Nameless goddess

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

“ไหม”

“หนวกหู” ฉันบอกโดยไม่หันกลับไปมอง ก้าวเท้าเดินไปตามอาคารเรียนมืดๆ ไฟฉายในมือสลัวเกินกว่าจะส่องให้เห็นสุดปลายทางเดินที่ทอดยาวออกไป เสียงพื้นรองเท้านักเรียนที่กระทบกับพื้นดังก้องในความเงียบ

“ไหม” เธอเรียกซ้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหวาดหวัน

“หนวกหู!” คราวนี้ฉันตวาด “บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าพูดตอนที่ชั้นกำลังใช้สมาธิอยู่”

“มิแม้น...” ฝ้ายมองไปท้ายซ้ายด้วยแววตาตื่นตระหนก

ก่อนที่เธอจะเอ่ยเตือน ฉันมองเห็นก่อน ทันท่วงทีเพียงเสี้ยววินาที

คมมีด วาดเป็นเส้น เฉียดหน้าของชั้นที่เบียงตัวหลบได้เพียงไม่กี่เซนติเมตร แก้มของฉันแทบสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของคมโลหะ

หัวใจของฉันกระตุกวูบไปครู่หนึ่ง รู้สึกว่ามือขวาของตัวเองคว้าจับสิ่งที่พุ่งเข้ามาไว้ได้ อะไรบางอย่างที่ขนาดพอๆ กับแมวตัวหนึ่ง ฉันเหวี่ยงมันลงไปที่พื้น เสียงโลหะหลุดจากการเกาะกุมของมันกระแทกพื้นเครงคร้าง ชั้นเหยียบมันด้วยเท้า ด้วยน้ำหนักและแรงทั้งหมดทีมี สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่เปราะบางแตกหักใต้พื้นรองเท้า

ฉันหอบหายใจ เหงื่อไหลจนชุดนักเรียนที่อยู่ใต้เสื้อแจ็กเก็ตสีดำเปียกชุ่มอย่างรวดเร็ว ทั่วทั้งตัวเย็นเฉียบ

ฉันถอนเท้าออกด้วยความขยะแขยง ส่องไฟฉายในลงไปยังสิ่งที่อยู่บนพื้น

ในวงแสงวงเดียวที่เด่นขึ้นในความมืดเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง ลักษณะเป็นตุ๊กตาฝรั่งทว่าผมสีดำยาวและสวมชุดไทย สะใบสีเขียวและโจงกระเบนผ้าแดงหลุดรุ่ย คอของมันหักเพราะพึ่งถูกเหยียบไป ส่วนหัวบุบ ลูกตาถลนออกมา มีดที่เคยอยู่ในมือนอนนิ่งอยู่ไกลออกไป เป็นมีดทำครัวแบบที่ทำจากสแตนเลสสีเงินทั้งส่วนใบมีดและด้ามจับ

ตุ๊กตากระตุกอย่างน่าสยดสยอง ดูคล้ายศพของเด็กทารกที่ชักกระตุกอยู่บนพื้น

เสียงกุกกัก ทำให้ฉันเงยหน้าขึ้น สาดไฟไปยังทางเดินเบื้องหน้า

“ฝ้าย... รู้จักคำว่า ‘ชิบหาย’ มั้ย”

“มาจาก ‘ชีพหาย’ เซ้อบ่?” เสียงของหญิงสาวที่ดังขึ้นจากด้านหลังของฉันตอบกลับ

เบื้องหน้าเป็นตุ๊กตาหลายสิบตัว คมมีดในมือของมันสะท้อนแสงจากไฟฉายแวววาว

“คงงั้น” ฉันตอบเธอ พร้อมๆ กับที่ฝูงตุ๊กตากระโจนเข้าใส่