==> สาวยสวยสุดแสบ กะ นายแบบสุดฮอต <==

ลำดับตอนที่ #9 : **..........:ซองจดหมายปริศนา..........

9

               
“ นะ..นายพูดอะไรน่ะ ฮายาเตะ “ ชั้นพูดพร้อมกับผลักร่างของฮายาเตะออก

               


“ เดี๋ยวนายก็หลอกชั้นอีกนั่นแหล่ะ ชั้นจะไม่เชื่อนายอีกแล้ว “

               


“ ชั้นไม่ได้หลอกจริงๆ นะ ชั้นรักเธอจริงๆ นะ รินริน “

               


“ ไม่ ชั้นไม่เชื่อ ชั้นไม่เชื่อนายแล้ว “ ใช่ชั้นต้องไม่เชื่อ ถูกแล้ว

               


“ เธอต้องเชื่อชั้นนะ รินริน “

               


“ ไม่ !!! “ ชั้นวิ่งออกมาจากตรงนั้น ทำไม ทั้งๆ ที่ชั้นตัดใจได้แล้วแท้ แล้วทำไมชั้นถึงเจ็บปวดด้วยถ้อยคำแบบนี้ด้วยนะ

               


“ รินริน ชั้นขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วนะ ชั้นขอโทษจริงๆ “

              


  “ มันไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ ฮายาเตะ “

               


“ รินริน เรากลับมาเริ่มกันใหม่ได้นะ ชั้นจะยอมออกจากโรงเรียนเทมมะ ย้ายมาอยู่ที่โรงเรียนเธอ แล้วย้ายมาอยู่กลุ่มเดียวกับเธอด้วยก็ได้นะ รินริน เรากลับมาคบกันอีกครั้งเถอะนะ “

               


“ ไม่ได้หรอกนะ ฮายาเตะ “

               


“ เอ๋ “

              


  “ ชั้นจะหมั้นกับยูแอจิน ในเร็วๆ นี้แล้วล่ะ “

              


  “ ห๊า !!! เธอจะหมั้นกับไอ้ยูแฮจินเนี่ยนะ “

              


  “ ใช่ “

               


“ แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ เพราะว่ายังไงตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้หมั้นกับยูแฮจินนี่ “ พูดเหมือนยัยนางแบบเลยอ่ะ  -_-

              


  “ ฮายาเตะ ช่วยกอดชั้นหน่อยได้มั๊ย “

               


“ อะ…อะไรนะรินริน…ทะ..เธอพะ…พูดอะไรน่ะ “

               


“ กอดชั้นหน่อยสิ “

               


“ ดะ..ได้สิ “ แล้วนายนั่นก็ค่อยๆ กอดชั้น ฮ่าๆ ^0^ เสร็จชั้นล่ะ แล้วชั้นก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าของนายนั่นเพื่อจะเอาพัด คราวนี้นายตายแน่ฮายาเตะเอ๋ย..

              


  “ รินริน ชั้นขอจูบทีนะ “

               


“ อื้อ “ แล้วหน้าของนายนั่นก็เข้ามาใกล้ชั้นทีละหน่อย ทีละหน่อย และ….

              


  “ ฝันไปเถอะย่ะ “ เพียะ !!!!

               


“ โอ๊ย !!! ทำไมเธอเล่นแรงจังอ่ะ แล้วนั่นเธอเอาพัด…เอ๋ เฮ้ย..อย่าบอกนะว่าเธอ….”

              


  “ หลงกลง่ายจังเลยนะ ฮายาเตะ “

              


  “ รินริน “

               


“ พาชั้นกลับไปส่งที่โรงเรียนได้แล้ว “

“ ไม่ “

พรึบ !!!   ชั้นกางพัด แล้วใช้พัดจ่อไปที่คอของนายนั่น ชั้นชอบท่านี้จัง มันดูเท่ดีอ่ะ.

               


“ จะไปไม่ไป “

               


“ ไปแล้วคร้าบบบบบบบ “

              


  “ ดีมาก “ แล้วนายนั่นก็เดินไปที่รถแล้วชั้นก็ตามไปนั่ง

               


“ รินรินใจร้าย ใจร้าย ที่สุดเลย เชอะ  งอน งอน “ แล้วนายนั่นก็บ่นออกมาแบบเบา แต่มันดังพอที่ชั้นจะได้ยินแล้วกัน

               


“ พูดอะไรน่ะ ฮายาเตะ “

               


“ ปล่าวเลยคร้าบบบบ “

               


“ งั้นก็ไปได้แล้ว “ บรื้นนนนนนนนนนน !!!!!!!!!!! เสียงรถได้ดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้พสุธาทั้งโลกได้สะเทือน เกิดกลายเป็นแผ่นดินไหว ( ฮ่าๆ สงสัยจะบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย )

               


“ ฮ้า !!! ถึงแล้วโรงเรียนสุดที่ เลิฟของชั้น โอ้ !! มายดาร์ลิ้ง “ นี่ชั้นต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย นับวันชั้นยิ่งบ้าขึ้นทุกทีเลยอ่ะ ไม่รู้ติดเชื้อมาจากที่ไหน

               


“ งั้นชั้นไปก่อนนะ ฮือๆ T^T “

               


“ เออ ไปเถอะ นายนี่มันส่วนเกินของชีวิตชั้นจริงๆ เลยนะเนี่ย ขัดจังหวะคนมีความสุขหมดเลย “

               


