คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Dangerous "Punishment"
โัวโรธนิอะไรไม่ออ
เาพยายามไม่ระเบิวามโมโหใส่อฮัน ถึะเยสั่ทรมานนมามาแ่เาไม่ใ่นอบทำร้ายใรถ้าไม่ำเป็น
ารทำร้ายอฮันยิ่ไม่เป็นผลีับทั้สอนเพราะะนั้นเ้านายเ่นเาะเลือวิธีประนีประนอมมาเท่าที่ทำไ้
“อยู่ในห้อ
อย่าไปไหน” เาพูับอฮันเท่านั้น
“อืม”
หน้าสวยอนนี้เหมือนเ็ทำผิ ปาแอลเพราะเถียไม่ออ
วาลมเศร้าหมอเพราะถูุ
“ผมับริเวุ”
โัวนั่ลบนเียึ่อนนี้อฮันล้มัวลนอนหมแร
“มาสเอร์ใร้าย”
เสียหวานบ่นอุบ
ารับริเวอโัวือารอฮันะไม่ไุ้ยหรือเอับใรเลยอีหนึ่สัปาห์เ็ม
ๆ แม้แ่วอนอูหรือหมิฮ่าว็ห้ามเ้าใล้
“ใร้ายเหรอรับ?”
มืออุ่นลูบผมสีน้ำาลเบา ๆ เาใร้ายไ้มาว่านี้อี
อฮันไม่อบแุ่ัวเ้าหาหมอนใบให่ในมือ
ัวผอมบายิู่เล็เ้าไปให่เมื่อเทียบับหมอนหลายใบบนเีย ร่อรอยบนลำอัเนนโัวไม่อยามอ้วย้ำ
“อย่าน้อยไม่้อไปนอนห้อ้าล่า”
โัวยัลูบผมนิ่ม่อ
เสียละมุนพูลับไปเมื่อแมวน้อยแสนื้อไม่อบ
“เพราะนัสืบนนั้นยึที่ไปแล้ว”
“มาสเอร์ะทำอะไรับเา?”
“ทำอะไรี?”
นิ้วเรียวยาวเลิปเสื้อนเห็นรอยแ้ำบนไหล่าว
วาอ่อนโยนเปลี่ยนไปนเหมือนเาลายเป็นนละน
“...”
“รอยพวนี้...แ่ิ ทำให้ผมโมโห” โัวแะบนผิวาวอยู่นาน
“อย่าทำร้ายเา”
“รัเารึไ?”
“เปล่า”
“แ่?”
“ผมยั่วเาเอ”
“ไม่โรธเาแล้ว?”
โัวอบ เายิ้มเย็นให้ับอฮัน ร่าบารู้ไ้เลยว่าเ้านายำลัโรธั
และารลโทษรั้นี้้อทรมานมาแน่ ๆ
“โรธ”
โัวึ้อมือเรียวให้ลุนั่ึ้นมานั่ประันหน้า
“ั้นผมวรทำอะไร?” เสียเบาเอ่ยถามอย่าใเย็น
“ไม่รู้”
อฮันแะปาบนโหนแ้มอเ้านาย พยายามเอาใไม่ให้มาสเอร์โมโหไปมาว่านี้
เพราะอนนี้มีเพียอฮันนเียวทำให้โัวไม่สั่่านโยสิ้นิ
“ถ้าผมอุอนนี้
ผมยั้มือไม่ไ้”
“ะทำอะไร็ไ้
ามใมาสเอร์”
“ุเยบหน้าผมเพราะผมรุนแร”
“ไม่เป็นไร
ริ ๆนะ”
โัวมอใบหน้าหวานสำนึผิแทบิเรื่อทำโทษไม่ล
เาถอนหายใออมาไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่อวัน อนนี้เาำลัสับสน
เาอยาระบายวามโรธับใรหรืออะไรัอย่าแ่็ทำับอฮันไม่ล
“ริเหรอ?”
“อื้อ”
“ทำไมัวสั่นล่ะ?”
“ลัว? หรือว่า เลีย?” โัวถามร
“ลัว”
“ผมทำใหุ้ลัวนัวสั่น...”
