ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : When lover is away
ปีนี้ อฮัน หลานายอายุย่าเ้ายี่สิบปี นับวันหลานนสวยนนี้เพิ่มีรีวามเ็ี่แสนนไม่หยุหย่อนถึั้นล้าอัวิีโอลับลอบส่ให้เาทาแทส่วนัว ึอลยิ้มริ่มับภาพำลัเลื่อนไหวบนอมือถือ ร่าบาสวมเพียเสื้อเิ้าินสีาวสะอาหลวมโรหลุลรึ่ไหล่าวเนียน ายาวาออว้าเผย่อทาแื้นึ่อนนี้ถูสอใส่้วยอเล่นยานาให่และยาวที่ึอลส่ไปให้เมื่อสัปาห์่อน ิลโ้ทำาิลิโนยืหยุ่นเป็นทรลมเรียัวาให่ไปเล็ำลัสอเ้าออ่อทาแั มันเปียลื้นเสียสีส่เสียแะน่าอาย
สำหรับึอลแล้ว ไม่มีเสียไหนสู้เสียราหวานหูออฮันไ้อีแล้ว เสียหวานปล่อยาลำอสั่นระเส่าามแรระแทเ้าออออเล่นในมือ สะโพมนยึ้นามสัาาพยายามให้ลึถึใแ่ไม่เป็นผล อเล่นไม่น่าสู้อริไ้อยู่แล้ว ึอลิ
"ุอา~~" อฮันเอ่ยเรีย
" ิถึนะ" ปาแยับพู่อนเม้มแน่นราอู้อี้ไม่เป็นภาษา อเล่นในมือยับเร็วระแทระทั้นไม่หยุ ่อนวาม้อารทั้หมถูปลปล่อยเปรอะเปื้อน้นาาวสั่นสะท้าน
"ุอา~~ มาหาหน่อย" เสียหวานเอ่ยอร้อ ใบหน้าสวยแ่ำไม่ยอมมอล้อ
"ัวลับเมา"
"หืม?" ึอลยัิ้วเ้ม นิ้วยาวปิวีิโอเมื่อเาไ้ยินเสียประูห้อนอนถูเาะ
"มีอะไร?"
"้าวเที่ยเรียบร้อยแล้ว่ะ"
"เี๋ยวผมลไป" ายหนุ่มพิมพ์เมสเสลับไปหาหลานัวแสบ่อนลไปทาน้าวับภรรยาพยายามทำัวิับเามาถึหนึ่สัปาห์เ็ม
อฮันไ้รับ้อวาม ปาแยิ้มว้าพอใ เาไม่มีเวลาลับไปหาุอาเพราะรายานท่วมหัวอบนโ๊ะ พอโัวไม่อยู่เลยไม่มีน่วยทำ าน้าเลย้อรีบปั่นให้เสร็ภายในวันศุร์ พอีับที่วาแผนไว้ ุอาแอบหนีาภรรยาน่าเบื่อออมาหาเาไ้พอี
"สุสัปาห์นี้ ผมออไปหาอฮัน"
"ไปทำไมะ?"
"เาอร้อให้่วยเรื่อรายาน"
"แฟนเาล่ะ?"
