4หนุ่มมาดร๊อคปิ้งรักยัยสาวหน้าใส...

ตอนที่ 6 : บทที่ 6 …แหวนนั้นแทนใจของผมนะครับ

�������������� ซอจูฮยอนกับฮโยฮยอน อนนี่ทั้งคู่ต่างเดินมาพร้อมๆกันหลังจากที่โชว์การแสดงเรียบร้อยแล้ววันนี้หลายวง

ที่ต้องเฉือดเฉือนกันต่างเต้นต่างร้องเท่าที่วงของตนเองจะสามารถทำได้�� ทันใดนั้นหนุ่มจงฮยอน

และยงฮวาเดินสวนมาโดยที่สาวๆไม่ทันตั้งตัว� ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของหนุ่มโอโม่ส่งมายังทั้งสองสาว

�������� “สวัสดีค่ะ”เสียงเล็กๆของซอจูฮยอนเอ่ยขึ้นพลางหันไปสบตาปิ๊งๆกับสามีกำมะลออย่างขวยเขินแต่ยังคงมั่นใจ� ส่วนสาวฮโยฮยอนก็เช่นกัน� ไหนก็เป็นแฟนคลับ CNBLUE แล้วขอเป็นแม่ยกให้น้องสาวสุดที่รักกับหนุ่มยงฮวาให้อีกคน��

��������� “สวัสดีครับ”ยงฮวาหันไปกล่าวทักทายยุนนา พี่สาวคนสวยพลางยิ้มส่งเขี้ยวเสน่ห์ให้อย่างจัง� เธอแทบจะกรี๊ดๆแต่ต้องเก็บไว้ในใจเพราะน้องสาวก็ยืนหน้าตูมอยู่ใกล้ๆมิฉะนั้นเดี๋ยวจะโดนค้อนด้วยสายตาไม่ใช่น้อย

���������� “ออ สวัสดีจร้า� งั้นเธอสองคนจะคุยกันมั้ยหรือพวกเธอกำลังทำ mission อะไรกันอยู่เปล่าเนี่ย!!” ฮโยฮยอนเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าสงสัย

��������� “ครับ� ฝากตัวด้วยนะครับ”ชายหนุ่มกล่าวอย่างนอบน้อม พลางหันไปสบตาภรรยาที่ยืนอยู่ข้างๆพี่สาว

��������� “แน่นอน� นายเป็นสามีน้องสาวชั้นแล้วนี่นา� อืม..งั้นช่วยดูแลน้องสาวสุดหวงของพวกเราดีๆหน่อยนะ� เธอยังเด็กยังไม่รู้ประสาอะไรมากนัก� ถ้านายทำน้องสาวชั้นร้องไห้นายตายแน่”

��������

��������� แรง……………….งงงงงง� ^__________________^

��������� นี่ล่ะคือ� คำกล่าวซึ่งถือเป็นการฝากฝัง และคำเตือนจากพี่สาวของสาวหน้าใส� ภรรยาของผมล่ะ� ถ้าขืนผมทำอะไรที่ไม่ดีไป� มีหวังผมตายจริงๆก็คราวนี้ล่ะ� ยงฮวาคิดหนักL

�

��������� “ออ ลืมไปถ้าชั้นพูดแรงไปก็ขอโทษด้วย” พี่ฮโยฮยอนหัวเราะชอบใจ� ยุนนาสาวน้อยน่ารักอีกคนรีบวิ่งเข้ามาสมทบ� หนุ่มจงฮยอนถึงกับยืนบิดแขนไปมาด้วยความเขินสาวๆที่ปกติไม่เคยเห็นสาวๆโซชิใกล้ๆขนาดนี้� นั่นเป็นครั้งแรก� พวกเธอสวยน่ารักกันจริงๆ

��������� “พี่� พวกเราจะออกเดินทางกันแล้วน๊า� อ่ะ� โอ๊ะ!!นั่น� สามีเธอนี่?”ยุนนาเบิ่งตาโต� ปากเป็นตัวโอกันเลยทีเดียว “สวัสดีค่ะ� ไม่ทันเห็นต้องขอโทษด้วยนะคะ”

��������� ยงฮวาและจงฮยอนก้มให้เล็กน้อยเป็นการทักทาย��

��������� “ชั้นอายจังเลยค่ะ”ยุนนาสารภาพ เธอยังคงหน้าแดงๆส่วน Burning จงฮยอนแดง แด๊ง� แดงไปทั้งตัวแล้ว ฮ่าๆๆ