“มาสเอร์ะโยนผมทิ้”
อฮันพู้วยน้ำเสียสั่นเรือ เาไม่เยลัวและเสียในานี้มา่อน
แ่ำพูอโัวมีผลับิใมาโยอฮันไม่รู้ัว แ่ำว่า...ายทิ้
ทำให้ายหนุ่มพูไม่ออเลยทีเียว
“ใระโยนแมวน้อยทิ้ไ้ลอ”
โัวพู่อนลุึ้นยืนอีหน
เาบอไ้เลยว่าไม่มีทายอฮันให้ใรและใรหน้าไหนพยายามแยอฮันไปาเา
เาะทำทุวิถีทาเพื่อำัพวมันให้สิ้นา
“อย่าเพิ่ไปิ”
“ถ้าผมอยู่
ุเ็บัวแน่ ๆ” โัวพู้วยเสียเรียบ แ่อฮันไม่ปล่อยมือล
มือบาลับปลเปลื้อเสื้อผ้าอัวเออออีหน
ถ้า้อถูลโทษะีว่าารเ้านายลมือับใรันึ่ยัไม่ไ้ทำวามผิ
โัวไม่ไ้ยั้มือันิ
อุปร์หลายอย่าถูโยนทิ้บนพื้นหลัใ้เสร็ ส่วนอฮันสลบไปหลัารอบที่สามเพราะร่าายถูระุ้นเินลิมิรับไหว
ร่าบาถูอุ้มมานอนบนเียโฟาอีฝาอห้อ
เพราะสภาพเียให่ย้ำแย่มาเินว่าะให้นอเาหลับนอน
โัวมอร่อรอยแ้ำมามายึ่เาเพิ่สรรสร้าบนผิวาว ้อมือ
้อเท้าและ้นแนมีรอยรัาเือไหมเส้นยาวอยู่บนพื้น ราบรับน้นาเรียวมีรอยเลือาปนอยู่
บวรอยแเป็น้ำบนสะโพ เาับแรไป ปาแถูับนเลือิบ อฮันพยายามอลั้นระบายวามเ็บเพื่อัวเอไม่ให้รีร้อัไปเินว่าวรเป็น
วาลมหลับพริ้ม ราบน้ำายัเปื้อนใบหน้าสวย
มือเรียวแะไหล่เริ่มแสบเพราะอฮันทั้่วนทั้ิลบนหลั
นานเท่าไหร่แล้วที่เาเริ่มเบามือับายหนุ่มหน้าหวานนนี้
เหมือนอฮันอบวามรุนแร แ่เมื่อเารุนแรริ ร่าบาน้ำาไหลไม่หยุ
เสียราปนสะอื้นทำให้เาเิอารม์ ยิ่อฮันแสอาารมาึ้นเหมือนเรียร้อให้โัวเพิ่มแรเ้าไปอี
ถ้าเาเป็นนโริ อฮันเป็นยาั้นีวบุมโัวไม่ให้ระเบิอารม์ใส่ใร
“เี๋ยวผมมา”
“อื้อ…มาสเอร์ไปไหน”
“ไปุยับนัสืบเว”
“อืม”
“มีอะไระฝาถึเามั้ย?” อฮันส่ายหน้า
แ่หวัว่าโัวะไม่ลไม้ลมือับึอลเท่านั้นพอ
ึอลื่นึ้นมาอีหนเพราะหัวเาเอนฟาับอะไรัอย่าแ็ ๆ มือแร่ับหัว้วยวามมึน่อนะื่นเ็มที่เมื่อน้ำเย็นสาเ้ามาเ็มหน้า
“เฮ้ย!
ไรวะ”
“สวัสีนัสืบเว”
เสียทุ้มเอ่ยทัทาย ้าายือายหนุ่มผอมสูอีนึ่ในมือสอ้ายัมีถัน้ำแ็รี่ถัพร้อมสา
“ผมสาอีทีีมั้ย?”
