^^In Heaven Is Only You^^

ตอนที่ 5 : ตอนที่ 5 What’s happen to me??

 
มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่!!

          ร่างกายของผมรู้สึกว่าอบอุ่นขึ้นมากกว่าเมื่อสักครู่หรือเมื่อหลายชั่วโมงที่ผ่านมา  ฮ่าๆๆตอนนี้เช้าแล้วสินะผมควรจะตื่นจากความฝันได้แล้วล่ะ  เจ้ามินฮยอกก็ไม่ยอมมาปลุกสักทีตื่นขึ้นผมจะเดินไปที่ห้องของมัน  แล้วจะชี้หน้าด่าเจ้านี่สักตั้ง  เจ้าตัวแสบมินฮยอกนายทำหน้าที่บกพร่องแล้วหลังจากนั้นจะกระโดดแตะมันสักสองสามที  และจะไม่เลี้ยงข้าวมันด้วย  แม่ก็อีกคนคงลืมแล้วแน่ๆว่าลูกชายสุดหล่อกลับมาที่บ้านคงออกไปจ่ายตลาดหรือเม้าเมามันส์กับเพื่อนข้างบ้านแน่ๆ

          ผมค่อยๆเปิดดวงตาของผมขึ้นมา  รอบๆตัวผมยังคงมืดสนิท  ดวงตาของผมเริ่มจะชินกับความมืดแล้วเล็กน้อย  จึงยื่นมือไปหยิบนาฬิกาปลุกที่เป็นตุ๊กตาคิตตี้สีชมพูน่ารักหวานแหววซึ่งเหมาะกับผมเป็นอย่างที่สุดที่วางไว้บนหัวเตียงขึ้นมาสำรวจดูว่ากี่โมงแล้วตอนนี้ตีสอง  วิ๊งงงง!!อาการงัวเงียแถมยังมึนงงกับความฝัน  เมื่อไม่นานมานี้มันช่างเหมือนความจริงยิ่งกว่าเรื่องจริงซะอีก  มือของผมยังคงรู้สึกเย็นๆเล็กน้อยแต่ก็อุ่นดีขึ้นมากแล้ว  สายตาของผมเหลือบไปมองบางสิ่งบางอย่างที่นั่งกอดเข่าตะคุ่มๆอยู่ตรงมุมห้องอีกฝั่งของผม!!

          มันเป็นไปโดยอัตโนมัติจริงๆผมรีบดีดตัวเองยังกับติดสปริง  กระโดดเด้งดึ๋งลงจากเตียงอย่างเร็วจี๋ผมอยู่ในท่าเตรียมยิงแสงเลเซอร์อีกครั้งอยู่ในมุมตรงกันข้ามกับเธอคนนั้น  เธอยังคงนั่งก้มหน้านิ่งฟลุบอยู่กับท่อนแขนเล็กๆของเธอโงนเงนไปมาเล็กน้อยและข้างๆตัวเธอผมได้ยินเสียงกรนเล็ดลอดออกมาด้วย

          “เข้ามาในห้องเราได้ไงวะ?” ผมรีบหยิบหมอนที่ใช้หนุนเข้ามากอด  แล้วค่อยๆย่องทำตัวลีบๆเดินไปหาเธออย่างที่คิดว่าเงียบที่สุด  “เป็นผู้หญิงอะไร  นั่งหลับลึกขนาดนั้นแล้วยังกรนได้อีก”

          ‘ไม้กวาดพูดได้’ ผมคิดไม่ผิดและฟังไม่ผิด  ผู้หญิงบ๊องคนนี้พูดอยู่กับไม้กวาดและที่สำคัญมีการตอบสนองออกมาเป็นคำพูดและโต้ตอบกันไปมาด้วย  พอเธอคุยๆไปได้สักพักเธอกลับเอาเท้าที่สวมรองเท้าบูทนั่นเตะเจ้าไม่กวาดพูดได้ซะกระเด็นหงายเงิบไปซะทีนึง   เธอไม่ได้พูดภาษาเดียวกับผมและไม่รู้ว่าเธอพูดภาษาอะไร?  ภาษาสัตว์ หรือภาษาสิ่งของ  หรือภาษาของโลกดาวอังคาร  มันเป็นภาษาชนิดไหนกันแน่  ถ้าผมไปเปิดพจนานุกรมหรืออาศัยปู่เกิ่ล  ปู่จะให้คำตอบผมลีจงฮยอนได้ไหมน๊า??  แอบไฮโซซะด้วย  ผมจะพบคำตอบไหม???

