คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Butterfly in my stomach 2 (จบ)
"Butterfly in my stomach 2"
“น้องกันครับ”
มาอีกแล้วครับไม่เห็นตัวก็รู้ว่าเป็นใคร เสียงที่ผมได้ยินจนชินเป็นเดือนๆ ตั้งแต่วันที่พี่โน่มันบอกว่าจะจีบผม มันก็คอยเฝ้าตามดูแล เทคแคร์ เช้า สาย บ่าย เย็น ไม่เคยขาด จนบางทีก็อดรำคาญไม่ได้
“จะมาทำไมอีก ก็บอกแล้วว่าจะทำงาน” ร่างบางว่าไปด้วยเสียงเหวี่ยงๆตามสไตล์ ก็เค้าบอกแล้วไงว่าจะทำงานต้องการสมาธิ ยังจะดื้อด้านมาอีก
“พี่แค่เอาขนมมาให้ครับ กลัวน้องกันหิว รู้มั้ยว่าถ้าหิวมันจะทำให้สมองไม่แล่นคิดงานไม่ออกนะ พี่ไม่อยู่รบกวนหรอก จะกลับแล้วครับ” ผมยื่นมือไปรับถุงขนมจากไอ้พี่โตโน่คนโก้ ปากก็อยากจะบอกขอบคุณ แต่ไม่เอาหรอกกลัวมันได้ใจ เกิดมันโมเมคิดว่าเค้าใจอ่อนขึ้นมา เดี๋ยวจะซวย
“’งั้นก็กลับไปได้แล้ว กันจะทำงานต่อ”
“แล้วเย็นนี้น้องกันจะไปไหนหรือเปล่า พี่จะไปส่ง”
“จะไปเตะบอลกับพวกไอ้นัท แล้วไม่ต้องมารับด้วย” ก็บอกแล้วว่าผม แมนๆเตะบอล แต่หลังๆเริ่มกลัวๆสนามบอลแล้ว ก็มีอยู่วันนึงไอ้บ้าหน้าลิงนี่มันดันไปโผล่ที่สนามบอล แถมยังบอกกับเพื่อนๆผมว่ามันกำลังตามจีบผมอยู่ แทนที่พวกเพื่อนผมมันจะห้ามกลับยุกันใหญ่ แถมยังแซวกันซะจนผมอยากจะมุดดินหนี
“พี่ไปด้วยไม่ได้หรอ จะได้เอาแผ่นเกมส์ไปคืนน้องนัท แล้วจะชวนน้องบอสกับน้องแย็ปไปเลี้ยงตามสัญญาด้วย ” หืมมม!!!! พวกมึงไปสนิทกันตอนไหน?
“ไม่ได้” คำสั่งประกาศิตจากน้องกันทำให้ผมไม่กล้าเอ่ยปากขัด ได้แต่ต้องทำใจเดินคอตกกลับคณะ
“อ้าวๆๆๆ หน้าหงอยกลับมาเชียวเพื่อนกู โดนน้องกันเค้าด่าอะไรมาอีกล่ะ” ไอ้ต้ามันเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วงหรือสมเพชไม่แน่ใจ
“มึงก็ไปกระตุกต่อมมัน ดูหน้ามันดิ เดี๋ยวแม่ ง ร้องไห้ขึ้นมาทำไงวะ 55555” ขอบใจมากไอ้หมอกเพื่อนรัก มึงช่างเป็นห่วงกูเหลือเกิน ถุ้ยยยย!!