"ลับบ้าน เาเลยปั่นานไม่ทัน" หิสาวทำหน้าเหมือนเ้าใแ่ไม่ใ่เลย เธอแลใับหลานายหน้าหวานนนี้มานานแ่ไม่ล้าเอ่ยปาถาม
เธอรู้ีว่าสามีนนี้แ่านับเธอเพราะถูบัับ ในใึอลไม่ไ้มีเธอันิ ถึหลับนอน้วยันเหมือนสามีภรรยาแ่ึอลทำ ๆ ไปให้ัวเอไ้ปลปล่อยโยไม่สนใว่าเธอมีวามสุหรือไม่ ่าับเวลาหลานายมาหาหรืออร้ออะไร ึอลไม่เยปิเสธแถมรีบวิ่โร่เ้า่วยเหลือ นบารั้เธอิร้ายว่าหลานายลอบเป็นู้ับสามี้วย้ำ
"ุสนิทับเามาเลยนะะ"
"ผมเลี้ยเามา" ึอลหัวเราะหึ
"ุไม่ไ้ิเลยเถิับหลานใ่มั้ย?" หิสาวถาม้วยสีหน้าริั
"ถ้าิแล้วุะทำยัไ?" นัเียนหนุ่มอบทีเล่นทีริ ปาหยัอมยิ้มราวล้อเล่น
"อย่าล้อเล่นิะ"
"ไม่ล้อเล่น็ไ้" ึอลีบิ้นเนื้อับผัให้หิสาว่อนิน้าว่อ
"ว่าแ่ ถามทำไม?"
"ุสนิทับเามา..."
"อาับหลานสนิทันไม่ไ้เหรอ?"
"ไ้ิะ"
"แล้วุมีปัหาอะไร?" ึอลวาะเียบ เาอิ่มและหมอารม์สนทนาับผู้หินนี้
"เปล่า่ะ"
"โอเ ั้นผมไปเียนาน่อ"
"่ะ" หิสาวหน้าีเถียไม่ออ เธอทำไ้แ่ทนล้ำลืน่อไป
อฮันปั่นานนมืทุวัน สุท้ายรายานออมาเป็นรูปเล่มสมบูร์ เารีบเ้ามหาวิทยาลัยส่านในวันพฤหัส เมื่อเรียบร้อยออไปหาื้อนมนมเนยเ้ามาเ็บไว้เวลาุอามา
เสียเาะประูห้อยามึทำให้เาลืมาื่น ายาว้าว้าไปมอมอนิเอร์้าประูพบว่าุอายืนหน้าหล่ออยู่หน้าห้อ่อนเวลานั
"ุอา!"
"นอนแล้วเหรอ?"
"ห้ามทุ่มแล้ว" อฮันยี้า่อนถลาัวเ้าอร่าำยำยืนนิ่
"ิถึ"
"ิถึน้อฮันเหมือนันรับ"
"หนีาบ้านเหรอ?"
"ทะเลาะนิหน่อย"
"ทะเลาะอะไร?"
"เธอิว่าอาิไม่ื่อับหลาน" อฮันระุยิ้ม
"ุอาไม่ผิหรอ เพราะุอาไม่ไ้แ่ิ"
"หืม?"
"แ่ทำริเลย" อฮันหัวเราะิั
"อบอที่ส่มาให้มั้ย?"
"ลอแ่อย่าเียวเอ"
"ั้นืนนี้เรามาลออย่าอื่นัน" ึอลเินเ้าห้อนอนอย่ารู้ทัน มือวานหาล่อใ้เีย่อนลามันออมารวู
อุปร์อเล่นผู้ให่หลายนิหลายนาวาเรียในล่อระาษ เาอุส่าห์ั้ใเลือให้หลานาย ะไม่ทลอใ้เอแปล
"ห่วนี่ ทรมานนิๆ"
"อบทรมานน้อฮันเหรอ?"
"ทรมาน่อนสบายทีหลั ีมั้ยรับ" มือให่ลูบเอวบา มืออี้าหยิบิ้นถัไปึ้นมาพิารา ปลั๊เสียบมีหาฟู ๆ ลม ๆ เป็นที่ับพร้อมหูระ่ายสีาวสะอา เหมาะับอฮัน
"นอนลิ"
"ุอา น้อฮัน่ว"
"่ว็นอนไป อาอลออะไรหน่อย"
"อะไรรับ?" เสียหวานถาม เานอนบนเียอย่าว่า่าย
"ถอ เะะ" ึอลึาเนอนออฮันออโยนทิ้บนพื้น เาแะล่อเอาไวเบรเอร์หน้าาแปล ๆ ออมามอ ปาหยัยิ้มหนึ่ที่อนัารเลียมันนุ่มื้น อฮันมอลิ้นร้อนลาเลียบนไวเบรเอร์แลบลิ้นเลียริมฝีปาาม แ่้อสะุ้เมื่อฝั่สอใส่โ้เล็น้อยถูเ้าไปยั่อทาไม่ไ้ถูเรียม
"ุอา!"
