==> สาวยสวยสุดแสบ กะ นายแบบสุดฮอต <==

ลำดับตอนที่ #12 : **..........เกาหลี !!!..........

12

               
“ กลับมาแล้วค่า “

              


  “ คุณหนูคะ คุณท่านสั่งให้ไปพบค่ะ “

               


“ ค่ะ ป้านาคาเดะ “ แล้วชั้นก็ไปยังห้องทำงานของคุณพ่อ

               


“ พ่อคะ มีอะไรจะคุยกับหนูเหรอคะ “

               


“ ลูกรู้ใช่มั๊ยว่าพรุ่งนี้พ่อจะต้องกลับไปทำงานต่อแล้วน่ะ “

              


  “ ค่ะ “

               


“ พ่อคิดว่า พ่อจะให้ลูกย้ายไปอยู่กับพ่อ เพื่อไปฝึกทำงาน “

               


“ อะ…อะ..ไรนะคะ O_O “

               


“ พ่อจะให้ลูกย้ายไปอยู่เกาหลีกับพ่อ “

              


  “ ห๊า !!! “

               


“ ทำไมเหรอลูก “

               


“ ละ..แล้ว..ปะ..ปะ.ไปวัน.นะ..ไหน.ระ..เหรอคะ “ ตอนนี้ชั้นกำลังเป็นโรคชนิดหนึ่งคือ โรคอึ้งถาวรนั่นเอง ตอนนี้ปากชั้นมันแทบจะไม่ขยับแล้วนะเนี่ย

               


“ พรุ่งนี้จ้ะ “ โอ้มายก๊อดดดดดดดดดดดดด !!!!!! ชั้นอยากจะร้องให้ลั่นโลก ชั้นมีอะไรที่จะต้องทำมากมาย ทำไมชั้นจะต้องย้ายไปเกาหลีด้วยเนี่ย

               


“ พ่อคะ !! หนูไปไม่ได้หรอกนะคะ ไหนจะต้องเรียนอีก แล้วนี่ก็ใกล้จะสอบมิดเทอมอยู่แล้วหนูไปเกาหลีไม่ได้หรอกนะคะ “

               


“ ก็ตอนปิดเทอมไงล่ะ แล้วพ่อจะทำเรื่องการย้ายโรงเรียนของลูกให้นะ เรื่องนี้ลูกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ “

               


“ พ่อคะ “ ตามจริงชั้นไม่ได้ห่วงเรื่องเรียนหรอกนะ ชั้นห่วงเรื่องของยูแฮจินกับยัยนางแบบนั่นมากกว่าอ่ะ ชั้นยอมรับว่าตอนนี้ชั้นเริ่มชอบเค้าซะแล้ว แล้วจะบอกเรื่องนี้ให้พ่อรู้ได้ไงล่ะ Y_Y

               


“ คุณคะ เราเอางี้ดีกว่ามั๊ยคะ ให้ลูกย้ายไปตอนปิดเทอม…”

               


“ แม่คะ หนูไม่…”

               


“ ฟังแม่ก่อนสิจ๊ะ แม่ยังพูดไม่จบ “

               


“ ค่า Y^Y  TOT  T_T >_<   >0< “ ตอนนี้หน้าของชั้นนั้นมีหลากหลายอารมณ์มากเลย นี่ชั้นจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย

              


  “ แต่ก่อนที่จะไป ให้ลูกเข้าพิธีหมั้นกับยูแฮจินก่อนดีมั๊ย “

               


“ ก็ดีเหมือนกันนะ “ โอ้ !! พระเจ้าทรงประทาน ตอนนี้แม่คือนางฟ้าของชั้นจริงๆ คนที่เข้าใจถึงความรู้สึกของเด็กผู้หญิงตาดำๆ คนนี้ Y_Y

               


“ เอางั้นดีมั๊ยจ๊ะลูก “

               


“ หนูยังไงก็ได้ค่ะ “ แต่ในใจของชั้นมันกลับสนับสนุนเต็มที่เลย แต่ยังไงชั้นก็ไม่อยากไปเกาหลีอยู่ดีนั่นแหล่ะ แต่ชั้นก็คงจะคัดคำสั่งของพ่อไม่ได้สินะ

               