          ‘หิว หิว หิว’(ภาษาเฉพาะของเมืองแห่งเวทย์)

          ผมได้ยินภาษาแปลกประหลาดนั่นอีกแล้วและแปลมันไม่ออกว่าพูดว่าอะไร  และออกจะครวญครางอย่างทรมานจนน่ารำคาญ

          “ธะ..เธอๆๆ!!” ผมรวบรวมความกล้าและพยายามตั้งสติอีกครั้ง  ยกและตะแคงหมอนที่ผมกอดไว้เข้าไปเขี่ยๆแหย่ๆที่แขนของเธอแต่เธอยังคงนิ่งเงียบ  สงสัยว่าคงจะหลับลึกจริงๆ  ผมเดาว่าเสียงนั่นน่าจะต้องเป็นเสียงของเจ้าไม้กวาดที่โดนยัยนี่เตะจนกลิ้งไปก่อนหน้านี้แน่ๆ

          ผมยังไม่รู้จักชื่อของเธอหรือควรจะเรียกเธอว่าอะไรดี  จริงๆแล้วคนที่พบกันครั้งแรกน่าจะคุยหรือพูดกันให้สุภาพกว่านี้แต่พอมาเจอสถานการณ์แบบนี้เข้าผมกลับสติกระเจิดกระเจิงไปหมด   จับต้นชนปลายไม่ถูกใน โลกนี้จะมีใครสักกี่คนกันจะได้พบกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันเช่นนี้

          ‘ฟลุ๊บบบ…ตึงงง..ง’

          แค่ปลายหมอนที่ผมเขี่ยไปที่แขนของเธอเพียงเบาๆทำให้เธอถึงกับล้มตึงลงไปทั้งๆที่ยังนอนกอดเข่าตนเองอยู่ในท่าเดิม  แสงเรื่อๆอ่อนๆสีเหลืองนวลของแสงจากโคมไฟส่องเข้ามากระทบกับใบหน้าเรียวของเธออย่างเหมาะเจาะ   ดวงตากลมโตพร้อมกับแผลงขนตาดำยาวสนิทขับให้ใบหน้าของเธอคมเข้มมากขึ้น  ผิวของเธอละเอียดเนียนเรียบจมูกนิดปากหน่อยหยักเป็นกระจับลำคอระหง  นิ้วมือยาวเรียวรับกับท่อนแขนแบบบางของเธอ  ผมมองเธอไม่วางตาแต่ในความงดงามนั้นผมยังไม่รู้หรอกว่ามันซ่อนอะไรไว้ในนั้นบ้าง

          ผมไม่รู้ว่าเธอโผล่มาจากไหนหรือมาทำอะไร หรือต้องการสิ่งใดกันแน่  แต่ที่แน่ๆดูเธอจะทั้งเหนื่อยและอ่อนล้าเป็นที่สุด  ใบหน้าของเธอเรียบเฉยในยามที่หลับสนิทผมสีอ่อนไม่ถึงกับดำสนิทปกหน้าของเธอเล็กน้อย  ผมอยากจะเอื้อมมือแล้วช่วยจับให้มันเข้าที่เข้าทางแต่ยังไม่กล้าพอ  ถ้าหากเธอตื่นขึ้นมาในขณะที่ผมกำลังจะทำเช่นนั้นเธอคงจะยกมือของเธอขึ้นมาตะกุยตะกายใบหน้าของผมจนเสียโฉมเป็นแน่

          แต่ไอ้ที่ผมสงสัยเป็นที่สุดและอยากจะพิสูจน์ก็คือเจ้าไม้กวาดนรกนั่น  ‘มันพูดได้’ แต่ตามหลักวิทยาศาสตร์แล้วไม้กวาดมักจะถูกทำขึ้นมาเพื่อใช้งานกวาดบ้านกวาดพื้นเป็นหลัก  ทำขึ้นมาจากต้นไม้หรือใบไม้หรืออาจจะเป็นใยสังเคราะห์อะไรทำนองนั้นสักอย่าง   แล้วเจ้านี่ที่พูดได้มันทำมาจากอะไร   ผมเห็นเงาของมันแล้วมันไปซ่อนอยู่ไม่ไกลจากผู้เป็นเจ้าของๆมันมากนัก  มันตั้งอยู่หรือจะเรียกว่ายืนกันแน่ล่ะสั่นไปก็สั่นมา   อีกอย่างที่ผมสงสัยมันหนาวเป็นด้วยหรอนั่น

