คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
“ไม่รับ อฮยอนอยู่ับผมหน่ะีที่สุแล้ว” ...าเธอสวยัยุนอา...”โอ้ยยยย...”
รุ่นพี่ยฮวาเินมาั้แ่อนไหนไม่รู้ เา้ามือเหัวยุนอาสัป๊าบนยุนอาร้อเสียหล อฮยอนสะุ้มอยฮวา้วยวามใ ยฮวาึอเสื้อนัเรียนอยุนอา ะที่ยุนอามอรุ่นพี่้วยวามหวาลัว “ไอ้เ็เหม่ ันบอห้ามลามปามอฮยอน”
“...” ยุนอาไม่อบแ่หยีาลัวโน่อยอีป๊าบ
ยฮวาหันไปมออฮยอน้วยใบหน้าแั “หน้าใล้ันนแทบะูบันเลยนะ น้ออ”
“เปล่า่ะ เราสอนแุ่ยันเยๆ” อฮยอนว่าพลาลุึ้นับมือยฮวาให้ปล่อยาอเสื้อยุนอา “พี่ยฮวาปล่อยนะะ” และยฮวา็ยอมปล่อยแ่โยี อนนี้ยุนอาแทบอยาะเอาอฮยอนไปไว้บนหิ้พระเลย ะบูาทุวันเลย้วย อย่าับเทพธิามาโปรแหนะ เาไ้หายใสัที(เมื่อี้หายใไม่ออ)
“เฮ้อ..” ยฮวายอมอ่อน้อให้รุ่นน้อที่แอบรั แ่็ไม่วายส่สายาุๆให้ยุนอา “พี่ะมาบออฮยอนว่า อาารย์เาส่้อวามมาสั่ให้พี่ับอฮยอนมีโว์ในวันเียวันับยุนอา”
“โว์านวันวาเลนไทน์หน่ะหรอะ?”
“ใ่รับ” ยฮวาูโทรศัพท์ให้อฮยอนู้อวามว่าอาารย์เาส่มาริๆ
“แล้วอ้อเล่นเพลอะไระ?”
“็เพลที่อฮยอนแ่แหละรับ romantic st. ส่วนพี่เล่น love light เ้าันัเลยเนอะ” ยฮวาส่สายาหวานให้อฮยอน แ่นอายุน้อยว่ามออย่าไม่ิอะไร อีนที่นั่ฟัอยู่เือบะหลุหัวเราะแ่เาเนียนทำเป็นไอไ้่อน “นี่แไม่สบายรึไ” ยฮวาพูเสียหน่ายที่ยุนอาไอััหวะเาับอฮยอน ยุนอาะปิเสธ็ไม่ไ้ เล่นไอไปแล้วนี่
“รับ ผมเ็บอับปวหัวนิน้อย” ยุนอาแสร้ทำเสียแหบๆ แ่อฮยอนู็รู้ว่าแล้ ่อนหน้านี้ยัุยันเสียปิอยู่เลย
“แลับบ้านไปเลย เอาีาร์ไป้วย อาารย์เาอนุาให้แเอาไปฝึที่บ้าน รีบๆลับันะไ้อยู่ับอฮยอนแ่สอ่อสอ” ยุนอาลุึ้นีใที่ไ้ลับบ้าน สะพายระเป๋านัเรียนแ่็้อนิ่้าเมื่อไ้ยินประโยหลั
“แ่ผู้ายับผู้หิะอยู่้วยันสอ่อสออนเย็นๆแบบนี้ไม่ไ้นะรับ” ยุนอารีบพูนเือบลืมทำเสียแหบและมาลอนหลั อฮยอนัวสั่นเล็น้อยเพราะลั้นหัวเราะอยู่ “เี๋ยวผมไปส่อฮยอนที่บ้านล่ะัน” ยุนอาเอื้อมมือไปะูแนอฮยอน แ่ยฮวาปัออ
