[Fice KNB] Aomine x kagami :King and Princess

ลำดับตอนที่ #1 : King and Princess 1

King and Princess

1

 

ห้องพระราชวังกว้างขวางตกแต่งด้วยโคมไฟทำจากทองคำขาวล้ำค่าและธงผ้าลื่นสีน้ำเงินเข้มแขวนอยู่รอบผนังทั้งสองด้านโดยเป็นที่รู้จักด้วยสัญลักษณ์มงกุฏลวดสีดำล้อมรวงข้าวสีทองโดดเด่น

 

 

สัญลักษณ์ของเมืองที่ยิ่งใหญ่ ่รุ่งเรืองและอำนาจอันน่าเกรงขามดั่งเช่นเมือง'สีน้ำเงิน'

 

 

พรมแดงปักขอบด้วยไหมสีทองปูเป็นนาวยาวตั้งแต่ ระตูเหล็กบานใหญ่ยาวไปยัง พระที่นั่งบัลลังก์ของกษัตริย์อาโอมิเนะไดกิ แห่งเมืองสีน้ำเงินผู้น่าหย่ำเกรง

 

 

ร่างสูงใหญ่กำยำผิวสีนั่งพิงบัลลังก์สีเงินประดับเพชรนับร้อยกะรัตและทองคำล้ำค่า องค์ราชาผู้ยิ่งใหญ่ท้าวคางมองท้องฟ้าชมบรรยากาศรอบนอกแสนเบื่อหน่ายท่ามกลางเหล่าองครักษ์มากมายยืนรายล้อมเฝ้าอารักขาดูแลความปลอดภัยอย่างใกล้ชิดถึงแม้ว่าในความเป็นจริงแล้วมันจะไม่จำเป็นก็ตาม

ี

 

แอ๊ดดด....

 

 

บานประตูเหล็กใหญ่เปิดออกชักจูงความสนใจขององค์ราชาให้เบือนสายตาหันมามองเหล่าแม่ทัพในชุดเกราะทั้ง 2  เดินเข้ามาราวกับว่ามีเรื่องสำคัญ พร้อมกับลากห่อผ้ารัดเชือดเข้ามา จึงกลายเป็นจุดสนใจให้กษัตริย์อาโอมิเนะผู้ทรงอำนาจ

ไปทั่วเเคว้นแดนตะวันตก

 

 

"ฝ่าบาท..กระหม่อมมีเชลยจากเมืองสีแดงมาถวาย"

 

 

แม่ทัพร่างสูงโย่งถอดหมวกเหล็กออกเผยเรือนผมสีม่วงยาวเคลียบ่า มือแกร่งของแม่ทัพผู้เก่งกาจถือหมวกเหล็กจรดอกคุกเข่าทูลแด่องค์ราชาพร้อมองครักษ์อีกคนถึงผลงานจากชัยชนะการยึดอำนาจเมืองสีแดงอันน่าภาคภูมิใจ

 

 

"ทัพของเราได้รับชัยชนะ และเราจับเชลยได้ กระหม่อมคิดว่าฝ่าบาทต้องพึงพอใจเป็นแน่"

 

 

คิเสะ เรียวตะ แม่ทัพผู้จัดทัพออกรบถอดหมวกคุกเข่าเช่นเดียวกับแม่ทัพทหารมุราซากิบาระ ใบหน้าคมคายหรี่ตามองพระประมุจอย่างมั่นอกมั่นใจ

 

 

"หืม...ท้านแม่ทัพมั่นใจถึงเพียงนั้นเชียวรึ"กษัตริย์หนุ่มเลิกคิ้วสูงเปล่งเสียงด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายแกมสนใจเล็กน้อย พระเนตรเรียวคมสีไพลินทอดมองเชลยในผ้าห่ออย่างคาดเดา

 

 

คงไม่แคล้วเป็นนายทหารดั่งเคย...

 

 

แม่ทัพคิเสะหันไปมองเชลยที่ห่อด้วยผ้าขาวก่อนหันไปส่งสายตาให้กษัตริย์

 

 

"ฝ่าพระบาทประสงค์จะทอดพระเนตรเลยหรื...."

