เรื่องเล่าในคืนไร้ดาว

ลำดับตอนที่ #2 : ปีศาจ

                 มีปีศาจอาศัยอยู่ในจิตใจของเรา

                เราจับมันได้ในวันที่จิตใจสงบนิ่ง ปีศาจถูกล่ามด้วยโซ่ ถ่วงไว้ด้วยลูกเหล็ก มันจ้องตาเราด้วยสายตาเข้มแข็ง ไม่สะทกสะท้าน หรืออึดอัดที่ถูกล่ามเลยแม้แต่น้อย

                เรารู้ดี โซ่เส้นเล็กนั้นไม่อาจล่ามมันได้ เพียงแค่มันคิดอยากจะหลุดจากการพันธนาการ มันก็จะดึงโซ่ให้ขาดออกจากกันเบาๆ อย่างง่ายดาย

                สาเหตุที่เจ้าปีศาจยอมอยู่ตรงนี้เพราะมันรู้ดีว่าไม่อาจสู้กับเราตรงๆ ได้ และรู้ดีว่ามันมีวิธีอื่นที่ดีกว่า

                "เจ้าจะทำลายข้างั้นเหรอ" มันเอยพร้อมรอยยิ้มท้าทาย "เอาเลยซิ"

                "ท่านควรจะทำเช่นนั้น" เทวดาข้างหลังเอ่ย

                เราจ้องมองปีศาจ จ้องเข้าไปในดวงตาเปี่ยมด้วยความมั่นใจของมัน ปีกอันทรงพลัง สติปัญญาหลักแหลมเจ้าเลห์ ใบหน้าอันงดงาม และรูปลักษณ์อันสง่างามของมัน

                "ทำลายข้าซะสิแต่จงจำไว้ว่าปีศาจในใจเจ้าไม่ได้มีตนเดียว เมื่อเจ้าทำลายข้าแล้วยังมีปีศาจอีกร้อยๆ พันๆ ตัว เจ้าจะทำลายได้หมดเหรอ"

                เราถามตัวเองว่ากลัวไหม

                เราตอบตัวเองว่าไม่เลย

                เทวดาเร่งให้ทำลายมันซะ

                เราก้าวเขาหาปีศาจร้าย แตะโซ่เบาๆ เพื่อปลดมันออก

                ทั้งปีศาจและเทวดาต่างงุงงงสงสัย

                "จากนี้เจ้าเป็นข้ารับใช้ของเรา" เราเอ่ย "เราต้องการพลังของเจ้า ต้องการปีกอันแข็งแรงของเจ้า ต้องการสติปัญญาหลักแหลมเจ้าเลห์ของเจ้า ต้องการท่าทางสง่างามของเจ้า"

                ปีศาจตัวเราะ ท่ามกลางเสียงทัดท้านของเทวดา

                มันย่อตัวลงถอนสายบัวและจูมพิศหลังมือของเรา

                เรารู้ดี ไม่นานมันอาจจะครอบงำเรา แต่เราก็รู้ดีว่าไม่นานเราก็อาจกลืนกินมันได้เช่นกัน