          ขนหัวผมลุกตั้งขึ้นมาอีกครั้งในขณะที่มือของผมกำลังจะยื่นไปหยิบเจ้าไม้กวาดพูดได้  แต่กลับมีมือของอีกคนงับข้อมือของผมไว้แน่นซะก่อน  ผมสะดุ้งสุดตัวหัวใจแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

          “ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก  แม่จ๋าพ่อจ๋า  ช่วยผมด้วย!!!!” ผมส่งเสียงร้องเสียงหลงอย่างกับลูกแกะกำลังจะโดนเชือด  ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้วผมหลับตาปี๋ไม่กล้าจะเปิดดวงตามองด้วยว่ามือที่ยื่นมาคว้าหมับที่ข้อมือผมเป็นอะไรกัน  คิดได้อย่างเดียวต้องสลัดให้หลุดจากพันธนาการนั้นออกไปให้ได้  

         ผมนึกขึ้นได้ว่า  มือของผมจะบาดเจ็บหรือมีอันเป็นไปอะไรไม่ได้เป็นอันขาด  เพราะฉะนั้นแล้วผมคงจะเล่นกีต้าร์และจะทำในสิ่งที่ผมอุตส่าห์ฝึกฝนมาตั้งหลายปีต่อจากนี้อีกไม่ได้แล้ว   ดวงตาของผมดีดเบิ่งโพรงขึ้นมาทันที  พยายามสลัดมือที่กำลังเกาะกุมมือของผมไว้อย่างแน่นหนาให้มันออกไป

          “นายจะแตะต้องแซมไม่ได้  ไม่ว่าอะไรทั้งนั้น!!” เสียงหวานดังระฆังแก้วในยามที่เธอเปล่งคำพูดออกมากลับกลายเป็นเสียงเด็ดขาด!  ถ้าอย่างงั้นผมขอถอนคำพูดที่เคยชื่นชมเธอไปก่อนหน้านั้น   อย่างกับหน้ามือเป็นหลังเท้าในขณะนี้  แววตาของเธอเปล่งประกายออกมาเป็นสีเลือดนกมันเหมือนกับมีคลื่นรังษีบางอย่างที่ทำให้คนได้พบเห็นถึงกับตะคริวกิน  ตัวผมแข็งทื่อเมื่อสบตากับดวงตาแข็งกร้าวคู่นั้น   ผมจ้องไปที่ดวงตาวาวโรจน์นั่นชั่วครู่พอรู้สึกตัวเท่านั้นล่ะผมจึงใช้พละกำลังของผมทั้งหมดเท่าที่มีกระชากข้อมือเพื่อให้หลุดจาดพันธนาการของพลังอำมหิตนั้น

          “นี่!เธอเป็นใครกันแน่” ผมเริ่มเหลืออดซ้ำยังตะโกนอย่างไร้มารยาทใส่แขกที่ไม่ได้รับเชิญแถมยังเข้ามาอยู่ในห้องนอนของผมอีก  นั่นสินะ  แล้วผมเป็นลมหมดสติแล้วผมขึ้นมานอนอยู่ในห้องของผมได้อย่างไง “เธอเป็นใคร ผมขอถามคุณอีกครั้งถ้าไม่ตอบผม  คุณแจ้นกลับบ้านคุณไปได้เลยตอนนี้” อาการหัวเสียของผมแสดงออกมาแล้ว

          “ฉันก็อยากจะกลับนะ  แต่ฉันจะกลับไปทางไหนกลับอย่างไงฉันยังไม่รู้เลย  และคิดอะไรไม่ออกด้วยตอนนี้” ดวงตาคู่สวยของเธอกลับเข้าสู่ภาวะโหมดปกติอย่างรวดเร็ว  จะหวงอะไรนักหนากับไม้กวาดนั่นผมคิดในใจ 