“ไม่ไ้ ันว่าันน่าไว้ใว่าแอี ถ้าันะทำอะไรอฮยอนัน็ทำั้นานแล้ว แรีบๆลับบ้านไปิน้าวเถอะ ่อนะไ้ิน้าว้มแทน”
“ไม่ไ้รับ ผู้ายับผู้หิห้ามอยู่้วยันสอ่อสอ!” ยุนอาะโนทั้ที่เสียแหบๆ
“อย่าะโนใส่ันเลย่ะ อว่าลับบ้านไปให้หมเนี่ยแหละ ถ้ายุนอาลับแล้วพี่ยฮวาะอยู่ทำไมละะ พี่ะสอนอเล่นีาร์อีรอบรึไ” อฮยอนพูั่อนที่ใระพูอะไรไปมาว่านี้ เธอสะพายระเป๋าเรียมพร้อมะลับบ้าน ยฮวายืนนิ่แ่็้อเินไปถือระเป๋าัวเอเหมือนัน
“แ! มาหยิบีาร์ไป” ยุนอาวิ่ไปถือีาร์ามำสั่ ยฮวา้มลเ็บสมุโน้เพลและีาร์ัวเอ
“รุ่นพี่รับ”
“อะไร?” ยฮวาถามหน้าายะสะพายีาร์ไว้ับลำัว ยุนอาเห็นอย่านั้น็ทำาม แ่ีาร์เามันไม่มีสายสะพายะั้น
“อบุสำหรับวันนี้รับ” ยุนอา้มหัวหน่อยๆ ยฮวายืนนิ่ให้รุ่นน้อ้มหัวทำวามรพ เาไม่รู้ะทำัวยัไ ึพูึ้นว่า
“อย่าเสียเวลาล่ำลาเลย ลับบ้านเถอะ” เินไปเพื่ออาห้อ้อมโยระุแนยุนอา
ทั้สามนแยย้ายไปามทาใรามทามัน ยฮวานั่รถเมล์ไปับอฮยอนเพราะบ้านอยู่ละแวเียวัน ส่วนยุนอา็ี่มอเอร์ไ์ลับบ้าน
๊อแ๊ๆ
“หืม ันว่า้มยำแบบน้ำใสเนี่ยอร่อยว่าน้ำ้นอี วันหลัป้าเาน่าะเปลี่ยนมาทำน้ำใสแทน” ิม ฮยอนอา น้ำ้มยำุ้แล้ว็โม้ให้เพื่อนในลุ่มฟั ่วพัลาวันในโรเรียนยูฮยอนวิทยามีเสียพูุยอเ็ๆัมา โรอาหารอที่นี้อยู่ิับสนามีฬา ลุ่มอฮยอนอาึมีที่นั่ประำอยู่อีฝั่อสนามีฬาเพราะลัวลูบอลอัหน้า แม้ะมีรั้วั้น็เหอะ
“แ่ันว่าน้ำ้นอร่อยว่าให้ป้าเาทำน้ำ้นหน่ะีแล้ว” อ ริสัล พูเถียฮยอนอา เธอเป็นมัเน่ในลุ่มที่ไม่ลัวอำนาพี่ๆนไหน นอาอ ูฮยอนที่ทั้สวยทั้เรียนเ่ และอฮยอน็เป็นนเียวที่ริสัลยอมเรียว่าออนนี่
“ไม่รู้ล่ะ ันว่ายัไน้ำใส็อร่อยว่า” ฮยอนอายัยืนยันำเิม แล้วน้ำ้มยำอย่าโปรปราน “อ่ะ อฮยอน ันอไส้รอนินึน่ะ” พูบฮยอนอา็ัไส้รอในานอฮยอนทันทีที่อฮยอนำลั้มหน้าเล่นเมส์ในโทรศัพท์แ่ับนิโลอย่าเอาริเอาั
