ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : One Shot
ระสุนหนึ่นัลั่นออไปเาะไหล่้ายอึอล เลือแานไหลเป็นวเปื้อนเสื้อยืสีำนุ่ม อฮันหลับาหลัาลั่นไ มือบาำลัยึ้นอีหน รั้นี้ปาระบอปืนหันเ้าหาัวเอ เาัสินใแล้ว...
"ลา่อน" ปาบายับ้าแ่ไม่ออเสีย เาเรียมใไว้ส่วนหนึ่
ไม่ี่วินาที่อมา มือู่ให่พุ่เ้าบีบลำอบอบบาเ็มแร ฝ่ามือแน่นมาพอทำให้อฮันหายใิั มือบาำอาวุธปล่อยวามันลับพื้น...แบบนี้็ีเหมือนัน ายหนุ่มิ...าย้วยมืออึอล
เมื่อารบีบรัหลอลมนานหลายนาทีิ่อันบวแรบีบมาึ้นามวามบ้าลั่อายอีน ลมหายใเ้าออทำไ้ยานร่าบาาออิเนไปั่วะ ปาแพยายามสูหายใแ่ลับไอนเลือไหลลมาทามุมปา วาแ่ำ้ำน้ำาเปิมอายหน้าเ้มรหน้าอีหน ึอลอเา...ับวาไม่แสอารม์
มือีเียวอ่อนแรพยายามยึ้นแะแ่ไร้ผล แนผอมบาสอ้าทิ้น้ำหนัล้าาย เมื่อวาบวมแเศร้าหมอปิสนิท มันพาลมหายใเฮือสุท้ายออฮันไปพร้อมัน
อฮันหมลมหายใามืออึอล มือให่ปล่อยออาลำอทันทีเมื่อร่าบาทิ้ัวล้มทั้ยืนไม่หายใแม้แ่ีพรบนลำอเบานไม่รู้สึ ทุรั้อระเพื่อมึ้นเบา ๆ เลือสีแเ้มไหลามุมปาหยเป็นสายเปื้อนบนใบหน้าาวี รอยมือ้ำแ่ำบนลำอทำให้ายหนุ่มรู้ัวว่าลแรไปมาแ่ไหน
"อฮัน..." ึอลยร่าบาไม่ไ้สิึ้นมาอ มืออุ่นเ็เลือออามุมปาแแ่มันยัไหลออมาไม่ทีท่าะหยุ ทั้ที่แนยัมีเลืออาบเาพยายามทำให้อฮันหายใอีรั้ แ่มันไม่ไ้ผล
"หายใิ" เารีบโทรเรียรถพยาบาลให้มารับอฮันไปทั้ที่ัวเอบาเ็บ ร่าบาถูนำัวเ้าห้อผ่าัอย่ารวเร็วเนื่อาอาารทรุนหัวใหยุเ้นระหว่าเินทามาโรพยาบาล
"ผมไม่เป็นไร" ึอลบอผู้่วยประำัวอระูล
"เราแ่...ทะเลาะัน"
ึอลเอถูห้ามเลือ่อนามมาโรพยาบาลอนนี้เลือยัไม่หยุไหล ายหนุ่มนอนรอบนเียภายในห้อุเินะแพทย์ำลัเรียมพาเาห้อผ่าัเพื่อเอาระสุนออ
"วรส่เรื่อให้ำรว"
"ว่าผมบีบอเา หรือ ผมถูยิ?" ึอลถามเสียเบา แ่ำถามทำให้อาารย์หมอถึับปิปาสนิท
"ทำานอุหมอให้ีเถอะรับ ทาผมัารเรื่อที่เหลือเอ" วอนอูบอทีมแพทย์รหน้า่อนลาออาห้อไป
ึอลถูวายาสลบเพื่อให้แพทย์ผ่าัเอาระสุนออ อนระสุนผ่านแนไป มันไม่เ็บันิ สมอสั่ให้เา่าอฮันะ นรหน้า้อาย แ่เมื่อร่าบาล้มลบนอ้อมแนไม่หายใ เาลับพยายามยื้อีวิออฮันไว้โยไม่ิถึัวเอ
"เาเป็นยัไบ้า?" ึอลื่นายาสลบ สอบถามึ้น้วยวามัวล
"ยัไม่พ้นีอันราย"
