คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : NO KISSING AFTER SEX :::: THIRD ::::
Third
อนโสุหรู ราาแพ ย่านอัพูอ ภายในห้อหนึ่บนสุออนโ เป็นห้อออินและแบฮยอน แบ่เป็นสอห้อนอน หนึ่ห้อโถให่ ภายในแ่แบบหรูหรา พ่อและแม่ออินให้ทั้สอนย้ายมาอยู่เพราะะไ้อยู่ใล้มหาลัยที่แบฮยอนับอินเรียน ั้แ่พ่อและแม่อแบฮยอนเสียีวิ แบอยอน็ไม่มีใรนอารอบรัวอิน สอนที่มีนิสัย่าันมา แ่ลับอยู่้วยันไ้ อินเป็นนเิ่ม ๆ หน่อยแ่็ลามา เป็นนที่เรียไ้ว่าเย็นั่ัวโลเหนือ เป็นนใเย็นแถมยัใี อ่อนโยน่อนรอบ้า โยเพาะแบฮยอนพี่ายอนเอ ่าับแบอยอน ที่เป็นนใร้อน ี้น้อยใ วามแรนี้ไม่้อพูถึ แบฮยอนไม่เยอ่อนโยนับใรนอาอินนเียว นิสัยแบบนี้ใระไปทนไ้ ็เห็นมีแ่อินนเียวเท่านั้นแหละ แบฮยอนอยู่ปีสามึ่อายุห่าับอินสอปี อินเรียนปีหนึ่ะแพทย์ศาสร์ ส่วนแบฮยอนเรียนะมนุษย์ศาสร์ึ่นอบนัเพราะผู้ายหน้าาีเ็มไปหม
แบฮยอนหลรัอินั้แ่รู้ัน้อายนนี้ อินอ่อนโยนับแบฮยอนเสมอ ไม่ว่าแบฮยอนะทำผิมาแ่ไหนอิน็มัะให้อภัยแบฮยอนเสมอ แม้แ่เรื่อที่แบฮยอนไปนอนับผู้ายมามายที่เ้ามาในีวิ ไม่ใ่ห่ว แ่เป็นหวมาว่า ลัวเิเรื่อไม่ีับแบฮยอน ลัวว่านัวเล็ะเสียใอี ึ่สิ่นั้นอินไม่อยาให้มันเิึ้นเป็นรั้ที่สอ แบฮยอนูอ่อนแอในสายาออิน อินรัแบฮยอนเหมือนพี่ายนหนึ่ ไม่เยิอะไรนอเหนือานี้แม้แ่นิ ึ่มัน่าาแบฮยอน ที่อนนี้ทั้หัวใมอบให้อินไปแล้วอินไม่เยรู้หรอนถึวันที่แบฮยอนัสินใูบและสารภาพรัอิน ทุอย่า็เปลี่ยนไป แบฮยอนสัมผัสอินมาึ้น เ้าใล้มาึ้น ส่วนอิน็ห่าเหินมาึ้น อินไม่อยาให้มันเป็นแบบนี้ อินไม่้อารที่ะรัแบฮยอนในานะแบบนี้ แล้วนอย่าแบฮยอนไม่ยอมอะไร่ายๆ หรอ อิน้อเป็นอแบฮยอน ทั้หัวใและร่าาย แบฮยอน้อารแ่อิน
“ ะไปเรียนแล้วหรอ? ทำไมไปเ้าั ยัไม่ถึเวลาเรียนสัหน่อย”
แบฮยอนเินมาหาอินที่ำลัแ่ัวที่หน้าระในห้อนอนอนเอ ารทำอะไรอย่าถือวิสาสะ ไม่แม้แ่ะเาะประูห้อ ถ้าเป็นนอื่นอิน่าไปแล้ว แ่นี้พี่ายอนเอ อิน็เลยไม่ว่าอะไร แล้วเรื่อที่เิหลายวัน่อนอินะิะว่ามันไม่เยเิึ้น ้อทำัวให้ปิ