 

 

"ให้ข้าเห็นหน้ามันเสียก่อนเอาไปขัง แกะผ้าออกซะสิ"

ราชาอาโอมิเนะพูดแทรกแล้วออกคำสั่งอย่างส่งๆ โดยในหัวเรียงลำดับเหตุการณ์ไว้ล่วงหน้า 'หลัวจากรู้หน้ารู้ตาก็เพียงสั่งไปขังในคุกร่วมเชลยคนอื่นๆก็เท่านั้น'

 

 

ก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ

 

 

เชือกกล้วยเส้นหนาคลายออก จากผ้าห่อด้วยมือของมุราซากิบาาะก่อนที่แม่ทัพหนุ่มจะคลายผ้าออกจนเห็นร่างของเชลยที่สลบสไลได้ชัดเจน

 

 

ดวงเนตรสีไพลินเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ แม่ทัพทหารคนสนิททั้งสองยิ้มกริ่มเมื่อพระราชาดูสนอกสนใจเป็นอย่างที่คาดไว้ 

 

 

ร่างสูงใหญ่ผิวสียืนเต็มความสูงหน้าบัลลังก์พระที่นั่งขนาดใหญ่ทอดมองเชลยที่นอนไม่รู้สติบนพื้นอย่างตาไม่กระพริบ

 

 

"ครั้งนี้เชลยคือสตรี?..." 

 

 

ร่างกำยำในชุดที่บ่งบอกยศฐาบรรดาศักดิ์ขององค์ราชาเดินลงมาจากพระที่นั่งที่สูงกว่าระดับพื้น ตรงมายังสตรีร่างบางคลุมด้วยผ้าแพรสีแดงสดเหนือผ้าลื่นเกาะทรวงอกใหญ่โต

 

 

ดูลักษณะเครื่องแต่งกายที่สวมใส่ บ่งบอกว่านางไม่ใช่ไพร่ฟ้าของเมืองสีแดงที่จากมา ซึ่งสิ่งนั้นองค์ราชากลับรับรู้ได้ในทันที

 

 

"นางไม่ใช่สามัญชนนี่!"

 

 

"องค์ราชา.. เหตุใดทรงตรัสเช่นนั้นล่ะขอรับ" เจ้าของเรือนผมสีทองยศแม่ทัพยิ้มแห้งๆ ลอบส่งสายตาเชิงปรามมุราซากิบาระที่แอบหยิบลูกอมในกระเป๋ามากินต่อหน้าราชา

 

 

เจ้าของเรือนผมสีม่วงผู้มียศศักดิ์ไม่สมกับอุปนิสัยตกใจเกือบทำถุงลูกอมที่ซ่อนในชุดเกราะตกทั้งถุง

 แม่ทัพมุราซากิบาระลอบถอนหายใจแรงๆในขณะที่อาโอมิเนะกำลังจ้องมองเจ้าหญิงจากเมืองไกลอย้างไม่วางตา

 

 

เรือนผมสีแดงดุจเปลวเพลิงยาวสลวยล้อมดวงหน้ารูปไข่ ขนตาแพยาวคือเสน่ห์อย่างหนึ่งบนใบหน้าของเธอและผิวพรรณขาวเนียนผ่องใสน่าสัมผัสที่คลุมด้วยผ้าแพรสีแดงชั้นดี โดยรวมแดงถือว่าเป็นสเป็คของบุรุษเสียส่วนใหญ่ ความงดงามดึงดูดให้องค์กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่มากอำนาจถึงกับหลงใหลในตัวของเชลยจากเมืองสีแดงที่ถูกจับมาอย่างไม่ตั้งใจ

 

 

"อะ...อือ..." สตรีผมแดงรู้สึกตัวตื่น เรียกสติของอาโอมิเนะให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว  

 

 

ดวงเนตรสีแดงเช่นเดียวกับสีผมปรือสะลึมสะลือมองสิ่งที่อยู่รอบกายด้วยสายตาที่พร่ามัวไปชั่วขณะ กายานวลผ่องใต้ผ้าแพรสีแดงค่อยๆลุกขึ้นยืนแม้ยังไม่ได้สติดี ดวงตาคมสวยใต้ขนตาแพยาวปริบมองบุรุษผิวสีที่ยืนตระหง่าตรงหน้า 

 

ภาพที่เลือนลางค่อยๆชัดขึ้น...