“ แม่ แต่พ่อว่าลูกจะไม่ค่อยชอบยูแฮจินอะไรนั่นเลยนะ “ ม่ายยยยยยยยยน้า ชั้นชอบยูแฮจิน นี่พ่อจะทำอะไรกับชีวิตชั้นอีกละเนี่ย

               


“ คนที่พ่อร่วมหุ้นด้วยน่ะ เค้ามีลูกชายอยู่คนนึงนะ เอาเป็นว่ายังไม่ต้องให้ลูกหมั้นละกันนะ ให้ไปดูผู้ชายคนนั้นก่อน “ พ่อ!!! พ่อทำอะไรไปน่ะ รู้ตัวมั๊ย ชั้นอยากจะบ้าตาย นี่ชั้นจะต้องไปเผชิญอะไรที่เกาหลีอีกละเนี่ย

               


“ พ่อคะ หนูคงไปเกาหลีไม่ได้หรอกนะคะ หนูพูดเกาหลีไม่เป็นนี่ ( ภาษามนุษย์ต่างดาวอ่ะ ) “

               


“ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตอนเย็นจะมีครูมาสอนภาษาเกาหลีให้ลูกเอง “ อ๊าย !!!!!! ชั้นอยากจะบ้าตายคาที่อยู่แล้วนะเนี่ย นี่พ่อเค้าจะทำอะไรกับชีวิตชั้นนักเนี่ย

               


“ พ่อคะ เรื่องที่จะคุยมีแค่นี้ใช่มั๊ยคะ “

               


“ จ้ะ “

               


“ งั้นหนูขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ “ แล้วชั้นก็เดินโซเซออกจากห้อง โทรไปหายูมิหน่อยดีกว่า

               


“ ฮาโหล ยูมิ “

               


“ รินริน เธอเป็นอะไรน่ะ ทำไมเสียงถึงเป็นอย่างนั้น “

               


“ ชั้นจะไปเกาหลี…” ชั้นพูดอย่างอ่อนแรง

               


“ อะ..อะไรนะ ชั้นได้ยินไม่ชัดเลย “

               


“ ชั้นจะไปอยู่ที่เกาหลีตอนปิดเทอมนี้ “

               


“ อะไรนะ !!!!!!!!!!!!!!”

“ ชั้นอยากจะบอกอะไรเธออย่างนึงนะยูมิ เธอสมควรที่จะไปร้องเพลงโอเปร่านะ ชั้นว่ามันน่าจะเหมาะกับเธอ ชั้นว่าสักวันแก้วหูของชั้นมันจะต้องแตกเพราะเสียงของเธอนี่แหล่ะ “

“ แล้วทำไมเธอจะต้องไปอยู่เกาหลีล่ะ แล้วแก๊งของเราจะเป็นยังไงถ้าขาดเธอ แล้วไหนจะเรื่องของยูแฮจิน ยัยนางแบบล่ะ แล้วเธอจะไปเมื่อไหร่ กับวันไหน เวลากี่นาที กี่วินาที…. “

               


“ หยุดสักทีได้มั๊ยยูมิ !!!! เอาทีละคำถามสิ ชั้นตอบไม่ทัน “

“ เธอจะกลับเมื่อไหร่ แล้วทำไมถึงจะต้องไป “

“ ชั้นจะกลับเมื่อไหร่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ชั้นจะต้องย้ายไปเรียนที่นั่นอ่ะ ส่วนที่ชั้นต้องไปก็เพราะ ชั้นต้องไปฝึกงานกับพ่อ “

“ งั้นเหรอ ชั้นไม่อยากให้เธอไปเลยนะ “

               


“ ชั้นก็ไม่อยากไปนักหรอกนะ แต่ก็ช่วยไม่ได้อ่ะ “

               


“ ถ้าเธอไปชั้นคงจะเหงาตายเลยนะ “

               


“ ชั้นก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ อย่าว่าแต่เธอเลย T_T “

               


“ ฮือๆ “

              


  “ เธออย่าเพิ่งร้องไห้สิ ชั้นยังไม่ได้ไปเลยนะ “

               


“ แงๆ “

               


“ เอางี้ดีกว่า เธอต้องสัญญานะว่าห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาด “

               


“ ทำไมล่ะ “

               


“ ชั้นไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นห่วงชั้น เดี๋ยวพอถึงวันนั้นทุกคนเค้าก็จะรู้กันเองนั่นแหล่ะ “

“ อืม “

               


“ งั้นแค่นี้นะ “

               