“รับ ผมะไปเรียมัว่อนนะ อ๊ะ ! พี่แบฮยอน”
อินสะุ้เฮือ เมื่อแบฮยอนสวมอนา้าหลั แบฮยอนบใบหน้าลไปบนแผ่นหลัอิน อแน่นึ้นว่าเิมอย่าับว่าลัวอินะหายไปไหน
“อะไรหรอ? ไปพร้อมันไม่ไ้รึไ”
อบเหมือนไม่ไ้มีอะไร รู้ทั้รู้ว่าทุอย่าเปลี่ยนไป อินห่าเหินแบฮยอนมาึ้นั้แ่วันนั้นที่แบฮยอนูบอิน แบฮยอนรู้ีว่าอินไม่ไ้รัน แล้ว็รู้ว่าอินไม่อยาให้เรื่อแบบนี้เิึ้น แ่แบฮยอน็รัอิน ไม่อยาปิบัอะไรอีแล้ว แบฮยอน้อาระเป็นออิน และอิน็้อรัแบฮยอนอย่าห้ามไม่ไ้ เพราะแบฮยอนะทำให้อินหลใหลและรัแบฮยอนให้ไ้
“พี่แบฮยอนปล่อยผมเถอะ ! ผมรีบไป”
พูพร้อมแะมือเล็อแบฮยอนให้ออา่วเอวหนา แ่ารระทำที่ไม่ไ้รุนแรมันทำให้อินรู้ว่านไม่ล้า อินไม่ล้าและไม่อยารุนแรับแบฮยอน ยอม อินะยอมให้แบฮยอนไปถึไหน เพราะลัวแบฮยอนเสียใ ที่ผ่านมาแบฮยอน็เสียใมาพออยู่แล้ว แล้วถ้าเป็นแบบนี้อิน็ลัว ลัวว่านะทำให้แบฮยอนเสียใอี เพราะอินไม่ไ้รัแบฮยอนเลย ไม่เลยสันิเียว
แบฮยอนที่อนนี้ลับว่า่ายไปหมทุอย่า อนนี้็ยอม ๆ ไป่อนอีไม่นานพี่ะทำให้นายหลรัพี่อยูอิน แบฮยอนผละออาอิน้มหน้ามอพื้นเบื้อล่า ใบหน้าที่เศร้าสร้อยเป็นเพียารแสแสร้เท่านั้น อินหันหน้ามามอแบฮยอนที่อนนี้ มีอาารแปล ๆ แบฮยอนเสียใหรอ? พี่แบฮยอนผมอโทษ แ่ผมไม่ไ้รัพี่ วามิที่เป็นเหมือนเ็อนุบาลไม่รู้ัโลภายนอ ทำให้อิน่อย ๆ เลือนใบหน้าไปใล้แบฮยอน ้อมอ้วยวามอึอัใ ทั้ลัวแ่็เป็นห่วแบฮยอนเหลือเิน
แบฮยอนระุยิ้มเมื่ออาารออินเป็นไปามแผน เยหน้าึ้นพร้อมับแนเล็ล้ออนัวสู โน้มใบหน้าอินเ้ามาใล้ เย่ปลายเท้าึ้นให้อยู่ในระับเียวัน ประทับูบไปที่ใบหน้าหล่อเหลาออิน ยับายเ้าไปแนบิอินมาึ้น นไม่มีแม้่อทาผ่านสายลม
“พี่แบฮยอน ปล่อยผมเถอะรับ ! อย่าทำแบบนี้ ผม้อไปแล้ว”
ว่าพลายับายหนีแบฮยอน บอไป็เท่านั้นมันยิ่ทำให้แบฮยอนระับอ้อมออินมาึ้น นใบหน้าห่าันไม่ถึืบ อินไม่ไ้ห่วแ้ม แ่ลัววามสัมพันธ์ที่มันีลับลายเปลี่ยนไป เพราะวามใล้ิที่เรียไ้ว่า หลใหล เผลอใ
