เรื่องเล่าในคืนไร้ดาว

ลำดับตอนที่ #3 : บันได

            ฉันทิ้งเธอไว้เบื้องล่าง ปีนบันไดไต่ขึ้นไปสุดฟ้า

                ฉันปิดปากเงียบ ไม่เอ่ยบอกใครถึงการเดินทางครั้งนี้ ถึงฉันบอกไปพวกเขาก็คงไม่เขาใจฉันมีแต่จะหาว่าฉันบ้า ดังนั้นฉันจึงปิดปากเงียบ

                เมื่อฉันปิดปากเงียบ ทุกคนก็ค่อยๆ จากไป

                แม้แต่เธอ

                ฉันทิ้งเธอไว้เบื้องล่างเอื้อมมือดึงร่างไต่ขึ้นไปบนฟ้า ไม่ทราบว่าไต่มานานเท่าไหร่ ฉันปีนจนมือบวมแดง กล้ามเนื้อเหนื่อยล้า บันไดทอดยาวขึ้นไปไกลจนมองไม่เห็นจุดหมาย แต่ฉันก็ยังต้องปีนต่อไป

                ฉันปล่อยมือไม่ได้ ไต่กลับลงไปไม่ได้ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันมาไกลขนาดนี้แล้ว

                นี่ฉันมาไกลแค่ไหนกันนะ

                ฉันแหงนมองฟ้า เหมือนกับทุกวัน เหมือนกับทุกเวลา เหมือนกับทุกนาที ฉันมองแต่ท้องฟ้าเสมอ ดวงดาวยังทอประกายบนฉากสีดำ

                ฉันมาไกลแค่ไหนนะ ฉันไม่รู้ รู้เพียงอย่างน้อยหากเท้าหมดเรี่ยว หากมือหมดแรง ฉันก็เป้นคนที่ปีนขึ้นมาได้สูงที่สุด

                แต่ตอนนั้นฉันจะได้อะไรเล่า?

                ความสุขจากระยะเวลาอันยาวนานก่อนที่ร่างจะกระทบพื้นงั้นเหรอ?

                นานแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ได้ยินเสียงกระซิบของดวงดาว

                เวลานี้ฉันคิดถึงเสียงของเธอ

                ฉันก้มลงมองเป็นครั้งแรก จากที่ไม่เคยก้มลงมาแสนนาน ฉันมองไม่เห็นเออีกแล้ว เห็นเพียงขั้นบันไดที่ปีนผ่านมา บันไดขั้นแรกอยู่ไกลจนฉันมองไม่เห็นด้วยซ้ำ

                ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรหนอ

                หากตอนแรกฉันเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังเธอจะว่ายังไงนะ จะหัวเราะเยาะฉันเหมือนคนอื่นๆ ไหม จะปีนขึ้นมาด้วยกันหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริงจะดีแค่ไหนนะ

                แต่ตอนนี้ถึงจะอยากตะโกนบอกเธอแค่ไหน มันก็ไกลเกิดกว่าที่เธอจะได้ยินเสียแล้ว

            ได้เพียงถอนหายใจเบาๆ

                ฉันเงยหน้ามองดวงดาว เอื้อมมือแดงพอง ปีนไต่ขึ้นบันไดขั้นต่อไป