สาวเรียบร้อยกะนายร๊อก

ลำดับตอนที่ #3 : แผนของแคมป์

เช้าวันต่อมาที่โรงเรียนขณะที่นักเรียนทุกคนกำลังยืนเข้าแถวอยู่นั้น  คิมก็หันมาถามแบงค์

คิม : แบงค์  เห็นไอ้แคมป์เปล่าว่ะ

แบงค์ :ไม่เห็นว่ะ  สงสัยตื่นสายว่ะเลยมาโรงเรียนไม่ทัน 

คิม : เฮ้ย....แต่มันมาสายบ่อยแล้วนะโว้ย  คราวก่อนก็โดนตัดคะแนนไปแล้วนี่หว่า  เดี๋ยวคะแนนมันก็ไม่เหลือให้หักหรอกว่ะ 

แบงค์ : เออ...ว่ะ   ลองโทรหามันดูดิ  ว่ามันจะมาเรียนรึเปล่า

คิม : ช่าย  โทรหามันดีกว่า

ว่าแล้วคิมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา  แล้วกดเบอร์โทรหาคิม   แต่คิมซึ่งอยู่ในรถที่จอดอยู่หลังโรงเรียน  ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

แคมป์ : ฮัลโหล.....

คิม : ไอ้แคมป์เหรอ   แกทำไรอยู่ว่ะ  ทำไมไม่มาโรงเรียน

แคมป์ : ตอนนี้หรออยู่บนรถน่ะ  กำลังรอเลิกแถว เดี๋ยวจะเข้าไปนะ

คิม : เออ....เดี๋ยวเลิกแถวเมื่อไหร่ข้าจะโทรไปบอกแล้วกัน  บายโว้ย

แคมป์ : อืม...แล้วเจอกัน

ขณะที่แคมป์รอเวลาอยู่นั้นเขาก็ได้มองไปรอบ ๆ นอกรถ  แต่ต้องมาชะงักกับหญิงสาวที่กำลังจะปีนกำแพงเพื่อเข้าโรงเรียนอยู่  แคมป์มองอยู่นานจนเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น  ซึ่งเป็นคนที่แคมป์รู้จักดีซะด้วย จะเป็นใครไม่ได้คือแจ๊สนี่เอง  เขาจึงคิดที่จะแกล้งเธอโดยแคมป์เลื่อนกระจกหน้าต่างลง  แล้วตะโกนด้วยเสียงที่ดัง

แคมป์ : อาจารย์คับอาจารย์มีคนปีนกำแพงเข้าโรงเรียนคับ 

แจ๊สซึ่งกำลังจะปีนเข้าโรงเรียนอยู่นั้นเกิดตกใจเลยตกลงอย่างแรง  ทำให้ขาได้รับบาดเจ็บ   แคมป์ซึ่งกำลังดีใจอยู่นั้นก็รู้สึกตกใจขึ้นมาเนื่องด้วยเห็นแจ๊สตกลงมาอย่างแรง  แคมป์จึงวิ่งไปหาแจ๊สเพื่อดูอาการว่าเป็นอย่างไรมากไหม

แคมป์ : เออ......ขอโทษคับ  ไม่ทราบว่าคุณเจ็บรึเปล่าคับ

แจ๊ส : นายอีกแล้วเหรอ  ทำไมฉันซวยอย่างนี้เนี้ยที่มาเจอนาย  แล้วนายใช่ไหมที่ตะโกนเรียกอาจารย์น่ะ

แคมป์ : คับ  แต่ตอนแรกผมนึกสนุกไปหน่อยคิดจะแกล้งคุณ  แต่พอเห็นคุณตกลงมาก็ตกใจมาก ๆ เลยคับ  คือ......ขอโทษด้วยนะคับ

แจ๊ส : ขอโทษแล้วมันหาเจ็บเปล่าล่ะ

แคมป์เริ่มโมโหแจ๊ส เพราะเขาอุตส่าห์พูดด้วยดี ๆ แต่กลับพูดกับเขาอย่างไม่ดี

แคมป์ : แล้วยัย.......เออ คุณจะเอายังไง

แจ๊ส : ถามได้........ก็พาฉันไปโรงพยาบาลสิ

แคมป์ : โห......คุณจะพูดเพราะๆขอร้องแบบผู้หญิงเค้าขออ่ะเป็นไหมคับ

แจ๊ส : แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่นายพูดด้วย

แคมป์ : พอดีผมชอบช่วยเหลือคนที่พูดเพราะ ๆ เท่านั้นแหละคับ  ถ้าคุณไม่พูดก็ไม่เป็นไรนะคับ  ผมไม่บังคับ  งั้นผมไปก่อนนะคับ  บายคับ