“เห้ย ฮยอนอาไม่ เอามาืนอเลย” อฮยอนพูทั้ที่ใส่อารม์ับเมส์แ่รถ “เอามาๆ โห้ย นินึบ้านเธอิ เหลือให้อสอิ้นเนี่ยนะ!” อฮยอนร้อโอรวหลัาเยหน้ามาเห็นว่าฮยอนอาไส้รอเธอไปไ้เยอะแ่ไหน ไส้รอสี่ิ้นอัันเ็มปาฮยอนอา อฮยอนยืนึ้นโ้้ามโ๊ะเพื่อไ่าวมาาฮยอนอา
“เอ้ย อออะออน อั้นอันอาอานเอิ่มอาอัอานอันอะ” ฮยอนอาะพูแ่็พูไม่ไ้เพราะไส้รอเ็มปา อฮยอนแลบลิ้นสมน้ำหน้า เธอ้มลิ่รถ่อ ถึอนนี้รถอเธอะอยู่ลำับสุท้าย เธอ็้อุอันับให้ไ้
“ยัยฮยอนอา!” ราวนี้เป็นเสียนิโลเพราะเธอโนฮยอนอาไ่าวไปเิมเ็มาน แล้ว็เิศึิอาหารันลาโ๊ะ
“โถ่ ็เป็นันะแบบนี้ แล้วยัอยาะให้ันเรียว่าออนนี่อี” ริสัลส่ายหน้าระอา่อทั้สอ “ไม่เหมือนพี่อฮยอนผู้เรียบร้อยอ้านนน” ไ้่าวว่าเมื่อี้อฮยอน็โวยวายเหมือนัน
“เยส!” อฮยอนพูเบาๆท่ามลาสรามอเพื่อนรัทั้สอ ในที่สุเธอ็ิอันับหนึ่ไ้ นี่ถ้าไม่ใ่อ ูฮยอน ทำไม่ไ้นะเนี่ย โห๊ะๆๆๆ
“อ่ะ” เสียอใรบานเอ่ยเหนือหัวอฮยอนพร้อมแ้วน้ำปั่นปริศนาที่อยู่รหน้าเธอ อฮยอนเอียอสสัย่อนะเยหน้ามอ “ยุนให้ ะเอาไหม?”
“ยุนอา? มาทำอะไรที่นี่?” อฮยอนถามเสียเบา ่อนะรับแ้วน้ำามืออเามาวารหน้า ยุนอานั่ล้าๆอฮยอนึ่เหลือที่ว่านินึเพราะเป็นที่อบโ๊ะ อิม ยุนอา ยิ้มแ่แล้ว็แบมือทำหน้าเหมือนทวอะไรบาอย่า “อะไร?”
“เินไ ไม่ไ้ให้ฟรีๆ ิเิน้วย น้ำผลไม้ปั่นราา15บาท ไม่ิ่าัส่ เอามาๆ”
“อะไระเนี่ย ไม่เอาแล้ว” อฮยอนหยิบแ้วน้ำปั่นไปวาบนมือยุนอาแทน แล้ว้มหน้าละ Main Menu บนหน้าอโทรศัพท์
“อ๋อย ล้อเล่นรับ ผมื้อมาให้ ให้ฟรีๆเลย ไม่ิทั้่าน้ำและ่าัส่” ยุนอาพูแล้ววาแ้วน้ำบนโ๊ะหน้าอฮยอน้วยรอยยิ้มทะเล้นนั้น อฮยอนึละาหน้าอโทรศัพท์ เธอส่สายา้อารำอบให้อิม ยุนอา และไ้ำอบมาเป็นวาใสแป๋วเหมือนลูวาน้อย “ผมไม่ไ้้อารอะไรอบแทนรับ แล้ว็นี่ นี่ นี่ เอาไปให้หมเลย ไม่ิเิน” ยุนอาว่าพลาหยิบถุนมถุผลไม้ถ้วยไอิมหลายๆอย่าวาบนโ๊ะนนทั้แถบโ๊ะอึ้ ะัปาร์ี้บนโ๊ะโรอาหารรึไ “แล้ว็...”