          “ไม่ได้หวงแต่นายแตะต้องแซมไม่ได้ต่างหาก!!” เธอสวนขึ้นมาทันควัน

         ‘เง้อ!!ดันมารู้ว่าผมคิดอะไรอีกด้วย’ ซวยละสิลีจงฮยอน…ผมแค่เพียงคิดในใจไม่ได้คิดเสียงดังซะหน่อย

          “ฉันเป็นคนลากนายขึ้นมาข้างบนนี้เอง ห้องนี้น่าจะเป็นห้องนอนของนายละสินะ”เธอเงยหน้าขึ้นลุกขึ้นเดินไปมาพลางสำรวจไปรอบห้องอย่างช้าๆ   มือบางของเธอยื่นไปที่หนังสือกีต้าร์เล่มเก่าของผมแล้วทำใบหน้าอย่างสงสัย   “นี่อะไร??”

          “ก็หนังสือไม่เห็นรึไง? ไม่น่าถาม” ผมกล้าๆกลัวที่จะเดินไปใกล้ตัวเธอ  แต่นั่นหนังสือกีต้าร์เล่มโปรดของผมใครจะทำร้ายมันไม่ได้เป็นอันขาดไม่งั้นมีงอนกันไปจนถึงชาติหน้า  ผมรีบคว้าหมับออกมาจากมือของเธอทันทีก่อนที่เธอจะทำมิดีมิร้ายสมบัติอันล้ำค่าของผม

          “นี่!!นายหน้าตาเกาหลี  คนที่นอนอยู่อีกห้องนั่นใคร?”เธอถามอีกแล้วๆเธอรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่กับใครในบ้าน  หรือเธอเดินไปสำรวจบ้านผมทั้งบ้านมาแล้ว

          “ทำไมฉันจะต้องไปเดินสำรวจให้เมื่อยล่ะ” เธอตอบกลับทั้งๆที่ผมยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักคำ  ยัยนี่!!!.ให้ตายสิ

          “งั้นเอายังงี้ดีมั้ย ยัยตัวประหลาด อ๊ะ!!ไม่ใช่สิ ผมขอโทษ….คือ  ผม จะถามคุณนะ  คุณตอบผมด้วย   เข้าใจนะ”ผมพอจะตั้งสติและเริ่มจะปรับตัวให้เข้ากับบรรยากาศเช่นนี้ได้บ้างแล้ว

          “ว่ามาสิ”เธอหันใบหน้าเล็กๆของเธอจ้องมองมาที่ผมอย่างตั้งใจอย่างที่ผมขอร้องและพยักหน้าหงึกๆแล้วเดินขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียงนอนของผม  มือบางลูบเบาๆไปที่ผ้าปูที่นอนอย่างแผ่วเบา  แต่สายตาก็ยังมองมาที่ผม

          “คุณชื่ออะไร?”

          “แอลลี่…หรือเรียกแอล เฉยๆก็ได้ถ้าขี้เกียจเรียจเรียกชื่อยาว  ฉันอนุญาตแต่กับแค่นายคนเดียวเท่านั้นน๊ะ”เธออมยิ้มแก้มป่อง

         “นั่น…ล่ะ  คืออะไร?” ผมชี้ไปที่ไม้กวาดที่ผมกำลังจะยื่นมือไปสัมผัสมันแต่กลับโดนตวาดซะเสียงดัง  จากผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผม

          “นั่น  แซม  เพื่อนของฉัน...”

          “>_____<!!!!!” เงียบบบบบบบ  ผมอึ้งและพูดไม่ออก ก้อนบางอย่างจุกอยู่บริเวณลำคอหลังจากที่ได้ยินว่าไม้กวาดกลายไปเป็นเพื่อนกับผู้หญิงบ๊องคนนี้

          “จริงจริ๊งงงงง นายไม่เชื่อหรอ  ลองถามแซมดูสิ”เธอยื่นปากบุ้ยไปที่เจ้าไม้กวาด “แต่ตอนนี้แซมคงไม่มีแรงตอบนายหรอกนะ  เพราะว่าพลังของแซมใกล้หมดแล้ว”