“็อินแ่ัวไม่เรียบร้อยนี่น่า เียวพี่ทำให้นะ”
ไม่ว่าเปล่าแบฮยอนวามือเล็ลบนเน็ไทเส้นให่บรรผูให้สวยาม ทำแล้วยิ้มเหมือนุแม่ัวน้อยับำลัผูเน็ไทใหุ้พ่ออนะไปทำาน ยิ้มรับอนเ้าที่สใส ิริยาท่าทาทั้หลายที่แบฮยอนทำอยู่ในสายาออิน แบฮยอนูน่ารัึ้นมาอนทำัวอ่อนโยน แ่ทำไหมันล่ะ แบฮยอนถึ้อทำัวแบบนี้ แบฮยอนะรัอินไม่ไ้ อินวระหยุมัน
“ไม่เป็นไร ผมทำเอไ้ ! พี่ออไปเถอะ”
แ่อย่าไรแบฮยอน็เป็นพี่ออิน อินไม่อยาให้วามสัมพันธ์อทั้สอ้อเปลี่ยน เพราะมันะไม่ีแน่ ๆ ถ้านรู้เ้าว่าพี่น้อินันเอ ว่าพลา้าวถ้อยหลัให้ห่าแบฮยอนแล้วัเน็ไทเส้นให่ที่แบฮยอนับอยู่ ให้เรียบร้อย อย่าทำอะไรที่มันมาว่านี้เลยนะพี่แบฮยอน
“็ไ้ ! แล้วเอันที่มหาลัยนะ”
“อ๊ะ ! รับ”
แบฮยอนพูบ็เย่ปลายเท้าที่น่าน้อยใพ่อแม่เหลือเินที่ให้มาน้อย ่อนะวาริมฝีปาลไปยัริมฝีปาหนาออิน ูบปาเพียแผ่วเบา ่อนะผละออ อินผะที่แบฮยอนทำแบบนี้อย่าะทันหัน ทำอย่าับไม่มีอะไรเิึ้น ทำโยไม่ิถึวามเป็นพี่เป็นน้อ ยิ้มให้อิน ่อนะเินออไปาห้อ อินไ้แ่ถอนหายใ ะัืน็ไม่ไ้ลัวพี่แบฮยอนเสียใว่านทิ้ ะให้ล้อยาม็ไม่ไ้เพราะอินไม่ไ้รัแบฮยอน แ่อิน็เลือที่ะปล่อยให้เป็นแบบนี้ ผิแล้วล่ะอินนายเลือทาที่ในเอะห้ามไม่ไ้
20 % Loading..........
.........................................................................................................................
สายวันนี้ แบฮยอน้อมามหาลัยที่นพยายามและั้ใสอบเ้าอย่าเ็มวามสามารถ แบฮยอนเินเ้าึะมนุษย์ศาสร์ ใบหน้าูยิ้มแย้ม นนรอบ้าที่แอบมออยู่เป็น้อหลุมรัแบฮยอนเป็นไ้ ็เพราะแบฮยอนน่ารัแบบนี้ นในะ หล่อ ๆ ทั้หลายถึไ้ิใ ทั้วามน่ารัแบบที่ไม่มีใรเทียบไ้ ทั้วามเ็ี่ที่แฝในัวแบฮยอน มันเลยทำให้เสือสิ าาน เทพบุรทั้หลายหลุมรัและเ้ามาหาเสมอ ไม่ใ่แ่ผู้ายะนี้หรอที่หลใหลในัวแบฮยอน ผู้ายะอื่น ๆ ็้วย วันนี้เปิเรียนวันแรหลัาหยุยาวไปนาน
หนุ่มน้อยน่ารัสใส เฟรี่หน้าาิ้มลิ้ม หนุ่มเท่ ๆมามายในวันนี้ ทำให้แบฮยอนใเ้นแร อยาโปรยเสน่ห์เหลือเิน
“อ๊ะ !”
