Why แล้วไม่หล่อตรงไหน?

ลำดับตอนที่ #2 : สอง

"ใช่สิ กูมันไม่สูงหล่อคมเข็มเหมือนไอ้นั่น กูเตี้ยกว่าแต่กูหล่อแบบหนุ่มดอกไม้ ทำไมวะ หน้าตาแบบนี้แล้วเป็นผัวเธอไม่ได้เหรอ หน้าตาไม่มีผลต่อแนวราบหรอกเว้ย"

"นี่ขนาดเมา มันยังวกมาชมตัวเองได้อยู่อีกเนอะ"

"ปล่อยมันไป มันอกหัก"

"รวมของชะนีฟ้าใสก็ครั้งที่สิบของปีแล้วมั่งเนี่ยที่ถูกเท"

"กูบอกแล้วว่าซื้อกินเอาก็ไม่เชื่อ"

"อย่าเอานิสัยมึงมายัดเยียดใส่หมากระเป๋าของกูค่ะอีมีมี่"

"ทำอย่างกับมึงไม่เคยอ่ะค่ะ"

"ก็ไม่เคยสิยะหล่อน"หญิงเทียมคนเดียวในกลุ่มมองจิกใส่หญิงแท้"ผู้หญิงบริสุทธิ์อย่างกูไม่ทำแบบนั้นหรอกค่ะ"

"ตอแหลมากค้าาา มีมี่ขอตบมือให้"

"เดี๋ยวกูจะตบปากมึงค่ะ"จิกเสร็จก็หันมาสนใจเพื่อนหนุ่มที่นั่งข้างตัวเอง"นี่ก็พูดเสร็จก็แดกเอาอย่างเดียว คือมึงไม่อิ่มบ้างเหรอ ก่อนมาร้านเหล้ามีแดกข้าวไปหลายรอบมากเลยนะ ชาบูอีก มึงไปยัดไว้ที่ไหนคะ ตัวก็แค่นี้"

"โฮฮฮฮ"อยู่ๆเจ้าตัวก็ร้องออกมาพร้อมยกแก้มขึ้นดื่มอีกรอบ"กูน่ะรักฟ้าใสมากเลยนะเว้ย ทำไมฟ้าใสไม่เลือกกูวะ กูไม่ดีตรงไหน ไม่เคยคุยซ้อม ไม่เคยมองหญิงอื่น ไปหาตลอดตอนที่ว่าง หายใจเข้าออกก็มีแต่เขา มาเห็นอีกที แม่ง มีคนอื่นไปแล้ว เผลอๆเป็นแฟนกันแล้วมั่ง"

"แต่เขาไม่เลือกมึงไง กูถึงบอกว่าคนไม่ใช่ยังไงมันก็ไม่ใช่"

"แล้วทำไมเขาไม่บอกกูแต่แรกวะ ถ้าเขาบอกกูว่าไม่ได้ชอบกู ทำไมไม่บอก ถ้าจะคุยกันแบบพี่น้อง แม่ง ก็บอกมาสิ ปล่อยให้กูคิดไปเองคนเดียวทำไม ตอนหยอดก็เล่นกับกู พอบอกชอบก็หนีหน้ากู สู้บอกตรงๆไม่ดีกว่าเหรอ อย่าน้อยกูน่าจะเจ็บน้อยลง"

"กูก็บอกแล้วว่าคน-"

"กูไม่ฟัง มึงเงียบไปเลยนะกีตาร์"

"อีสัส กูบอกว่าตาต้าไงคะ"

"แม่ง กูรักเขาฉิบหายแต่-"แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับสองร่างผู้มาใหม่

ฟ้าใสกับผู้ชายที่เขาเห็นที่มหาลัย

แม่ง ที่คุยกันตั้งเดือนกว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลย

"กีตาร์มึงไปตามมดแดงกลับมาเลยนะ กูอยากกลับแล้ว"

"อะไรคะหล่อน คือพวกเราเพิ่งมาค่ะ อีกอย่างกูยังไม่เมาเลย มึงรีบเหรอ"

"แม่ง ดูนั่นสิวะ เขามากับคนใหม่"เอ็มพยักให้เพื่อนชายทั้งสองดู

ไทม์กับกีตาร์หันไปมองตามสายตาเพื่อนตัวเองก่อนจะเจอเป้าหมาย

มาแดกเพื่อลืมเธอ แต่เจอเธอมากับคนใหม่

เตรียมทิชชูสักกล่องสองกล่อง วันนี้เพื่อนพวกเขาร้องไห้เป็นเผาเต่าแน่ๆ

"ถ้าจะนัวกันขนาดนั้นไปเปิดห้องเถอะ"

"มึงก็อย่าไปมองสิคะ"

"ถ้าอยู่ตรงนี้ยังไงกูก็มองเขา"

"เอ็ม"เจ้าของชื่อหันไปมองเจ้าของเสียงเรียกที่เป็นชายแท้อีกคนของกลุ่ม"มึงไม่จำเป็นต้องทุ่มความรักกับคนคุยขนาดนั้น กูบอกมึงทุกครั้งที่มึงมีคนคุย"

