มีของแบบนี้ ใบหน้าสวยดูมีความสุขที่ได้มาเที่ยว แต่แล้ว...
ฟึบ!.....
ชายชุดดำคนหนึ่งกระชากแทยอนเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนในมือถือมีดคมแวววับจ่อไว้ที่คอ ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ ชายคนนั้นตะโกนอย่างเสียสติพร้อมกับเอามีดจ่อคอเธอไว้!!!!!!!!!!!!
..........................................................................................................................
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (กรี๊ดทำเพื่อ? - -*)
ให้อินกะตอนที่แทยอนโดนมีดจ่อคอ
แย่แล้ว!!! ใครจะช่วยแทแทล่ะเนี่ย!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น