��������� “ไปกันยังพี่ ผมจะตายอยู่แล้ว”หลังจากพูดจบหนุ่มจงฮยอนเหลือบไปมองซอจูฮยอนแว๊บนึง� ซึ่งเธอยืนยิ้มและยกมือปิดปากขำๆกับท่าทางของจงฮยอน

��������� “คุณทำตัวตามสบายเถอะค่ะ� พี่ๆชั้นเค้าไม่กัดคุณหรอกค่ะ”ซอจูฮยอนกล่าวด้วยคำสุภาพกับจงฮยอน� หนุ่มผู้มีลักยิ้มเป็นอาวุธ� ส่วนสาวน้อยยุนนาก็เช่นกันรอยยิ้มน่ารักของเธอทั้งสดใสน่ารักแทบจะทำให้ผู้พบเห็นหัวใจหยุดเต้นไปเสียดื้อๆได้เหมือนกัน

��������� ยงฮวายกมือข้างซ้ายขึ้นเพื่อส่งสัญญานแหวนแห่งรักให้กับภรรยาของเค้า สายตาของเค้าจ้องมองไปที่ใบหน้าใสสะอาดของภรรยาที่ส่งยิ้มเล็กๆที่มุมปากอย่างน่ารัก� ชายหนุ่มก็อดปลื้มไม่ได้ที่มีภรรยาสุดแสนจะน่ารักเช่นนี้เหมือนกัน

��������� “พวกเราไปก่อนนะครับ”หนุ่มจงฮยอนผู้แสนจะเขินอายรีบคว้าแขนยงฮวา� แล้วรีบลากออกมาจากจุดนั้นทันที� ก่อนที่หัวใจอ่อนๆจะหยุดเต้นและหัวใจวายตายไปซะก่อน

�

�

��������� ที่ห้องพักผ่อนของศิลปิน� น้องมินกำลังเก็บของของตนเองพร้อมกับจองชิน� จู่ๆทั้งยงฮวาและจงฮยอนก็วิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกัน� ด้วยท่าทางยังกับกระต่ายตื่นตูมโดยเฉพาะหนุ่มโอโม่ออกจะตื่นเต้นกว่าใครเพื่อน�

�������� “เฮ้!! นายนี่ทำเสียเรื่องกำลังจะคุยต่ออยู่เชียว� เจ้าบ้าเอ้ย….” เป็นครั้งแรกที่ยงฮวาต่อว่าหนุ่มจงฮยอน� โดยที่เค้าเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันถึงต้องรู้สึกอึดอัดด้วยและทำไมต้องไปต่อว่าจงฮยอนอย่างเสียไม่ได้ด้วย� จงฮยอนทิ้งตัวลงนั่งลงข้างมินฮยอก� พลางเอามือยกขึ้นกุมไปที่หน้าอกข้างซ้าย� เสียงของหัวใจเริ่มเต้นเข้าสู่ภาวะปกติแล้ว� ไม่เช่นนั้นคงต้องเรียกรถพยาบาลแน่ๆ

��������� “เว่อร์น่ะพี่� คนอย่างพี่ยังจะมีอะไรให้ต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วย”น้องมินเอ่ยขึ้น

��������� “นั่นน่ะสิ� มันแปลกนะ� ทั้งคู่นั่นล่ะ”จองชิน� กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแซวเบาๆ

���������� “สาวๆพวกเธอสวยน่ารักกันมากๆจริง� ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมพวกเธอถึงเป็นไอดอลหญิงที่ติดอันดับทั่วเอเชีย�� ว๊าวววววว”หนุ่มโอโม่เอ่ยขึ้นพลางทำสายตาปลาบปลื้มพวกเธอ

��������� “แน่นอนล่ะสิ� และน้องเล็กของวงก็มาเป็นภรรยา ของพี่ชายของเราด้วย� จริงมั้ยพี่”มินฮยอกกล่าวแซวผู้เป็นพี่ที่นั่งปั้นหน้านิ่งๆแต่หูยังคงผึ่งฟังการสนทนาของเหล่าน้องๆตัวดี