"อืม"
ึอลไม่ไ้รับอนุาิให้เ้าเยี่ยมนว่านไ้ผ่านระยะวิฤิ แม้อฮันยั้อใ้เรื่อ่วยหายใแ่อย่าน้อยสมอยัไม่ระทบระเทือนถึั้นไม่ฟื้นัว
ร่าสูให่ในุนไ้ยืนอยู่หน้าห้อผู้ป่วยพิเศษ ระบานให่เผยให้เห็นร่าบอบบามีสายน้ำเลือและถุเลือระโยระยา มารวัารเ้นหัวใเ้นเป็นัหวะ้า ๆ หน้าาออิเนถูสวมใส่่วยในารหายใอายหนุ่มหลับไหลไม่รู้สึัว
ผ่านไปหนึ่สัปาห์ อฮันถูย้ายออาห้อัันเื้อมายัห้อพันผู้ป่วยวีไอพีอระูลเว ายหนุ่มหน้าสวยยัไม่ื่น ยัหายใเอไม่ไ้แ่อาารเหมือนีึ้นทีละน้อย
"เาะหายี แ่้อใ้เวลา" หัวหน้าทีมแพทย์บอึอลเ่นนั้น
"รับ"
"ุายไม่้อัวล ทาเราะปิเรื่อนี้อย่าี ไม่มี่าวรั่วไหลแน่นอนรับ" ึอลเยไ้ยินำพูนี้มาแล้วเมื่อสิบว่าปี่อน เาทำเพียพยัหน้ารับไร้ึ่อารม์
ึอลนั่อยู่ในห้อพันไ้อย่าไร้อารม์ เามอออไปนอหน้า่ามีเพีย้นไม้ให่ ใบสีเียวำลัเอนอ่อนามลมโยเบามาามสายฝนเม็ละเอีย มัน่าสบร่มเย็น่าาใเา
ึอลไม่เยระวนระวายับเรื่อใในีวิ ทุอย่าถูประเนให้แ่เอ่ยปาบอ ีวิเหมือนะเพอร์เฟ็...นเ็ายนหนึ่วิ่ัหน้ารถในืนฝนหนั วาลมื่นระหนหันมออย่าใ ูาเสื้อผ้าสีาวล้ายุนไ้โรพยาบาลอพ่อเา แ่เมื่อึอลเปิประูรถเพื่อ่วยเหลือ เ็ายผมยาวร่าเล็รีบวิ่หนีอย่าไว มันเป็นวัน่อนหน้าเาเ้าโรพยาบาลเพื่อฟัรายานารประุม
"เาือนเียวัน" ึอลพูับผู้่วยนสนิท
"เ็นนั้น?"
"อืม"
"แ่ำทุอย่าไม่ไ้"
"ีสำหรับเาไม่ใ่เหรอรับ?" วอนอูถามอย่าใเย็น
"อาะ"
"อฮันไม่ใ่นร้าย...เาแ่ถูทำร้ายมาเินไป"
ึอลลับแมนั่น้วยสีหน้าเรียบเย เานั่ลยัโฟาัวเิม สภาพห้อรับแมีร่อรอยระสุนฝับนผนั เอสารระัระายบนพื้นเละเทะ แ่เาไม่อยาลุึ้นเ็บวา
วามมอัวอัษรมามายบนแผ่นระาษ มันอธิบายถึสภาพเ็ายนหนึ่ในวันนั้น วามเ็บปวายับนใบหน้าเ้มเยเยเมยับทุสิ่ เาสัหารเหยื่อมามานนับไม่ถ้วน ไม่เยสนใำอร้อเหล่านั้นหรือแม้แ่เหลียวแล
แ่ทำไมเพียแ่รู้เรื่อราวน่าเศร้าออฮันในวัยเ็ทำให้เาเ็บแ้นในทนไม่ไ้ ทำไมเาถึ่วยอฮันในอนนั้นไม่ไ้ ทำไมารทำร้ายอฮันทำให้เาเ็บปวราวับถูทำร้าย้วยัวเอ
"อฮัน..." เาเอ่ยเรียื่อนึ่เาิถึ ปริร่าบาอบรับ้วยรอยยิ้มี้เล่นแ่วันนี้ห้อรับแเียบเหา ไม่มีเสียอบรับใลับมา
ึอลทิ้ัวลบนโฟา เปลือาหนัอึ้ปิลอ่อนล้า ำพูอยาบออีนมาลอไม่เยไ้บอล่าว อฮันะยัรับฟัเามั้ย?