 

 

"พวกเจ้าเป็นใครกัน!!! จะทำอะไรข้า!!"

 

 

สติกลับเป็นปกติก็เริ่มแผลงฤทธิ์ขึ้นมาทันที หญิงสาวในนามของเชลยโดยไม่รู้ตัวขมวดคิ้วสองแฉกตะหวาดใส่บุรุษแปลกหน้าท่าทางไม่น่าไว้ใจ

 

 

"หาเรื่องโดนตัดหัวเสียจริง!!! เป็นเเค่เชลย บังอาจขึ้นเสียงกับราชาอาโอมิเนจจิ!!!" แม่ทัพคิเสะตะคอกใส่เชลยสาวพร้อมชักสีหน้าไม่พอใจ แม้ว่าตัวเองก็ยังเรียกองค์ราชาว่า'อาโอมิเนจจิ'เหมือนสมัยยังเป็นสหายก็ตาม

 

 

"เชลย! ใครกันที่เป็นเชลย!! ถอนคำพูดซะไอ้หัวดอกทอง!!!  บังอาจเรียกข้าผู้นี้ว่าเชลยงั้นรึ มันจะมากไปเสียแล้ว!!!"

 

 

"ว่าไงนะ!!! "

 

 

ทั้งๆที่มีใบหน้าที่สวยงามราวกับภาพวาดเทพีเฮรา หนึ่งในเทพเจ้ากรีกโบราณแห่งเขาโอลิมปัสแท้ๆ แต่วาจากลับร้ายกาจยิ่งกว่าอะไรดีทำเอาประมุขแห่งเมืองสีน้ำเงินถึงกับถอนหายใจผิดหวังก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

 

 

"เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าเจ้าเป็นใคร"

 

 

สตรีในนามของเชลยละจากการจิกกัดแม่ทัพคิเสะตวัดตาหันมามองชายผิวสีแปลกหน้าอย่างระแวง นัยน์ตาคมสวยดังพลอยสีทับทิมหรี่มองกษัตริย์อาโอมิเนะผู้สูงศักดิ์กว่าตั้งแต่ศรีษะจรดเท้า

 

 

นี่น่ะหรือราชาอาโอมิเนะ ไดกิ ช่างดูน่าเกรงขามและทรงอำนาจไม่แพ้กับพระบิดา สมกับเป็นราชาผู้ยึดอำนาจทั่วเเคว้นตะวันตกเสียจริง..

 

 

ขาเรียวก้าวฉับๆเข้าหาบุรุษผิวสีผู้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น'บุรุษผู้ดุดัน'อย่างไม่เกรงกลัว  ท่าทีห้าวหาญและเย่อหยิ่งทำให้สองแม่ทัพถึงกับตกตะลึงตัวสั่นแทนคนที่น่าจะกลัวแต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลยเสียอย่างนั้น

 

 

"ข้าคือ องค์หญิงคากามิ ไทกะ! ธิดาของพระราชาเมืองสีแดงผู้ปราดเปรื่อง ทั้งมากด้วยชื่อเสียงและอำนาจยิ่งกว่าใคร!"

 

 

"องค์หญิง!!"

 

 

ทหารคนสนิททั้งสองนายพูดพร้อมกันแล้วอ้าปากค้างตะลึงงันแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่อาโอมิเนะกลับดูไม่แปลกใจเท่าไรนัก อาจเป็นเพราะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าคงไม่ใช่ไพร่ฟ้าสามัญชนธรรมดาเป็นแน่ 

 

 

มิเช่นนั้นคงไม่ปากกล้าวาจาแสบทรวงถึงเพียงนี้

 

 

"โกหกน่า!! ก็ตอนที่ทหารของข้าไปเจอตัวเจ้าก็เห็นนอนตีพุงอยู่ริมชายหาดนี่!!"

