คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : miss you [RitzGun]
Miss you
รถยนต์คันสีขาวค่อยๆเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังสวยขนาดไม่ใหญ่นักที่ดูจากภายนอกจะแตกต่างไปจากบ้านหลังอื่นๆในหมู่บ้านเนื่องจากมีการต่อเติมและดีไซน์ใหม่ให้เหมาะสมกับความต้องการของเจ้าของบ้าน
“กัน ตื่น!!!” เออาร์สาวเรียกศิลปินในความดูแลให้ตื่นขึ้นมาจากการพักผ่อน ถึงจะเป็นระยะทางสั้นๆระหว่างทางจากงานอีเว้นท์ถึงบ้าน แต่นั่นถือเป็นเวลาอันมีค่าสำหรับศิลปินคิวทองอย่างเขา เวลาหนึ่งสัปดาห์แทบไม่มีวันหยุดพักผ่อน ร่างกายที่ถูกใช้งานอย่างหนักเป็นเวลานานไร้เรียวแรงที่จะต่อต้านความรู้สึกดื้อรั้นของเจ้าตัวได้
ร่างบางของศิลปินหนุ่มลงจากรถด้วยท่าทางมึนๆ หัวยุ่งๆ เจ้าตัวใช้มือขยี้ตาไปมาเพื่อปรับสภาพการมองเห็น ภาพเหล่านี้ล้วนเป็นที่ชินตาของเหล่าบรรดาแฟนคลับเมื่อศิลปินของพวกเขามีงานเช้า แต่กลับเรียกรอยยิ้มได้เป็นอย่างดีเพราะนั้นคือธรรมชาติที่ไม่ต้องปรุงแต่งจากผู้ชายคนนี้
“เดี๋ยวกันเอาของเข้าบ้านเอง พี่เมย์กลับเถอะ ดึกแล้ว” ศิลปินหนุ่มแย่งของที่เหล่าแฟนคลับนำมาให้ในวันนี้จากมือเออาร์สาวที่กำลังก้มลงไปหยิบของจากหลังรถ
“เข้าบ้านแล้วก็อาบน้ำนอนซะนะ อย่าเถลไถล ห้ามเล่นเกม ห้ามนอนดึก ร่างกายรับไม่ไหวเดี๋ยวจะน็อคเอา” ผู้ดูสาวกำซับเด็กหนุ่มในความดูแล ถึงอายุจะปาเข้าไป25แล้ว แต่ความเป็นเด็กของเจ้าตัวยังมีมาก หากไม่คอยจ้ำจี้จ้ำไช เด็กดื้อของเค้าคงไม่ยอมนอนง่ายๆแน่
“ค้าบบบ”
“เออ กัน” เสียงจากเออาร์สาวเรียกศิลปินหนุ่มที่นับถือกันเหมือนพี่น้องอีกครั้ง บุคคลที่ถูกเรียกหันกลับมาเลิกคิ้วให้พี่สาวเป็นเชิงถามว่ามีอะไร
“วันที่27 นี้เรามีงานกับริทนะ มีปัญหาอะไรกันก็รีบๆเคลียร์ซะ อย่ามาบึ้งตึงใส่กันจนงานกร่อย เข้าใจมั้ย” ผู้เป็นน้องทำได้เพียงพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเดินเข้าบ้าน ทิ้งให้พี่สาวได้แต่ส่ายหน้ากับความเป็นเด็กของน้องชายในความดูแล ขี้นอยด์ ขี้น้อยใจต้องยกให้คนนี้เค้าล่ะ
ภายในบ้านมีเพียงแสงไฟสลัวที่ทอดมาจากข้างทาง ร่างบางเดินไปเปิดไฟอย่างคุ้นชิน ก่อนจะมาหยุดที่หน้าตู้เย็นภายในห้องครัว ก็พบกับโพสอิทสีแสบตาเขียนด้วยลายมือที่คุ้นเคย “ทิวกลับบ้านไปหายายปานนะ” มือเรียวแปะมันไว้อย่างเดิมก่อนจะเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม สายตาก็สอดส่ายหาอะไรที่พอจะประทังความหิวโหยได้
เค้กก้อนเล็กที่เพิ่งได้รับมาเมื่อวานถูกหยิบขึ้นมาจากตู้เย็น ถ้าช่วงนี้ดูมีน้ำมีนวลคงไม่ต้องแปลกใจเพราะตั้งแต่วันเกิดที่ผ่านมา ศิลปินหนุ่มก็ได้รับเค้กย้อนหลังวันเกิดจากแฟนคลับมาเรื่อยๆ จะทิ้งก็กลัวเสียน้ำใจ จึง(จำใจ?)ต้องกินให้หมด ใช้เวลาเพียงไม่นานเจ้าเค้กก้อนเล็กก็หมดเกลี้ยง ลิ้นสีแดงสดไล่เลียครีมสีขาวที่เลอะบนริมฝีปากนุ่มอย่างอารมณ์ดี คงจะจริงอย่างที่ใครๆว่าไว้ กินของหวานแล้วจะทำให้อารมณ์ดี
เมื่อหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน ตรรกะนี้คงใช้ไม่ได้กับกัน นภัทร ผู้ขึ้นชื่อเรื่องความดื้อ ถ้าจะหวังให้เจ้าตัวนอนก่อนเที่ยงคืน ฝันไปซะเถอะ!!!