หมิฮ่าวถามแ่ึอลวัามอ
“ที่นี่ที่ไหน”
พอึอลั้สิไ้ เาถามึ้นอย่าใเย็น เาถูัอยู่ในห้อัมืทึบไร้หน้า่า
บนำแพมีโ่รวนห้อยลมาถึพื้น เมื่อเาพยายามยับพบว่ามันรึ้อมือเาไว้ับำแพ
ถ้าะให้พู ึอลอยู่ในสภาพแย่และวยถึีสุ
“รู้ไป็ไร้ประโยน์”
“ผมหายัวไปวันเียว
ทีมผมบุมาามหาถึที่นี่แน่ๆ”
“ุไม่ไ้หายัวไป
ผู้หมวเว ุแ่ส่ใบลา” วอนอูอบลับ
“มาสเอร์ไม่สั่่านาย”
หมิฮ่าวสบถอย่าไม่พอใ
“ผมวรอบุรึไ?”
ึอลับหัวโนอเา มันปวระบมไปทั่วมับ แนวาเียวเป็นรอยถูับโยนเ้ามาในห้อัแบ
ๆ แผ่นหลัเ็บแปลบเมื่อพยายามยับัว
“ผู้หมวเวไม่ไ้นอนในรถใ้ทะเลถือว่าวยัี”
“สสัยไม่ลัวาย
ให้ลอัที็ีนะรับ” หมิฮ่าวพูภาษาีนเป็นุ มือวัหยิบปืนาระเป๋าหลั
ปาระบอี้รไปยัหน้าอนัสืบหนุ่ม
ึอลไม่ไ้หันหนี
วาม้อลับแบบไม่ลัวายถึในใเาิแล้วว่าไม่รอผ่านืนนี้ ถ้าพระเ้ามีริอให้เาไม่้อถูทรมาน่อนายถือว่าเป็นบุ
“ื่นแล้ว”
เสียนุ่มละมุนัมาาทาประูเหล็เปิออ รอเท้าหนัเินเาะพื้นปูนเป็นัหวะ้า
ๆ เ้ามาใล้ลูรมาึ้นนหยุลรหน้า ายหนุ่มร่าผอมบาในุลำลอเินเ้ามาพร้อมรอยยิ้มเยือเย็น
วาโ้ลามรอยยิ้มไม่ไ้ทำให้โัวน่าเรามน้อยลเพียนิ ายนนี้น่าลัวยิ่ว่าใร
และถ้าหน้าไหนล้าพอทำให้เาโรธ ารันีว่าีวิบไม่ีแน่นอนและึอลเพิ่ทำลไป
ส ๆ ร้อน ๆ
ผู้หมวมอามเสียทัทำให้ายหนุ่มอีสอนหยุะั
วอนอูและหมิฮ่าว้าวถอยหลีทาให้เ้านายเ้ามาใล้ห้อั ึอลสัเว่าทั้สอ้มหน้าไม่ล้าแม้แ่ะมอรมาเหมือน่อนหน้านี้
่าาเา้อมอทุฝี้าวอย่าั้ใ ึอลพยายามหาัวโัวมานานแรมปี วิเราะห์หา้อมูลมามามายแ่ยัไม่สามารถเ้าถึัวหรือแม้แ่สาวถึายเลือเย็นนนี้
ไม่ิไม่ฝันว่าัวเอ้อมาเอมาเฟียหนุ่มในสภาพเป็นรออับนานี้
“เราเอันรั้ที่สอ”
“รั้หน้า
เป็นแ้ออยู่ในห้อั” โัวยิ้มรับ มือบาเสยผมไม่่อยพอใ
“รอผ่านวันนี้ไปไ้่อนเถอะ
ุเว” เสียละมุนอบ สีหน้ายัไม่เปลี่ยนแปล เมื่อมอใล้
ๆ โัวเป็นนน่าเื่อถือ ทุำพููมีนัยบาอย่าให้ิแ่นส่วนให่ไม่ทันไ้ิถูัารไปเสีย่อน
“อฮัน?”
“เาหลับอยู่บนห้อ”
“นายไม่ไ้ทำอะไรเา?”
“ลโทษไปนิหน่อย”
ปาหยัระุยิ้มนทำให้ึอลอึ้น
“เป็นห่ว…”
“ใ่”
“ห่วีวิัวเอะีว่า”
โัวยิ้ม ในหัวอเาิารทรมานหลาหลายรูปแบบอยาระทำับนัสืบล้าายรหน้า
ันิ้วมันทิ้? หรือวัลูาออมาี?
“อฮันไม่เป็นไรใ่มั้ย??”