"ไม่เ็บหรอ"
พอฝั่โ้อเ้าไปสุทา อี้านเป็นห่วิลิโนบนแ่นายอหลานาย อฮันมอสีหน้าเ้าเล่ห์อุอาหรี่าไม่แน่ใ เท่านั้นเอเาสะุ้เฮือเมื่อสิ่สวมและสอใน่อทาร้อนผ่าวเริ่มสั่น
"อบมั้ย?" ุอาเลื่อนสวิ์ให้มันแรึ้นหนึ่ลำับ ้นาาวยาวเรียบเนียนาออว้าึ้นพยายามให้มันไม่สั่นแนบเนื้อแ่นอย่าึอลรึะยอม เารวบายาวสอ้าหนีบเ้าหาันนอฮันเะเท้าประท้ว
"ุอา! สั่นแรไป" เสียหวานราอื้ออึในลำอ มือพยายามปัเอาห่วล้อออแ่เอื้อมไม่ถึ ปาำลัเปิบ่นถูประบแนบแน่น ลิ้นร้อนแทรเ้าโพรปาร้อนวา้อนลิ้นเล็ออฮันนมุม มือบาำไหล่แร่ไว้ระบายวามเสียว่านำลัเิึ้นับ่วล่าอร่าาย
"ีมั้ย หืม?" ึอลยาเรียวึ้นมอ อฮันลืมาื่นเ็มที่ ายาวสั่นเทิ้มไปามแรสั่นระแทบนุอ่อนไหวิ่อันนานเป็นนาที
"ถอออที" ปาแเบ้เล็น้อย มือนุ่มพยายามึุอาอมแล้ลมาพรมูบนทั่วหน้า
"ส่ลิปมาไม่ลัวถูับไ้รึไ เ็ื้อ"
"ับไ้็ี..."
"เธอ หรือ โัว?"
"ผู้หิืืนนั้น อ้า!" ำอบเหมือนไม่ถูในเป็นอาเท่าไหร่ ึอลึเลื่อนให้ไวเบรเอร์สั่นสุแร
"อื้ออออ" อฮันราเมื่อส่วนหัวแะถูุ
" ึอล...ไ้โปร"
"ไ้โปรอะไร?"
"รัผมที"
วามรั้อห้ามอพวเาสอน มันเร่าร้อนรุนแรราวไฟรนผิว ร่าร้อนระอุบเบียแนบิมีเพียแหวนบนนิ้วนา้า้ายอนทัู้่เย็นเียบัับอุหภูมิบนเียสั่นไหวส่เสียเอี้ยอ้า มือสอู่พยายามสัมผัสันและันอย่าหิวระหาย ริมฝีปายับพรมูบใบหน้า วา ริมฝีปาแเ่อ ปาเรียวสีมพูอ่อนเผยอราสุสมใ ส่วนปาหยัูบลาไหล่พึพอใในผลาน
"ผมแย่มามั้ย?" อฮันยมืออึอลึ้นมอ นิ้วนาสวมแหวนเินเรียบหนึ่ว สำหรับหลานเ่นเา มันเหมือนราบาปอย้ำารระทำบู้ไร้ยาอาย
"อยาให้หย่า็บอ"
"ไม่ไ้" อฮันรู้สาเหุอารแ่านรั้นี้ มันเี่ยวับธุริล้วน ๆ เหมือนึ่บัับหรือเป็นารทำสัาเพื่อให้่ายทำภาพยนร์ยัษ์ให่ผูาานับนัเียนหนุ่มไฟแร ุอาไม่ไ้ั้านแ่อบลแ่านับลูสาวเ้าอ่าย เธอเป็นผู้หิหน้าาสวย อนาไล และน่าสนใึอลมาแ่แร ส่วนุอาอเายัโส ารมีู่นอนประำสันน่าไม่ลำบานั