.
.
.
วาลมโเปิึ้นเพราะเสียหนวหูอนสอนรหน้า อฮันำลัยืนอยู่ในห้อนอนสมัยเ็ เาเห็นเ็ผู้ายผมยาวำลัยืนเถียับแม่อเาอย่าเอาเป็นเอาาย
"แรัเาไม่ไ้!!"
"ทำไมละรับแม่ เา็รัผม"
"แ่เาเป็นผู้าย"
นั่นผมเหรอ? ผมเยไว้ผมยาวเหมือนเ็ผู้หิั้แ่เมื่อไหร่? อฮันยืนมอเ็ายัวผอมผมยาวนั่ร้อไห้อเ่าบนพื้นห้อนอน เาำลัเปิปาถามแ่เหมือนถูึไปอีสถานที่ ภาพหลายอย่าายสลับไปมาภายในวามฝันอันเลือนลา บุลหลายนึ่เาำไ้บ้าไม่ไ้บ้าผลัันพูบาอย่าเี่ยวับเาและเ็หนุ่มอีน
ภาพึ่เาถูพาออาบ้านมายัโรพยาบาลโริอันห่าไลาัวเมือ ิแพทย์ำลับันทึอยู่หน้าห้อ ัวเาอยู่บนเียเย็นเียบถูรึ้วยสายรั้อมือหนัทั้แนและา ผมยาวยุ่เหยิสยายเ็มปลอหมอนสีฟ้าอโรพยาบาล
"อ้า!!!" อฮันร้ออยาปวร้าวเมื่อิแพทย์เรื่อปล่อยระแสไฟฟ้าไปยัั้วิบนมับและศีรษะอเา
"ไ้โปร หยุ" น้ำาแห้ผาบนใบหน้า าแ่ำแสถึวามอ่อนล้าทั้ร่าายและิใอนไ้ถูบัับมา
"ไม่ อร้อ ไม่!!!" ร่าบาสั่นเร็ไปทั้ัวเมื่อระแสไฟฟ้าไหลผ่านผิวาย มันเ็บปวร้าวรานไปถึระูแ่ไม่ถึับาย
อฮันับผิวอัวเอราวับำลัถู็อ มันเ็บแปลบเป็นพั ๆ ทุเสียรีร้อราวับเปล่ออมาาลำออเาเอ
"มันะีึ้นเอ" หิสาวผู้หนึ่ึ่ยืน้าแม่อเาพูึ้น อฮันำหน้าอพวเาไ้ ุนาย้าบ้านับแม่อเา
ร่าบาำลั้อมอัวเอในวัยเ็ วาลมใสื่อ้อลับมาหาแ่เมื่อเ็น้อยพยายามเอื้อมมือว้าไว้ เาเอพยายามว้ามือเล็แ่ภาพมันาหายลายเป็นหมอวันภายในพริบา
เหมือนัวเาโผล่ไปอีสถานที่หนึ่ อฮันยืนอยู่หน้าประูไม้สีาวึ่ถูแ้มไว้ เสียร้อออเ็ายนหนึ่ัึ้นปนับเสียสนทนาอายในุบุรุษพยาบาลสามสี่น
"่วยผม้วย..."
"ไม่มีใรมา่วยมึหรอ"
"แม่ ับิบหาย สุยอเลยวะเพื่อน" เสียร้ออเ็ายลายเป็นเสียร้อไห้สั่นระริ มือเล็พยายามิ้นรนออาารับรึไม่ไ้่วยอะไร
"เ็บ! หยุนะ!"
"อย่าิ้น เี๋ยว็หายเ็บ"
"ปล่อยผม!! ฮ...ฮึ!"
"ีู..."
