คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 1 It's Your Right
...
...
แฮ่กๆๆๆๆ
ฉันวิ่งหนีสาวในงานปาร์ตี้ลงมาชั้น G โซนวีไอพี คือฉันไม่รู้จะไปที่ไหนดีแล้วโรงแรมนี้ก็มีตั้งเกือบ 80 ชั้น เพราะฉะนั้นชั้นล่างก็ดีที่สุดแล้ว...ไม่ค่อยมีคนทางเดินโล่งฉันลงนั่งพิงกำแพงแล้วคิดอะไรตามประสาของฉัน ท่ามกลางเวลาที่เหมือนเดินเร็ว ฉันนั่งซบเข่าที่ดูเหมือนคนหมดหวังหรืออกหักทำให้ตกเป็นที่ซุบซิบของผู้หญิงที่เดินแถวๆนั้น แต่จริงๆแล้ว...ฉันง่วงนอน
เวลาผ่านไปเกือบจะเที่ยงคืน ~
ฉันเงยหน้าจากท่าซบเข่าและบิดขี้เกียจสักสองสามรอบ
เป้ง เป้ง!
และนั่นเป็นสัญญาณบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี เสียงเฮเป็นอันว่าปาร์ตี้เลิก ฉะ...
ตึก ตัก ตึก ตัก!
มีเสียงฝีเท้าและเสียงหัวเราะเป็นช่วงๆแบบที่ฉันคุ้นเคยดูเหี้ยม มันกำลังมุ่งมาทางนี้! ฉันทำอะไรไม่ถูกและลนลานนิดหน่อยเมื่อต่อมสัมผัสที่ 6 ของฉันรู้สึกได้ว่าพวกเค้าคือคนที่ไม่ถูกชะตากับฉันสักเสี้ยวของลมหายใจ อืม...และดูเหมือนจะไม่ได้มาคนเดียวด้วยน่ะสินะ แต่มากันเป็นกลุ่มเลย
“ฮ่าๆๆๆปาร์ตี้เลิกแล้ว พวกนายก็มาค้างห้องฉันก่อนดิ ถ้าพวก***ไม่มีหลุมอยู่ เดี๋ยว***จัดให้”
“***...เออ***ก็ได้มันจะมีที่พอเหรอว่ะ”
“ต้องพอดิ”
โอ้วว! ใครปล่อยสัตว์ออกมาเนี่ยเป็นขบวรเลย
งึก!
สบตา---//----*
...
...
“นาย”
“นาย”
ใช่...ที่ฉันนึกออกก็คือไอ้หนุ่มผมน้ำตาลทอง ใส่คอนแทคเลนส์ที่แย่งซีนฉันจนไม่เหลือหลายเลยนี่แหละ และตอนนี้เหมือนว่าจะคงกำลังจะอึ้งกันอยู่ทั้งสองฝ่ายเลยล่ะสินะ
“ใครเหรอ( . .)...คีย์??”
“นายนั่นเหรอ? เด็กเหลือขอมั้ง เดี๋ยวฉันบอกเองนายรอไปก่อนรึกันนะแฟนแจ นายนี่ก็มีเรื่องฮาๆเหมือนกัน”
“พวกนายไม่มีสิทธิ์ว่าคนอย่างฉัน”
เมื่อพ่อหนุ่มนั่นพูดกับเพื่อนของตัวเองก็หันมามองฉันด้วยสายตาที่ไร้มิตรภาพ อ๊า...ฉันถึงกับสดุ้งและพูดอะไรไม่ออกต่อหน้าพวกหนุ่มๆพวกนี้ ถึงใจของฉันมันจะลอยละลิ้วปลิวไปที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่คนอย่างฉันก็ยังครองกายและคำพูดแต่ละคำพูดได้ดีเป็นอันดับหนึ่ง...ถึงเขาจะทำให้ฉันขายหน้าเมื่อโดนแย่งซีนแต่ฉันก็ไม่สามารถเอาชนะความหล่อเริ่ดของเขาได้เลย โดยเฉพาะกับดวงตาที่มีเสน่ห์มหาศาลนั่นที่ทำให้ผู้หญิงละลายโดยที่เขาไม่รู้ตัว
“ถ้าไอคีย์เพื่อนผมมันทำอะไรไว้ก็ขอโทษแทนมันด้วยแล้วกันนะครับ”
“ไม่จำเป็นเป็นต้องขอโทษ...อีกอย่างฉันไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่พวกนายว่า”
“(0?0)”
จะแย่งที่นอนฉันพวกนายยังไม่พอกันอีกงั้นเหรอ...จะเอาอะไรกับฉันอีกล่ะ
“แล้ว...เป็นอะไรล่ะ”<<เกวี่
“...คน”
“หรือให้ควายจูงล่ะสิยัยโง่”
หลังจากนั้นนายคีย์ก็พูดอะไรบางอย่างแต่ฉันก็ทำเป็นไม่ได้ยิน นายนั่นก็เลยควักกุญแจสองดอกจากกระเป๋ากางเกงมาควงเล่นอยู่ในมือ
“หยุดอย่า....เพิ่งทะเลาะกันได้มั้ย...ผมชื่อแบล็กเมย์ครับ”
“อืมแล้วไง...”