“กูเห็นจีบมาจะเป็นเดือนแล้ว น้องเค้ายังไม่เห็นใจอ่อนเลย กูบอกแล้วให้จับปล้ำตั้งแต่แรกแม่ งก็จบ” โอ้โห!!!ความคิดมึงสาระ(เลว)มากไอ้วินเพื่อนยาก
คุณผู้อ่านอย่าเพิ่งสงสัยว่าบรรดาเพื่อนในแก๊งผมมันหลุดมาจากซีรีย์ฮอร์โมนหรือเปล่า อันที่จริงมันคือชื่อที่พวกผมอุปโลกน์กันขึ้นมาให้เข้ากับความหล่อเหลาของพวกผม? แต่เรียกไปเรียกมาจนชักจะลืมชื่อจริงๆของพวกมันไปซะแล้ว
เอ๊ะ!! หรือผมจะจับน้องกันปล้ำอย่างที่ไอ้วินมันว่าดี หึ หึ หึ หึ - .,-
“โอ้โห!!! หน้ามึงหื่นปิดไม่มิดเลยว่ะไอ้โน่ จะเอาอย่าที่ไอ้วินมันว่าจริงดิ” ไอ้ต้าถามขึ้น
ใจจริงก็อยากทำอยู่หรอกนะ แต่ภาพพจน์ที่ผมสร้างมาก็หมดกันอะดิ ผมตามจีบน้องกันมาเกือบเดือนก็จริงอยู่ แต่ใครจะรู้ว่าคนนี้ผมเล็งไว้เกือบ2ปีแล้ว ตั้งแต่สมัยน้องกันเป็นเฟรชชี่ เห็นครั้งแรกก็ตกหลุมรักเลย แต่ผมไม่กล้าเข้าไปจีบเค้าหรอก ลุคน้องกันดูแบดพอตัว ถ้าผมสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปจีบเกิดมันกระทืบผมขึ้นมาทำไงล่ะ แต่ยิ่งเฝ้ามองน้องมัน ก็ยิ่งอยากเข้าไปทำความรู้จัก อันที่จริงผมว่าน้องกันมันไม่ใช่คนโหดร้ายอะไรหรอก ออกจะนิสัยเด็กๆด้วยซ้ำ มันก็แค่เด็กผู้ชายที่ขี้หลงตัวเอง คิดว่าตัวเองหล่อซะเต็มประดา เที่ยวเก๊กหน้าหลีหญิงไปทั่ว แต่ผมว่ามันน่ารักมากกว่านะ หน้าหวานๆตัวบางๆ น่าฟัดซะมัด - .,- ใจร่มๆไว้ไอ้โน่ มึงอย่าเพิ่งแสดงธาตุแท้ออกมา
ว่าแล้วก็คิดถึง ไปหาซะหน่อยดีกว่า ผมควบมอเตอร์ไซด์คู่ใจไปที่คณะเศรษฐศาสตร์ของน้องกัน แวะซื้อขนมก่อน จะได้เอาไว้กินระหว่างนั่งรอน้องกันเตะบอลด้วย ดูแม้นแมนเนอะ 55555 แต่นั่นมันคือความภูมิอกภูมิใจของน้องมัน เวลาน้องมันเตะบอลมันจะรู้สึกว่าตัวเองเท่ห์ ผมก็เลยมีหน้าที่เป็นกองเชียร์ให้มันดีกว่า ปล่อยให้มันโชว์พราวไป
จอดรถไว้หน้าคณะแล้วกำลังจะเดินไปที่โต๊ะประจำของน้องมัน ตาก็เหลือบไปเห็นหลังบางอันแสนคุ้นเคยกำลังก้าวขึ้นรถสปอร์ตคันหรู ไปกับใครสักคนที่เห็นแค่ข้างหลังก็รู้ว่าหล่อมากเลย เดินไปยังจุดมุ่งหมายเดิมที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ทีแรก วางถุงขนมไว้บนโต๊ะ ที่มีไอ้ตั้มน้องรหัสของกันนั่งอยู่
“โหยพี่ !!! ซื้ออะไรมาเยอะแยะอะ ขอกินได้ป่ะ” ปากขอ แต่มือมันแกะถุงขนมไปแล้ว แล้วมึงจะขอทำไมวะ แต่ผมไม่มีกระจิตกระใจจะไปด่ามันหรอก ในหัวก็คิดถึงแต่น้องกัน มันไปไหน ไปกับใคร ไปทำอะไร?