 

 เจ้าของเรือนผมสีทองที่ถูกองค์หญิงเรียกว่า'ไอ้หัวดอกทอง' ยืนกรานคัดค้านด้วยความไม่เชื่ออย่างสุดใจ'มีที่ไหนพระธิดาของกษัตริย์มานอนริมชายหาดนอกเขตพระราชวังดั่งคนพเนจรเช่นนั้น'

 

 "แถมท่านอนตอนที่ข้าไปเจอไม่ได้มีความเป็นกุลสตรีเลยแม้แต่นิด!!! ใครจะเชื่อว่าเจ้าคือองค์หญิง!!"

 

 

"ข้ารู้อยู่แล้วว่าพวกเจ้าไม่เชื่อ งั้นดูนี่ซะ" มือเรียวล้วงแหวนเงินที่คล้องคอไว้ออกมาถือ ให้เห็นว่าเป็นสัญลักษณ์แสดงความมีเชื้อพระวงศ์อย่างชัดเจนแก่สายตาของกษัตริย์อาโอมิเนะและแม่ทัพทั้งสองก่อนจะเก็บสร้อยแหวนเข้าไปในเสื้อดั่งเดิม

 

 

"พวกเจ้าบังอาจมากที่จับตัวข้ามาโดยพละการเยี่ยงนี้ ท่านพ่อของข้าจะต้องเอาเรื่องท่านแน่ราชาอาโอมิเนะ แล้วก็เจ้าด้วย!"

คากามิตวัดสายตามองแม่ทัพคิเสะที่เงียบกริบดูสำรวมขึ้นมาทันทีทันใดหลังจากความเป็นเชื้อพระวงศ์ได้เป็นที่ประจักษ์แต่กลับพูดว่าร้ายองค์หญิงตั้งมากมายเสียแล้ว

 

 

"ปากหาเรื่องนะแม่ทัพคิเสะจิน" มุราซากิบาระกระซิบตอกย้ำซ้ำเติมให้เจ็บแปล๊บราวกับมีหอกเหล็กแหลมแทงเข้าอกทะลุหลังดัง ฉึก!

 

 

"แต่ครั้งนี้ข้าจะอภัยให้ก็ได้พวกเจ้าคงไม่ได้ตั้งใจคิดว่าข้าเป็นไพร่สินะ" ทันทีที่ได้ยินคำว่า'ให้อภัย' แม่ทัพคิเสะก็ตาเป็นประกายจนแทบจะก้มลงกราบแทบเท้าขององค์หญิงสักร้อยครั้ง 

 

 

"เอาล่ะ ข้าจะกลับวังไปหาท่านพ่อแล้ว สั่งให้ทหารไปส่งข้าถึงที่ด้วยล่ะ" 

 

 

หมับ!!

 

 

มือแกร่งคว้าจับแขนขององค์หญิงที่กำลังหมุนตัวเดินออกไป คากามิสะบัดหันมาชักสีหน้าไม่พอใจใส่ที่มีคนมาถูกเนื้อต้องตัวโดยไม่ได้อนุญาต

ิ

 

"จะไปไหนองค์หญิง ข้ายังไม่ได้อนุญาติสักคำ" บุรุษผู้ดุดันบีบแขนของสตรีผมแดงแน่นจนปวด ใบหน้าคมเข้มไม่แสดงออกขัดกับภายใจนที่รู้สึกสะใจจนอยากหัวเราะองค์หญิง

 

 

"ราชาอาโอมิเนะ !ท่านจะทำอะไร!!"

แม้พยายามสะบัดมืออย่างสุดแรงแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล สตรีไม่สามารถสู้แรงของบุรุษได้แต่องค์หญิงกลับยังไม่ยอมแพ้ ท่าทีเช่นนั้นทำให่องค์ราชาผู้ครองโสดมา 24 ปี รู้สึกสนุกขึ้นมา

 

 

ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอหญิงสาวนิสัยเสียปากร้ายและดื้อรั้นเช่นนี้มาก่อน...