“ ฮือๆ “

              


  “ บายจ้ะ “

               


“ จ้ะ “ ชั้นไม่อยากจะไปสักหน่อย แต่เพื่อไม่ให้ทุกคนต้องเป็นห่วง ชั้นจะต้องทำตัวให้เป็นปกติสิ ใช่อย่างนี้แหล่ะ ^_^ แต่หน้าตาของชั้นตอนนี้มันช่างเหมือนกับคนที่สวมหน้ากาก เพราะว่าใบหน้าของชั้นที่ยิ้มอยู่นั้น มันเป็นยิ้มที่ไม่ได้ออกมาจากใจน่ะสิ อีกไม่นานชั้นคงจะต้องจากที่นี่ไปแล้วสินะ อีกไม่นาน….

               

“ ดีจ้ะ ยูมิ “

               


“ ฮือๆ รินรินนี่เธอจะไปจริงๆ เหรอ T_T “

               


“ ชู่ห์ เบาๆ หน่อยสิ ไหนสัญญากันแล้วนี่ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครน่ะ “

“ ก็..ก็..ชั้นไม่อยากให้เธอไปนี่นา “

“ ชั้นก็ไม่ได้ไปวันนี้ พรุ่งนี้ซะเมื่อไหร่ล่ะ ปิดเทอมน่ะ ชั้นถึงจะไป “

“ ยังไงชั้นก็ไม่อยากให้เธอไปอยู่ดีนั่นแหล่ะ “

“ และยังไงชั้นก็ต้องไปอยู่ดี เพราะชั้นขัดคำสั่งของพ่อไม่ได้หรอกนะ ยูมิ “

               


“ แงๆ TOT รินรินใจร้าย “

               


“ ช่างเถอะ ชั้นไม่สนเธอแล้ว “

               


“ ฮือ T_T “

               


“ มาริ ….”

               


“ เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง “

               


“ ดีมากจ้ะ “ เพื่อนคนนี้ช่างรู้ใจชั้นจริงๆ เลยว่าชั้นจะถามอะไร ( ก็เล่นถามทุกวันนี่ จะไม่รู้ก็บ้าแล้ว )

               


“ หวาดดีจ้า สาวๆ ^_^ “ และแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็โผล่เข้ามาในห้อง

               


“ ฮะ..ฮายาเตะ นี่นายแอบออกมาอีกแล้วเหรอเนี่ย แล้วมาที่นี่มีธุระ อะไรอีกล่ะ “

               


“ ก็แค่อยากมาหารินรินเฉยๆ อ่ะ มาไม่ได้เหยอ “ แล้วนายนั่นก็ทำตาปิ๊งๆ เป็นเชิงอ้อน

               


“ ไม่ได้ !!! “ ชั้นพูดอย่างเด็ดขาด

               


“ โธ่ !! รินรินอ่ะ “

               


“ บอกว่าไม่ก็คือไม่ไงล่ะ “

               


“ ก็ได้ เชอะ “

               


“ แล้วมาที่นี่ทำไมน่ะ “

               


“ เปล่า ก็แค่คิดถึงรินรินเฉยๆ มามะ มาให้ชั้นกอดหน่อยเร็ว “ พลั่ก !!! ชั้นชกนายนั่นอย่างออมมือ ( ล่ะมั๊ง ) แต่นายนั่นก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้นเลยล่ะ สงสัยชั้นจะไม่ออมมือนะ

               


“ ขะ..ขอโทษ “

               


“ รินรินอ่ะ ใจร้าย ลงมือกับคนที่ไม่มีทางสู้อย่างชั้นได้  “

               


“ นายเนี่ยนะไม่มีทางสู้ “

               


“ อื้อ “

               


“ นายจะบ้ารึไง นายก็เป็นนักสู้ที่อยู่ลำดับต้นๆ ของไอ้คาซึเนะไม่ใช่เหรอ “

               


“ ลัลลาลัลลา….เย้ๆ “ แล้วนายนั่นก็ร้องเพลงนี้อีกแล้ว ไม่มีเพลงอื่นแล้วรึไงนะ -_- v

               


“ นี่ ชั้นขอถามอะไรนายอย่างนึงได้มั๊ย “

               


“ เอ๋ เรื่องอะไรเหรอ ถามมาดิ “

               