หนังที่ฉายอยู่บนทีวีจอใหญ่ถูกเปลี่ยนแผ่นมาแล้วไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่อง น่าแปลกที่หนังพวกนี้เขาเคยดูมาแล้ว ดูจนท่องบทตามได้แล้ว แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเปิดมันดูอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง มันก็ยังดีกว่าที่จะต้องทนอยู่แบบเงียบๆเพียงลำพัง…
.
.
.
ผมโคตรไม่ชอบการอยู่คนเดียว เพราะมันทำให้ผมเหงา ยิ่งคืนไหนที่เพื่อนๆมีงานเช้าพวกเค้าจึงต้องรีบเข้านอน นั่นแสดงว่าเวลาต่อจากนั้นผมต้องอยู่คนเดียว จนกว่าร่างกายที่แสนดื้อดึงมันจะหมดแรงไปเอง
ใครว่าผมไม่อยากนอน?
พวกคุณรู้อะไรมั้ย… ว่ามันยากแค่ไหนที่จะต้องข่มตานอนในแต่คืน
ผมนั่งมองสติ๊กเกอร์ตัวการ์ตูนบอกฝันดีจากชาวแก๊งสี่โพดำในแอพพลิเคชั่นไลน์ ที่ยุติการสนทนาไปแล้วราวๆชั่วโมง มือก็คอยเลื่อนโน่นเปิดนี่ไปเรื่อยๆ หวังว่าจะมีใครสักคนทักมาคุยกับผมบ้าง
ผมเข้าไปในห้องสนทนาของพวกเราสามคน “อสรพิษ” การสนทนาครั้งล่าสุดเป็นของผมกับพี่โตโน่เมื่อสองวันก่อน พาลนึกถึงอีกคนในกลุ่มที่หายหน้าหายตาไปเกือบสามอาทิตย์แล้ว ยิ่งได้ข่าวว่าป่วยก็ยิ่งเป็นห่วงไม่รู้ว่าป่านนี้จะหายหรือยัง
แต่… “จะสนทำไม ริทไม่เห็นจะสนใจกันเลย” ใครมาเห็นคงหาว่าผมบ้า คนดีๆที่ไหนจะมานั่งคุยกับรูปในโทรศัพท์ ผมเบ้ปากใส่คนในรูปที่เอาแต่ยิ้มแฉ่ง ไม่รู้หรือไงว่างอนอยู่ “ไอ่เตี้ยเอ๊ย!!!!” ผมนั่งจ้องคนในรูปไม่วางตาราวกับสะกด “รู้มั้ยว่างอน” นี่ผมกำลังพูดกับมันอยู่นะ เอาแต่ยิ้มอยู่ได้ สนใจกันหน่อยเซ่!! “เมื่อไหร่จะงอ… เห้ยยยยยยยย!!!!!” ผมตะโกนใส่โทรศัพท์ตามแรงอารมณ์ครุกรุ่น แต่ท้ายประโยคกลับเพิ่มความดังของเสียงอัตโนมัติด้วยความตกใจ
คนที่ผมกำลังบ่นอยู่มันโทรมา ริทมันโทรมา ผมตกใจทำอะไรไม่ถูกรีบโยนโทรศัพท์ไปบนเตียงนุ่ม เสียงเรียกเข้ายังคงดังอย่างต่อเนื่อง มือเรียวค่อยๆเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยสีโรสโกลด์ที่เหมือนกับของคนปลายสาย
“มีไร คนจะหลับจะนอน” เสียงเหวี่ยงๆที่บอกถึงอารมณ์ของคนในสาย เรียกรอยยิ้มจากว่าที่คุณหมอได้เป็นอย่างดี นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ยินเสียงนี้
“นอนแล้วหรอ?” คนปลายสายไม่ได้ตอบคำถามที่ถูกส่งมา แต่กลับถามคำถามที่ชวนโดนด่าอีกรอบ
“คิดว่าละเมอขึ้นมารับโทรศัพท์หรือไงล่ะ”
“เอ้า!!! ละเมออยู่หรอ”
“ถ้าจะโทรมากวนตรีนก็แค่นี้แหละ จะนอนแล้ว”
“เห้ยยย!!! เดี๋ยวดิ คนเค้าอุตส่าห์โทรหาจะรีบวางไปไหนวะ”
“ถ้าลำบากขนาดนั้นไม่ต้องโทรมาก็ได้”
“อย่าชวนทะเลาะดิกัน”
“…..”