 

 

'หึ! น่าตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าอะไร'

 

 

"ปล่อยนะ!!" 

 

 

"นี่เจ้าไม่รู้จริงๆงั้นรึ ว่าเหตุใดทหารของข้าจึงไปจับตัวเจ้ามาเป็นเชลย" ดวงเนตรสีไพลินหรี่ลงพร้อมยิ้มกริ่มแฝงเจ้าเล่ห์ องค์หญิงคากามิเบ้ปากขยะแขยงทั้งสีหน้าและการกระทำขององค์ราชา

 

 

"ก็...ก็คิดว่าข้าเป็นสามัญชนธรรมดา... เอ๊ะ! หรือว่า!!"

 

 

"ใช่ เมืองสีแดงของเจ้าถูกโจมตีเพื่อยึดอำนาจโดยข้า"

 

 

"!!!"คากามิเบิกตากว้างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

 

 

"เมืองของข้าพ่ายแพ้?...ไม่จริงน่า" หญิงสาวพึมพำเบาๆทั้งใบหน้าถอดสี อาโอมิเนะปล่อยอ้อมแขนอรชรให้เป็นอิสระ แต่คากามิกลับยังช็อคจนพูด อะไรไม่ออก ในหัวขาวโพลนว่างเปล่าตั้งแต่ที่รู้ว่าความพ่ายแพ้ได้มาเยือนเมืองสีแดงเป็นครั้งแรก

 

 

"เหตุใดกัน... เหตุใดท่านพ่อจึงพ่ายแพ้ให้กับท่าน!!"

 

 

"รู้สึกตัวช้าเสียจริงองค์หญิงคากามิ ข้าไม่จำเป็นต้องตอบอะไรเจ้า แต่ตอนนี้เจ้าจงจำไว้ว่าเจ้าเป็นเชลยของข้า ฉะนั้น ข้าจึงมีสิทธิในตัวเจ้า"

 

 

คากามิน้ำตาไหลพราก ใบหน้าสวยก้มงุดจนคางชิดอกมองหยดน้ำตาของตัวเองหยดลงพรมแดงบนพื้น 'ข้าไม่น่าหนีออกจากวังมาเที่ยวเล่นเช่นนี้ ข้าน่าจะเชื่อฟังท่านพ่อและท่านพี่เสียตั้งแต่ต้น มิเช่นนั้นข้าคงไม่ต้องมาเป็นเชลย' คิดโทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมาจนเจ็บร้าวไปทั้งทรวง คิดโทษตัวเองจนผู้สึกผิดไปทั่วหัวใจ

 

 

ทุกอย่างอาจเกิดขึิ้นเพราะเธอ รวมถึงการเป็นต้นเหตุทำให้ท่านพ่อต้องพ่ายแพ้...

 

 

"ฮึก.. มะ..ไม่เอา ฮึก.." 

 

 

"หืม?"

 

 

"ข้าอยากกลับบ้าน ฮึก..ฮึก อยากกลับไปหาท่านพ่อ... อยากขอโทษท่านพ่อ ฮือ..." ร่างบางทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวเเรงร้องพึมพำไห้สะอึกสะอื้นอย่างรู้สึกผิดต่อท่านพ่อและครอบครัว ทั้งสมเพชและสมน้ำหน้าตัวเองเสียเหลือเกิน แม้จะปาดน้ำตาไปสักกี่ครั้งก็มิอาจทำให้น้ำตาหยุดไหล

 

 

การร้องไห้ขององค์หญิงคากามิอาจจะเรียกคะแนนความสงสารจากแม่ทัพคิเสะและแม่ทัพมุราซากิบาระได้ แต่กลับใช้ไม่ได้กับราชาอาโอมิเนะผู้ใจเเข็งเด็ดเดี่ยวไม่อ่อนข้อให้ใครง่ายๆ

 

 

ยังไงตอนนี้สิทธิในตัวเจ้าก็เป็นของข้า 

 

 

"มารยาจริงๆนะ เลิกแสร้งทำเป็นร้องไห้ตบตาเสียที"