��������� “แล้วไง� ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษสักหน่อย� พวกเธอก็น่ารักกันก็เท่านั้นเอง”ชายหนุ่มนั่งเต๊ะท่าหลังพิงโซฟามือทั้งสองกอดอกอย่างมั่นใจ� ว่าคงไม่มีอะไรมากกว่านั้นอย่างแน่นอน

�������� “งั้นก็แล้วไป� แล้วนั้นอะไรอ่ะ??”สายตาอันว่องไวของจองชินเหลือบไปที่แหวนที่นิ้วมือข้างซ้ายของยงฮวาเข้าให้แล้ว�� ซึ่งยงฮวายังไม่ได้บอกน้องๆเกี่ยวกับเรื่องแหวน

������� �“เอ่อ….มันเป็นแหวนคู่รัก”ชายหนุ่มโพล่งขึ้นมาอย่างตื่นๆ

��������� “เฮ้!!ไม่เห็นบอกกันมั่งเลยล่ะพี่�� หมายความว่ายังไงกันเนี่ย นั่นแน่!!”น้องชายดวงตายิ้มได้ขยับแว่นตาตัวดีเดินเข้ามานั่งข้างๆพี่ชาย� “ขอดูหน่อยดิ”ยังไม่ทันที่จะเอามือข้างซ้ายหลบไป� จองชินซึ่งมาเงียบๆแอบอยู่ด้านหลังรีบคว้าข้อมือยงฮวาให้ยกขึ้นอย่างรวดเร็ว�� ทั้งสามหนุ่มเริ่มตะลุมบอนพี่ใหญ่เพื่อจะได้ชื่นชมแหวนคู่รักวงงาม� แต่กลับต้องผิดหวังไปตามๆกัน

��������� “ฮร๊ายยยย� นี่อะไรกันอ่ะพี่� แหวนอะไรของพี่เนี่ยทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะ”มินฮยอกดูท่าทางจะผิดหวังกับพี่ชายคนที่เค้าเฝ้าภาคภูมิใจอย่างเสียไม่ได้�

��������� “เจ้าพวกนี้นี่ยังไงน๊า� เฮ้!!ปล่อยก่อนเจ็บนะเฟ้ย”แกล้งพี่ใหญ่ได้นี่ล่ะคือความภูมิใจของหนุ่มจองชิน “ชั้นอธิบายได้เฟ้ย� มันเป็นแบบนี้”

��������� ทั้งสามหนุ่มรีบกระโดดลงมานั่งใกล้ๆยงฮวาพลางนั่งเอามือเกยคางตัวเองพร้อมๆกันอย่างน่ารักน่าหยิก�� เพื่อที่จะตั้งใจฟังเรื่องราวของคู่รักยงซอ�

��������� “ว่ามา� พวกเรากำลังตั้งใจฟัง”จงฮยอนที่เงียบๆเอ่ยขึ้นด้วยสายตาน่ารัก

��������� “วันนี้พวกนายเป็นอะไรกันเนี่ย� แปลกจัง”

��������� “พี่ต่างหากที่แปลก….”มินฮยอกสวนกลับทันที “บอกพวกเรามาเดี๋ยวนี้”แกมบังคับยังกับจะสอบสวนขโมย

��������� “ก็คืนแรกที่ไปอัดรายการ� มันก็ดึกมากแล้ว� เราสองคนไปกินข้าวกันและเดินไปซื้อของที่ร้านขายของน่ารักๆร้านนึงบังเอิญไปเจอแหวนคู่� พวกเราก็เลยซื้อมันและหมั้นกันไว้ก่อนด้วยแหวนนี่ล่ะ� เข้าใจยัง”เล่าซะยาว แต่ยังมีบางคนยังไม่เข้าใจ

�������� “แล้วไงต่อ”จงฮยอนเอ่ยขึ้นมาเรียบๆโดยเปลี่ยนอิริยาบถไปหยิบกีต้าร์มาเล่น

��������� “แล้วไง� ก็ได้แหวนนี้มาไง”ยงฮวาพลางรีบยื่นแหวนอันแสนจะภูมิใจของเค้าให้น้องๆดู

��������� “วงละไม่กี่วอน� จะเป็นแหวนหมั่นไปได้ยังไง� แล้วคุณซอจูฮยอน� เค้าจะตำหนิพี่ยังไงละเนี่ย” จองชินพูดจบ� ความกังวลเล็กๆเริ่มเข้ามาครอบคลุมใบหน้าของยงฮวาอย่างเห็นได้ชัด� ช่วงนี้ก็เริ่มโปรโมทอัลบั้มด้วยจะเอาเวลาที่ไหนไปหาแหวนวงใหม่ล่ะ��

