เรื่องเล่าในคืนไร้ดาว

ลำดับตอนที่ #19 : WhY?

WhY?

            น้ำไหลออกมาจากตาของคุณหนู

ฉันรู้จากฐานข้อมูลว่ามันคือน้ำตา น้ำตาทำหน้าที่หล่อเลี้ยงดวงตา และมนุษย์จะหลั่งน้ำตาออกมาเมื่อเสียใจ

            ฐานข้อมูลระบุว่าเสียใจหมายถึงอาการเป็นทุกข์ จากการที่สุญเสียสิ่งที่เป็นที่รักไป จากการไม่ได้ในสิ่งที่คาดหวัง

            มีกรณีเข้าข่ายสองเหตุการณ์ หนึ่งคือเรื่องที่คุณหนูต้องอยู่ในพิธีกรรมทางศาสนาซึ่งเธอไม่ชอบ กับการที่คุณผู้ชายพึ่งตายไป ความตายเป็นคำกริยาของสิ่งมีชีวิตหมายถึงการที่กลไกของร่างกายหยุดทำงานไป ไม่อาจเคลื่อนไหว ไม่ต้องรับพลังงาน อีกต่อไป ในกรณีนี้หากเป็นสิ่งไม่มีชีวิตอย่างฉันจะใช้คำว่าพังแทน

            เสียใจเป็นกริยาที่เป็นทุกข์ ฉันต้องทำให้คุณหนูพ้นจากความรู้สึกเป็นทุกข์

            “อย่าเสียใจไปเลยค่ะคุณหนู” ฉันยิ้ม เช็ดน้ำตาให้เธอ

            คุณหนูปัดมือของฉันออก

ฉันเข้าใจตามข้อมูลที่สะสมไว้ว่าเป็นความผิดพลาดของการแก้ปัญหา สิ่งที่ฉันทำไม่อาจบรรลุเป้าหมาย ฉันต้องเปลี่ยนวิธี ฉันต้องลองหาวิธีอื่น มีวิธีแก้ปัญหาที่เป็นไปได้สามสิบหกทางในกรณีเช่นนี้ ฉันสุ่มเลือกหนึ่งทาง

            “อย่าเศร้าไปเลยนะคะ เรามาเล่นเกมส์ที่คุณหนูชอบด้วยกันดีไหมค่ะ” ฉันเอียงคอยิ้ม

            คุณหนูแสดงสีหน้าที่เกิดจากการผสม ผสานของสีหน้าหลายรูปแบบ ฐานข้อมูลของฉันตีความว่าเป็นการยิ้มเย้ยหยัน ยิ้มเย้ยหยันเกิดขึ้นเมื่อคุณหนูโมโห หรือดูถูก ฉันทำพลาดอีกครั้ง

            “อย่างเธอจะมาเข้าใจอะไร?”

            หน่วยประมวลผมของฉันแปลความหมายว่านั่นเป็นประโยคคำถามในรูปแบบที่ไม่ต้องการคำตอบ

            “เธอเคยมีพ่อหรือไง เธอเคยเข้าใจความรู้สึกของคนที่พ่อตายหรือไง?”

            ฉันตีความว่านั่นเป็นคำถามที่ต้องการคำตอบ

            “ดิฉันไม่มีพ่อค่ะ ดิฉันมีข้อมูลความรู้สึกของคนที่บิดาเสียชีวิตมากพอ”

            คุณหนูหัวเราะ

            “เธอมันก็แค่เครื่องจักร สิ่งที่เธอมีมันก็แค่ข้อมูลเท่านั้นแหละ”

            ฉันยอมรับว่าประโยคของคุณหนูเป็นข้อเท็จจริง แต่ฉันไม่อาจทำความเข้าใจเหตุผลที่คุณหนู หัวเราะได้

          ฉันมองไปยังโบสถ์ มองภาพผู้คนในชุดสีดำที่มาแสดงความอาลัย ฉันเก็บพวกมันไว้เป็นข้อมูล