“คีย์มันทำอะไรให้คุณล่ะครับ”
“...”
ฮ่าๆๆๆ ฉันจะใช้โอกาสนี้คว้ากุญแจนั่นมาให้ได้ตอนทีเผลอนี่แหละ...เริ่ม!!
ฉันวิ่งเข้าไปด้วยความเร็วแสงพุ่งไปยังกุญแจที่คีย์ควงเล่นอยู่มันสามารถเป็นภาพซโลได้เลยเพราะท่าสวยมาก ผลก็คือ...ฉันได้กุญแจนั่นมาเป็นของตัวเองแล้ว นายแจ่มมากคีย์อยากล่อเสือทำไมล่ะ555+ แล้วตอนนี้ที่ทำได้นั่นก็คือ...วิ่ง!!!!!!วิ่ง!!!!
ด้านของคีย์
“หึหึ”
“ฉันพอจะเดาเรื่องออกแล้วนายไปแย่งกุญแจยัยนั่นมาใช่มั้ย”แบล็กเมย์พูดขึ้นด้วยอารมณ์หน่ายๆ
“นายประจำเลยนะไอคีย์” นายแฟนแจตบหลังคีย์แบบเบาๆ
“แล้วจะนอนที่ไหนฟะเนี่ย...เอ้า”ส่วนนายนมโคที่หน้าตาคล้ายๆลูกครึ่งจีนที่ที่จริงแล้วการสบตากันระหว่างเขากับยัยคริสทำให้เขาหวั่นๆกับผู้หญิงมาดทอมอย่างคริสก็บ่นเอากับเค้าบ้าง
“เดี่ยวพวกนายก็รู้”
คีย์กระตุกยิ้มที่มุมปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินออกไปจากแวดวงเพื่อนท่ามกลางความมืดในโรงแรมแห่งนี้
....
......
.........
แฮ่กๆๆ
แฮ่ก
ที่ฉันวิ่งหนีเพื่อกุญแจสองดอก มันวิ่งมาถึงชั้น0_0อ๊า...72 แล้ว(เวอร์ไว้ก่อน- -) ไม่น่าทำไมมันถึงได้เหนื่อยขนาดนี้ลิฟต์มีก็ไม่ใช่ฉันนี่มันโง่อย่างที่นายนั่นว่าจริงๆนี่แหละ
อ่อย~~
“หมดแรงแล้ว ฮื่อๆ...”
ฉันบ่นพึมพำพร่ำเพรื่อก้าวซ้ายสลับขวาไปที่ลิฟต์ชนิดที่ว่าง่อยกินก็ได้ ฉันเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับกดปิดลิฟต์เตรียมตัวอยู่กับบรรยากาศที่วังเวง
...
ฉันตะเกียดตะกายเข้ามาในลิฟต์ของชั้น 72 ให้จนได้ขณะนี้ฉันก็ยืนรอลิฟต์ให้ไปถึงชั้นที่ 1 เพื่อบอกพนักงานสาวว่ามีคนให้เช่าห้องแล้วและเค้าก็ฝากเช็คเอาท์ด้วย -6-
...
“อืม...เงียบเกินไป เฮ้อ”
แต่ยังไม่ถึงครึ่งชั้นเลย ลิฟต์ก็ถูกเปิดออกและฉันก็ต้องพบกับชาวต่างชาติ(คนอังกฤษ)หุ่นสมาร์ตๆทั้งนั้นเลยกับหญิงเซ็กซี่ๆเว้าๆแหว่งๆทั้งหน้าทั้งหลัง ตามมารยาทฉันก็ต้องหลบให้ทางพวกเขาจนฉันเข้าไปอยู่มุมในสุดของตัวลิฟต์เลย แง~~
ในลิฟต์อัดแน่นไปด้วยผู้คน จนฉันต้องนั่งยองเขาก็พบเข้ากับวิวสวยๆ...อุ๊บ!มันปล่อยกลิ่นด้วย
ลิฟต์เริ่มเคลื่อนลงมาเรื่อยๆ..
Ding Ling Ding Dong~In the hotel please listen Bababa~~~~
ชั่งครู่ก็มีเสียงประกาศจากซอกใดซอกหนึ่งของลิฟต์ เล่นเอาซะก้องทั่วทั้งลิฟต์เลย...แต่ว่าหลังจากนั้น ทุกคนในลิฟต์ต่างกันมองมาเรื่อยๆจนกระทั่งทุกสายตามาหยุดอยู่ที่ฉันคนเดียว ฉันจึงมองไปที่ข้างหลังตัวเพื่อแก้อาการเก้อ
“Wa…Wa…What??”
Run!!!!!
ความคิดเห็น