นักเดินทางแห่งสายลม

ลำดับตอนที่ #4 : ป่ารัตติกาล

นักเดินทางชูตะเกียงใบจ้อย เสียงไฟดวงน้อยสาดไปในความมืดมิด

ที่นี่คือป่ารัตติกาล

ที่นี่ไม่มีแสงสว่าง

ที่นี่ไม่มีกลางวัน

ที่นี้ไม่มีฤดูกาล

ที่นี่มีเพียงรัตติกาล

นักเดินทางเงยหน้ามองใบไม้ทึบบดบังฟากฟ้าจนอาทิตย์ไม่กล้าสาดแสงผ่านมา

เธอมองไม่เห็นท้องฟ้า

เธอมองไม่เห็นดารา

เธอมองไม่เห็นสัตว์ป่า

เธอมองไม่เห็นผู้ใด

แต่เธอแน่ใจว่ามีอะไรจับตามองอยู่

"ข้าคือนักเดินทางแห่งสายลม ผู้มีสิทธิ์เคลื่อนที่ผ่านทุกที่ที่สายลมเคลื่อนผ่าน" นักเดินทางประกาศก้องไปในความมืด

"ข้าเพียงทิ้งรอยเท้า แต่จะไม่ทิ้งรอยร้าวไว้ในสถานที่ใด ขอให้พวกท่านโปรดวางใจ และได้โปรดปรากฏตัวออกมา"

ผู้คนมากมายค่อยๆ ก้าวออกมา

ชายชราคนหนึ่งเดินออกมาข้างหน้า

แล้วเขาก็คุกเข่าลงต่อหน้า

"โอ.....ท่านเทพ"

นักเดินทางได้แต่ตกใจ เหตุใดชาวบ้านถึงพร้อมใจคุกเข่าให้เธอ

"ท่านเทพ"

"หยุดก่อน!!"

"ท่านเทพมาโปรดเราแล้ว"

"โอ้ ขอให้พวกเราคลาดแคล้ว"

"ท่านสั่งให้พวกเราหยุดแล้ว"

"พวกเราหยุดก่อน"

สรรพเสียงพลันเงียบลงอีกครั้ง

"พวกท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าเป็นเพียงนักเดินทาง"

"ไม่ผิดแน่ เป็นจริงแน่แท้ ตามตำนานที่แม่ข้าเล่าต่อมา จะมีท่านเทพ หล่นมาจากฟ้า พร้อมสิ่งแสบตา ที่เรียกว่าแสงสว่าง" ผู้เฒ่าพูด

"ลูกข้าหายป่วยแล้ว" เสียงหนึ่งดังขึ้น

"ท่านเทพแสดงอิทธิฤทธิ์แล้ว"

"โอ ท่านเทพมาโปรดเราแล้ว"

ชาวบ้านคุกเขาให้เธอ

ท่านเทพคือยศที่เขามอบให้เธอ

เพียงเพราะแสงสว่างที่พวกเขาไม่เคยเห็นในมือเธอ

บ้าไปกันใหญ่แล้ว!!

"เอาล่ะข้าต้องไปแล้ว" นักเดินทางตัดสินใจจะรีบๆหนีไปจากที่นี่

"ท่านเทพจะไปแล้ว"

"ทำไมท่านเทพต้องไป"

"ท่านเทพจะไปไหน"

"เหตุไฉนไม่อยู่กับเรา"

"สายลมมิอาจมีที่พำนัก"

"โอ ท่านเทพจะไปให้ได้"

"ท่านเทพจะไปช่วยคนอื่นอีก"

 "โอ ช่างน่าสรรเสริญนัก"

นักเดินทางสะบัดหน้าจากไป รีบเดินให้ไกลจากเสียงสรรเสริญ

เพียงหวังว่านักเดินทางคนต่อไปจะไม่เจอรูปบูชาของเธอในป่าแห่งรัตติกาล