"ไทม์ มึงไม่เข้าใจกูอ่ะ กับคนคุยอื่นที่เขาเทกู กูพอเข้าใจนะเว้ย เพราะกูคุยกับแต่ละคน เหมือนอาจจะมีบางอย่างไม่ตรงกัน หรืออะไรก็ช่างที่เขาเทกู แต่กับฟ้าใส กูมั่นใจว่าพวกเราเข้ากันได้ดีมาก เราไม่เคยมีเรื่องให้ทะเลาะกัน เข้าใจตรงกันตลอด แล้วพอกูบอกชอบ ทำไมเขาถึงเทกูวะ กูไม่เข้าใจ กูทำผิดตรงไหน ไม่บอกอะไรกูเลย แม่ง"

สายตาที่จ้องมองคนทั้งคู่ไม่ละไปไหน การกระทำต่างๆตกอยู่ในสายตาคนทั้งสามตลอด

แต่ก็โดนร่างคุ้นตาบังเอาไว้จนไม่เห็นอะไรนอกจากเสื้อผ้าที่เจ้าตัวใส่มา

"มองอะไรกันคะหนุ่มๆ"

"มดแดง"

"มีมี่ค่ะ"

"มึงคิดว่าตัวเองสวยมากไหม"

มีมี่ถึงกับงงเมื่ออยู่ๆเพื่อนก็ถามขึ้นมา

ผีเข้ามันรึเปล่าวะ แม้จะงงหญิงสาวก็ยอมตอบเพื่อน

"เต็มร้อยกูให้ล้านค่ะ"

"งั้นมึงใช้ความสวยไปแย่งมันมา"

"อย่าหาทำ"เหมือนเพื่อนชายทั้งสองคนจะรู้จุดประสงค์ของตัวเล็ก

"อะไรกันคะ?"

"กูเจ็บ ฟ้าใสก็ต้องเจ็บ"

"เขาไม่เจ็บหรอก อย่างมากแค่เจ็บใจที่โดนแย่ง"

"อิหยังกันค่ะหนุ่ม กูงงค่ะ แย่งอิหยังกันคะ อธิบายให้คนสวยฟังหน่อย"

"แย่งผู้ของชะนีฟ้าใสค่ะสาว"สาวเทียมชี้ให้สาวเทียมเห็น

"อ๋อ กูไม่เอาผู้แบบนั้นหรอกค่ะ กูชอบฮอตเนิร์ดค่ะ ไม่ชอบคมเข้ม"

"แต่ฮอตเนิร์ดไม่เอามึงค่ะสาว"

"ตบปากค่ะ"มีมี่นั่งลงบนตักเพื่อนหนุ่มที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม"ไม่เป็นไรค่ะเอ็ม ชะนีฟ้าใสไม่เอาเอ็มไม่เป็นไร เอ็มรู้ไว้อย่างน้อยมีมี่ก็เอาเอ็ม"

"บอกแล้วไงว่าไม่เอาปลากระเบนทำเมีย ลุกออกไป กูหนัก มึงคิดว่าตัวเองเบานักรึไง"

"กูจะสาปให้มึงมีผัวทุกวันค่ะ"หญิงสาวยอมลุกออกจากตักไปนั่งบนเก้าอี้ดีๆ

แน่สิคะ ถ้าไม่ลุก มันถีบกูแน่ค่ะ

"เดี๋ยว มึงจับกันดีๆสิวะ ไอ้กีตาร์มึงอย่าเพิ่งลงไปนอนที่พื้น เดี๋ยวๆ มึงอย่าเพิ่งทะเวิร์ค เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก ไอ้เหี้ย มึงหยุดเลยนะ"

เอ็มส่งเสียงห้ามเพื่อนตัวเองเมื่อมันยังนอนเต้นบนพื้นไม่หยุด แขนข้างหนึ่งก็ใส่รหัสห้อง อีกข้างก็จับเพื่อนอีกคน

ตกลงใจพาใครไปเมากันวะเนี่ย

เอ็มลากคนเมาคนแรกเข้าห้องก่อนจะกลับออกไปลากอีกคนเข้าห้องพร้อมลงมันลงบนเตียงเดียวกัน

เหนื่อย ฉิบหาย หนักจังวะ แดกเหี้ยไรนักหนา ครั้งก่อนยังพาเดินกลับมาห้องได้เลย

"ถ้าแดกแล้วเมาขนาดนี้กูให้พวกมึงนอนข้างจริงๆแล้วนะ หนักเหี้ยๆ"

บ่นเสร็จเจ้าตัวก็ถอดรองเท้าให้เพื่อนทั้งคู่ แล้วเดินหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป

ความเงียบในห้องพร้อมกับเสียงน้ำที่ตกกระทบพื้นดังให้คนทั้งสองที่นอนอยู่บนเตียงได้ยิน

ไทม์กับกีตาร์นอนมองเพดานนิ่งๆ ใช่ พวกเขาไม่ได้หลับ แค่มึนหัวนิดหน่อย ก่อนกีตาร์จะเป็นฝ่ายเปิดสนทนา

“มึงว่าพวกเราจะอยู่แบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่”

“ไม่รู้สิ ก็มันไม่รู้ตัวสักที”

“แล้วถ้าสักวันมันรู้ตัวละ มึงว่ามันจะเปลี่ยนไปไหม”

"คงจะเปลี่ยนมั่ง มันคงไม่เหมือนเดิมหรอก"

“กูกลัวจังวะ”

“กูก็กลัว”

พวกเขาทั้งคู่เปลี่ยนมามองหน้ากัน ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง

อย่างน้อยก็ไม่ได้กลัวการเปลี่ยนไปคนเดียวละวะ 

…………………………….