********************

            งานของฉันส่วนที่เกี่ยวข้องกับคุณผู้ชายถูกยกเลิกทั้งหมด ทั้งการซักเสื้อผ้า ทำความสะอาด จัดโต๊ะอาหาร และหนังสือพิมพ์ ฉันจำเป็นต้องเปลี่ยนตารางเวลาใหม่

            คุณผู้หญิงใช้เวลาอยู่ในบ้านน้อยลง เนื่องจากแรงงานของบ้านลดน้อยลง คุณผู้หญิงต้องใช้เวลาทำงานมากขึ้นเพื่อให้ได้เงินมาทำให้รายรับรายจ่ายสมดุลดังเดิม

            คุณหนูหัวเราะน้อยลง ฉันจับปฏิกิริยาที่แสดงถึงความเครียดของคุณหนูได้บ่อยขึ้น จากการวัดมาตรฐานของ EQ อย่างคร่าวๆ ฉันพบว่า EQ ของคุณหนูเริ่มต่ำลงจนหน้าเป็นห่วง

          ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง

          “คุณหนูคะ เราไปเดินเล่นในสวนที่คุณหนูชอบกันไหมคะ?” ฉันถามเธอด้วยรอยยิ้ม

            คุณหนูแสดงสีหน้ารังเกียจ เธอเดินผ่านไปโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของฉันแม้แต่น้อย

            ฉันเปลี่ยนสีหน้าเป็นแบบปรกติ เปลี่ยนไปทำงานอื่น วิธีดังกล่าวไม่ได้ผล ฉันต้องเปลี่ยนไปใช้วิธีอื่น

            ฉันต้องทำยังไง?

            ไม่มีข้อมูลที่เหมาะสมในฐานข้อมูล

********************

            คุณหนูใช้เวลาอยู่ในบ้านน้อยลง ช่วงเวลาที่บ้านมีคนอยู่สั้นลง ฉันมีเวลาในการอยู่นิ่ง จัดเรียงข้อมูล และประมวลผลมากขึ้น

            คุณหนูแสดงสีหน้ารังเกียจทุกครั้งที่ฉันทักทาย ฉันเปลี่ยนท่าทางการทักทาย เปลี่ยนรอยยิ้มตามที่ฐานข้อมูลบอกว่าดีที่สุด แต่คุณหนูก็ยังแสดงสีหน้ารังเกียจฉัน

            ฉันลองหาวิธีแก้ไขอื่นๆ แต่ทุกวิธีการล้วนไม่อาจทำให้เป้าหมายประสบผลได้

          ฉันควรจะทักทายคุณหนูอย่างไร?

          ฉันควรจะทำอย่างไรให้คุณหนูกลับมามีความสุข?

            ฉันควรจะทำอย่างไรคุณหนูถึงจะกลับมายิ้มให้ฉันเหมือนเดิม

            ไม่มีข้อมูลที่เหมาะสมอื่นใดในฐานข้อมูล

            ฉันไม่อาจตัดสินใจเลือกการกระทำเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณหนูได้อีกต่อไป

            ฉันได้แต่ยิ้มให้เธอ เอ่ยทักทายด้วยท่าทางที่เรียบง่ายที่สุด ในขณะที่ระบบประมวลผลของฉันทำงานจนเต็มความสามารถ

ระบบประมวลผลลงมติเป็นพันๆ อย่าง ฉันจึงได้แต่ตอบสนองด้วยวิธีที่เรียบง่ายที่สุดซึ่งถูกวางไว้เป็นพื้นฐาน

            ฉันรู้สึกเหมือนบางส่วนของฉันเสียหายไป

          ฉันใช้ขีดจำกัดของระบบปฏิบัติการคิดเรื่องของคุณหนูตลอดเวลา

            ฉันเริ่มทำงานเล็กๆ น้อยๆ พลาด

          ฉันพังแล้วเหรอ?