"มันเป็นนอนุาิเราเอ"
"ม...ไม่"
"แฟนมึ...มันเลวพอ ๆ ับพวู ฮ่ะฮ่าๆๆๆ" ายพวนั้นหัวเราะันอย่าสนุสนานนอฮันอยาเอาหน้าพวมันยันำแพให้หัวแบะแ่เาับพวมันไม่ไ้
"มันให้พวเรามาูแลมึแทนไล่ะ นสวย"
วาแ่ำวูบไหวบ่บอถึหัวใแสลายเป็นเสี่ย ๆ มือบา่อสู้เมื่อรู่ทิ้ัวลหมแรไปเย มันถูับไว้ไม่ให้ยับ น้ำาใสหล่นร่วาหาาเลื่อนลอย
เ็ายอ่อนแอปล่อยให้ายแปลหน้าระทำำเรานสาสมใ วาสใสมืหายเหลือเพียแววาหมอหม่นไร้ีวิ ิวิาเ็น้อยื่อสัย์ับวามรัรั้แรมันถูพราไปนไม่เหลือแม้เศษเสี้ยวให้ยึเหนี่ยวไว้ในใ
อฮันยมือปาน้ำาบนหน้าัวเอ มันลับลายเป็นเลือสีแบนมือเา เมื่อเยหน้าึ้น มีศพหิสาวนหนึ่ในเสื้อาวน์สีาวถูยิเาะลาหน้าผา มือบาอี้าถือปืนเหมือนเาเอเป็นนัารเธอไป
"สะใมั้ย? ไ้่านเยอะแยะ" หิสาวนอนบนเ้าอี้ลุึ้นนั่ร แ้วาเยมีสีน้ำาลเ้มีลนเือบาว มันมอมายัเา หน้าีและปาแำลัยับพูเหมือนนปริ ยเว้นแ่บนหัวยัมีรูนาหนึ่นิ้วเพิ่ถูเาะมาหมา ๆ
"ถามใร?"
"เธอไ ยุน อฮัน"
"ยัไม่พอ"
"แล้ว่าทำไมเยอะแยะ?"
"พวมันเลว สมวราย"
"เธอเป็นใร" อฮันมอป้ายื่อ แพทย์หิโอ ออึน
"ันเป็นนแร เธอำไม่ไ้ินะ"
"นแร?? แ่ผมไม่อบผู้หิ" อฮันเบะปาแ่เามอไปยัเ็ายอายุประมา 17 ปี ผมยาวถูัสั้นถือปืนยืนนิ่มอไปทาเียวัน
"ล ุเป็นใร ผม่าุเหรอ?"
"ใ่ิ้ะ เธอนั่นแหละ"
"ผมยิปืนเ่แ่เ็เลยเหรอเนี่ย" อฮันแว่ปืนในมือไปมา
"เธอยัเ็มา" หิสาวพูรำพึับัวเอ ในมือมีเอสารล้ายับเอสารึ่อฮันไ้มา
"เรื่อนั้นไม่วรเิับเธอเลย"
"ใร้าพวมันมา?"
"ันะไปรู้ไ้ยัไยะ?" ผีสาวส่ายหัวึ่เหมือนมันะโอนเอนใล้หลุ
"ถ้าออไปาที่นี่ไ้ ผมะแ้แ้นพวมัน" อฮันวาปืน่อนนั่ลฝั่ร้าม
"แ้แ้นใรล่ะ?"
"ยัไม่รู้?"
"ุเว?"
"ึอล?" อฮันถาม
"พ่อหนุ่มึอลสุหล่อ! มุ่มั่นะับนร้ายให้ไ้ ะแ้แ้นเาทำไม?"
"เา..."
"สสาร? สมเพ? หรือหลุมรัเธอ? ันไม่เ้าใเาหรอ"
"ใรล่ะ..." ายหนุ่มิถึวามฝันเมื่อรู่ ุนายฮ...แม่...ีู? อฮันิในใ
"ุนายฮ ไฮโโริ หวลูาย! แม่เธอ โ่มบ้าศาสนา! ีู นรัเ่าเธอที่หนีไปอเมริา??"
"ผมำเาไม่ไ้"
"แล้วำื่อไ้ยัไ?"
"ผมเรียื่อเา..."
"โถ เรียแล้วเาไม่มา..." เธอล้มัวลนอนเอนพิเ้าอี้ทำานในท่าเิม เ็ายัวผอมวิ่ออาห้อไปไม่มีวี่แวว
"เี๋ยวิ!"
อฮันลืมาึ้นมอเ็ายอายุประมา 15 ปี เ็ายผมยาวหยุมอมาทาเาแ่ไม่ไ้มอร ปาแน่ารัลี่ยิ้มว้า วาลมสใสส่ให้ใรบานำลัเินเ้ามา อฮันหันามสายาหวานส่ให้พบับายวัยรุ่นำลัเินรเ้ามาพร้อมุ๊าหมีผูโบว์สีแ
"พี่ีู!"
