คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 มันเกิดขึ้นแล้ว
บทที่ 3
มันเกิดขึ้นแล้ว
เอาอีกแล้วเหรอ ทำไมฉันชอบฝันในที่มืดแบบนี้นะ ไม่เข้าใจ เฮ้ ฉันล่ะ เบื่อจริงๆ ว่าแต่เมื่อวานนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะจำไม่ได้เลย เอ๊ะ แต่เดี๋ยวนี่ไม่ใช่ความฝันนี่ ที่นี่ห้องใครน่ะ ฉันมองไปรอบทีหนึ่ง ห้องนี่เป็นห้องที่ตกแต่งตามสไตล์โมเดล ดูดีมาก แต่พูดง่ายสบายกว่าห้องที่บ้านฉันอีก ถ้าพูดถูกบ้าน เมื่อวานเหมือนจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นนะ
“ตื่นแล้วเหรอ”
“เอ๊ะ พี่...แจจิน” ฉันอยู่บ้านเค้าเหรอ ได้ยังไงกันน่ะ เดี๋ยว พอจะนึกออกและ เมื่อวานเกิดเรื่องอะไรยางอย่างขึ้นเนี่ยล่ะ ที่จิจุนบอกว่าหนีไป น้ำตาคลอเหรอ ยังไงกันแน่งง และที่จำได้ตลอดเลยก็คือ พี่แจจินจูบฉันแฮะๆ เป็นไปได้ยังไงง่า
“เรื่องเพื้อนเธอไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเรื่องก็สงบเอง” เดี๋ยวลักษณะการพุดแบบนี้ใช่แจจินแน่เหรอ
“นี่นายกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่กันแน่” ฉันมองหน้าอย่างหาเรื่อง พี่แจจิเค้าไม่มีทางพูดเงสียงนิ่งๆแบบนี้แน่ เชื่อฉันสิ ฮึ
“เพื่อนเธอกับแม่เธอ กับกำลังมีเรื่องนิดหน่อยนะ ทางที่ดี เธออย่าไปยุ่งดีกว่า” แจจินเดินมานั่งข้างๆฉัน ฉันกอดไหล่อย่างถือวิสาสะ อะไรกัน
“อย่ามายุ่งกับฉัน!!!” ฉันปัดมือพี่แจจินออกใช่พี่แจจินแน่เหรอฉันไม่เชื่อหรอก ฮึ ฉันมองหน้าเค้าอย่างหาเรื่อง
“เธอชอบฉันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ” แจจินลุกและเดินมาหาฉันเรื่อยๆ “เธอไม่ชอบฉันแล้วเหรอ ทำไมล่ะฮะ ทำไมถึงพลักฉัน”
“ไม่........”
“เมื่อกี้เธอพูดว่าไม่งั้นเหรอ!” แจจินจับไหล่ฉันอย่างแรงจนหลังฉันชนประตูเค้าคิดจะทำอะไรเนี่ย
“สารเลว........”
“เธอด่าฉันเหรอฮะ!” ไม่ใช่.........
“ใคร...................”
“เธอกำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย พูดให้ดังๆสิ!” เค้าคนนี้.................
“ไม่........”
“เธอเป็นใบ้เหรอฮะ พูดเป็นคนเดียวน่ะฮะ!” ไม่จริง ฉัน.....ร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้น่ะเหรอ
“ฮึก...”
“เธอ..............”
ฉันเงยขึ้นมองหน้าแจจินที่ตอนนี้มองหน้าฉันอย่างอึ้งๆ ทำไมล่ะ เค้าไม่ใช่แจจินแน่ๆ แจจินต้องเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนสิ ไม่ใช่แบบนี้ เค้าไม่ใช่คนเดิม คือใครกันแน่..............
“เธอร้องไห้หาอะไรฮะ!”
“ปล่อยฉัน!” ฉันสะบัดตัวจนฉันล้มและนั่งลงกับพื้น แจจินได้ปล่อยไหล่ฉันแล้ว ตอนนี้ฉันไม่รู้แล้วว่าพี่แจจิน เค้าทำหน้ายังตอนนี้ ฉันร้องออกมา ต่อหน้าพูดชายที่ไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงพอแล้วฉันจะร้องทำไมล่ะ
“ชิ!” และเค้าก็เดินไป แค่นี้เหรอ สิ่งที่ไอดอลเป็นกันทุกคน เลวที่สุด เลวมาด เลวมากถึงมากที่สุดฉันเกลียดแจจินที่สุดเลย TT^TT
21.23 น.