"ทำไมไม่ไ้ล่ะ?" ึอลึมือบาเ้ามาูบ้า วามไม่สมอารม์
"น้อฮันเลิ อา็เลิ"
สำหรับึอลแล้ว ไม่มีเสียไหนสู้เสียราหวานหูออฮันไ้อีแล้ว เสียหวานปล่อยาลำอสั่นระเส่าามแรระแทเ้าออออเล่นในมือ สะโพมนยึ้นามสัาาพยายามให้ลึถึใแ่ไม่เป็นผล อเล่นไม่น่าสู้อริไ้อยู่แล้ว ึอลิ
"ุอา~~" อฮันเอ่ยเรีย
" ิถึนะ" ปาแยับพู่อนเม้มแน่นราอู้อี้ไม่เป็นภาษา อเล่นในมือยับเร็วระแทระทั้นไม่หยุ ่อนวาม้อารทั้หมถูปลปล่อยเปรอะเปื้อน้นาาวสั่นสะท้าน
"ุอา~~ มาหาหน่อย" เสียหวานเอ่ยอร้อ ใบหน้าสวยแ่ำไม่ยอมมอล้อ
"ัวลับเมา"
"หืม?" ึอลยัิ้วเ้ม นิ้วยาวปิวีิโอเมื่อเาไ้ยินเสียประูห้อนอนถูเาะ
"มีอะไร?"
"้าวเที่ยเรียบร้อยแล้ว่ะ"
"เี๋ยวผมลไป" ายหนุ่มพิมพ์เมสเสลับไปหาหลานัวแสบ่อนลไปทาน้าวับภรรยาพยายามทำัวิับเามาถึหนึ่สัปาห์เ็ม
อฮันไ้รับ้อวาม ปาแยิ้มว้าพอใ เาไม่มีเวลาลับไปหาุอาเพราะรายานท่วมหัวอบนโ๊ะ พอโัวไม่อยู่เลยไม่มีน่วยทำ าน้าเลย้อรีบปั่นให้เสร็ภายในวันศุร์ พอีับที่วาแผนไว้ ุอาแอบหนีาภรรยาน่าเบื่อออมาหาเาไ้พอี
"สุสัปาห์นี้ ผมออไปหาอฮัน"
"ไปทำไมะ?"
"เาอร้อให้่วยเรื่อรายาน"
"แฟนเาล่ะ?"
"ลับบ้าน เาเลยปั่นานไม่ทัน" หิสาวทำหน้าเหมือนเ้าใแ่ไม่ใ่เลย เธอแลใับหลานายหน้าหวานนนี้มานานแ่ไม่ล้าเอ่ยปาถาม
เธอรู้ีว่าสามีนนี้แ่านับเธอเพราะถูบัับ ในใึอลไม่ไ้มีเธอันิ ถึหลับนอน้วยันเหมือนสามีภรรยาแ่ึอลทำ ๆ ไปให้ัวเอไ้ปลปล่อยโยไม่สนใว่าเธอมีวามสุหรือไม่ ่าับเวลาหลานายมาหาหรืออร้ออะไร ึอลไม่เยปิเสธแถมรีบวิ่โร่เ้า่วยเหลือ นบารั้เธอิร้ายว่าหลานายลอบเป็นู้ับสามี้วย้ำ
"ุสนิทับเามาเลยนะะ"
"ผมเลี้ยเามา" ึอลหัวเราะหึ
"ุไม่ไ้ิเลยเถิับหลานใ่มั้ย?" หิสาวถาม้วยสีหน้าริั
"ถ้าิแล้วุะทำยัไ?" นัเียนหนุ่มอบทีเล่นทีริ ปาหยัอมยิ้มราวล้อเล่น
"อย่าล้อเล่นิะ"
"ไม่ล้อเล่น็ไ้" ึอลีบิ้นเนื้อับผัให้หิสาว่อนิน้าว่อ
"ว่าแ่ ถามทำไม?"