"...โัว"
"ลา่อน" ปาบายับ้าแ่ไม่ออเสีย เาเรียมใไว้ส่วนหนึ่
ไม่ี่วินาที่อมา มือู่ให่พุ่เ้าบีบลำอบอบบาเ็มแร ฝ่ามือแน่นมาพอทำให้อฮันหายใิั มือบาำอาวุธปล่อยวามันลับพื้น...แบบนี้็ีเหมือนัน ายหนุ่มิ...าย้วยมืออึอล
เมื่อารบีบรัหลอลมนานหลายนาทีิ่อันบวแรบีบมาึ้นามวามบ้าลั่อายอีน ลมหายใเ้าออทำไ้ยานร่าบาาออิเนไปั่วะ ปาแพยายามสูหายใแ่ลับไอนเลือไหลลมาทามุมปา วาแ่ำ้ำน้ำาเปิมอายหน้าเ้มรหน้าอีหน ึอลอเา...ับวาไม่แสอารม์
มือีเียวอ่อนแรพยายามยึ้นแะแ่ไร้ผล แนผอมบาสอ้าทิ้น้ำหนัล้าาย เมื่อวาบวมแเศร้าหมอปิสนิท มันพาลมหายใเฮือสุท้ายออฮันไปพร้อมัน
อฮันหมลมหายใามืออึอล มือให่ปล่อยออาลำอทันทีเมื่อร่าบาทิ้ัวล้มทั้ยืนไม่หายใแม้แ่ีพรบนลำอเบานไม่รู้สึ ทุรั้อระเพื่อมึ้นเบา ๆ เลือสีแเ้มไหลามุมปาหยเป็นสายเปื้อนบนใบหน้าาวี รอยมือ้ำแ่ำบนลำอทำให้ายหนุ่มรู้ัวว่าลแรไปมาแ่ไหน
"อฮัน..." ึอลยร่าบาไม่ไ้สิึ้นมาอ มืออุ่นเ็เลือออามุมปาแแ่มันยัไหลออมาไม่ทีท่าะหยุ ทั้ที่แนยัมีเลืออาบเาพยายามทำให้อฮันหายใอีรั้ แ่มันไม่ไ้ผล
"หายใิ" เารีบโทรเรียรถพยาบาลให้มารับอฮันไปทั้ที่ัวเอบาเ็บ ร่าบาถูนำัวเ้าห้อผ่าัอย่ารวเร็วเนื่อาอาารทรุนหัวใหยุเ้นระหว่าเินทามาโรพยาบาล
"ผมไม่เป็นไร" ึอลบอผู้่วยประำัวอระูล
"เราแ่...ทะเลาะัน"
ึอลเอถูห้ามเลือ่อนามมาโรพยาบาลอนนี้เลือยัไม่หยุไหล ายหนุ่มนอนรอบนเียภายในห้อุเินะแพทย์ำลัเรียมพาเาห้อผ่าัเพื่อเอาระสุนออ
"วรส่เรื่อให้ำรว"
"ว่าผมบีบอเา หรือ ผมถูยิ?" ึอลถามเสียเบา แ่ำถามทำให้อาารย์หมอถึับปิปาสนิท
"ทำานอุหมอให้ีเถอะรับ ทาผมัารเรื่อที่เหลือเอ" วอนอูบอทีมแพทย์รหน้า่อนลาออาห้อไป
ึอลถูวายาสลบเพื่อให้แพทย์ผ่าัเอาระสุนออ อนระสุนผ่านแนไป มันไม่เ็บันิ สมอสั่ให้เา่าอฮันะ นรหน้า้อาย แ่เมื่อร่าบาล้มลบนอ้อมแนไม่หายใ เาลับพยายามยื้อีวิออฮันไว้โยไม่ิถึัวเอ
"เาเป็นยัไบ้า?" ึอลื่นายาสลบ สอบถามึ้น้วยวามัวล
"ยัไม่พ้นีอันราย"
"อืม"
ึอลไม่ไ้รับอนุาิให้เ้าเยี่ยมนว่านไ้ผ่านระยะวิฤิ แม้อฮันยั้อใ้เรื่อ่วยหายใแ่อย่าน้อยสมอยัไม่ระทบระเทือนถึั้นไม่ฟื้นัว
