==> สาวยสวยสุดแสบ กะ นายแบบสุดฮอต <==

ลำดับตอนที่ #10 : **..........คำคืนที่ยาวนาน..........

10

              
“ รูปนี่มัน……”

               


“ เอ๋..รูปอะไรเหรอ รินโกะ “

               


“ ปะ…เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร “

              


  “ เหรอ งั้นแล้วไป “ ชั้นตกใจมากกับสิ่งที่ชั้นพบในซองจดหมายนั่น เพราะว่าในซองจดหมายนั่นมันมีรูปของชั้นกับฮายาเตะ มันเป็นรูปที่ถูกแอบถ่าย และการแสดงท่าทางต่างๆ ก็คือสิ่งที่เกิดขึ้นภายในวันนี้ทั้งนั้น แสดงว่าตอนนั้นที่ชั้นได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ ก็แปลว่ามีคนแอบตามมาจริงๆ น่ะสิ…..

               


“ เป็นอะไรรินโกะ รีบเข้ามาสิ “

               


“ อะ…อื้อ “ แล้วชั้นก็เดินเข้าไปในบ้าน…

               


“ กลับมาแล้วค่า “

               


“ กลับมาแล้วเหรอคะคุณหนู….อ้าว !! คุณยูแฮจิน คุณนายท่านสั่งให้มาห้องนี้ค่ะ ตามดิฉันมาได้เลย “

               


“ เอ่อ ป้านาคาเดะคะ เดี๋ยวหนูขอขึ้นไปที่ห้องก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูตามไปค่ะ “

               


“ อ๊ะ  ค่ะ ห้องของคุณหนูดิฉันได้ซ่อมกระจกให้แล้วนะคะ “

               


“ ค่ะ..ขอบคุณมากเลยค่ะ “ แล้วชั้นก็ไปยังห้องของชั้น และเทรูปที่อยู่ในซองจดหมายทั้งหมดออกมา……

  และก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งตกลงมาด้วย ชั้นเลยหยิบขึ้นมาอ่าน

               


‘ สวัสดีจ้ะ รินโกะจังที่รัก เป็นไงล่ะรูปที่ชั้นถ่าย ยอดไปเลยใช่มั๊ยล่ะ เธอก็เป็นนางแบบที่ดีเหมือนกันนะ ถ่ายได้แบบเป็นธรรมชาติมากๆ เลยล่ะ ต่อไปเธอต้องได้เป็นนางแบบแน่ๆ เลยนะ

               


เรามาตกลงกันดีกว่า ถ้าเธอเข้าใกล้แฮจินล่ะก็ ชั้นจะเอารูปพวกนี้ไปเผยแพร่นะ ถ้าทำอย่างนั้นล่ะก็…..เค้าจะหาว่าเอเป็นคนไม่ดีนะ คิดดูเอาเองละกันนะว่าจะทำตามข้อเสนอของชั้นรึเปล่า

               


ว่าแต่วันนี้ชั้นยังไม่ได้เจอเธอเลยอ่ะ คิดถึงจังเลยนะ อย่าลืมล่ะ ว่าชั้นรอคำตอบอยู่นะ พรุ่งนี้ชั้นจะไปรับเธอกับแฮจินด้วยล่ะ ชั้นจะเอาคำตอบตอนนั้นเลยละกันนะ บายจ้ะ ‘

ยัยนางแบบอีกแล้วเหรอเนี่ย ช่างจองล้างจองผลาญจริงๆ เลย แต่อย่าคิดล่ะว่าคำขู่แค่นี้ชั้นจะกลัว รู้จักรินโกะคนนี้น้อยไปซะแล้ว ยัยนางแบบเอ๋ย…

“ มาแล้วค่า “

“ ลูกจ๊ะ มานั่งนี่เร็ว เดี๋ยวพ่อเค้าก็ใกล้จะกลับมาแล้วล่ะ “ แล้วชั้นก็มานั่งลงข้างๆ กับยูแฮจิน

“ คุณนายคะ คุณท่านมาแล้วค่ะ “ แล้วป้านาคาเดะก็เปิดประตูออก คุณพ่อก็เดินเข้ามาในห้องอย่างวางอำนาจ

               


“ คุณคะ มานั่งทางนี้ก่อนค่ะ “

              


  “ อืม “ แล้วพ่อก็นั่งลงด้านตรงข้ามกับชั้น ส่วนแม่นั่งลงข้างๆ กับพ่อ

               


“ พ่อคะ นี่ยูแฮจิน เค้าเป็นคู่หมั้นของหนูเองค่ะ “

               


“ สวัสดีครับ “

              


  “ แม่ ช่วยหยิบนั่นให้พ่อหน่อยสิ “ พ่อพูดพลางชี้ไปที่อย่างอื่น

             


   “ พ่อคะ สนใจหนูหน่อยสิคะ “

              


  “ ทำไมล่ะ พ่อได้ยินแล้วน่า “

               


“ คุณคะ…..”