 

 

"องค์ราชา!.. นางกำลังเสียใจนะขอรับ!" มุราซากิบาระพูดปรามแต่อาโอมิเนะกลับทำหูทวนลมไม่สนใจ

 

 

เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเช่นเดียวกับสีตาพ่นลมหายใจแรงๆพร้อมขมวดคิ้ว รำคาญฉากละครสดนี่เต็มที หมดความอดทนเสียแล้วกับการเสแสร้งเอาตัวรอดโดยใช้น้ำตามาเรียกความสงสาร

 

 

ร่างใหญ่ก้มลงคว้าแขนของเชลยสาวไว้ในมือใหญ่ที่จับดาบออกรบมานับครั้งไม่ถ้วน คากามิสะดุ้งโหยง ทันทีที่ถูกดึงให้ยืนขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็แทบลืมหายใจเมื่อสายตาดุดันของราชาจ้องมาที่เธอราวกับจะฆ่าจะแกงกันเสียให้ได

 

 

"!!!" ร่างอรชรถูกดึงเข้ามาใกล้จนใบหน้าอยู่ใกล้กับอีกฝ่ายจนปลายจมูกแทบชนกัน คากามิหน้าร้อนผ่าวขึ้นสีแดงระรื่อที่แก้มเมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของราชาอาโอมิเนะ นี่คือครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดกับบุรุษเพศ แม้แต่พระบิดากับท่านพี่ยังไม่เคยได้ใกล้ชิดถึงเพียงนี้

 

 

น่ากลัว...

 

 

"จงฟังไว้ เจ้า...เป็น...เชลยของข้า" 

 

 

เสียงทุ้มใหญ่ที่น่ากลัวพูดย้ำทีละคำทำให้คากามิไม่กล้าแม้กระทั่งจะหายใจหรือกระพริบตา แม้คิดจะผละตัวออกยังก็ไม่กล้าต่อหน้าขององค์ราชาเจ้าของดวงตาดุดันช่างดูทรงพลังและน่ากลัวสมฉายา 

 

 

"มากับข้านี่" กล่าวทั้งน้ำเสียงดุดันแล้วฉุดลากแขนคากามิอย่างไม่สนใจว่าอีกฝ่ายคือสตรี มือแกร่งบีบแน่นจนองค์หญิงเจ็บปวดที่ข้อมือจนถึงกับต้องสะบัดออกแต่องค์ราชากลับออกแรงบีบมากกว้าเดิม

 

 

 "ปล่อย!! ข้าเจ็บนะ!" ตะโกนเป็นสิบครั้งองค์กษัตริย์ก็ยังไม่คิดจะหันกลับมาใยดี คากามิใจสั่นมากขึ้นเมื่อถูกลากไปที่ประตูของห้องพระราชวัง ยิ่งเจ้าใกล้ประตูนั้นมากเท่าไรความกลัวยิ่งมากขึ้นเป็นทวีคูณ ราชาอาโอมิเนะไม่ยอมปล่อยเธอไป ไม่สนใจแม้ว่าเธอจะเป็นถึง งค์หญิงแห่งเมืองสีแดงที่มีเกียรติมากเพียงใด 

 

 

เชลยที่เป็นหญิงมักถูกทารุณอย่างเสื้อมเกียรติหรือแม้กระทั่งการถูกข่มขืนเท่ากับการทำลายศักดิ์ศรีที่ยิ่งใหญ่ของสตรี 

 

 

องค์หญิงผู้หยิ่งทรนงในเกียรติและศักดิ์ศรีอย่างคากามิ การรักนวลสงวนตัวคืออันดับหนึ่งที่เธอคำนึงไว้เสมอ หากต่อจากนี้จะต้องอยู่ในฐานะของเชลยที่ไร้ทางสู้และไร้ทางขัดขืน คงไม่ต่างอะไรกับการทนอยู่ในนรกที่มีแต่ความทรมาน

 

 

'ยอมไม่ได้เด็ดขาดหากต้องถูกย่ำยีเยี่ยงโสเพณี

 ตอนนี้จะอะไรข้าก็ยอม'