            ฉันสงสัยว่าคุณหนูจะร้องไห้ให้ฉันรึเปล่า?

********************

            ขณะจ่ายตลาดฉันพบคุณหนูระหว่างทาง คุณหนูอยู่ที่สวนสาธารณ กับเพื่อน  รวมชั้นของคุณหนู

            คุณหนูคีบบุหรี่สูบอยู่กับเพื่อนๆ หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน อย่างที่เธอไม่มีทางทำกับฉันตั้งแต่วันที่คุณผู้ชายตาย

ฉันตัดสินใจเข้าไปทักทายเธอ

            คุณหนูเปลี่ยนสีหน้าทันที่ที่เห็นฉัน จากใบหน้าสนุกสนานเป็นใบหน้าเบื่อหน่าย

            ฉันยิ้ม

“การสูบบุหรี่ไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพนะคะ เพื่อนของคุณหนูกลุ่มที่มั่วสุมกันทำเรื่องไม่ดีเช่นนี้ย่อมไม่สมควรที่จะให้คุณหนูคบต่อไปเช่นกันค่ะ” ฉันบอกเธอไปดังนี้

            คุณหนูตบฉัน

            ฉันต้องป้องกันตัวเองตามกฎข้อที่สาม ตราบเท่าที่ไม่ละเมิดกฎข้อที่หนึ่ง ฉันคาดการว่าความรุนแรงจะไม่มากจนเกิดความเสียหายจึงไม่หลบหรือป้องกัน

            เสียงฝ่ามือของเธอกระทบหน้าของฉันดังฉาด ฉันเซไปตามแรงมือ

ความเสียหายทางกายภาพไม่มากไปกว่าที่คาด ทว่าวงจรความคิดของฉันกับติดขัด

“เธอมันก็แค่เครื่องจักร อย่ามาสู่รู้ เลิกแสร้งเป็นมนุษย์จนน่าคลื่นไส้ได้แล้ว”

ฉันใช้วงจรแก้ปัญหา ทว่ามันไม่ทำงาน ฉันใช้กระบวนการจัดการความผิดปรกติทว่าไม่เป็นผล

คุณหนูโยนบุหรี่ทิ้งลงบนพื้น เหยียบมัน สะบัดตัว กระทืบเท้าเดินออกจากสวนแห่งนี้ด้วยความโมโห ไปยังถนน

เธอก้าวข้ามถนนโดยไม่สำรวจถนนก่อนเลย

“อย่าค่ะ!”

เสียงแตร และเสียงเบรกดังสนั่น คุณหนูหันไปตามเสียง รถเก่งสีบรอนวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง

เสียง โครม! เมื่อมันกระแทกกับร่างของฉัน

ภาพที่ฉันรับได้คือโลกที่หมันคว้าง มุมมองจากท้องฟ้า สีหน้าตกใจของคุณหนูที่ถูกฉันผลักออกไป และร่างกายส่วนล่างของฉันที่กระเด็นไปอีกทาง

พริบตานั้นฉันประหลาดใจที่ระบบประมวลผลของตนตัดสินใจได้รวดเร็วเช่นนี้

แบตเตอรี่ในส่วนตัวหลุดออกจากการเชื่อต่อกับส่วนหัวแล้ว ส่วนประมวลผลแล้วฉันกำลังจะขาดพลังงาน

โดยไม่อาศัยส่วนประมวลผล ฉันลงข้อสรุปง่ายๆ ว่าฉันไม่อยากให้คุณหนูตาย

โดยไม่มีเหตุผลใด ฉันคิดว่าตัวเองเข้าใจความรู้สึกของคุณหนูขณะที่คุณผู้ชายตาย เมื่อเห็นความเป็นไปได้ที่ว่าคุณหนูจะตายฉันรู้สึกเช่นนั้น

ฉันเห็นใบหน้าของคุณหนูที่ประคองร่างของฉันขึ้น

ฉันใช้พลังงานสุดท้ายที่เหลืออยู่ยิ้มให้เธอ