“ ระ….เหรอ..ชะ…ชั้นผิดไปแล้ว ขอโทษด้วย “ ชั้นพอจะรู้แล้วว่าชั้นติดเชื้อมาจากใคร ( เชื้อความติ๊งต๊อง )

               


“ ไป ไปได้แล้ว “

               


“ คร้าบบบบบบบบ “ แล้วชั้นก็กระโดด and ปีนข้ามรั้ว และไปยังห้องพยาบาล นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย

               


“ ห๊า !!!! จะบ่ายหนึ่ง แล้วเหรอเนี่ย “ ตายแล้ว ตายแน่ๆ เลยชั้น ชั้นจะบอกกับครูยังไงดีเนี่ย อ้อ ลืมไป ชั้นบอกกับยูมิ แล้วนี่หว่า งั้นชั้นก็เดินเข้าไปในห้องพยาบาล บอกครูขอนอนพักดีกั่ว

เย็นแล้วจ้า ~~

              


  “ รินริน !!! “ นี่ชั้นนอนห้องพยาบาลมาตลอดเลยเหรอเนี่ย เอ ก็ดีเหมือนกัน ชั้นไม่ได้เรียนตั้ง 3 คาบแน่ะ ดีจางเลยยย ^0^

               


“ มีอะไรเหรอ ยูมิ มาซึ แหกปากซะลั่นเลย “

               


“ เปล่าหรอก แต่แหม เธอน่ะแอบโดดเลยนะ “

               


“ แฮ่ๆ ^^ “

               


“ ทำหน้าตาแบบนี้อีกแล้ว “

               


“ เออนี่ มาริล่ะ “

               


“ อ้อ ตอนนี้ช่วยครูทำงานอยู่อ่ะ เดี๋ยวก็คงจะตามมานั่นแหล่ะ “

               


“ อืม “ นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย ไอ้หยา !! ( เปลี่ยนคำอุทานหน่อย ) จะฉี่โมงแล้วเหรอเนี่ย..

               


“ ชั้นไม่มีเวลาแล้ว ฝากบอกมาริด้วยนะว่าอย่าลืมทำตามแผนอ่ะ “

               


“ เอ๋ แผนไหนเหรอ “

               


“ แผนนั้นไง “

               


“ แผนนั้นน่ะเหรอ “

               


“ ( ^ ^ ) ( _ _ ) ( ^^ ) ( _ _ ) “

               


“ แผนอะไรเหรอ ยูมิ รินริน “

               


“ ปล่าววววววว “ ชั้นกับยูมิพูดขึ้นพร้อมกัน และทำหน้ากวนประสาท

               


“ ทั้ง 2 คนมีความลับอะไรกันอ่ะ บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้นะ “

               


“ ม่ายยยยยยยย บอก “ ยูมิเอ่ย

             


   “ ชั้นต้องไปล่ะนะ “

               


“ จะไปแล้วเหรอ รินริน “

               


“ อื้อ นี่ 4 โมงแล้วอ่ะ เดี๋ยวนายนั่นคอยแย่ “

               


“ อืม “ แล้วชั้นก็วิ่งออกไปที่หน้าโรงเรียน

               




“ ยูแฮจิน “

               


“ หือมีอะไรเหรอ “

               


“ เปล่าหรอกว่าแต่วันนี้ ยัยนาง….อุ๊บ !! “

              


  “ ยัยนาง อะไรเหรอ “

               


“ เปล่าๆ “ ชั้นโบกไม้บอกมือเพื่อเป็นการปฏิเสธ

               


“ วันนี้มิซึกิจังไม่มาเหรอ “

               


“ อื้อ วันนี้เค้าต้องไปถ่ายปกหนังสือน่ะ “

              


  “ เหรอ “ โฮะ โฮะ ดีจังเยย ^0^

              


  “ เธอกับมิซึกิสนิทกันดีนะ “

               


“  O_O “

             


   “ รินริน ชั้นพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ ดูทำหน้าเข้าสิ “

              


  “ ปะ…เปล่าหรอกนะ ชั้นแค่ตกใจที่นายรู้ว่าชั้นกับมิซึกิจังสนิทกันน่ะ “

               


“ เหรอ “

               


“ อืม ชั้นกับมิซึกิจังน่ะสนิทกันมากเลยนะ เราน่ะรักกันแทบปานจะกลืนกินแน่ะ ^^ “

               


“ งั้นเหรอ ก็ดีแล้วล่ะนะ “ แล้วชั้นกับยูแฮจินก็เดินมาเรื่อยๆ ตามจริงที่บอกว่ารักกันแทบปานจะกลืนกินอ่ะ ชั้นอยากจะกลืนกินยัยนั่นมากกว่านะ…

               


“ ถึงบ้านเธอแล้ว งั้นชั้นกลับเลยละกันนะ “

              


  “ อย่าเพิ่งสิ วันนี้แม่ชั้นบอกว่าอยากให้นายอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันน่ะ เพราะวันนี้พ่อชั้นจะกลับมา “

              


  “ เหรอ เอางั้นก็ได้ ขอรบกวนด้วยละกันนะ “

               


“ อื้อ “ แล้วเอ…นี่มันอะไรกันเนี่ย ไอ้ซองจดหมายประหลาด ประหลาดที่มันอยู่ในตู้จดหมาย

              


  แล้วชั้นก็เปิดซองจดหมายนั่นดูก็พบว่า……..

............................................................................................................................................................................