เสียทุ้ม่ำถาม้ำ โัวส่ายหน้าไปมาไม่อบำถาม
“เาสลบไป
เท่าที่เห็นไม่มีอะไรีา…”
“แมันโริ”
ึอลระโนเ้ามาประัหน้าับโัวึ่ยืนมอเย นัสืบหน้าเ้มเหมือนสิโหนุ่มพร้อมเ้ามาระาเนื้อเาเป็นิ้น
ๆ สายามริบบ่บอวามโมโหถึีสุ ล้ามเนื้อแนเร็มานถึมือำลัับลูรเหล็วาั้นพวเาอยู่
“ใ่รับ
ผมเป็นและผมอบระบายอารม์ับนอผม”
“แ!”
“ูาลิป
ุึอลพอใมาเมื่อไ้มีเ็ส์ับเา ไม่ใ่เหรอรับ?” โัวระุยิ้มเมื่อายหนุ่มรหน้ามีใบหน้าีลอย่าเห็นไ้ั
“เายอเยี่ยมมาใ่มั้ยล่ะ?”
ึอลถึับเถียไม่ออ เาถูอัลิปไว้อย่านั้นเหรอ? ฝีมืออฮันทั้หม? หรือโัวั้ใแบล็เมล์เาโยใ้หนุ่มหน้าสวยเป็นเรื่อมือ…วามิำลัวิ่วุ่นในสมอมันทำให้ึอลมึนหัวอีรั้
“ลุอุ…ไม่ิ ผู้าร์ิม ไม่พอใเท่าไหร่ที่ถูหลานัวเอหัหลั”
“แ้อารอะไร?”
“ามที่อฮันบอ
เราแ่้อารล้ามลทิน”
“แ่พวแ่าน”
“นเลว
ๆ พวนั้น” โัวยิ้มบาให้ับัวเอ
“วรให้หมายัสิน”
โัวหัวเราะเมื่อไ้ยินำอบทำเอาวอนอูเยหน้าึ้นมามอ้วยวามหวาลัว
มือเรียวบาำนเส้นเลือึ้น่อนะทุบมือลบนรเหล็นสั่น
ฟันาวลี่ยิ้มว้าทำเอาึอลพะถอยารเหล็เพราะวามใ
“ใรล้าแะ้ออ
ๆ ผม มัน้อาย” เสียนุ่มละมุนระิบบอ มันเย็นยะเยือนึอลัวสั่น
วาสีน้ำาลไร้แววำลั้อมึมาทาเาน่าลัวว่าโนระบอปืน่อหัว ายนนี้ไร้วามรู้สึ
ไร้วามเมา ไร้ึ่วามผิอบั่วี
“ึอล…ุยัไม่ลายเป็นศพเหมือนนอื่น ๆ หึ!”
โัวว้าปืนามือหมิฮ่าว่อนยิผ่านลูรปาโหนแ้มายหนุ่มเป็นรอยถายาว
ลูระสุนพุ่รไปฝัอยู่บนผนัห้อ แม้แ่วอนอูยัหายใไม่ทั่วท้อเมื่อเ้านายทำัวเ่นนี้…ระเบิอารม์
ึอลปาเลือออาหน้า
หลับาลรอระสุนอีนั เสียปืนัึ้นอีหนพร้อมวามเ็บแสบร้อนบน้นาวานเาล้มลบนพื้น
มันถาาเยีนส์นาเลือไหลโออมาพร้อมปลอระสุนอีนับนำแพอิ โัวยินัที่เหลือเ้าบนำแพนหมแม็
ายหนุ่มถอนหายใระหว่าหลับาล มือเรียววาปืนลบนพื้นอย่าใเย็น ใบหน้าเส้นเลือึ้นเมื่อรู่ผ่อนลายลลายเป็นเรียบเยเหมือนเ่า
โัวหันมอหน้าเาอีหน ึอล้อลับ ในใิว่าายนนี้เป็นมาว่าใรพูไว้มา
ภายใ้รอยยิ้มเย็นเปื้อนหน้ามนเป็นแ่าปปิวามวิปริเบื้อหลั
“สำหรับผู้หมว
รอยระสุนไม่เ็บเท่าไหร่” โัวพู่อ
“เพราะอฮันบอว่าเาะรับโทษเอ”
ปาเรียวหยัยิ้มร้าย
“อย่าทำอะไรเา”
“มันไม่ใ่าร์อุ”
“ะยิผมให้าย็ทำเลยิ!!”