“ไอ้ตั้ม เมื่อกี้กันไปไหนวะ”
“ไปกินข้าว” ปากก็ตอบไปด้วยเคี้ยวขนมไปด้วย ไม่ได้สนใจร่างสูงที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่สักนิด
“ไปกับใคร”
“เห็นพี่กันบอกว่าเป็นพี่ชายข้างบ้าน แต่ผมว่าไม่ใช่พี่ชายธรรมดาแน่ๆ สายตาไอ้พี่หมอนั่นมันกรุ่มกริ่มแปลกๆ ผมว่าพี่มีคู่แข่งแล้วล่ะ แต่พี่ไม่ต้องกลัวนะผมอยู่ข้างพี่ ว่าแต่ขนมถุงนี้ผมขอได้ป่ะ?”
“เอาไปให้หมดเลย ไม่กงไม่กินมันละ”
“ขอบใจมากพี่ สู้ๆนะ ผมอยู่ทีมพี่นะ” 55555 ลาบปากแท้ๆ
…………………………………………………………………..
“ทำไมนั่งคนเดียวล่ะกัน ไอ้ตั้มมันไปไหน แล้ววันนี้พี่โตโน่ไม่มาหาหรอ” ริทถามเพื่อนสนิทไปอย่างไม่ใส่ใจนัก ตาก็มองแต่โทรศัพท์ มือก็กดหยุกหยิก
“ไอ้ตั้มเดินตามหญิงต้อยๆไปโน่นแล้ว ส่วนไอ้หน้าลิงจะไปรู้มันหรอ ไม่เห็นหัวมาสองวันละ” ร่างเล็กเงยจากหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าเพื่อนตัวเอง ทำไมต้องใส่อารมณ์ขนาดนั้น
“ที่โมโหฟึดฟัดเนี่ย เพราะไอ้ตั้มตามหญิงไป หรือเพราะพี่โตโน่ไม่มาหา?”
“อะ ไอ้พี่โน่มันเกี่ยวอะไรด้วย กันไม่สนใจซะหน่อย มันจะมาไม่มาก็เรื่องของมัน”
“จริงหรอ? ไอ้เราก็นึกว่าที่นั่งเครียดหน้าดำอยู่เนี่ยเพราะคิดถึงพี่โตโน่ซะอีก”
“ริท!!!! กันไม่ได้ดำซะหน่อย นี่ๆ ดู ขาวแล้วเห็นมั้ย”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องกัน ถามจริง กันชอบพี่โน่แล้วใช่ป่ะ”
“บ้าน่าริท กันเป็นผู้ชายนะเว้ย กันก็ต้องชอบผู้หญิงดิ”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย ชอบก็คือชอบ มันเป็นเรื่องของ… นี่” นิ้วเรียวชี้ไปที่หน้าอกด้านซ้ายของร่างบาง
“หัวนม !!!! มันเกี่ยวอะไรกับหัวนมวะริท” ร่างบางตีหน้าซื่อถามว่าที่คุณหมอตัวเล็ก
“อย่ามาทำมึนนะกัน เดี๋ยวปัดกัดหัวนมขาด”
“เห่ยยยย” ร่างบางรีบเอามือกอดอกทั้งทีที่เพื่อนตัวเล็กพูดแบบนั้น
“อย่าเล่นสิกัน ริทจริงจังอยู่นะ”
“ริทอยากรู้อะไรล่ะครับ กันจะตอบริทให้หมดเลย”
“จำที่กันเคยบอกริทได้มั้ยว่าถ้าเรารู้สึกชอบใคร เราจะรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อเป็นร้อยตัวบินอยู่ในท้อง กันเคยรู้สึกแบบนั้นกับพี่โตโน่มั้ย”