แบฮยอนใ น้อสบถำใออมาอย่าเลี่ยไม่ไ้ เมื่อนำลัะเินึ้นไปเ้าลาสเรียนอยู่ ๆ ร่าเล็็โนระาให้ลไปนั่บนันัวโว่า แบฮยอนหันลับไปมอหน้าอนที่อนไว้อย่าาโทษ น่าโมโหนั ล้าียัไถึไ้มาทำอะไรล่วเินแบฮยอนอย่าถือวิสาสะแบบนี้
“ะไปไหนละน้อแบฮยอน ไม่เอันั้หลายวัน ไม่ิถึพี่หรอ”
นัวสูทัทวแบฮยอนอย่าับนรู้ัันมานาน แบฮยอนระุยิ้มมุมปา่อนะหันใบหน้าให้รับนที่โอบรัเอวบาอนอยู่ ่อนะใ้แนเล็โอบอนัวสูโน้มใบหน้าเ้ามาใล้
“พี่เป็นใรผมเือบำไม่ไ้้วย้ำ พี่ริส”
ระิบ้าใบหูออีนอย่าแผ่วเบา วามริแบฮยอน็ไม่ไ้ใส่ใอะไรมามายหรอ แ่ริสับเาเพิ่ะร่วมรัันมาไม่ี่วันนี่เอ แล้วที่พูอย่า
นั้น็เพราะอยาแล้และไม่อยาใส่ใู่นอนเพีย้ามืน แบฮยอนรู้ัริสั้แ่เ้ามหาลัยเพราะอยู่ะเียวัน แ่็ไม่ไ้สนิทันนานั้น ่อนะยิ้มสใสให้ ที่ไม่ว่าใรไ้เห็นมันเป็น้อหลุมรัรอยยิ้มนี้ แ่มันลับแฝไป้วยวามร้ายามามาย
“อย่าั้นหรอ? ั้นเรามาฟื้นวามำันไหมล่ะ?”
ริสไม่ว่าเปล่า โน้มใบหน้าลไปสูมออแบฮยอนอย่าหื่นระหาย ไล่ปลายมูอย่าเื่อ้า ฝ่ามือหนา็ยไปสัมผัสับเรือนร่าบอบบา ไม่ไ้สนใสายาู่หนึ่ที่้อมอารระทำอทั้สอนอย่าอึ่ ทึ่ับวามล้าอริสเหลือเิน ถึผู้นะเ้าลาสเรียนนเหลือนไม่มาหนั แ่็น่าะอายนที่มออยู่รนี้บา
“อ๊ะ ! ปล่อย ! พี่ริส นมออยู่ไม่เห็นหรอ”
ว่าพลาผลัใบหน้าริสทีุ่ับ้นออนอยู่ ผลัออ้วยแรไม่มา แ่็ไ้ผลไม่น้อย เพราะริสเือบลืมไปว่าวันนี้พาน้อายมา้วย วันนี้เปิเรียนใหม่ น้อายอริสเพิ่มาเรียนวันนี้เป็นวันแร เลยไม่มีเพื่อนที่ไหน ็เลย้อมาอยู่ับริสเพราะ ริสบอว่าะพาไปเ้าะ้วยนเอ
“เห้อ ! ็ไ้ ๆ”
“อย่าทำแบบนี้อี ถ้าพี่ยัอยาเห็นหน้าผมอยู่ ำไว้”
ระิบบออย่าไม่รู้ัเ็ ไม่รู้ัผู้ให่ แบฮยอนพูบ่อนะยืนึ้นเ็มวามสู หมุนัวเพื่อที่ะเินไปเ้าลาสอีรั้ ทว่าสายาไปสะุับใรอีนที่อยู่รนี้ั้นานแล้ว....
“พี่ริส ! ใรหรอ?”
