เรื่องเล่าในคืนไร้ดาว

ลำดับตอนที่ #5 : แม่ (15+)

                เสียงของแม่ปลุกผมจากนิทรา มันไพเราะ อ่อนโยน นุ่มนวล แต่ผมกลับหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ

                เมื่อลืมตาขึ้น ผมเห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ของแม่อยู่ตรงหน้า แม่ดูสาวกว่าอายุมาก มากจนน่าตกใจ คนอื่นมักจะเข้าใจผิดว่าเราเป็นพี่น้องกันมากกว่าแม่ลูก

                แม่ยิ้มให้ผมอย่างรักใคร่ ผมทำได้เพียงกระตุกมุมปากขึ้น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แปลกหรือที่ผมยิ้มได้ในสถานการณ์แบบนี้? ...ไม่เลยเมื่อเทียบกับการที่แม่ยังยิ้มได้

                กี่วันแล้วที่ผมไม่ได้ก้าวพ้นประตูบ้าน? กี่เดือนแล้วที่ผมคลุกอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้? นานแค่ไหนที่ผมไม่ได้พบมนุษย์คนอื่นนอกจากแม่?

                ที่นี้มีเพียงเรา เพียงเราชั่วนิรันดร์

                ผมรู้ นี่มันผิด มันผิด พิลึกพิลั่น วิปริต น่ารังเกียจ จิตใจของผมกำลังถูกความมืดครอบงำ ถูกมันกัดกิน จนสูญสิ้นความเป็นมนุษย์ แต่ผมไม่อาจฝืนความต้องการของแม่ได้

                ผมรู้ รู้ รู้ดี แม่รักผม รัก รักจนไม่อยากให้เงาของใครสะท้อนอยู่ในตาของผม ไม่อยากให้เงาของผมสะท้อนอยู่ในตาของใคร แม่กลัว กลัวคนอื่นจะพรากผมไป กลัวว่าคนอื่นจะเอาผมไปจากแม่

                ผมรู้ นี่มันผิด มันผิด

                ทุกครั้งที่กอดแม่ ผมมีความสุข สุขที่เห็นแม่มีความสุข สุขเหมือนช่องว่างกลางอกถูกเติมเต็ม สุขเหมือนกลับเป็นทารกในอ้อมอกแม่ กลิ่นของเรือนผมหยิกลอน กลิ่นของแม่ ไออุ่นของแม่ สัมผัสนุ่มละไมของแม่ มือที่อ่อนโยนของแม่

                ไม่ใช่ นี่มันผิด! มันผิด!

                ผมรู้สึกผิด เมื่อรู้สึกผิด ผมได้แต่ทรุดตัวลง กรีดร้องไร้เสียง ความสุขนี้เป็นของจริง ความสงบในใจนี้เป็นของจริง แต่กระนั้นผมกลับรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่า

                เจ็บปวด เจ็บปวดสุดแสน ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่ กระแทกอัด รุนแรงจนซวนเซ รุนแรงจนมึนชา

                ผมควรทำยังไง จะทำยังไง จะทำยังไงดีเล่า

                ผมรักแม่ รัก รัก รัก รัก รัก รัก รักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

                และแม่ก็รักผม

                เรารักกัน แต่ทำไมนั่นไม่เพียงพอ ทำไมผมถึงรักแม่ไม่ได้ เพราะมันผิด? มันผิด ผิดๆๆๆๆๆๆ

                ผมควรทำยังไง ผมควรจะหนีไปให้ไกล?

                ทำไม่ได้ จะให้ผมหนีไป จากแม่ไป ทิ้งแม่ไปไม่ได้ ผมทำไม่ได้ ผมไม่อยากเห็นแม่โศกเศร้า ไม่อยากเห็นแม่เสียใจ ไม่อยากให้แม่ร้องไห้ ผมทนไม่ได้ ทนไม่ได้หรอก

                แล้วควรจะทำยังไง

                ควรจะทำยังไง ทำยังไง?

                ขอแค่แม่มีความสุข ขอแค่แม่ไม่โศกเศร้า ขอแค่แม่ไม่ผิดบาป ผมยอม ยอมทุกอย่าง

                ทำยังไงดี? ทำยังไง...

                ในที่สุดผมก็ตัดสินใจได้

                ผมจะฆ่าแม่

                บาปเป็นของผม ความผิดเป็นของผม ความเสียใจเป็นของผม ความเศร้าเป็นของผม แม่ไม่ต้องทำบาป แม่ไม่ต้องทำผิดอีกต่อไป แม่จะไม่เสียใจ แม่จะอยู่กับผมจนวาระสุดท้าย

                ใช่แล้ว...

                ผมปักมีดเข้าไปกลางท้องของแม่เต็มแรง มีดทะลุผ่านท้องขาวผ่องเรียบเนียน แม่ส่งเสียงออกมาเบาๆ

                เลือดสีแดงสดซึมออกมาจากแผล มันขยายเป็นดวงบนชุดกระโปรงของแม่ช้าๆ งดงามราวกุหลาบแย้มกลีบ

                ผมเอ่ยปลอบแม่เบาๆ เหมือกับที่แม่เคยเอ่ยปลอบผม

                แม่ยิ้ม ยิ้มอย่างอ่อนโยน ยกมือแตะใบหน้าของผม ลูบฝ่ามือบนหน้าผมอย่างอ่อนโยน

                น้ำตาไหลจากดวงตาของผม

                แม่เอื้อมมือซับมัน ก่อนจะล้มลงกองกับพื้น

                ผมร้องไห้ สะอื้น ฟูมฟาย เหมือนเด็กๆ ขณะปาดกรีดคอขาวผ่อง ตัดหลอดลม แม่ยังหายใจอยู่ เลือดทะลักออกมา ผสมกับอากาศที่ผุดออกจากหลอดลมเป็นฟอง

                ผมกรีดผ่าท้องขาวผ่อง ไส้ทะลักออกมา

                นิ้วมือเรียวยาวยังกระตุกอยู่ตอนผมสับมัน

                น้ำตาผมไหลเป็นสาย ขณะชำแหละศพของแม่ออกเป็นชิ้นๆ มันไหล่ผ่านแก้มไปรวมกันตรงคาง หยดลงบนเศษเนื้อที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นร่างของแม่

                ผมร้องไห้ ร้องราวกับกลับเป็นทารก กลับสู่วินาที่แรกที่กำเนิดขึ้นบนโลก กลับสู่ครั้งที่ร่างของผมอาบด้วยน้ำคร่ำและเลือดของแม่

                ร้องไห้จนหลับไป

                .............................................

                ผมถูกปลุกโดยเสียงของแม่

                เมื่อลืมตาผมเห็นรอยยิ้มงดงามบนใบหน้าของแม่

                ผมกระตุกมุมปากขึ้น แปลกหรือที่ผมยิ้มได้ในสถานการณ์แบบนี้? ...ไม่เลยเมื่อเทียบกับการที่แม่ยังยิ้มได้