“..?..” อฮยอนมอหน้ายุนอาอย่ารอฟั ยุนอา่อยๆเยิบใบหน้าาวใสมาใล้นไ้ยินเสียลมหายใ เามอาลมโออฮยอนอย่าลึเ้าไป เธอ็มอวาใสแป๋วอย่าเลี่ยไม่ไ้ ไม่รู้ัวว่าใบหน้ามันแั้แ่เมื่อไร แ่...นรหน้า..น่ารัั
“อบุสำหรับเมื่อวานรับ อาารย์อฮยอน” ยุนอาพูเสียใสแล้วเา็ลุึ้นทันวันและรีบเินระโหยระเหยไปเ้าลุ่มเพื่อนัวเอที่อยู่ั้อีฟ้านึ อฮยอนไ้แ่มอามแผ่นหลัเา ริมฝีปาอิ่มียิ้มอย่าอไม่ไ้
“หวายๆๆๆ เอ๊ะ ะหวายหรือหวานีนะ แ่ๆ นิ ัล ทำไม้มยำป้าม้อยหวานัอ่ะ โอ้ยมีน้ำไหมๆ โอโหย น้ำยิ่หวานไปให่เลย” ฮยอนอาทำท่าแลบลิ้นแสบปาให้อฮยอนปาอนมใส่หน้า “อุ๊ย แ่อ็หวานแล้วไม่รู้้าในะหวานแ่ไหนอ่า”
“ฮยอนเลิพูเลยนะ!!” อฮยอนะโนเสียลั่น
“พี่อฮยอนหน้าแหมแล้ว่ะ” ริสัลพูเือนพี่สาวอย่าใสื่อ “พี่ไม่สบายหรือเปล่าะ?”
“โอ้ยยยยย” อฮยอนอุทานพลายี้หัวไปมาแล้ว็ฟุบหน้าไปับโ๊ะ นิโลที่นั่ใล้สุเห็นัว่าอฮยอนหูแ นิโลผู้มีสิที่สุรอาอฮยอนึ่ำลัโนรุมแล้เหลือบเห็นโพสอิทที่แปะอยู่้าแ้วน้ำปั่น
“อฮยอนๆ ูนี่” นิโลสะิอฮยอนแ่เ้าอื่อ็ไม่ยอมเยหน้าึ้นมาสัที
“อะไรอ่ะนิ? หมายสารภาพรัหรอ?” ฮยอนอาะโหน้าู้อวามในโพสอิท้วยวามสสัย อันนี้ไม่ไ้ะะพูแล้อฮยอนนะแ่เธอสสัยริๆ
“อะไรหรอนิ?” ริสัล็ะโหน้า้วย นิโลยื่นโพสอิทให้ทั้สอน ฮยอนอาับริสัล้มหน้าอ่านในใ แล้วทั้สามน็มอหน้าันอย่าับสื่อสารผ่านโทริ เมื่อเห็นว่าเพื่อนๆเียบันอฮยอนึลุึ้นมาั้าวเ้าปา
“พี่อ อ่านนี่่ะ” ริสัลเป็นฝ่ายยื่นโพสอิทอยุนอาให้อฮยอนเธอมออย่า ๆ เยหน้ามอเพื่อนๆว่ามันืออะไร แล้วทั้สามน็พยัหน้าบอให้อ่าน
็ผมอยาเรียแทนัวเอว่ายุน เพราะผมินับแบบนี้มาว่า แล้ว็เรียอฮยอนว่าอไ้ไหมรับ (อิม ยุนอา)
อฮยอนถอนหายใโล่อ ็นึว่า้อวามอะไระอี
“อิม ยุนอานี่เ็ผู้ายเมื่อวานนี่หน่า?” นิโลถามอฮยอนเมื่อนึถึผู้ายที่โนยฮวาะอเมื่อวาน อฮยอนพยัหน้าให้นิโล ส่วนฮยอนอาับริสัล็รู้อยู่แล้วว่าเมื่อวานอฮยอนถูรุ่นพี่ที่แอบอบอฮยอนวนอฮยอนไปให้ำลัใเาสอนเ็ใหม่เนื่อาโนอาารย์ในมรมนรีสั่ แ่ฮยอนอามี้อมหลี ส่วนริสัล้อไปเรียนพิเศษ