แจ๊ส : เดี๋ยวสิ  ฉันเจ็บขานะ  ช่วยหน่อยนะ

แคมป์ : พูดเพราะ ๆ สิคร้าบ

แจ๊สพยายามข่มอารมณ์โกรธไว้แล้วพูดออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก

แจ๊ส : คุณช่วยพาฉันไปส่งที่โรงพยาบาลหน่อยได้ไหม .......ค่ะ

แคมป์ : ก็แค่เนี้ยะ  สิ้นเรื่อง 

แคมป์เดินเข้ามาใกล้แจ๊สแล้วอุ้มเธอไปยังรถ

แคมป์ : ตัวหนักเหมือนกันนะคุณเนี้ย 

แจ๊ส :  ยุ่งน่า

แคมป์ : โห....เป็นครั้งแรกเลยนะเนี้ยที่ได้อุ้มทอม  ส่วนคุณผมคงเป็นชายคนแรกที่ได้อุ้มคุณล่ะสิท่า

แจ๊สยิ้ม ๆ แล้วไม่พูดอะไรเลย  พอขึ้นรถเสร็จก็บอกคนขับรถให้พาไปโรงพยาบาล  เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น 

แคมป์  : ฮัลโหล...

แบงค์ : แกอยู่ไหนว่ะ

แคมป์  เออ......เดี๋ยวลาอาจารย์ให้ด้วยนะ   วันนี้ข้ามีธุระนิดหน่อยว่ะ  แค่นี้นะ

แคมป์ว่างสายโดยไม่ตอบว่าตนอยู่ที่ไหน  จนเพื่อน ๆ ต่างงงกันเป็นแถว   พอรถจอดแคมป์ก็อุ้มแจ๊สไปวางบนเตียงก่อนที่คนของโรงพยาบาลจะเข็นเข้าไปแคมป์เข้ามาในรถเพื่อที่จะหยิบกระเป๋าตังค์ของตน  แต่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซึ่งไม่ใช่ของเขาแต่ดังมาจากกระเป๋าของแจ๊สนั่นเอง   เขาจึงเปิดกระเป๋าแล้วรับโทรศัพท์ที่ดังอยู่นั้น ซึ่งเป็นชื่อพรีม

แคมป์ : สวัสดีคับ......

พรีม : นี่นายเป็นใคร  ทำไมมารับโทรศัพท์ของเพื่อนฉันค่ะ   แล้วเพื่อนฉันไปไหน

แคมป์ : เดี๋ยวคับ.......คือว่าตอนนี้แจ๊สเค้าขาเจ็บเนื่องจากเค้าปีนกำแพงโรงเรียนแล้วตกลงมาได้รับบาดเจ็บคับ

ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคับ ผมจะได้บอกแจ๊สถูก  ว่าคุณโทรมา

พรีม : ค่ะ บอกว่าพรีมโทรมานะค่ะ  แล้วคุณล่ะค่ะ

แคมป์ : เออ...ผมแคมป์คับ  จำผมได้ไหมคับ

พรีม :  อ๋อ ....ค่ะ  จำได้ค่ะ   เออ ....แค่นี้ก่อนนะค่ะคืออาจารย์เข้าสอนแล้วค่ะ  แล้วบอกให้แจ๊สโทรหาพรีมด้วยนะค่ะ

แคมป์ : แล้วผมจะบอกให้นะคับ  บายคับ

เมื่อวางสายเสร็จ  แคมป์ก็นึกวิธีได้อย่างหนึ่ง  ซึ่งสิ่งนี้จะทำให้เพื่อนของเขาดีใจเป็นอย่างมาก  คือการบันทึกเบอร์ของ 6 สาวมาให้เพื่อน  แต่ต้องแปลกใจกับชื่อพรีมที่แจ๊สบันทึกว่า “love” หรือว่า  แจ๊สจะชอบพรีม   แคมป์แปลกใจมาก  และเขาบอกกับตัวเองว่าถ้าเป็นเรื่องจริง  เขาจะพยายามทำทุกวิถีทางที่จะทำให้แจ๊สชอบเขาโดยวิธีหลอกแจ๊สให้หลงรักตนนั่นเอง  เพื่อเพื่อนของเขาจะได้มีโอกาสได้ใกล้ชิดพรีมมากขึ้นเพราะทุกครั้งพรีมจะมีแจ๊สเดินด้วยตลอดเวลาไม่ให้คราดสายตา 