.
.
“คิดถึง” ความเงียบจากปลายสายทำให้ผมอดกังวลไม่ได้ คิดถึง… เป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมโทรไป คิดถึง… เป็นคำคำเดียวที่ผมอยากพูด แต่ปากเจ้ากรรมมันดันสรรหาคำพูดที่ทำให้อีกคนน้อยใจอยู่เรื่อย
“…..”
“กัน ยังฟังริทอยู่หรือเปล่า”
“อืม” ประโยคสั้นๆที่ปลายสายตอบกลับมาทำให้ผมอดใจชื้นไม่ได้ ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าคนปลายสายยิ้มจนปากบานไปแล้ว
“หายงอนหรือยัง”
“งอนเรื่องอะไร?”
“ก็นั่นน่ะสิ!!! กันงอนริทเรื่องอะไร ทำไมพูดออกสื่อไปแบบนั้น”
“ก็ริท….หึ๊ย!!!! ช่างเถอะ”
“ริททำอะไรผิดหรอครับ หืมมมม?”
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนี้เลยนะ กันยังไม่หายงอนง่ายๆหรอก”
“แล้วจะให้ริทง้อยังไงล่ะ ยังไม่รู้ว่างอนเรื่องอะไรเลย”
“ไม่รู้แหละ หน้าที่ของริทคือง้อ เข้าใจมั้ย กันง่วงแล้วแค่นี้นะ”
“โอเคครับ งั้นกันนอนเถอะ ริทจะไปอ่านหนังสือต่อแล้ว วันที่27ริทจะไปง้อถึงที่เลย กันกล้างอนออกสื่อริทก็กล้าง้อออกสื่อเหมือนกัน คอยดู”
“ริทบ้า”
“ถึงจะบ้าแต่เค้าก็รักตัวนะ”
“โอ้ยยย!! ไอ่ริท ขนลุก”
“ฮ่าๆๆ ฝันดีครับ”
“อื้ม ฝันดี… คิดถึงนะ” ผมรีบตัดสายทันทีที่พูดประโยคสุดท้ายจบ ขืนรอไอ่เตี้ยตอบกลับมาคงไม่วายล้อผมแน่ๆ คิดถงคิดถึงอะไรเล่า ก็พูดไปอย่างนั้นแหละ พูดตามมารยาทน่ะ ไม่ได้คิดจริงจริ๊ง
ว่าแล้วก็รู้สึกง่วงๆแล้วล่ะ สงสัยคุณหมอกรอกยานอนหลับมาตามสาย วันนี้คงเป็นอีกวันที่ผมนอนหลับฝันดี ไว้วันไหนนอนไม่หลังคงต้องพึ่งคุณหมอบ่อยๆ ไม่ได้คิดถงคิดถึงอะไรหรอก ก็แค่ยากได้ยานอนหลับจาคุณหมอเท่านั้นเอ๊งงงงงงงงงงงงงง ส่วนเรื่องง้อก็คงต้องรอดูความประพฤติวันที่27ล่ะนะ ^^
ริทกันเฉพาะกิจ สนองความต้องการของเราเอง ^^
โปสเตอร์ฟิคเป็นอะไรที่ฟรุ้งฟริ้งสุดๆ
แล้วมาลุ้นกันว่าวันที่ 27 นี้ สองแสบจะเป็นยังไง ฮ่าๆๆ
ปล.ไว้เจอกันใหม่ pluto ตอนที่4 อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ เราไม่ค่อยมีเวลาอัพเลย
ความคิดเห็น