ร่าสูให่ในุนไ้ยืนอยู่หน้าห้อผู้ป่วยพิเศษ ระบานให่เผยให้เห็นร่าบอบบามีสายน้ำเลือและถุเลือระโยระยา มารวัารเ้นหัวใเ้นเป็นัหวะ้า ๆ หน้าาออิเนถูสวมใส่่วยในารหายใอายหนุ่มหลับไหลไม่รู้สึัว
ผ่านไปหนึ่สัปาห์ อฮันถูย้ายออาห้อัันเื้อมายัห้อพันผู้ป่วยวีไอพีอระูลเว ายหนุ่มหน้าสวยยัไม่ื่น ยัหายใเอไม่ไ้แ่อาารเหมือนีึ้นทีละน้อย
"เาะหายี แ่้อใ้เวลา" หัวหน้าทีมแพทย์บอึอลเ่นนั้น
"รับ"
"ุายไม่้อัวล ทาเราะปิเรื่อนี้อย่าี ไม่มี่าวรั่วไหลแน่นอนรับ" ึอลเยไ้ยินำพูนี้มาแล้วเมื่อสิบว่าปี่อน เาทำเพียพยัหน้ารับไร้ึ่อารม์
ึอลนั่อยู่ในห้อพันไ้อย่าไร้อารม์ เามอออไปนอหน้า่ามีเพีย้นไม้ให่ ใบสีเียวำลัเอนอ่อนามลมโยเบามาามสายฝนเม็ละเอีย มัน่าสบร่มเย็น่าาใเา
ึอลไม่เยระวนระวายับเรื่อใในีวิ ทุอย่าถูประเนให้แ่เอ่ยปาบอ ีวิเหมือนะเพอร์เฟ็...นเ็ายนหนึ่วิ่ัหน้ารถในืนฝนหนั วาลมื่นระหนหันมออย่าใ ูาเสื้อผ้าสีาวล้ายุนไ้โรพยาบาลอพ่อเา แ่เมื่อึอลเปิประูรถเพื่อ่วยเหลือ เ็ายผมยาวร่าเล็รีบวิ่หนีอย่าไว มันเป็นวัน่อนหน้าเาเ้าโรพยาบาลเพื่อฟัรายานารประุม
"เาือนเียวัน" ึอลพูับผู้่วยนสนิท
"เ็นนั้น?"
"อืม"
"แ่ำทุอย่าไม่ไ้"
"ีสำหรับเาไม่ใ่เหรอรับ?" วอนอูถามอย่าใเย็น
"อาะ"
"อฮันไม่ใ่นร้าย...เาแ่ถูทำร้ายมาเินไป"
ึอลลับแมนั่น้วยสีหน้าเรียบเย เานั่ลยัโฟาัวเิม สภาพห้อรับแมีร่อรอยระสุนฝับนผนั เอสารระัระายบนพื้นเละเทะ แ่เาไม่อยาลุึ้นเ็บวา
วามมอัวอัษรมามายบนแผ่นระาษ มันอธิบายถึสภาพเ็ายนหนึ่ในวันนั้น วามเ็บปวายับนใบหน้าเ้มเยเยเมยับทุสิ่ เาสัหารเหยื่อมามานนับไม่ถ้วน ไม่เยสนใำอร้อเหล่านั้นหรือแม้แ่เหลียวแล
แ่ทำไมเพียแ่รู้เรื่อราวน่าเศร้าออฮันในวัยเ็ทำให้เาเ็บแ้นในทนไม่ไ้ ทำไมเาถึ่วยอฮันในอนนั้นไม่ไ้ ทำไมารทำร้ายอฮันทำให้เาเ็บปวราวับถูทำร้าย้วยัวเอ
"อฮัน..." เาเอ่ยเรียื่อนึ่เาิถึ ปริร่าบาอบรับ้วยรอยยิ้มี้เล่นแ่วันนี้ห้อรับแเียบเหา ไม่มีเสียอบรับใลับมา
ึอลทิ้ัวลบนโฟา เปลือาหนัอึ้ปิลอ่อนล้า ำพูอยาบออีนมาลอไม่เยไ้บอล่าว อฮันะยัรับฟัเามั้ย?
.
.
.