 

 

"ได้โปรด ข้อขอร้อง... ข้ายอมทุกอย่าง ขอเพียงท่านอย่าให้ข้าต้องเป็นเชลย" 

 

 

'ขอร้อง'คือคำที่ไม่เคยออกมาจากปากของเจ้าหญิงผู้ทรนง อาโอมิเนะชะงักฝีเท้าเหลียวมองคากามิที่น้ำตาคลอถึงกับลงทุนยอมขอร้องอ้อนวอนทั้งความเป็นธิดาแห่งกษัตริย์เมืองสีแดง

 

 

"อะไรก็ยอม?"

 

 

 "ใช่ ท่านประสงค์ต้องการสิ่งใด ข้าจะให้ท่านทุกอย่าง เพียงแค่อย่าให้ข้าต้องเป็นเชลย"

 

 

บุรุษผมสีน้ำเงินสั้นกระหยิ่มยิ้มพลางหัวเราะกระหึ่มในลำคออย่างพอใจที่ได้เห็นสีหน้ามุ่งมั่นของคากามิ เมื่อนึกถึงความประสงค์ที่จะพูดออกไปก็แทบไม่ต้องเดาว่าอีกฝ่ายมีแววจะว่าไม่ยอมเป็นแน่ หากคำว่าเชลยในความคิดขององค์หญิงคากามิคือการเสื่อมเกียรติและศักดิ์ศรีแห่งสตรี งั้นสิ่งที่เขาต้องการจากนางก็คงเป็นการสมยอมและเอาชนะความเย่อหยิ่งในตัวเธอ

 

 

"ได้ เจ้าจะไม่ต้องเป็นเชลย..." รอยยิ้มแห่งความหวังปรากฏบนใบหน้าสวยของเจ้าหญิงที่คิดว่าได้หลุดพ้นจากการเป็นเชลย แต่ทว่าอาโอมิเนะกลับยังพูดไม่จบ

 

 

 แต่เจ้าต้องมาเป็นเมียข้า" 

 

 

ดั่งฟ้าผ่ากลางดวงใจให้แตกสลายเป็นเพียงเศษเสี้ยวความหวังที่ไร้ค่า ผลจากการขอร้องอ้อนวอนไม่ได้ทำให้เธอหลุดพ้นจากราชาผู้เจ้าเล่ห์ร้อยเหลี่ยมน่าขยะแขยงนี้ได้ เท่ากับว่าการเป็นเชลยไม่ต่างกับการที่ต้องจำใจสมยอม 

 

 

"ไอ้ทุเรศ!!!" 

 

 

"ไม่เอาน่าองค์หญิง คนอย่างเจ้าคงไม่คืนคำที่ได้ให้ไว้กับข้าหรอกนะ ข้ารับข้อเสนอของเจ้าแล้วไง 'เจ้าจะไม่เป็นเชลย แต่จะต้องมาเป็นเมียข้า'"

 

 

อาโอมิเนะกนะตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจปนสะใจระคน พลางหรี่ตามองคากามิชักสีหน้าโกรธเคืองใส่ ความโมโหผลักดันให้มืออีกข้างกำหมัดแน่นหมายจะประเคนใส่แก้มขวาของอีกฝ่าย แต่อาโอมิเนะที่เร็วกว่ากลับรับหมัดของคากามิได้อย่างสบายๆ 

 

 

"ตกลงตามข้อเสนอนะ องค์หญิงคากามิ"

 

 

+++++++++++++++++++++++

 

การเขียนคู่วายนี่แหละถนัดขิงๆ คู่ฟ้าไฟนี่ติ่งจริงๆเลยทีเดียว น้องเสือเป็นเคะเป็นอะไรที่เร้าใจดีจริง ได้เขียนฟิคยาวแล้วฟินมากกกก แต่เรื่องนี้คงจะมีแดงดำเป็นคู่รองด้วย ใครเป็นสาวกแดงดำก็รับรองว่าจะไม่ผิดหวังค่ะ ^_^