“กันก็พูดไปงั้นแหละ จำคำพูดของคนอื่นเค้ามาอีกที ความรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้องคงจะพิลึกน่าดู555555 ”
“กันเคยรู้สึกหวิวๆในช่องท้อง เหมือนกับว่ามีผีเสื้อมาบินวนเวียนอยู่ในนั้นป่ะล่ะ เค้าว่ามันคืออาการแรกเริ่มของคนกำลังมีความรัก ถ้ากันเคยมีอาการแบบนี้เวลาอยู่ใกล้พี่โตโน่ก็เดาได้ไม่ยาก ว่ากันน่ะตกหลุมรักพี่โตโน่เข้าแล้วล่ะ”
“งั้นหรอ!!! เข้าใจยากจังเนอะ กันไม่เคยสังเกตหรอกว่ามันเป็นแบบไหน รู้แค่ว่ารู้สึกดีเวลาที่พี่โน่คอยดูแลเอาใจใส่ คอยง้อเวลากันงอน คอยตามใจเวลากันเอาแต่ใจ แบบนี้มัน เรียกว่าชอบได้ป่ะ”
“แค่นี้คิดไม่ได้หรอไอ้เสือ” เพื่อนสนิททั้งสองยิ้มให้กัน ก่อนที่จะโผกอดกันอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ
“ปิดตำนานไอ้เสือ กันแล้วสินะ” ร่างเล็กพูดขึ้นทั้งที่ยังกอดกับเพื่อนสนิทอยู่ ก่อนที่ร่างบางจะผละออกแล้วทำหน้าบึ้ง
“ยังหรอก”
“หมายความว่าไง?”
“หายหัวไปสองวันละ คิดว่าไงล่ะ?” ชิ!!!! ริอาจจะตามจีบแต่ตัวเองหายหัวไปซะได้
“เป็นผม ผมก็ไม่ยุ่งด้วยหรอก คนอะไรวะใจร้ายใจดำ รู้ทั้งรู้ว่าพี่โน่ตามจีบอยู่ยังจะมีหน้าไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นอีก”
“ไอ้ตั้ม” กันร้องอุทานขึ้นเมื่อเห็นน้องรหัสขอตนโผล่ออกมาจากหลังพุ่มไม้ มันมาแอบฟังตั้งแต่เมื่อไหร่? แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็น
“กินข้าวกับผู้ชายคนอื่น?” ร่างบางทวนประโยคที่สะดุดใจกับน้องรหัสของตนอีกครั้ง
“ก็วันที่พี่ออกไปกินข้าวกับพี่ข้างบ้านไง พิ่โตโน่เค้ามาเห็นพอดี”
“กินข้าวแล้วไงวะ? อย่าบอกนะว่า… “ ตั้มพยักหน้าหงึกหงัก
นี่ไอ้พี่โน่มันคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ววะ เกิดมา20ปี ก็มีมันนี่แหละที่อุตริมาจีบ ยิ่งพี่ชายข้างบ้านวางใจได้เลย เราโตมาด้วยกัน และพี่เค้าก็มีแฟนแล้ว”
คุณหมอร่างเล็กที่นั่งฟังอยู่นานก็พอจะเข้าใจจึงเสนอความคิดเห็นไป “แล้วทำไมกันไม่ไปอธิบายให้พี่โน่ฟังล่ะ พี่เค้าอาจจะนอยด์ๆอยู่ก็ได้”
“ช่างหัวมันดิ” พูดจบร่างบางก็กระแทกเท้าเดินหายไปทางด้านหลังตึกคณะ ทิ้งความสงสัยให้เพื่อนสนิทและน้องรหัสที่นั่งมองหน้ากันตาปริบๆ “อะไรของมันวะ???”