แบฮยอนหมุนัวลับมานั่ับริสอีรั้ เาะแนอย่าเอาในรหน้า ทำเสียอออ้อน เป็นใร็ไม่สามารถปิเสธมันไ้ ริสที่ับารระทำที่เปลี่ยนเร็วอย่าับผู้หิท้อ ่อนะมอหน้านที่นั่อยู่รหน้าน พร้อมับแนะนำให้แบฮยอนนี้สสัยไ้รู้ั
“น้อายพี่เอ ื่อ านยอล เรียนแพทย์อะ ,านยอลนี้แบฮยอน รุ่นน้อที่ะพี่เอ”
“ั้น็อยู่ะเียวันับอินนะสิ ยินีที่ไ้รู้ัน้อานยอล”
แบฮยอนพูับานยอลใ้ำพูใหู้สนิทเร็ว ๆ ่อนะยื่นมือเล็ออไป เพื่อทำารประสานสัมพันธ์ ยยิ้มให้านยอล รอยยิ้มสใสทำให้เ็น้อยปีหนึ่หน้าแระเรือ นแบฮยอนูออว่าานยอลอายมาแ่ไหน
“รับ ยินีที่ไ้รู้ัรับพี่แบฮยอน”
เลือนมือไปับับมือเล็อแบฮยอน แ่็สั่นะนแบฮยอน้อหัวเราะออมา วามใสื่อ ทีู่น่ารัไปหม เ็ใหม่นนีู้น่าสนใั านยอลพี่อยารู้ันายั
“ฮ่า ๆ เรานี้ี้อายนะเนี้ย ! พี่ไปเรียนล่ะ แล้วเอันนะเ็น้อย”
ว่าพลาลุึ้นหยิบแ้มานยอลอย่าหมั่นเี้ยว ท่าทาทีู่เนิสมับเป็นุหมอ อาารทึม ๆ เิ่ม ๆ ทำไมมันน่า้นหานานี้นะ อยาะรู้ัว่าานยอลเป็นนยัไ ารระทำที่ไม่แร์นที่นเาะแนอยู่ แบฮยอนไม่ำเป็น้อสนใริสว่าะรู้สึยัไ ในเมื่อริส็รู้ว่าวามสัมพันธ์นับแบฮยอนเป็นยัไ แ่แบฮยอนยอมนอน้วย็บุถมไปแล้ว านยอลไม่อบอะไรไ้แ่เินที่แบฮยอนทำแบบนี้ พี่แบฮยอนน่ารัั านยอลเินนลืมเหุาร์ที่เิึ้น่อนหน้าไปเลย ลืมูไปเลยว่าแบฮยอนเป็นนยัไ
“ผมไปนะพี่ริส !”
“อืม”
แบฮยอนโบมือลาสอนพี่น้อที่นั่อยู่ ่อนะเินหายไปเ้าลาสเรียนอย่าที่นบอ ริสไม่อยาพูอะไรมา เพราะรู้ีว่าแบฮยอน้อารอะไร บ้ารั้วามน่ารัอแบฮยอน็ทำให้แบฮยอนูเป็นนใร้ายึ้นทันที วามสัมพันธ์ระหว่าแบฮยอนับริสเป็นอะไรมาว่านี้ไม่ไ้หรอ ริสยืนึ้นเินไปหาานยอลที่นั่ยิ้มอยู่ ่อนะบบ่าน้อายเบา ๆ
“ไปันเถอะ นายไม่วรเ้าใล้แบฮยอนรู้ไหม?”
ไม่ไ้มอหน้าน้อายอนแม้แ่น้อย ริสย่า้าวเินนำานยอลไปยัะแพทย์ที่านยอลเรียน านยอลมวิ้วผูันเป็นโบว์ ่อนะสบถับัวเอเพียแผ่วเบา
“ทำไมัน ! พี่แบฮยอนน่ารัออ”
ลุออาโ๊ะที่นนั่อยู่ ่อนะเินามริสไป สสัยอยู่ว่าทำไมพี่ายถึไ้พูอะไรแบบนั้น านยอลสสัยอะไรไ้ไม่นาน ใบหน้าน่ารัอแบฮยอน็ย้อนลับมาลอยในหัวสมอ านยอลยิ้มให้ใบหน้าที่ลอยอยู่ในวามฝัน แล้วเินามริส
ไปยัุหมาย ไม่ไ้สนใำเือนอพี่ายแม้แ่น้อย
.........................................................................................................................