“ ก็ทำไมพักนี้แก๊งนายไม่ค่อยมาหาเรื่องกลุ่มของชั้นบ้างเลย ชั้นว่ามันแปลกๆ นะ “

               


“ ช่วงนี้ใกล้สอบมิดเทอมใช่มั๊ยล่ะ “

               


“ ( -_- ) ( _ _ ) ( -_- ) ( _ _ ) “

               


“ พวกเราก็ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบไง “

               


“ อะ..อะไรนะ นี่พวกนายกลายเป็นเด็กเรียนกันหมดแล้วเหรอเนี่ย “

               


“ ก็ชั้นไม่ได้เก่งเหมือนเธอนี่ ที่ไม่ตั้งใจเรียน ไม่อ่านหนังสือ แต่ก็สอบได้คะแนนดีตลอด “

              


  “ เฮอะๆ “

               


“ งั้นชั้นไปก่อนนะ จะเข้าเรียนแล้ว “

               


“ อืม บาย “

               


“ บาย “ ข่าวใหม่ซะแล้ว พวกคาซึเนะมันกลายสภาพเป็นเด็กเรียนไปกันหมดแล้ว โอ้ !! จอร์จ สิ่งมหัศจรรย์ได้เกิดขึ้นแล้ว....

เลิกเรียน

              
  “ ดีจ้ะ ยูแอจิน และ มิซึกิจัง “ แล้วชั้นก็วิ่งเข้าไปกอดยัยนางแบบนั่น อี๋ !! ชั้นไม่อยากจะมาวอแวกับยัยนี่เลย

               


“ นี่รินโกะ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้ว เราไปเที่ยวกันดีมั๊ย “

              


  “ อืม ก็ดีเหมือนกันนะ แต่ที่สำคัญ อย่าลืมชวนมิซึกิจังไปด้วยล่ะ “ แล้วชั้นก็หันไปยิ้มให้กับยัยนางแบบนั่น

               


“ เดี๋ยวนี้เธอสนิทกันมากเลยนะเนี่ย “

               


“ ใช่เราสนิทกันมากเลยล่ะ ใช่มั๊ยมิซึกิจัง “

               


“ ใช่เลยล่ะ แฮจิน “

               


“ เธอจะไปด้วยใช่มั๊ย มิซึกิ “

               


“ แน่นอน ชั้นต้องไปอยู่แล้วล่ะ

              


  “ รินโกะ นี่กี่โมงแล้วน่ะ “

               


“ อ๋อ สี่โมงครึ่งจ้ะ “

               


“ งั้นชั้นคงต้องไปแล้วล่ะนะ “

               


“ อ๊ะ ยูแฮจินนี่นายจะไปแล้วเหรอ “

               


“ วันนี้ชั้นมีสัมภาษณ์น่ะ “

               


“ เหรอ งั้นนายก็รีบไปเถอะนะ “

               


“ อืม “ แล้วนายนั่นก็เดินจากไป โดยปล่อยให้สาวน้อยน่ารัก ( ชั้น ) และยัยนั่นไว้ตามลำพัง ชั้นว่าวันนี้โลกต้องแตกแน่ๆ เลย

             


   “ คิดดีแล้วเหรอ ที่ให้ชั้นไปเที่ยวด้วยเนี่ย หือ ยัยโบ “ นี่เธอกล้าดียังไงมาเปลี่ยนชื่อให้ชั้นเนี่ย ชั้นออกจะมีชื่อที่แสนเพราะพริ้งกินใจว่า โคอิสึกิ รินโกะ น่ะ

              


  “ แน่นอน ถ้าขาดเธอนะพรุ่งนี้ก็คงจะไม่สนุกแน่ “

              


  “ ได้ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ “

               


“ ไม่หรอกนะ เพราะว่าวันพรุ่งนี้ชั้นเตรียมอะไรที่สนุกๆ ไว้รอเธออยู่แล้วล่ะนะ “

               


“ งั้นเหรอ ชั้นจะคอยดูละกันนะ “ แล้วยัยนั่นก็เดินจากไปอีกคน แล้ววันนี้ชั้นต้องกลับบ้านคนเดียวเหรอเนี่ย ช่างน่าสงสารจริงๆ เลย ชั้นน่ะ

               


อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วจัง รับรองพรุ่งนี้ยัยนางแบบนั่นต้องเสร็จแผนของชั้นแน่ โฮะ โฮะ โฮะ ^0^

............................................................................................................................................................................