เรื่องเล่าในคืนไร้ดาว

ลำดับตอนที่ #4 : ชายหนุ่มในสวนสาธารณะ

                ทุกวัน ฉันจะพบเขาบนม้านั่งใต้ต้นไม้ตัวเดิม เขาเอนหลัง ไขว่ห้าง กางหนังสือบนฝ่ามือซ้าย ใช้มือขวากรีดพลิกหน้ากระดาษ แสงยามเย็นสาดลงบนใบหน้างดงาม ชายหนุ่มดูกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับสวนราวไม่ใช่คนบนโลกนี้

                ฉันเริ่มเห็นเขานั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร่กันนะ หรือจะนั่งตรงนี้ทุกวันก่อนที่ฉันจะใช้เส้นทางสายนี้กลับบ้านเสียอีก ฉันจำไม่ได้ การพบเขาอยู่ตรงนี้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของฉันไปซะแล้ว

                หนังสือในมือของเขาจะเปลี่ยนเล่มไปเรื่อยๆ ทุกเย็นหลังเลิกเรียน ขณะที่ขาก้าวไปทางสวนสาธารณะ ฉันมักจะนึกทายว่าเขาจะอ่านหนังสือเล่มก่อนจบหรือยัง และหนังสือเขาวันนี้จะเป็นหนังสือแนวไหน

                ในขณะที่เขาใช้สมาธิอยู่กับการอ่านหนังสือ บ่อยครั้งที่ฉันจะแกล้งเดินช้าๆ โน้มตัวลง เงยมองปกหนังสือ

                ชายหนุ่มอ่านหนังสือทุกประเภท ตั้งแต่ประวัติศาสตร์ ตำราฟิสิคส์ยากๆ หนังสือปรัชญา หนังสือกลอน นิยายแฟนตาซี นิยายวัยรุ่น จนถึงนิยายน้ำเน่า

                ครั้งหนึ่ง ฉันเคยพบหนังสือเล่มเดียวกับที่เขาอ่านในห้องสมุด ฉันหยิบมันขึ้นมาพลิกดู รู้สึกราวกับกำลังสัมผัสกระดาษแผ่นเดียวกันกับที่เขาสัมผัส ราวกับได้ซึมซับบรรยากาศเดียวกับเขา เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าโลกที่ตัวเองอยู่ได้เฉียดใกล้กับโลกของเขา ฉันตัดสินใจยืมมัน

                วันนั้นขณะเดินผ่านชายหนุ่ม ทั้งๆ ที่ ทางเดินกว้างเท่าเดิม แต่ชั้นรู้สึกราวกับหนังสือในกระเป๋าย่นระยะห่างระหว่าเราลง ราวกับตนเองอยู่ใกล้ๆ กับเขามากขึ้น

                เมื่อถึงบ้านฉันหยิบหนังสือเล่มนั้นออกมาอ่าน ฉันค่อยๆ ซึมซับมันช้าๆ เวลานี้ฉันรู้สึกเหมือนนั่งเคียงข้างบนม้านั่งใต้ต้นไม้ ในสวนนั่น เหมือนกับฉันนั่งอยู่เคียงข้างสูดอากาศหายใจเดียวกัน อยู่บนโลกใบเดียวกัน เมื่อฉันมองตัวอักษรบนกระดาษในห้องนอนของตัวเอง ฉันรู้สึกว่าอยู่ใกล้เขามากกว่าตอนหันไปมองใบหน้าของเขายามเดินผ่าน

                จากนั้นเป็นต้นมาฉันเริ่มอ่านหนังสือทุกเล่มที่เขาอยากอ่าน ฉันพยายามหาหนังสือที่เขาอ่านจากห้องสมุดทุกแห่ง ร้านหนังสือทุกที่ พยายามจนเพื่อนๆ แปลกใจ แม้แต่ตัวฉันเองก็แปลกใจ

                ฉันไล่ตามชายหนุ่มที่ไม่เคยรู้จักชื่อเข้าไปในโลกพิศวง โลกแห่งความตาย โลกอดีต โลกที่แสนหดหูโลกแห่งเวทมนต์ โลกแห่งปรัชญา โลกแห่งการผจญภัย โลกที่แสนอบอุ่น ฉันกระโจนจากโลกใบหนึ่ง สู่อีกใบหนึ่ง ไล่ตามเขาไปสุดฝีเท้า

                แต่แล้ววันหนึ่งฉันก็รู้สึกตัว ไม่ว่าจะไล่กวดเขายังไง ฉันก็ไม่ได้เข้าใกล้เขาขึ้นเลยสักนิดเดียวในโลกแห่งความจริง

                สำหรับฉันเขาเป็นคนพิเศษเพียงคนเดียวที่เห็นทุกวัน แต่สำหรับเขาฉันเป็นหนึ่งในร้อยๆ คนที่เดินผ่านไป แทบจะไม่ได้ละสายตายจากหนังสือขึ้นมาเห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ

                ฉันร้องไห้ แม้แต่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าร้องทำไม น้ำตาหยดลงบนหน้ากระดาษ ซึมขยายเป็นดวง ฉันซับมันด้วยแขนเสื้อ งุงงงถึงสาเหตุของการหลั่งน้ำตา ฉันเป็นอะไรไป? นี่ฉันเป็นอะไรไป?