ในลาสเรียนวันแร่าน่าเบื่อริ ๆ แบฮยอนไม่แม้แ่ะมอระานรหน้า
เอาแ่เลื่อนโทรศัพท์เรื่อหรู เล่นแอพพลิเั่น่า ๆ ที่น่าสนุแ่มันน่าเบื่อสำหรับแบฮยอนเหลือเิน ทำไมิถึอินั ทำอะไรอยู่นะ เรื่อมือสื่อสารสุหรู ถูเปิ้วยแอพพลิเั่นสุฮิ แอพพลิเั่นที่มีสีเียวเียนไว้รลาว่าไลน์ แบฮยอนบรรผิ้อวามส่ไปหาอิน
[อิน ทำอะไรอยู่?]
[ผมเรียนอยู่มีอะไรหรอ?]
[ไม่มีอะไร แ่เบื่อ ิถึนาย้วย]
[...................................]
[ทำไมไม่อบ ! ไม่ิถึพี่หรอ]
[ผม้อเรียน่อแล้ว ไว้เอันหลัเลิเรียนนะ]
อินอบลับมาเพียแ่นั้นไม่ไ้พูอะไรอี ทำไมอิน้อทำัวเหินห่านานี้้วย แ่ำว่าิถึมันพิมพ์ยามาหรอไ? อารม์เสีย ทำไมอินไม่เปิรับหัวใแบอยอนบา เลีย แบฮยอนเลียำแพที่อินสร้ามันึ้นมา หุหิ ะว่าโรธ็ะใ่ แบฮยอนอ่านประโยที่อินส่มาอีรอบ ่อนะประประันำพูระแทอิน้วยวามน้อยใ แล้ว็โมโห
[วันนี้ไม่้อรอลับบ้านนะ แล้ว็ไม่้อรอพี่]
[ะไปไหน?]
[……………..]
[พี่แบฮยอนเป็นอะไรไป? แล้วะไปไหนทำไหมไม่อบ]
[…………………]
แบฮยอนเห็น้อวามที่อินส่มา็ยิ่อารม์เสีย ะมาเป็นห่วอะไรอนนี้มันไม่ทันแล้วอิน เยิะแร์ันบ้าไหม วันนี้พี่อารม์ไม่ี ไม่อยาเอหน้านายอนนี้
เย็นพอสมวรที่ะลับบ้านแล้ว นัศึษา่า็พาันลับบ้าน ่าาแบฮยอนที่นั่อยู่หน้าึที่ะอนเอ เบื่อ แบฮยอนอยาะหาอะไรทำ เบื่อที่อินทำัวเหินห่า แ่็ไม่สามารถเลิรัไ้ เบื่อนเอที่เป็นแบบนี้ แบฮยอนนั่เหม่อมอออไป ่อนสายาะไปสะุับร่าอใรบานที่นะบรรเทาวามเบื่ออัวเอไ้ แบฮยอนยิ้มนปาะีถึใบหู อารม์น่าเบื่อเมื่อี้หายไปหม แววาเปลี่ยนเป็นวามสนุ แบฮยอนเินไปัหน้าอร่าสู่อนะพูทัทายอย่าับรู้ัันมานาน
“น้อานยอล ! ไม่ลับบ้านหรอ”
านยอลที่เินมาไม่ไ้สนใฟ้าินอะไร ผะเล็น้อย ่อนใบหน้าะเปลี่ยนสีเป็นสีแอ่อน เหมือนพวโิเบอร์รี่ ียิ้มนเห็นฟันรบสามสิบสอี่ แม้ะแปลใเล็น้อยที่แบฮยอนเ้ามาทั แ่านยอล็ไม่ไ้ิอะไรมา เพราะิว่าพี่ายัวเล็อาะทัในานะนรู้ันหนึ่
“วันนี้ลับึหน่อยรับ ผมยั้อทำวิัยที่ห้อพยาบาล่อ”
พูพลายยิ้ม ทำท่าื่นเ้นที่ไุ้ยับแบฮยอนทำไมพี่แบฮยอนถึไ้น่ารั และอ่อนโยนนานี้ านยอลเินนะ
“ั้นหรอ พอีเลยให้พี่อยู่เป็นเพื่อนไหม? พี่เบื่อยัไม่อยาลับ ให้อยู่เถอะน๊า”
แบฮยอนพูพร้อมับยับัวเ้าใล้านยอลเาะแนานยอล ทำัวน่ารัใส่นนัวสูที่เห็นอาารแบบนี้ถึับหน้าแเพิ่มเป็นสอเท่า านยอลมอารระทำอแบฮยอน มอมือที่สัมผัสับแนอน ่อนะเลื่อนสายาึ้นมาเรื่อย ๆ นเห็นใบหน้าอแบฮยอน ทำไม้อยิ้มแบบนี้้วย ผมเินนะรับพี่แบฮยอน
“รับ !”