               


“ ใช่สิ หนูมันเป็นลูกที่พ่อไม่ต้องการนี่ พ่อไม่ต้องมาสนหนูก็ได้ “

             


   “ ……”

ตุ๊บ !!!      “ อิ่มแล้วค่ะ !!!!!! “ ชั้นรีบวิ่งขึ้นไปยังห้องของชั้นทันที ทำไมกันนะ ทั้งที่แทบจะไม่ได้เจอกันเกือบตั้งปีนึงแล้ว ทำไมถึงต้องพูดด้วยถ้อยคำแบบนั้น ใช่สินะ ชั้นมันเป็นเด็กผู้หญิงนี่ ชั้นมันเป็นลูกที่พ่อไม่ต้องการ…………….งั้นแล้วทำไมชั้นไม่เกิดมาเป็นผู้ชายล่ะ ทำไม……..ใช่ ถ้าชั้นเป็นผู้ชาย พ่อก็คงจะรัก เอาใจใส่เหมือนเด็กทั่วไป….................แล้วชั้นก็ไปเอากรรไกรมา

               


“ ชั้นอยากจะเป็นเด็กผู้ชาย “ ใช่แล้วล่ะ ต้องตัดผม ถ้าตัดผมชั้นอาจจะคล้ายกับผู้ชายขึ้นมาก็ได้นี่….

               


“ อย่านะ !!!! รินโกะ “ แล้วนายนั่นก็วิ่งมาจับมือชั้นไว้

               


“ ปล่อย........ ยูแฮจิน ชั้นจะตัดผม ชั้นจะต้องเป็นผู้ชาย ชั้นอยากเป็นผู้ชาย นายได้ยินมั๊ย !!!! "

               


“ เธอเป็นผู้หญิงนะ เธอทั้งสวย และเก่งทุกเรื่อง…”

               


“ พอได้แล้ว ฮือๆ ถ้าชั้นกลายเป็นผู้ชาย ชั้นจะได้มีพ่อที่รักและเอาใจใส่เหมือนเด็กๆ ทั่วไป เพราะงั้น……..” อุ๊บ !! แล้วนายนั่นก็ดึงชั้นเข้าไปจูบ ฮือๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย ชั้นไม่มีแรงพอที่จะผลักเค้าออกไปได้ แล้วน้ำตาชั้นก็ไหลไม่ขาดสาย….

               


“ เธอเป็นผู้หญิงน่ะดีแล้วรู้มั๊ย รินโกะ เธอต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้น เธอถึงจะมีค่า ถ้าใครไม่เห็นว่าเธอมีค่าละก็ ชั้นนี่แหล่ะจะเข้ามาหาเธอ และจะเห็นค่าในตัวของเธอนะ จำเอาไว้ล่ะ รินโกะ “

              


  “ ฮือๆ ยูแฮจิน “ แล้วนายนั่นก็กอดชั้นไว้และปล่อยให้ชั้นร้องไห้จนน้ำตาชั้นเหือดแห้งหายไปเอง

               


“ รินโกะ เธอต้องไปคุยกับพ่อของเธอให้รู้เรื่องนะ “

               


“ ตะ..แต่ชั้นไม่กล้านี่ “

               


“ ไม่เป็นไรหรอกนะ ชั้นจะไปอยู่ข้างๆ เธอเอง ^^ “

               


“ อื้อ “ ทำไมแค่คำพูดของยูแฮจินแค่คำเดียว มันทำให้ชั้นมีกำลังใจได้มากถึงเพียงนี้เลยเหรอ

                ใช่ ชั้นจะมานั่งซึมอยู่กับอดีตไม่ได้ ชั้นจะต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริง และชั้นก็ต้องไปคุยกับพ่อให้รู้เรื่อง.....