"ุสนิทับเามา..."
"อาับหลานสนิทันไม่ไ้เหรอ?"
"ไ้ิะ"
"แล้วุมีปัหาอะไร?" ึอลวาะเียบ เาอิ่มและหมอารม์สนทนาับผู้หินนี้
"เปล่า่ะ"
"โอเ ั้นผมไปเียนาน่อ"
"่ะ" หิสาวหน้าีเถียไม่ออ เธอทำไ้แ่ทนล้ำลืน่อไป
อฮันปั่นานนมืทุวัน สุท้ายรายานออมาเป็นรูปเล่มสมบูร์ เารีบเ้ามหาวิทยาลัยส่านในวันพฤหัส เมื่อเรียบร้อยออไปหาื้อนมนมเนยเ้ามาเ็บไว้เวลาุอามา
เสียเาะประูห้อยามึทำให้เาลืมาื่น ายาว้าว้าไปมอมอนิเอร์้าประูพบว่าุอายืนหน้าหล่ออยู่หน้าห้อ่อนเวลานั
"ุอา!"
"นอนแล้วเหรอ?"
"ห้ามทุ่มแล้ว" อฮันยี้า่อนถลาัวเ้าอร่าำยำยืนนิ่
"ิถึ"
"ิถึน้อฮันเหมือนันรับ"
"หนีาบ้านเหรอ?"
"ทะเลาะนิหน่อย"
"ทะเลาะอะไร?"
"เธอิว่าอาิไม่ื่อับหลาน" อฮันระุยิ้ม
"ุอาไม่ผิหรอ เพราะุอาไม่ไ้แ่ิ"
"หืม?"
"แ่ทำริเลย" อฮันหัวเราะิั
"อบอที่ส่มาให้มั้ย?"
"ลอแ่อย่าเียวเอ"
"ั้นืนนี้เรามาลออย่าอื่นัน" ึอลเินเ้าห้อนอนอย่ารู้ทัน มือวานหาล่อใ้เีย่อนลามันออมารวู
อุปร์อเล่นผู้ให่หลายนิหลายนาวาเรียในล่อระาษ เาอุส่าห์ั้ใเลือให้หลานาย ะไม่ทลอใ้เอแปล
"ห่วนี่ ทรมานนิๆ"
"อบทรมานน้อฮันเหรอ?"
"ทรมาน่อนสบายทีหลั ีมั้ยรับ" มือให่ลูบเอวบา มืออี้าหยิบิ้นถัไปึ้นมาพิารา ปลั๊เสียบมีหาฟู ๆ ลม ๆ เป็นที่ับพร้อมหูระ่ายสีาวสะอา เหมาะับอฮัน
"นอนลิ"
"ุอา น้อฮัน่ว"
"่ว็นอนไป อาอลออะไรหน่อย"
"อะไรรับ?" เสียหวานถาม เานอนบนเียอย่าว่า่าย
"ถอ เะะ" ึอลึาเนอนออฮันออโยนทิ้บนพื้น เาแะล่อเอาไวเบรเอร์หน้าาแปล ๆ ออมามอ ปาหยัยิ้มหนึ่ที่อนัารเลียมันนุ่มื้น อฮันมอลิ้นร้อนลาเลียบนไวเบรเอร์แลบลิ้นเลียริมฝีปาาม แ่้อสะุ้เมื่อฝั่สอใส่โ้เล็น้อยถูเ้าไปยั่อทาไม่ไ้ถูเรียม
"ุอา!"