็อ้อนนานี้ น่ารันานี้ แถบยัอแน ใรันล่ะะห้ามใปิเสธไ้ แบฮยอนยิ้มนาหยี่แทบะปิอยู่แล้ว านยอลเห็นอย่านั้น็อยิ้มามไม่ไ้ ่อนะทำเิเป็นว่า เินมาเถอะ แล้วทั้สอน็เินไป้วยัน ไปยัห้อพยาบาลที่านยอล้อทำวิัย
พอถึห้อที่เ็มไป้วยอุปร์มามาย เรื่อมือแพทย์่า ๆ นา ๆ ทั้ที่รู้ัและไม่รู้ัทำให้แบฮยอนสะอิที่ะมอมัน ละสายาาส่วน่า ๆ อห้อพยาบาลในอนนี้ ่อนะหันไปหาานยอลทีู่ะวุ่นวายับเรื่อมือทั้หลาย มอใบหน้าทีู่หล่อเหลาเป็นพิเศษ มอลไปยัริมฝีปาอวบอิ่มสีมพู เลื่อน่ำลไปยัออ มอแผออแร่ที่ปปิ้วยเสื้อาวสีาว ละมุนไปหม านยอลทำไมมีเสน่ห์นานี้
“พี่แบฮยอน พี่รับ พี่”
เพล้ !
“อ๊ะ ! โอ๊ย”
“พี่แบฮยอน !”
านยอลเย่าัวแบฮยอน ทำให้แบฮยอนหลุาห้ววามิ เินเส่ถอยไปนับเรื่อมือ้านหลั ่อนะล้มไปพร้อมับเรื่อมือทั้หลาย สบถเสียั้วยวามเ็บ านยอลูใมาับเหุาร์ที่เิึ้น ลุลีลุลน ับัวแบฮยอนพลิไปมา ้ายวา
“พี่เป็นอะไรมาไหม? เ็บรไหนรึเปล่า? มีแผลไหม? อ๊ะ อือ !”
ถามอาาร้วยวามเป็นห่ว เพราะนแท้ ๆ ที่เป็น้นเหุทำให้แบฮยอนเ็บัว แ่วามรู้สึพวนั้นหายไปหม แทนที่โลาวโพลนที่เ็มไป้วยวามว่าเปล่า เพราะริมฝีปาแบฮยอนประบลมาอย่าไม่รู้ัว านยอลเบิาว้า แ่็ปล่อยอยู่อย่านั้น
“านยอล....”
แบฮยอนผละออาูบเพียผิวเผิน เรียื่อนรหน้าที่ายั้าอยู่ ร่าายนิ่แ็ั่หิน็ไม่ปาน แบฮยอนส่สายาอออ้อนไปให้านยอล สัมผัสใบหน้าานยอลเบา ๆ ับให้หันมามอหน้าน
“พี่แบฮยอน พะ พี่ ูบ…...”
“ใ่พีู่บนาย ! เราะทำมันมาว่านี้ะไ้ไหม?”