               

“ พ่อคะ หนูมีเรื่องอยากจะคุยกับพ่อค่ะ “

              


  “ หือ “

               


“ พ่อคะ ทำไมพ่อถึงอยากได้ลูกผู้ชายล่ะคะ แล้วเป็นลูกผู้หญิงไม่ได้เหรอ “

               


“………”

               



“ หนูะพยายามนะคะ ถึงแม้ว่าหนูจะไม่ใช่ผู้ชาย แต่หนูก็จะพยายาม หนูจะรับช่วงงานต่อจากพ่อเอง เรื่องนี้พ่อไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอกนะคะ และหนูก็จะพยายามให้เป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อม ไม่ให้เสียชื่อที่เป็นลูกของพ่อหรอกนะคะ “

               


“ ละ..ลูก “

               


“ พ่อคะ หนูรักพ่อนะคะ พ่อรักหนูบ้างมั๊ย “

               


“ รักสิ พ่อรักลูกมากเลยนะ ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะสมกับเป็นลูกสาวของพ่อ “ แล้วชั้นก็โผเข้ากอดพ่อ วันนี้ชั้นมีความสุขจริงๆ เลย………ความสุข…เอ๋……..เอ๋อ…..อ๊า !!!!! ….วันนี้เฟิร์สคิสของชั้นได้ลอยหายไปแล้วน่ะสิ

               


“ ม่ายยยยยยยยยยยยยน้า !!!!!! “

               


“ เอ๋ !!...มีอะไรเหรอลูก “

               



“ แฮ่ๆ เปล่าหรอกค่ะ ไม่มีอะไรหรอก แค่ลองซ้อมบทน่ะค่ะ ใกล้ถึงงานโรงเรียนแล้ว แฮ่ๆ งั้นหนูขอขึ้นห้องก่อนนะคะ “

               


“ จ้ะ “ แล้วชั้นก็เดินออกจากห้องนั้นมาพร้อมกับยูแฮจิน ซึ่งตอนนี้เป็นคนร้ายขโมยเฟิร์สคิสของชั้น…

               



“ ~~~ จา ปายยย หนายยยยยยยยย ยูแฮจินนน ~~~ “

               



“ แฮ่ๆ “

               



“ กลับมานี่เลยนะ มาขโมยเฟิร์สคิสของชั้นได้ไงกัน ห๊า !!!“

               


“ ผมขอโต้ดคร้าบบบ ข้าน้อยผิดไปแล้ว สมควรตาย “

              


  “ งั้นไปตายเลยไป “

               


“ คร้าบบบบ “ แล้วนายนั่นก็เดินออกจากบ้านของชั้นและนั่น เฮ้ย !!! เค้าเดินไปออกไปกลางถนนแล้ว นี่เค้าจะตายตามที่ชั้นพูดจริงๆ นะเหรอ ทำงี้ได้ไงเนี่ย…

              


  “ หยุดก่อน !!! “

               


“ หือ !! มีอะไรเหรอ รินโกะ “

               


“ นายอย่าตายเลยนะ นายไม่ต้องตายแล้วล่ะ “

               


“ ชั้นก็ไม่ได้ตั้งใจจะตายซักหน่อย แค่เรียกแท็กซี่กลับบ้านเท่านั้นเอง…….หรือว่าเธออยากให้ชั้นอยู่ต่อ ชั้นก็ยินดีนะ …..” ป้าบ !!! ทันทีที่สิ้นสุดคำของนายนั่น พัดในมือของฉัน ( เอามาตอนไหนเนี่ย ) ก็ฟาดลงกลางหลังนายนั่นทันที..

               


“ นายบ้ารึเปล่าเนี่ย งั้นกลับไปเลยไป “

               


“ ยูแฮจินจ๊ะ “ แล้วคุณแม่ของชั้นก็เรียกนายนั่น

               


“ มีอะไรเหรอครับ คุณแม่ “ เรียกคุณแม่ด้วย แม่ชั้นไม่มีลูกชายนะ

               


“ วันนี้ค้างซักวันสิจ๊ะ วันนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย บ้านของแม่มีห้องสำรองไว้เยอะนะ…” O_O นี่คือหน้าตาของชั้นในตอนนี้ ชั้นกำลังอึ้ง และอึ้ง กับสิ่งที่แม่พูดออกมา

               


“ ก็เอางั้นสิครับ เดี๋ยวตอนเช้าผมกลับเลยละกัน “ อ้าว นายนี่มันก็บ้าจี้ตอบตกลงไปอีก คืนนี้ชั้นคงนอนไม่เป็นสุขแน่ๆ เลย

               



แล้วแม่ชั้นก็เรียกป้านาคาเดะ ไปจัดห้องนอนไว้ใกล้ๆ กับห้องของชั้น ฮึ่ม น่าโมโหนัก นายนั่นก็ไม่รู้จักปฏิเสธไป….