วาลมโเปิึ้นเพราะเสียหนวหูอนสอนรหน้า อฮันำลัยืนอยู่ในห้อนอนสมัยเ็ เาเห็นเ็ผู้ายผมยาวำลัยืนเถียับแม่อเาอย่าเอาเป็นเอาาย
"แรัเาไม่ไ้!!"
"ทำไมละรับแม่ เา็รัผม"
"แ่เาเป็นผู้าย"
นั่นผมเหรอ? ผมเยไว้ผมยาวเหมือนเ็ผู้หิั้แ่เมื่อไหร่? อฮันยืนมอเ็ายัวผอมผมยาวนั่ร้อไห้อเ่าบนพื้นห้อนอน เาำลัเปิปาถามแ่เหมือนถูึไปอีสถานที่ ภาพหลายอย่าายสลับไปมาภายในวามฝันอันเลือนลา บุลหลายนึ่เาำไ้บ้าไม่ไ้บ้าผลัันพูบาอย่าเี่ยวับเาและเ็หนุ่มอีน
ภาพึ่เาถูพาออาบ้านมายัโรพยาบาลโริอันห่าไลาัวเมือ ิแพทย์ำลับันทึอยู่หน้าห้อ ัวเาอยู่บนเียเย็นเียบถูรึ้วยสายรั้อมือหนัทั้แนและา ผมยาวยุ่เหยิสยายเ็มปลอหมอนสีฟ้าอโรพยาบาล
"อ้า!!!" อฮันร้ออยาปวร้าวเมื่อิแพทย์เรื่อปล่อยระแสไฟฟ้าไปยัั้วิบนมับและศีรษะอเา
"ไ้โปร หยุ" น้ำาแห้ผาบนใบหน้า าแ่ำแสถึวามอ่อนล้าทั้ร่าายและิใอนไ้ถูบัับมา
"ไม่ อร้อ ไม่!!!" ร่าบาสั่นเร็ไปทั้ัวเมื่อระแสไฟฟ้าไหลผ่านผิวาย มันเ็บปวร้าวรานไปถึระูแ่ไม่ถึับาย
อฮันับผิวอัวเอราวับำลัถู็อ มันเ็บแปลบเป็นพั ๆ ทุเสียรีร้อราวับเปล่ออมาาลำออเาเอ
"มันะีึ้นเอ" หิสาวผู้หนึ่ึ่ยืน้าแม่อเาพูึ้น อฮันำหน้าอพวเาไ้ ุนาย้าบ้านับแม่อเา
ร่าบาำลั้อมอัวเอในวัยเ็ วาลมใสื่อ้อลับมาหาแ่เมื่อเ็น้อยพยายามเอื้อมมือว้าไว้ เาเอพยายามว้ามือเล็แ่ภาพมันาหายลายเป็นหมอวันภายในพริบา
เหมือนัวเาโผล่ไปอีสถานที่หนึ่ อฮันยืนอยู่หน้าประูไม้สีาวึ่ถูแ้มไว้ เสียร้อออเ็ายนหนึ่ัึ้นปนับเสียสนทนาอายในุบุรุษพยาบาลสามสี่น
"่วยผม้วย..."
"ไม่มีใรมา่วยมึหรอ"
"แม่ ับิบหาย สุยอเลยวะเพื่อน" เสียร้ออเ็ายลายเป็นเสียร้อไห้สั่นระริ มือเล็พยายามิ้นรนออาารับรึไม่ไ้่วยอะไร
"เ็บ! หยุนะ!"
"อย่าิ้น เี๋ยว็หายเ็บ"
"ปล่อยผม!! ฮ...ฮึ!"
"ีู..."