หงุดหงิดๆๆๆ ไอ้พี่โน่หน้าลิงนั่นทำไมมันถึงชอบคิดเองเออเองวะ ที่เดินออกมาเฉยๆก็แค่อยากออกมาสงบสติอารมณ์ ขืนนั่งอยู่แบบนั้นมีหวังไอ้ริทกับไอ้ตั้มได้ล้อแน่ๆ เดินเตะต้นไม้ใบหญ้าไปเรื่อยรู้ตัวอีกทีก็มาโผล่อยุ่หน้าคณะสถาปัตย์แล้ว
เฮ้อ!!! นี่เรากำลังคิดอะไรอยู่วะ ไหนว่าไม่สนใจไง แล้วทำไมมาโผล่ที่นี่ได้ ยืนเอ่ออยู่พักนึกก็รู้สึกถึงแรงสกิดเบาๆที่หลัง พอหันหลังมาก็เจอกับผู้ชายหน้าตาคุ้นๆ3คน จำได้รางๆว่าเป็นเพื่อนไอ้พี่โตโน่
“น้องกันจริงๆด้วย ลมอะไรพัดมาถึงที่นี่ได้ครับ มาหาไอ้โน่หรอ” หนึ่งในสามคนถามผมขึ้นอย่างสุภาพ
“โหยยยยย น่ารักจริงๆด้วยว่ะ เพิ่งเคยเห็นใกล้ๆ ไม่น่าไอ้โน่ถึงเพ้อนักเพ้อหนา” ผู้ชายอีกคนท่าทางกวนๆยื้นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม
“เยอะไปแล้วไอ้วิน เอาหน้าออกมาห่างๆน้องเค้าเลย เดี๋ยวก็โดนไอ้โน่เตะให้หรอก”
“ว่าไงครับน้องกัน มาหาไอ้โน่หรือเปล่า” ผู้ชายคนเดิมถามย้ำ
“เอ่อ ครับ” เอาวะ!! ไหนๆก็มาแล้ว
“มันอยู่ในห้องมืดครับ เดินตรงไปเลี้ยวซ้ายก็เจอเลย ตามสบายนะครับ”
ผมยิ้มตอบก้มหัวนิดๆเชิงขอบคุณแล้วเดินตามไปยังห้องที่พี่เค้าบอก ยืนทำใจอยู่หน้าประตูสักพัก ก่อนจะเคาะประตูสองสามครั้งตามมารยาท ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ผมเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป
ภายในห้องออกจะมืดๆ มีแสงไฟสลัวๆสีแดง ผมยืนอยู่เฉยๆสักพักเพราะกลัวไปเดินชนอะไรเข้า รอให้สายตาปรับตัวได้พอที่จะมองเห็นอะไรรางๆ ก็เริ่มเดินต่อไปเรื่อยๆก็เจอภาพถ่ายแขวนอยู่เต็มไปหมด
“อ่อ!!! มันคงเป็นห้องไว้สำหรับล้างฟิล์มภาพสินะ”
พอเพ่งมองภาพถ่ายดีๆ ก็ทำให้ผมถึงกับตกใจ
นี่มัน …
รูปของผม นี่ก็ใช่ นี่ก็ใช่ นี่ก็ใช่ นี่ก็ใช่ เป็นรูปตั้งแต่สมัยผมอยู่ปี1 บางภาพก็เหมือนว่าจะไม่นานมานี้ ภาพส่วนใหญ่จะเป็นมุมที่เผลอๆ เหมือนโดนแอบถ่าย นี่มันอะไรกัน!!!!!!!! ใจผมเต้นระส่ำไปหมด
“เห็นหมดแล้วสินะ” ผมหันไปตามเสียงที่เอ่ยออกมาจากมุมของห้อง เห็นคนตัวสูงที่ผมไม่เจอหน้ามาตั้งสองวัน
“นี่มัน…”
“ว๊า!!! จะทำเซอร์ไพรส์ซะหน่อย เห็นก่อนจนได้” ร่างสูงยิ้มน้อยๆส่งไปให้ร่างบาง
“…….”
“ถึงบรรยากาศมันจะไม่เป็นแบบที่คิดไว้ตั้งแต่ทีแรก แต่ไหนๆแผนมันก็ล่มแล้ว งั้น!! พี่ขอสานต่อแผนให้มันจบเลยละกันนะ”
“……..”