��������� “ยังไงซะก็เป็นแหวนคู่รักของเราสองคนนั่นล่ะ� ไม่รู้ล่ะ”ทำทางฮึดฮัดราวกับเด็กน้อยเลยทีเดียว� พลางลุกขึ้นจากที่นั่ง� ก่อนจะเดินนำหน้าน้องๆออกไปขึ้นรถกลับบริษัท

�

��������� ฝั่งของสาวๆก็เช่นกันที่หอพักของสาวๆ�� ทุกคนต่างสงสัยว่าน้องเล็กโชว์แหวนได้อย่างสมบูรณ์แบบมั้ยแต่ทุกคนรู้ว่าน้องเล็กทำได้ดีอยู่แล้ว

��������� “ว๊าววว วันนี้เธอทำได้ดีจริงๆนะ น้องสาวคนเล็กของพวกเรา”พี่ซูยองชื่นชมน้องสาว

��������� “เธอต้องดีใจมากแน่ๆที่มีผู้ชายมาทำมิชชั่นแบบนี้มอบให้กับเธอจริงมั้ย”แทยอนหันมาชื่นชมอย่างจริงใจกับน้องเช่นกัน

��������� “คราวนี้ก็หันมาสนใจผู้ชายบ้างอะไรบ้าง� หนังสือช่วยวางมันไว้ข้างๆตัวบ้าง� และหันไปใส่ใจสามีของเธอด้วยล่ะ� อย่าลืมล่ะ”พี่ฮโยฮยอนเอ่ยขึ้นสมทบ

��������� “ใครว่าล่ะพี่ละก็..”น้องเล็กของวงกล่าวแก้เขิน� แต่ในมือของหญิงสาวยังคงหอบหนังสือแนวชีวจิตอยู่ในมือเล่มโต� ทุกครั้งทุกคราไม่ว่าจะเดินทางไปที่ไหน� เธอจะมีหนังสือไปเป็นเพื่อนกินเพื่อนกับเธออย่างสม่ำเสมอทุกๆครั้งเป็นสิ่งที่ซอจูฮยอนไม่อาจจะขาดไปได้เลยจริงๆ

��������� “ไหน…หันหน้ามาให้ดูหน่อยสิ”สาวผิวน้ำผึ้งยูริยื่นมือบางไปจับใบหน้าน้อง� จับแก้ม คาง จมูก แล้วก็หันไปหันมาพลางสำรวจใบหน้าน้องสาวอย่างละเอียดถ้วนถี่� “เธอน่ารักใช้ได้� แต่ต้องแต่งเพิ่ม”

��������� ทั้งทิฟฟานี่ ซูยอง เจสสิกา� ต่างพยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง

��������� “ช่าย� ต้องเพิ่มอะไรบางอย่างลงไป”เอ่ยพร้อมๆกัน

��������� “พวกพี่นี่อะไรกันเนี่ย?”ซอจูฮยอนรีบถอยตัวออกมาห่างๆพี่สาว� ใบหน้าเล็กๆ� ดวงตาโตๆ เปิดกว้างกว่าเก่าด้วยความตกใจ� ทำไมพี่ๆถึงเปลี่ยนไปล่ะจู่ๆก็จะขึ้นมาปฏิวัติกับร่างกาย ใบหน้าของเธอ

��������� “เธอหนีพวกเราไม่พ้นหรอก� อย่าหนีนะยัยตัวดี”ยุนนากับซันนี่� รีบวิ่งไปรอบๆห้องไล่ตามน้องเล็ก� อย่างกับเล่นวิ่งไล่จับกันลั่นหอพัก� สาวๆต่างหัวเราะชอบใจกับท่าทางของทั้งสามสาว

�������� “พวกพี่จะทำอะไรเค้าเนี่ย�� โอ๊ย!!เจ็บนะ”เสียงร้องลั่นของซอจูฮยอนดังลั่นหลังจากที่พวกพี่ๆจับตัวเธอได้� แล้วจับตัวเธอลงนอนลงกับที่นอนกว้าง� “พี่ระวังค่ะ� เดี๋ยวแหวนจะพังซะก่อน”