แคมป์เดินเข้าไปในโรงพยาบาลเจอแจ๊สพอดี  เลยบอกให้เธอไปนั่งรอก่อน เดี๋ยวเขาจัดการเองเกี่ยวกับค่าใช้จ่าย

พอเสร็จแล้วแคมป์ก็ให้แจ๊สบอกทางกลับบ้านของเธอกับคนขับรถ    จนถึงบ้านของแจ๊สเธอจึงลง

แจ๊ส : ขอบคุณนายมากนะ

แคมป์ได้ยินก็เริ่มตามแผนที่วางไว้เลย

แคมป์ : ไม่เป็นไรคับ  ผมยินดีเสมอสำหรับคุณ  เออ.....ตอนอยู่โรงพยาบาลพรีมเค้าโทรมาบอกให้คุณโทรกลับด้วยนะคับ  งั้นผมไปก่อนนะคับ  รักษาสุขภาด้วยนะคับ  เป็นห่วง

จากนั้นคนขับรถก็ขับออกไป  แจ๊สได้แต่ยืนยิ้มหวานกับคำพูดที่แคมป์พูดกับเธอ  <แสดงว่าเธอเริ่มที่จะมีความรู้สึก ดีๆกับแคมป์แล้วสิ>

พอตกดึกแคมป์ก็ได้โทรมาแจ๊สอีกอย่างมีแผนที่เขาวางไว้

แคมป์ : สวัสดีคับ  

แจ๊ส : จาพูดกับใครอ่ะ

แคมป์ : โห ...จำเสียงผมไม่ได้เหรอคับ

แจ๊ส : พอจะนึกออก  แล้วนายเอาเบอร์ฉันมาจาไหนล่ะ

แคมป์ : ก็โทรศัพท์คุณไง

แจ๊ส : นายแอบขโมยดูเบอร์ฉันเหรอ

แคมป์ : เปล่าซะหน่อยคับ  ผมไม่ได้ขโมยนะ  แต่ไม่ได้ขอคุณอ่ะ  ก็คุณไม่อยู่นินา

แจ๊ส : ไม่มีมรรยาทเลย

แคมป์ : OK คับ.....ผมขอโทษ   ทีหลังจะขอก่อนนะ  แต่ถ้าขอแล้วจะให้เปล่าเนี้ยะ  คนอุตส่าห์เป็นห่วง   แล้วเป็นไงบ้างคับขาหายเจ็บรึยัง

แจ๊ส : ก็หายแล้วล่ะ 

แคมป์ : ก็ดีคับ  เห็นคุณเจ็บแล้ว  ผมก็เจ็บแทน

แจ๊ส : แหวะ....จะอ้วก

แคมป์ :  โห....ใจร้ายจัง   คนเป็นห่วงรูไหมเนี้ยะ    

แจ๊ส :  เหรอ.....เพิ่งรู้นะเนี้ยว่าเป็นห่วงคนอื่นเป็นด้วย

แคมป์ : ใครว่าคนอื่นล่ะ   ไม่ใช่ไรหรอกคิดถึงด้วยนะ

แจ๊สอายจนหน้าแดงและยิ้มกับคำพูดหวาน ๆ ของแคมป์ที่พูดมา 

แจ๊ส : นี่......แค่นี้ก่อนนะ

แคมป์ : ทำไมล่ะคับ

แจ๊ส : ฉันง่วงแล้วล่ะ

แคมป์ : งั้นฝันดีนะคับ  ฝันถึงผมบ้างล่ะ  ผมจะผมถึงคุณนะ  บายคับ

จากนั้นแคมป์ก็วางสายไป   แจ๊สได้แต่ยิ้มหวานแล้วคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดในวันนี้  วันที่เธอมีความสุขที่สุดในโลกเลยล่ะ  แล้วเธอก็หลับไปด้วยความเพลีย