“อ่ะ อิม ยุนอาื่อุ้นๆ” เสียเล็ๆาริสัลทำให้พี่ๆหันไปมอ เธอทำหน้ารุ่นิ “อิม ยุนอา นที่สอบิเพราะะแนนเ็มภาทฤษีใ่ไหมะ? ัลเห็นบนบอร์” ริสัลมอหน้าอฮยอน ถ้าถามพี่นอื่นเธอไม่พูะแน่
“เออ ใ่ๆ อ๊ายยย ในบอร์หน้าี๋มาอ่ะ แ่ัวริาว น่าร้า หล่อมาอ่ะอ แ่ยุนอาเาสูเท่าไรหรอ? ูัวเล็ั” ฮยอนอาอออาารเพ้อริๆ อันนี้็ไม่ไ้ะแล้อฮยอน
“ะไปรู้หรอ เพิุ่ยันเมื่อวาน” อฮยอนอบเสียเรียบ เที่ยนี้ไม่้อินแล้ว ้าวอ่ะ
“พี่อฮยอนเป็นอะไรับยุนอาหรอะ?” ริสัลถามอย่าริัแถมยัโน้มหน้ามาใล้อฮยอนอี
“เธอหึอฮยอนรึไเนี่ย” นิโลแวเล่นๆ ริสัลทำหน้าวนใส่นอายุมาว่า เห็นไหม ถ้าไม่ใ่อฮยอน ริสัล็ไม่ถือว่าเป็นออนนี่ริๆ
“พี่ับยุนอาเป็นเพื่อนใหม่ที่เพิ่รู้ัันเมื่อวาน ไม่้อสสัยหรือแวอะไรัน้วย อับยุนเป็นแ่นเพิ่รู้ัันเ้าใไหม” อฮยอนล่าวย้ำเหล่าเพื่อนัวีโยเพาะนิโลับฮยอนอา แ่นิโล็หันไปโทริับฮยอนอาผ่านสายาเล่ห์สนัย
“ีแล้ว่ะที่เป็นแ่เพื่อนัน” ริสัลพูท่าทาริัมาๆ “เพราะัลอยาไ้อิม ยุนอา่ะ” ำพูอน้อเล็ส่ผลให้นิโลับฮยอนอาัสัาโทริมามอหน้าน้อเล็ เ่นเียวับอฮยอนที่มอน้ออย่าอึ้ๆ
“ไม่ไ้นะ ริสัล” อฮยอนเอ่ยัวามหวัริสัล ริสัลเยามออฮยอนอย่าไม่ยอม “เธอยัเ็นะ พี่ไม่อนุา”
“แ่ัละเอาๆ”
“ไม่ไ้ริสัล” ราวนี้เป็นนิโลที่สอนน้อ อฮยอนรีบพยัหน้าะสนับสนุนำสอนนิโลแ่ “็อฮยอนเาบอแล้วไว่าไม่อนุาให้ยุนอาเป็นแฟนนอื่นที่ไม่ใ่อ” และาม้วยเสียหัวเราะสะใอฮยอนอาเพื่อนที่แสบที่สุ
“โอเ่ะ ัละไม่ัำสั่พี่อ” ริสัลยืนยันอฮยอนอย่าใสื่อ อฮยอนมอหน้าเพื่อนอีสอน้วยใบหน้า่ำอน เธอลุึ้นหยิบโทรศัพท์ แ้วน้ำผลไม้ปั่นับผลไม้ และเ็บอนมบาส่วนใส่ระเป๋านัเรียน (โรเรียนยูฮยอนวิทยาเินเรียน)
“อนแล้ว เ็บาน้าวให้้วย” พูบอฮยอน็เินหนีไปโยที่มีเพื่อนๆในลุ่มส่ำแวามหลั
ึ
มือหนาอใรบานุ้อมืออฮยอนที่ำลัึ้นเรียน ร่าบาหันมา้าๆพร้อมับำราหนัสือในอ้อมอ เธอมีสีหน้าใอยู่ไม่น้อย ่อนะหัน้ายหันวา
ความคิดเห็น