          “พลังอะไรของคุณๆหมายความว่ายังไง?”ผมถามเธอออกไปอย่าง งงๆ

          “ฉันจึงถามว่าคุณพอจะแบ่งขนมปังถั่วให้แซมสักเล็กน้อยจะได้ไหม  ยังไงล่ะ”ใบหน้าเรียวลดลงราวจะอ้อนวอน

          “คุณบอกผมมาก่อน  ทุกอย่างทั้งหมด เอ่อ….เออ หรือถ้าเป็นความลับก็แค่บางอย่างก็ได้  แล้วผมจะพิจารณาอีกที”ผมตอบพลางขอไปที

          “ไม่!!พอนายรู้แล้วนายจะไล่ฉันกับแซมออกไปใช่ไหม”

          เรื่องรู้ทันต้องยกให้เธอ  แล้วเธอรู้ได้ยังไง

          “ตกลง งั้นผมจะแบ่งขนมปังถั่วให้คุณก็แล้วกัน”

          ไม่อยากจะเชื่อครับ  ปากบางสวยของเธอยกยิ้มเห็นฟันสีขาวเรียงสวยเกือบครบสามสิบสองซี่  แก้มป่องๆของเธอดันดวงตากลมโตของเธอเผยให้เห็นว่าดวงตายิ้มได้เป็นเช่นไร  ดูเหมือนว่าหญิงสาวตรงหน้าจะดีใจจนออกนอกหน้า  หลังจากที่ได้ยินจากปากของผม

          “นายสัญญาแล้วนะ  เฮ้อ!!ค่อยยังชั่วแซมนายรอดแล้วล่ะ”เธอรีบวิ่งตรงไปยังเจ้าไม้กวาดที่มีชื่อว่า แซม  ที่ยังยืนสั่นๆอยู่ตรงมุมห้องมือบางลูบเบาไปที่ด้ามยาวของมันอย่างทะนุถนอม  แล้วหันมายิ้มสวยให้กับผมอีกครั้ง  ตอนนี้ใจผมเริ่มสั่นๆเล็กน้อย  ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน

          ยัยตัวประหลาดเดินเข้ามาหาผมจ้องมองมาที่ใบหน้าของผมด้วยแววตาสดใจพร้อมกับยิ้มหวานจับใจอีกครั้ง 

          “ฉันบอกชื่อไปแล้วว่าชื่อแอลลี่ และนั่นเพื่อนของฉัน แซม พวกเรามาจาก เมืองแห่งเวทย์ สถานที่อันไกลโพ้น  แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าไกลแค่ไหน  แต่เท่าที่รู้ที่นี่เป็นสถานที่ที่พวกเราไม่เคยได้พบมาก่อน และพวกเราก็ไม่รู้ว่าจะกลับไปได้อย่างไรด้วย  เพราะคริสตัสสีม่วง ที่ฉันทำหล่นไว้ระหว่างเดินทางมาได้หายไป  จึงไม่รู้ว่าจะหาทางกลับไปเมืองแห่งเวทย์ได้ยังไง”แอลลี่ เล่าซะยืดยาว

          ผมฟังเธอเล่าซะจนผมเริ่มงงเอง  อะไรกันเมืองแห่งเวทย์  และคริสตัลสีม่วง มันคืออะไร  หรือมันจะเกี่ยวข้องกับสิ่งที่ผมฝันมาตลอด

#######

อันฮยองงงงงงง  ทุกๆคนค่าๆๆ

ตั้งแต่ปีใหม่ผู้แต่งหายไปเลยค่า  ตอนนี้กลับมาแล้วกับตอนที่ 5

กำลังสนุกใช่มั้ยคะ  ทั้งจงฮยอน และหนู่เม่ง เจอกันแล้วล่ะค่ะ

กำลังวุ่นวายได้ที่เลยทีเดียว 

และช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยด้วยนะคะ

ยังไงระมัดระวังเรื่องสุขภาพกันด้วย

เดี๋ยวจะไม่สบายเหมือนกับผู้แต่งนะคะ

อีกแค่เดือนเดียวก็จะถึงเวลา คอน BST ของหนุ่มๆกันแล้ว  ดีใจจังจะได้ไปดูคอนใหญ่ของ หนุ่มบลู

ฝากด้วยนะคะ  รักทุกคนค่ะ love love love