มือเรียวโยนเรื่อมือมีหน้าอเปิไว้ มันเื่อม่อับล้อวรปิในห้อนอนออฮัน
“มันะสนุอะไร…ผู้หมว” ึอลมอหน้าอายภาพอฮันำลันอนเอนอยู่บนเีย
ะเิอะไรึ้นับอฮันถ้านาเาโนเล่นานหนัปานนี้
“ะเล่นเมับผมทั้ที”
“อฮัน…แ!”
“ั้นเิูให้เ็มา”
โัวเินออไปาห้อหลัาพูบ
เาไม่สนใำสบถ่าหรือำอร้อาึอลันิ าเรียวยาว้าวเร็วลับไปยัห้อนอนให่
เมื่อเาเปิประูเห็นอฮันเอนพิหมอนอย่าอ่อนแร
“ไ้ยินเสียปืน”
“มันยัไม่ายหรอ”
“มาสเอร์โมโห”
อฮันไม่ไ้ลุเพราะเายัเ็บาารลโทษ่อนหน้านี้
“ทำให้หายโรธหน่อย”
อฮันลุึ้นนัุ่เ่าปล่อยผ่าห่มหน้าลบนเียเหลือเพียผิวายเปลือยเปล่าเ็มไป้วยร่อรอยารั
รอยเือรันแ้ำ มือเรียวยึ้นรอให้เ้านายเินเ้ามาหา ายหนุ่มเินเ้ามาอย่าว่า่าย่อนโอบอร่าบาแนบัว
โัวพรมูบหน้าอเนียนึ้นไปยัลาไหล่
ฟันมับลบนลาไหล่แ่แ้มรอยรัอีรอย มืออุ่นับบนเอวอบีบนวให้ผ่อนลาย
“มาสเอร์
อย่าโมโห”
“อ๊ะ!”
อฮันร้อเมื่อถูสัมผัสอีหน เาถูระุ้นมาเินไปและอนนี้เ้านายยัเรียร้อไม่มีทีท่าว่าะหยุ
“ุเป็นอผม”
โัวรุเร้าร่าบา้ำแล้ว้ำอี
ถึะไม่ไ้ใ้เรื่อมืออะไรแ่ร่าายอ่อนไหวมันมีีำั ายหนุ่มยัสอใส่สุสมับสัมผัสร้อนภายในึ่นอเามอบให้
ถึเสียหวานห้ามปรามให้หยุหรือเบาแรล เาไม่สามารถวบุมอารม์รุนแรนเผลอไผลทำให้อฮัน้อมีน้ำาอีหน
“เ็บมามั้ย?”
“อื้อ”
อฮันยับัวเ้าหาไออุ่น ร่าผอมบามีไ้รุมๆนโัวไม่สบายใ
“ผมเอายาให้ทาน่อน”
“ไม่เอา…นอน”
“แ่ว่าุไ้ึ้น”
โัวแะหน้าผาร้อนผ่าว เาทำใสบอารม์ลไ้มาพอวร อนนี้เลย้อหันลับมาูแลร่าบามีอาารไม่่อยสบาย
“นอน…นะ” อฮันใ้มือึแนเสื้อลุมไว้ถึแระไม่มีแ่โัวไม่ไ้ลุไปไหน
เายอมเอียัวลนอนามอฮันอร้อ แนเรียวโอบเอวบาไว้หลวม ๆ รอเวลาให้ายหนุ่มหลับสนิท
ทุอาัปิริยาและารระทำอทัู้่ถูถ่ายทอสผ่านหน้าออยู่บนพื้นอนรี
เสียรีร้อรวราออฮันถูาย้ำ ๆนึอลว้าอุปร์เ้าบน้าฝานและเอีย
เาัฟันรอเพราะทำอะไรไม่ไ้
“ะทำแผลมั้ย?”