แบฮยอน้อนสายา อย่าาหวั านยอล้อมอลึพร้อมลอบลืนน้ำลายลอ ไม่เยิมา่อนว่าพี่แบอยอนที่รู้ัันไม่ถึวันะพูแบบนี้ แ่ถ้านน่ารัพูนานี้ะให้านยอลทำยัไันล่ะ
“สัมผัสพี่สิ ายอล”
แบฮยอนไม่สนำอบอานยอล ที่ไม่รู้ว่าะอบหรือไม่นั้น แบฮยอน็ส่มืออนไปับมือออีน ่อนะเลื่อนมือานยอลให้ับที่สะโพมน ทับฝ่ามืออานยอลที่อนนี้นบัับมันอยู่ ลไปยัสะโพ้ำ ๆ สอสามรั้ เลื่อนึ้นมายัเอวอึมืออีนให้เ้ามาโอบเอวอน ให้ทำวามห่าอใบหน้าห่าันเพียปลายมู ทำให้หัวใานยอลเ้นแรผิปิ
แบฮยอนยแนโอบอานยอล ่อนะเบียัวเ้าหาานยอล ุายเ้าหาร่าให่ เนื้อผิวที่สัมผัสัน แล้ววามแ็ที่ส่วนลาแ็ัวึ้น ทำให้แบฮยอนรู้ว่าานยอล้อารเา ยิ่เป็นแบบนี้ แบฮยอน็ยิ่เบียัวเ้ามาว่าเิม ทำให้ส่วนที่แ็ทือ ยิ่แ็ว่าเิม
“พะ พี่แบฮยอน ผะ ผมว่า....”
“นายทำมันไม่เป็นหรอ?”
พูออมาอย่าไม่อายนรหน้า านยอลหน้าแอีรอบ ู็รู้ว่ายัไม่เยผ่านอะไรแบบนี้ ท่าทาทีู่ทึม ๆ ไม่รู้ัโลภายนออานยอลเป็นอาารที่นเยอะประสบาร์แบบแบฮยอนรู้ แล้ววันนี้านยอละไ้รู้ว่ามันเป็นยัไ
“...........................”
ไม่มีเสียอบใ ๆ รู้ถึไหน อายไปถึนั้นโนปานนี้ยัไม่เยลอทำอะไรแบบนี้เลย เพราะานยอลถูเลี้ยมาอย่าีเลยไม่่อยเออะไรแบบนี้หรอ แ่ทำไมแบฮยอนถึทำให้านยอลอยาะลอทำมันเหลือเิน
แบฮยอนมอหน้าานยอลอย่าหนัแน่น ่อนะเลื่อนใบหน้าไปใล้ใบหู ริมฝีปารับใบหู ่อนะัมันเบา ๆ เพื่อทำให้นรหน้าเิวามเสี่ยว่าน ระิบ้วยประโยเพียแผ่วเบา แ่ลับัเหลือเินสำหรับานยอล ประโยที่ทำให้านยอลนลุไปทั้ัว
“นายเยูหนัAVไหม? นายทำแบบนั้นับพี่สิ ทำแบบที่นายอยาะทำ”
----------------เนื้อหาส่วนนี้ัออไป ามหาา----------------------
ลูอมหวานไ้ที่ไบโอทวิ้า
…………….Continue to……………
พาุหมอปาร์มาแล้ว เย้ๆๆๆ>< ือ ๆ อบุอมเม้นทั้หมเลยนะะ ทำให้มีำลัใเียนฟิมาเลย่ะ ทั้ยัแท็ -_- มีบ้าบาส่วน ฮ่าๆๆๆๆ ยัไ็่วยิาม้วยนะะ อบุอีรั้ ่วยิามและให้ำลัใ้วยนะะ อย่าลืมเม้น & แท็ [#ฟิไม่มีูบ] นะะ
อน่อไปแบ้อเอนที่ อแหล เห้ย!! นที่น่ารัประัน รอและิามันน๊า
ความคิดเห็น