"มันเป็นนอนุาิเราเอ"
"ม...ไม่"
"แฟนมึ...มันเลวพอ ๆ ับพวู ฮ่ะฮ่าๆๆๆ" ายพวนั้นหัวเราะันอย่าสนุสนานนอฮันอยาเอาหน้าพวมันยันำแพให้หัวแบะแ่เาับพวมันไม่ไ้
"มันให้พวเรามาูแลมึแทนไล่ะ นสวย"
วาแ่ำวูบไหวบ่บอถึหัวใแสลายเป็นเสี่ย ๆ มือบา่อสู้เมื่อรู่ทิ้ัวลหมแรไปเย มันถูับไว้ไม่ให้ยับ น้ำาใสหล่นร่วาหาาเลื่อนลอย
เ็ายอ่อนแอปล่อยให้ายแปลหน้าระทำำเรานสาสมใ วาสใสมืหายเหลือเพียแววาหมอหม่นไร้ีวิ ิวิาเ็น้อยื่อสัย์ับวามรัรั้แรมันถูพราไปนไม่เหลือแม้เศษเสี้ยวให้ยึเหนี่ยวไว้ในใ
อฮันยมือปาน้ำาบนหน้าัวเอ มันลับลายเป็นเลือสีแบนมือเา เมื่อเยหน้าึ้น มีศพหิสาวนหนึ่ในเสื้อาวน์สีาวถูยิเาะลาหน้าผา มือบาอี้าถือปืนเหมือนเาเอเป็นนัารเธอไป
"สะใมั้ย? ไ้่านเยอะแยะ" หิสาวนอนบนเ้าอี้ลุึ้นนั่ร แ้วาเยมีสีน้ำาลเ้มีลนเือบาว มันมอมายัเา หน้าีและปาแำลัยับพูเหมือนนปริ ยเว้นแ่บนหัวยัมีรูนาหนึ่นิ้วเพิ่ถูเาะมาหมา ๆ
"ถามใร?"
"เธอไ ยุน อฮัน"
"ยัไม่พอ"
"แล้ว่าทำไมเยอะแยะ?"
"พวมันเลว สมวราย"
"เธอเป็นใร" อฮันมอป้ายื่อ แพทย์หิโอ ออึน
"ันเป็นนแร เธอำไม่ไ้ินะ"
"นแร?? แ่ผมไม่อบผู้หิ" อฮันเบะปาแ่เามอไปยัเ็ายอายุประมา 17 ปี ผมยาวถูัสั้นถือปืนยืนนิ่มอไปทาเียวัน
"ล ุเป็นใร ผม่าุเหรอ?"
"ใ่ิ้ะ เธอนั่นแหละ"
"ผมยิปืนเ่แ่เ็เลยเหรอเนี่ย" อฮันแว่ปืนในมือไปมา
"เธอยัเ็มา" หิสาวพูรำพึับัวเอ ในมือมีเอสารล้ายับเอสารึ่อฮันไ้มา
"เรื่อนั้นไม่วรเิับเธอเลย"
"ใร้าพวมันมา?"
"ันะไปรู้ไ้ยัไยะ?" ผีสาวส่ายหัวึ่เหมือนมันะโอนเอนใล้หลุ
"ถ้าออไปาที่นี่ไ้ ผมะแ้แ้นพวมัน" อฮันวาปืน่อนนั่ลฝั่ร้าม
"แ้แ้นใรล่ะ?"
"ยัไม่รู้?"
"ุเว?"
"ึอล?" อฮันถาม
"พ่อหนุ่มึอลสุหล่อ! มุ่มั่นะับนร้ายให้ไ้ ะแ้แ้นเาทำไม?"
"เา..."
"สสาร? สมเพ? หรือหลุมรัเธอ? ันไม่เ้าใเาหรอ"
"ใรล่ะ..." ายหนุ่มิถึวามฝันเมื่อรู่ ุนายฮ...แม่...ีู? อฮันิในใ
"ุนายฮ ไฮโโริ หวลูาย! แม่เธอ โ่มบ้าศาสนา! ีู นรัเ่าเธอที่หนีไปอเมริา??"
"ผมำเาไม่ไ้"
"แล้วำื่อไ้ยัไ?"
"ผมเรียื่อเา..."
"โถ เรียแล้วเาไม่มา..." เธอล้มัวลนอนเอนพิเ้าอี้ทำานในท่าเิม เ็ายัวผอมวิ่ออาห้อไปไม่มีวี่แวว
"เี๋ยวิ!"
อฮันลืมาึ้นมอเ็ายอายุประมา 15 ปี เ็ายผมยาวหยุมอมาทาเาแ่ไม่ไ้มอร ปาแน่ารัลี่ยิ้มว้า วาลมสใสส่ให้ใรบานำลัเินเ้ามา อฮันหันามสายาหวานส่ให้พบับายวัยรุ่นำลัเินรเ้ามาพร้อมุ๊าหมีผูโบว์สีแ
"พี่ีู!"
"...โัว"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น