��������� “เอ๊ะ� เดี๋ยวนี้มีสามีและเค้าก็มอบแหวนให้ด้วย�� ห่วงเค้าแล้วล่ะสิใช่มั้ย”แทยอนแซว

��������� “ราคาไม่สำคัญ� แต่เค้าให้หนูมาก็ต้องดูแลให้ดีๆหน่อยสิคะ”เสียงหญิงสาวเอ่ยขึ้นเสียงสดใส

��������� “พี่ๆถึงอยากให้เธอดูแลความสวยและน่ารักของเธอให้มากขึ้นไง� เลิกทำตัวเป็นเด็กที่ไม่รู้จักแต่งตัวได้แล้วน๊า� เธอเป็นสาวแล้ว”เจสสิก้าชี้ไปที่แก้มยุ้ยๆของน้องซอ

��������� “หนูจะพยายามค่ะ”หญิงสาวรับคำ� ยิ้มอย่างมีกังวลเล็กน้อย

�

�

�������� ที่หอพักหนุ่มๆ ยงฮวาและจงฮยอน� นั่งจิบเบียร์กันที่ระเบียงโล่งๆลมเย็นๆพัดมาเบาๆทำให้จิตใจที่ฟุ้งซ่านมาตั้งแต่หัวค่ำเหือดหายลงไปบ้าง�� ดวงตาเศร้าๆของยงฮวาลอบมองไปในที่ไกลๆที่ไหนสักแห่งอย่างไร้จุดหมาย� เค้าคงจะคิดถึง ยัยผู้หญิงคนนั้น� ยัยตัวแสบ� ยัยแว่นเฉิ่มเบอะ� ยัย…อะไรอีกล่ะ� ที่ทำให้ใจเค้าโมโหก็ได้� หรือทำให้เค้านึกถึงก็ได้

��������� “อ่ะ� ชนแก้วกันหน่อย� ไม่น่าเชื่อวันนี้จะเสร็จงานเร็วกว่าปกติ� แล้วยังมีหน้ามานั่งชนแก้วกันอีกต่างหาก”จงฮยอนหยิบที่คีบน้ำแข็งแล้วใส่ลงไปในแก้วทรงตรง� และยกขึ้นซดไปหนึ่งอึก

��������� “คนสองคน� ช่างแตกต่างกัน� บางครั้งกลับคล้ายหรือเหมือนกันยังกับแกะ� นายคิดว่ายังไง”จู่ๆยงฮวาพูดอะไรบางอย่างแปลกขึ้นมา� จงฮยอนกำลังจะหยิบของขบเคี้ยวใส่ปากถึงกับชะงัก

��������� “นายหมายความว่ายังไงที่ว่าแตกต่าง หรือคล้ายกัน”

�������� “ชั้นก็ไม่รู้เหมือกันนะ� แต่มันรู้สึกได้� แต่ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่”พลางยกแก้วขึ้นดื่มเพื่อคลายความกังวล

��������� “นายหมายความว่าคุณซอจูฮยอนงั้นหรอ� เธอไปเหมือนใคร?”

��������� “เปล่า� ไม่มีอะไร� แค่คิดไปเล่นๆเท่านั้นเอง� เฮ้อ!”พลางรอบถอนหายใจยาวๆแล้วเอนตัวลงเหยียดตัวไปตามแนวยาวของโซฟาไม้ลำลอง

��������� “บางครั้งชั้นเองก็รู้สึกเหมือนกัน” ?????

��������� “นายว่าไงนะ”ยงฮวาสะดุ้งสุดตัวกับคำพูดของจงฮยอนที่เอ่ยขึ้นมา� “นายรีบบอกมาเร็ว ยังไงกันแน่”

��������� “คุณซอจูฮยอน� นายคิดว่าพวกเธออยู่สูงเกินไปมั้ย� แต่กับพวกเราน่ะสิ เพิ่งจะเดบิวว์ได้ไม่นานเอง แต่กลับได้มาพบกับพวกเธอโดยที่เราก็เคยเป็นแฟนคลับพวกเธอมาก่อน� มันราวกับฝันไปแน่ะ”

��������� ยงฮวายกมือทั้งสองนั่งโอบขาทั้งสองของตนเอง� คางเรียวเกยไปบนเข่าของเค้า� พลางครุ่นคิดอย่างหนัก� ทำไมหัวใจมันช่างหนักอึ้งอย่างนี้ล่ะ…