“น้องกันครับ”
“หะ หะ ห้ะ!!!” ไม่เคยมีใครทำผมประหม่าได้เท่านี้มาก่อน กว่าผมจะหาเสียงตัวเองเจอ ก็หลงทางไปหลายวินาที
ร่างสูงค่อยๆก้าวมาหาร่างบางอย่างช้าๆ พร้อมด้วยแววตามุ่งมั่น ก่อนจะหยุดอยู่ข้างหน้าของร่างบางเพียงไม่ถึงก้าว
“เป็นแฟนกันนะ” คำพูดที่แสนจะธรรมดาขอพี่โน่ มันดังก้องอยู่ในหัวจนผมมึนไปหมด ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะด่า หรือทำเมินใส่ไปแล้ว แต่ด้วยสีหน้าแล้วแววตาของพี่โน่ มันกลับทำให้ผมรู้สึกเขิน ตัวลอยๆ หวิวๆในท้อง นี่หรือเปล่าความรู้สึกที่เหมือนมีผีเสื้อเป็นร้อยตัวบินอยู่ในท้อง
“……..”
“ถ้าน้องกันยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไรนะครับ พี่รอได้เสมอ แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าพี่จะไม่ยอมง่ายๆ จะตื้อจนกว่าน้องกันจะยอมใจอ่อน เล็งไว้เกือบ2ปีแล้ว จะยอมปล่อยไปง่ายๆได้ยังไง”
“หน้าโบกด้วยปูนซีเมนต์หรือไง” ร่างบางว่าเข้าให้อย่างปกปิดความเขิน
“ไม่นอกเรื่องสิครับ ตอบพี่มาก่อนว่าจะตกลงเป็นแฟนกับพี่มั้ย”
.
.
.
.
ร่างบางเขย่งเท้าขึ้นไปกระซิบข้างหูร่างสูง “เป็นแฟนกันนะ” ก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องอย่างรวดเร็ว
ร่างสูงอมยิ้มให้กับความน่ารักของร่างบาง ถึงจะมองไม่ค่อยชัดแต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าป่านนี้ร่างบางจะแก้มแดงขนาดไหน
“มัวทำอะไรอยู่ล่ะ รีบๆตามมาสิ จะไปเตะบอล” กันตะโกนบอกร่างสูงที่ยังยืนอมยิ้มอยู่คนเดียว
พอร่างบางเปิดประตูจะออกไปข้างนอกห้อง กลับพบเพื่อนของพี่โตโน่ทั้ง3คน และเพื่อนสนิทกับน้องรหัสของตัวเองที่แอบฟังอยู่ข้างนอกหัวทิ่มถลาลงมากองกันที่พื้น ยิ่งทำให้ร่างบางเขินเข้าไปใหญ่ จึงรีบวิ่งออกมาด้วยความรวดเร็ว
พอโตโน่เดินตามออกมาก็เจอกับเพื่อนๆ น้องๆ ที่ใบหน้ามีคำถามกันหน้าสลอน แต่เค้าคงอยู่ตอบคำถามทุกคนไม่ได้หรอก
เพราะต้อง… รีบไปเฝ้า “แฟน” เตะบอล
น้องกัน!!! รอพี่ด้วยครับ
เคลียร์งานเสร็จก็รีบมาปั่นฟิคต่อเลยนะ
ถึงมันอาจจะช้าไปหน่อยก็เถอะ^^
ตอนแรกว่าจะดองเค็มเรื่องนี้ด้วยซ้ำเพราะตอนแต่งด้นสด
พอจะมาต่อมันก็เหมือนจะจูนไม่ติด แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
เลยลองถูๆไถๆ จนมันจบจนได้ #ปรบมือ
ช่วงนี้(เหมือนจะ)ว่างตอนต่อไปอาจจะมาเร็ว
ปล.อย่าคาดหวังอะไรจากเรา 5555
**ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ^^
อาจจะยังแต่งไม่เก่งเท่าไหร่แต่จะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นเนอะ
ความคิดเห็น