สามทุ่มแล้วเหรอ นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ฉันนั่งอยู่ที่เดินจนขาชาไปหมดแล้วเนี่ย TT^T แจจินก็เอาแต่นั่งเล่นทวิตอยุ่ได้ เหอะ นิสัยไม่ได้เลย ฉันไปชอบเค้าได้ยังไงกันนะ นอนดีกว่าฉันล้มตัวนอนข้างกำแพงจนแจจินหันมาเห็นเข้า
“เฮ้ ทำอะไรของเธอน่ะ” แจจินเรียบลุกขึ้นมานั่งข้างฉันที่นอนอยู่
“นอน =_=”
“ทำไมเธอไม่ไปนอนที่เตียงฮะ”
“นั่นมันของนาย =_=”
“บ้าจริง เธอร้องไห้ จนตาบวมเพราะฉันเหรอเนี่ย” ใช่ไง นายพึ่งรู้เหรอ แจจินเอามือมาเช็ดที่หน้าฉัน เอ๊ะ ทำไม แปลก ต่างจากความรู้สึกตอนแรกเลย
“อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันรู้ว่านายเกลียดฉันมากสินะ”
“นั่นมันก็ใช่” เชอะ พูดตรงเกินไปแล้วนะ “แต่เธอก็พักเรื่องนี้ก่อนเหอะ ไปนอนได้แล้ว”
“รู้จักชื่อฉันได้ยังไง”
“อะไรทำให้เธอถามฉันแบบนั้นล่ะ”
“ก็นายเรียกชื่อฉัน ทั้งที่ยังไม่รู้ชื่อฉันเลยนี่”
และอยู่ดีเค้าก็เดินไป เลี่ยงหนีตอบคำถามเหรอ เหอะ จริงๆเลย
“เธอร้องเพลงเพราะมากเลยนะ ฉันชอบ” ห่ะ ฉันชอบ อะไรอ่ะพูดงี้ก็เขินสิ =///=
“เอ้ยๆ ฉันไม่ได้ชอบเธอนะ ฉันคิดกับเธอแค่คนรู้จัก ไม่มีทางชอบเธอหรอก ยัยบ๊อง” คนแต่ท้ายตัดออกได้มั้ยเนี่ย เฮ้ ฟุ่บ ฉันลงนอนอีกครั้ง เฮ้ น่าเบื่อ
“เฮ้ เธอฉันบอกให้ไปนอนเตียงยังไงล่ะ”
“ไม่=_=”
“เดี๋ยวฉันนอนโซฟาเอง” หา เค้าเปลี่ยนไปอีกแล้ว
“อ่อ ไม่ฉันเกลียดนาย” คนเรายังไม่ก็ชั่ววันยังค่ำเนี่ย
“เพราะอย่างนี้ล่ะ ฉันถึงไม่ชอบผู้หญิงขึ้เหล่น่าเบื่อ”
“หา ว่าไงนะ”
“หุบปาก เพราะฉันขี้เกียจ”
“เชอะ เอาแต่ใจตัวเอง”
“ว่าไงนะ เธอจะหยุดพูดมั้ย” หยุดพูดให้โง่น่ะสิ เชอะ
“ไม่” ใครมาร้ายฉัน ฉันก็ต้องร้ายตอบอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
“งั้นก็ได้” เค้าลุกขึ้นและเดินมาหาฉัน เอาอีกแล้วนะ แบบนี้น่ะ
“ถ้านายวิ่งมาล่ะก็ฉันจะ.........” เอาอีกแล้ว สัมผัสที่คุ้นเคยกลับมาหาฉันอีกแล้ว อะไรกัน แต่ในฝันมันอ่อนโยนกว่านี้นะ เค้าเริ่มจูบฉันรุ่นแรงขึ้นเรื่อยๆส่วนฉันขยับไปไหนไม่ได้เพราะว่าถูกเค้ากอดเอวไว้อยู่ เค้าเริ่มเอามือเข้ามาในเสื้อฉัน และลูบหลังฉันเรื่อย ทำไมฉันถูกรู้สึกแปลกๆนะ ไม่นะ มือเค้าไปโดนบาร์เซียหลุดออกแล้ว เค้าดันฉันลงเตียง จนฉันค้างอยู่อย่างนั้น แจจินถอดเสื้อนอกออกทำให้เห็นเสื้อกล้ามเสื้อขาวที่เค้าใส่ อย่าบอกนะว่า เค้าลงมาคล่อมฉัน และลงมากระซิบของหู
“นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอ-เป็น-ของ-ฉัน” หา เค้าเริ่มจูบฉันอีกที แล้วร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆเหมือนเดิม ทำล่ะเอาอีกลแว้ฉันไม่มีแรงเลย เพราะไม่ได้กินข้าวเลยสินะ ใครก็ได้ ช่วยฉันสิ ฉัน...เค้าเริ่มจูบที่ต้นคอของฉันฉันไม่ไหวแล้วนะ หน้าฉัน.............แดง
“หยุดนะ” ฉันน้ำตาเริ่มคลอ
“ทำไมล่ะ ใครๆก็อยากได้ฉัน ทำไมเธอถึงปฏิเสธล่ะ”
“ห่ะ” เค้ามองหน้าฉัน “งั้นฉันจะทำให้เธอชอบเอง” เค้าก็จูบปากฉันอีกเที่ยวอะไรกัน เค้าทำบ้าอะไร นี่ใช่แจจินคนเดิมงั้นเหรอ
“ปล่อย....” เสียงฉันเริ่มอ่อยลง
“ฉันว่าแล้วเธอต้องตอบรับแบบนี้ แบบนี้ล่ะฉันชอบ” อะไรกัน เค้าเริ่มถอดกางเกงฉัน ไม่นะ
“ฮือ...............” ฉันปล่อยโฮ ออกมาจนแจจินจนต้องลุกขึ้นมา
“ฉันขอโทษ” พี่แจจินพูดทั้งที่หันหลังให้แบบนั้นอะไรมันหายเหรอ ทำไมแบบนี้น่ะ ฮือ.........
ฉันจึงเรียบลุกขึ้นและใส่เสื้อผ้าพร้อมกับบาร์เซียที่หลุดออก แจจินเค้าไปนั่งประจำที่ของเค้าแล้ว คอมมันมีอะไรดีนักหนา
เค้าคิดอะไรอยู่กันแน่ แค่อารมณ์ชั่ววูบเหรอ ไม่นะ มันน่ากลัวเกินไปแล้ว เค้าเป็นอะไรกันเนี่ย อารมณ์ขึ้นๆลงๆ แปลกชะมัด ฉันล้มตัวนอน เฮ้ ชายบ้า ฉันเกลียดคนแบบนี้จัง เหมือนเพลยบอยไม่มีผิด อย่าบอกนะว่าที่ฉันฝันก็เป็นจริงน่ะสิ ชิ!
“เธอยังไม่นอนสินะ”
“นอนแล้วค่ะ”
“แล้วนี่ใครพูด”
“ผีบ้านผีเรือนค่ะ”
“งั้นฝากเฝ้าบ้านให้ด้วยนะครับ” เหอะ อะไรกับรับมุกฉันด้วย ฮ่าๆๆๆ อารมณ์ขึ้นๆลงจริงเลยแฮะ ไม่ไหวๆเล้ย!!!
เงียบและความเงียบก็ครอบคลุม นี่เค้าคิดจะไม่นอนจริงๆเหรอเนี่ย ฉันหันไปมองเค้า อ้าว เค้านอนหน้าคอมเนี่ยนะ
ฉันเดินไปหาเค้าเรื่อยๆ แน่ะ หลับๆจริงๆด้วยเหอะ คนโรคจิตหลับเป็นด้วยแฮะ =_= เหลือเชื่อ ฉันยืนมองเค้าทำไมกันล่ะ เอาผ้าห่มมาให้ดีกว่า
‘พรึ่บ’
เสร็จแล้ว เค้าเนี่ยเวลานอนก็น่ารักแฮะ ว่าแต่....แจจินเป็นพี่เราไม่ใช่เหรอเรียกเหมือนเพื่อนมาตลอดเลยแฮะ แต่เค้ากับฉันแบบนั้นมันก็เกินไปแล้วล่ะ ชิ คนบ้า -///-
‘หมับ’ เสียงจับมือ
เอ๊ะ เค้ายังไม่นอนอีกเหรอไม่นะ
ความคิดเห็น