ายหนุ่มอีรายเินลมาหา้วยวามเป็นห่ว เาเป็นแพทย์ประำระูลและเาทนไม่ไ้เลยเห็นใรายในแมนั่นเาทำหน้าที่เป็นหมออยู่
ุนยอรู้มาาหมิฮ่าวว่าุายฮับนัโทษมานหนึ่และยัไม่อยาให้เสียเลือนาย
เาึ้อื่นนอนึ้นมาูอาาร
“ุเป็นใร”
“ผมเป็นใรไม่สำั
แ่แผลนั่น้อห้ามเลือ”
“ปล่อยให้ผมายไปเถอะ”
“ไม่ไ้”
“ทำไมล่ะ?”
“เ้านายผมบอว่าไม่ไ้็ไม่ไ้
อย่าถามมาไ้มั้ย?” ุนยอเปิประูห้อัอย่าไม่ลัวน้านในะิหนี
ูสภาพและเลือโาเนั่น แ่ลุยัไม่ไหว
“ไม่ิมีีวิอยู่?”
“ผม่วยเาไม่ไ้”
“ไม่มีใร่วยอฮันไ้
เาเลือเอ” ุหมอลมือเอารรไรัาเยีนส์ออาปาแผล
น้ำยาล้าแผลราลบนผิวะล้าราบเลือลมายัถาเหล็
“อย่าิะแย่รรไราผม
ผมสามารถัารุไ้ภายในไม่ี่วิ” ายหนุ่มาเล็ู่่อนมือสวมถุมือสีาวัารเ็แผลโยไม่ิถึวามเ็บึอลไ้รับ
เพราะมันานไร้วามรู้สึไปแล้ว
“เาทำร้ายอฮันลอ
10 ปี…”
“อฮันเป็นพวมาโิสม์
เาอบวามเ็บปว ผมเป็นหมอและบอไ้เลยว่าวามสัมพันธ์อพวเาสอนปริี”
“ปริ?
ุเรียารรีร้อแบบนั้นว่าปริ???”
“รีร้อเพราะวามสุสม
ใ่” ึอละ้านแ่้อร้อ๊าเมื่อุนยอใ้เบาีนเ็แผลอย่าแร
“โอ้ย!”
“เป็นำรวริมั้ยเนี่ย?
แมนๆหน่อย”
“ุะถาเนื้อนานั้น”
“หรือะให้สปริเื้อาย?”
“ไม่ๆ”
“หัเียบะบ้า”
“ือ…”
ุนยอหยุมือมอหน้าึอลอย่าไม่พอใ นัสืบหนุ่มปามาเินวรและอานำวามวยใส่ัวไ้
เียบไว้ะะีว่า
เามอหน้าึอล้วยวามรุ่นิ
หมอหนุ่มไ้ยินื่อเสียนัสืบเวมาพัให่แถมอฮันยัมาเล่าหลาย ๆเรื่อให้ฟันเาเ้าใไ้ว่าทำไม
อฮันถึอบใในัวึอลมานั อาเป็นเพราะวามเถรร ปาร้ายใี ร้ามับโัว
“เรียบร้อย
ุไม่ายแน่นอน” ุหมอยิ้มนามิ พู้วยวามพอใ แผลถูเย็บิสนิท
ผ้าพันแผลพันบน้นาเรียบร้อยส่วนแผลถาบนหน้าถูแปะ้วยผ้าลอสสะอา
“ูไม่ื”
“รอ่อน
ห้ามหลับ” อนเาียาา เาผสมยานอนหลับอ่อน ๆเ้าไป้วยันว่าึอละสู้หรือหลบหนี
“โอเ”
ึอลอบ
ุหมอร่าสูเินออไป้านนอัพั่อนลับมาพร้อมับเสื้อผ้าสะอา
มันเป็นเสื้ออเาเอเพราะูท่าทาึอลน่าะพอใสุ่อเาไ้ พรุ่นี้วอนอูไปเอาเสื้อผ้าาอนโอนัสืบเวมาอีที
“อบุ”
“พูาีๆ็เป็นนี่”
“หลับฝันีล่ะ”
ุนยอเินออาห้อัพร้อมล็อมันอีหน
วามมืเ้ามาแทนที่เมื่อไฟถูปิล ึอลเยิบร่าายอ่อนเพลียไปพิมุมห้อหวัว่าะพอหลับานอน
เาะพยายามไม่ิถึภาพและเสียออฮันเมื่อรู่ หวัว่าื่นมาอนเ้าทุอย่ามันะเป็นเพียฝันไป
ความคิดเห็น