"ไม่เ็บหรอ"
พอฝั่โ้อเ้าไปสุทา อี้านเป็นห่วิลิโนบนแ่นายอหลานาย อฮันมอสีหน้าเ้าเล่ห์อุอาหรี่าไม่แน่ใ เท่านั้นเอเาสะุ้เฮือเมื่อสิ่สวมและสอใน่อทาร้อนผ่าวเริ่มสั่น
"อบมั้ย?" ุอาเลื่อนสวิ์ให้มันแรึ้นหนึ่ลำับ ้นาาวยาวเรียบเนียนาออว้าึ้นพยายามให้มันไม่สั่นแนบเนื้อแ่นอย่าึอลรึะยอม เารวบายาวสอ้าหนีบเ้าหาันนอฮันเะเท้าประท้ว
"ุอา! สั่นแรไป" เสียหวานราอื้ออึในลำอ มือพยายามปัเอาห่วล้อออแ่เอื้อมไม่ถึ ปาำลัเปิบ่นถูประบแนบแน่น ลิ้นร้อนแทรเ้าโพรปาร้อนวา้อนลิ้นเล็ออฮันนมุม มือบาำไหล่แร่ไว้ระบายวามเสียว่านำลัเิึ้นับ่วล่าอร่าาย
"ีมั้ย หืม?" ึอลยาเรียวึ้นมอ อฮันลืมาื่นเ็มที่ ายาวสั่นเทิ้มไปามแรสั่นระแทบนุอ่อนไหวิ่อันนานเป็นนาที
"ถอออที" ปาแเบ้เล็น้อย มือนุ่มพยายามึุอาอมแล้ลมาพรมูบนทั่วหน้า
"ส่ลิปมาไม่ลัวถูับไ้รึไ เ็ื้อ"
"ับไ้็ี..."
"เธอ หรือ โัว?"
"ผู้หิืืนนั้น อ้า!" ำอบเหมือนไม่ถูในเป็นอาเท่าไหร่ ึอลึเลื่อนให้ไวเบรเอร์สั่นสุแร
"อื้ออออ" อฮันราเมื่อส่วนหัวแะถูุ
" ึอล...ไ้โปร"
"ไ้โปรอะไร?"
"รัผมที"
วามรั้อห้ามอพวเาสอน มันเร่าร้อนรุนแรราวไฟรนผิว ร่าร้อนระอุบเบียแนบิมีเพียแหวนบนนิ้วนา้า้ายอนทัู้่เย็นเียบัับอุหภูมิบนเียสั่นไหวส่เสียเอี้ยอ้า มือสอู่พยายามสัมผัสันและันอย่าหิวระหาย ริมฝีปายับพรมูบใบหน้า วา ริมฝีปาแเ่อ ปาเรียวสีมพูอ่อนเผยอราสุสมใ ส่วนปาหยัูบลาไหล่พึพอใในผลาน
"ผมแย่มามั้ย?" อฮันยมืออึอลึ้นมอ นิ้วนาสวมแหวนเินเรียบหนึ่ว สำหรับหลานเ่นเา มันเหมือนราบาปอย้ำารระทำบู้ไร้ยาอาย
"อยาให้หย่า็บอ"
"ไม่ไ้" อฮันรู้สาเหุอารแ่านรั้นี้ มันเี่ยวับธุริล้วน ๆ เหมือนึ่บัับหรือเป็นารทำสัาเพื่อให้่ายทำภาพยนร์ยัษ์ให่ผูาานับนัเียนหนุ่มไฟแร ุอาไม่ไ้ั้านแ่อบลแ่านับลูสาวเ้าอ่าย เธอเป็นผู้หิหน้าาสวย อนาไล และน่าสนใึอลมาแ่แร ส่วนุอาอเายัโส ารมีู่นอนประำสันน่าไม่ลำบานั
"ทำไมไม่ไ้ล่ะ?" ึอลึมือบาเ้ามาูบ้า วามไม่สมอารม์
"น้อฮันเลิ อา็เลิ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น