               



“ รินโกะ เดี๋ยวคืนนี้ชั้นจะไปหาที่ห้องนะ “

               



“ บ้า !! นายพูดบ้าอะไรน่ะ นายไม่มีทางเข้ามาในห้องของชั้นได้หรอกน่า “

               



“ เหรอ งั้นก็คอยดูละกันนะ “

              


  “ O_o “

               


“ คิกๆ “

               



“ หัวเราะอะไร ห๊า “

               



“ เปล่า ไม่มีอะไร “ แล้วชั้นก็เข้าห้องนอนเลย และทันทีที่ชั้นเข้าไปในห้องชั้นก็รีบล็อคประตูห้องทันทีเลย นายนั่นมันพูดบ้าอะไรก็ไม่รู้….

              





  “ รินโกะ !! “

               


“ หืม มีอาราย คนจานอน “

               


“ ตื่นขึ้นมาก่อนดิ “

               


“ กรี๊ดดดด !!!! นายเข้ามาได้ไงน่ะ ชั้นล็อคห้องไว้แล้วนะ “

              


  “ ลัลลาลัลลา…เย้ๆ “

               


“ นายออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกไปเลย !! “

               


“ จะมาไล่คู่หมั้นของเธอแบบนี้ไม่ได้นะ รินโกะจังที่รัก “

             


   “ นะ..นายเป็นบ้าอะไรน่ะ “

               



“ ชั้นไม่ได้เป็นบ้าอะไรสักหน่อยนะ คืนนี้เรามาสนุกกันดีกว่า “

               



“ ม่ายยย !!! นายออกไปไกลๆ ชั้นเลยน้า !!! “

“ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!! “ เฮ้อ !! ชั้นฝันไปหรอกเหรอ ค่อยยังชั่วหน่อย

“ รินโกะ เธอเป็นอะไรน่ะ ร้องซะลั่นเชียว คนจะหลับจะนอน “

               


“ นายจะนอนก็นอนไปดิ “ โอ๊ย !! ทำไมชั้นถึงฝันอย่างนั้นนะ อายนายนั่นจัง ชั้นเล่นร้องซะลั่นเชียว…….เอ๋ !! ..แล้วนี่ชั้นอยู่ที่ไหนเนี่ย……เอ…ชั้นจำได้ว่าชั้นกลับมาที่ห้องแล้วนี่นา..แล้วทำไม…ทำไม…นายนี่ถึง……

              



  “ กรี๊ดดดดดดดด !!!! นายออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ นายเข้ามาได้ไงน่ะ “

               


“ ฮ้าว !! เธอนี่ปลุกได้ปลุกดีจริงๆ เลยนะ ......เดี๋ยวถ้าเราแต่งงานกันเมื่อไหร่ เธอต้องเป็นคนปลุกฉันด้วยละกัน ^0^ “

               


“ พูดอะไรบ้าๆ แล้วตอนนี้สิ่งที่นายต้องทำคือ ออกไปจากห้องของชั้นซะ !!! “

               


“ อ้าว รู้ตัวแล้วเหรอ “

                


 “ ก็ใช่น่ะสิ นายออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ “

               


“ ออกก็ได้ ฮ้าวววว !! “ -_- หาวปากกว้างเป็นฮิปโปเลยนะนายนี่เนี่ย

               


“ นายเข้ามาได้ไงน่ะ “

               


“ นี่ไง “ แล้วนายนั่นก็ชูกุญแจขึ้นมา นั่นมัน…..

               


“ กุญแจผีนี่ นะ..นายชอบขโมยของชาวบ้านเหรอ “

               



“ บ้าน่า “

               



“ แล้วทำไม…”

               



“ ช่างเถอะ ชั้นจะกลับไปนอนห้องของชั้นก็ได้ ไปนะ “

              



  “ รีบๆ ไปเลยไป “

............................................................................................................................................................................