เรื่องเล่าในคืนไร้ดาว

ลำดับตอนที่ #16 : แมสเสจ

/> />

            ผมจ้องหน้าจอโทรศัพท์มือถืออยู่เช่นนี้เนิ่นนาน ทั้งๆ ที่รู้สึกเหมือนมีเรื่องราวมากมายที่ต้องการจะเล่าทว่าพอจะเรียบเรียงมันไปเป็นตัวอักษรกลับไม่มีอักษรใดสักตัวเดียวปรากฏขึ้นในหัว

            “นี่ สบายดีไหม” ผมพิมพ์อักษรเหล่านั้นลงไป

            นี่ สบายดีไหม เราไม่ได้คุยกันมานานแค่ไหนแล้ว สาม เดือน สี่เดือน หรือเกือบจะครึ่งปีแล้ว เวลาผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน และยิ่งเวลาผ่านไประยะห่างระหว่างเราก็ยิ่งห่างขึ้นเรื่อยๆ

            เราสวนทางกันบ้างบางครั้ง ทว่าผมทำได้เพียงยกมือทักทาย เธอเองก็เช่นกัน ผมรู้สึกถึงบรรยากาศอึดอัดที่ขั้นกลางระหว่างเรา บรรยากาศที่ทำให้ไร้คำพูดที่จะเอ่ยออกไป

            ผมเห็นเธออยู่ท่ามกลางเพื่อนใหม่ ท่ามกลางบรรยากาศที่ผมไม่รู้จัก ผมไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไปในบรรยากาศเช่นนั้น

            ผมกลัว สำหรับผมแล้วเธอยังเป็นคนเดิมไม่ว่าจะเมื่อไหร่ เป็นคนพิเศษคนเดียวท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินผ่านไป ทว่าสำหรับเธอล่ะ ถ้าสำหรับเธอแล้วผมเป็นเพียงคนเคยรู้จักคนหนึ่ง เป็นเพียงคนธรรมดาที่กลืนหายไปกับฝูงชน ผมควรจะพูดคุยกับเธอในสถานะเช่นนั้นยังไง

            ผมลบขอความบนหน้าจอโทรศัพท์ทิ้ง

            ผมอยากเล่าเรื่องราวที่พบเจอวันนี้ให้เธอฟัง อยากเล่าเรื่องตลกๆ ที่ได้ยินจากเพื่อนๆ ให้เธอฟัง อยากเล่าถึงแมวหน้าตาประหลาดที่พบในวันนี้ หนังสือที่อ่าน ข่าวที่ดู อยากถามเธอว่าคิดยังไง อยากถามว่าวันนี้เธอเจออะไรมาบ้าง ผมอยากคุยกับเธอ แม้สักคำก็ยังดี

            แต่ผมพิมพ์ไม่ได้แม้เพียงอักษรเดียว

         ผมควรจะขึ้นประโยคยังไง สวัสดี? สบายดีไหม? เป็นยังไงบ้าง? เรียนหนักไหม? แล้วผมจะอ้างเหตุผลไหน?

        “นี่...”

            ผมได้แต่พิมพ์แมสเสจค้างไว้เช่นนั้น