Sweet Sixteen

Sweet Sixteen

Story by MALAVITA

               ถึง แคท เพื่อนรักที่สุดของฉัน

               คิดว่าเธอคงจำฉันได้ แน่นอนอยู่แล้วว่าเธอต้องจำฉันได้ แต่ฉันไม่แน่ใจว่าจดหมายฉบับนี้จะไปถึงเธอเมื่อไหร่ มันเป็นจดหมายที่ยาวเอาการ และบ้านเธออาจเลิกรับจดหมายแล้วก็ได้ ฉันหมายถึง สมัยนี้ไม่มีใครสนใจเรื่องการส่งจดหมายหรอกจริงมั้ย แต่บางทีอาจมีแค่ฉัน...หนึ่งในไม่กี่คนที่ชื่นชอบการเขียนด้วยลายมือเพื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ว่ามันมีความหมายมากแค่ไหนต่อจิตใจคนอ่าน บอกเพียงเท่านี้เธอคงน่าจะจำได้ว่าฉันคือใครแม้ฉันจะไม่ได้ใส่ชื่อตัวเองลงไปตอนจ่าหน้าซองถึงเธอก็ตาม

   

   

"แคท เธอต้องจำฉันได้แน่ใช่มั้ย"

               ตอนนั้นเรายังเด็กนัก ไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่ทันระวัง ความคิดเราคับแคบเหมือนเวลาที่เราถูกจับยัดใส่กล่องและมองเห็นเพียงผนังสีน้ำตาลจากลังกระดาษที่ล้อมเราเอาไว้ทุกด้าน นึกถึงภาพตอนที่เราคิดอะไรไม่ออกสิ ฉันรู้สึกเหมือนถูกโยนลงทะเลลึก ฉันหายใจไม่ออก พูดอะไรไม่ได้ มันช่างทรมาน ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วเรามีทางออกที่ดีกว่านั้นมากมาย แต่เรากลับเลือกที่จะไม่ทำมัน

"ฉันไม่ได้อยากให้ใครสักคนตาย"

เมอร์ริแคท นี่เป็นจดหมายที่ยาวมากเหลือเกิน แต่ฉันหวังอย่างยิ่งว่าเธอจะไม่เบื่อมัน

รักเธอเสมอ และรักตลอดไป

ลาริสซา เบนสัน

-Thank for read-