เรื่องเล่าในคืนไร้ดาว

ลำดับตอนที่ #15 : นักศึกษา

/>

            “โดดจากตรงนั้นลงไม่ก็ไม่ตายหรอก” เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังของฉัน

            เมื่อหันกลับไปมอง ผู้พูดเป็นชายหนุ่มในชุดนักศึกษา เชิ้ตขาว กางแกงแสลกดำ ผมซอยตามแบบทรงเกาหลีตามสมัยนิยม ประเภทที่ถ้าเดินในมหาลัยจะเห็นแบบนี้สักแปดในสิบคน

            ฉันรู้สึกหงุดหงิด ถึงจะรู้ว่าโดดลงไปก็ไม่ตาย แต่มันก็อยากโดดนี่หว่า

            “ผมแนะนำว่า โดดลงมาจากสะพานลอยทางเชียงรากจะสร้างสรรค์กว่า ถึงตกลงมาจะยังไม่ตายก็อาจจะมีรถมาเหยียบซ้ำ” เขาพูดก่อนจะยกกระป๋องน้ำอัดลมกระดกเข้าปาก

            ไม่มีความเห็นใจกันมั่งเลยรึไงวะ ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษสิ้นดี ปรกติถ้าเขาเห็นหญิงสาวในชุดนักศึกษาเมาแอ๋กำลังจะกระโดนน้ำแบบนี้เขาต้องถามถึงสาเหตุด้วยความห่วงใยไม่ใช่เหรอ

            ฉันพลอยหมดอารมณ์โดดน้ำดื้อๆ เลยนั่งลงข้างสระ

            “นายมาทำบ้าอะไรแถวนี้ดึกๆ ดื่นๆ”

            ฉันไม่รู้จักเขาหรอก แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงถามเขาออกไปแบบนั้นด้วย นี่เป็นสิทธิพิเศษของคนเมา ไม่ต้องมีเหตุผล ไม่มีคนแปลกหน้า โอเค้?

            เขาแสดงสีหน้าเอือมระอา ก่อนจะชี้นาฬิกา

            “เลยเที่ยงคืนแล้ว ผมเข้าหอไม่ได้”

            ฉันอึ้งไปพักนึงก่อนจะหัวเราะ อธิบายไม่ถูกเหมือนกันแต่มันขำ

“เลยเที่ยงคืนแล้วเข้าหอไม่ได้... นายฮาใช่ได้ว่ะ”

เขามองฉันแบบเซ็งๆ

“ทำไมวะ มีปัญหาเหรอ ใช่สิ ฉันมันเลวนี่หว่า... เป็นผู้หญิงต้องพูดเพราะๆ เราไม่ชอบเวลาเธอทำแบบนั้นแบบนี้ กูทำให้มึงทุกอย่างแล้ว แล้วไง สุดท้ายมึงก็บอกว่ากูดีเกินไป”

ฉันหัวเราะ

ชายหนุ่ม นั่งลงข้างๆ ถึงเขาจะไม่ได้พูดอะไรแต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากที่เดียว

“เบียร์ไหม”

ฉันชูถุงพลาสติกให้เขาดู ข้างในมีเบียร์เหลืออีกราวครึ่งโหล

เขาส่ายหน้า ซึ่งทำให้ฉันอารมณ์เสีย

“เออ ให้เหี้ยนั่นก็บอกว่าผู้หญิงดื่มเบียร์เลว แต่แมร่งก็เสือกแดกเอง นายก็คิดเหมือนกันงั้นสิ รังเกียจผู้หญิงเลวๆ อย่างฉันเหมือนกันใช่ไหม”

“เปล่า... ผมไม่ชอบเบียร์มันไม่อร่อย”

“อ๋อ ต้องเป็นว็อตก้า ไวน์แดงไรงั้นสิ รสนิยมสูงว่างั้น”

“ทำนองนั้น”

ฉันเปิดเองกระดกเองอีกขวด

ชายหนุ่มมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ฉันมองตาม ดาวทอแสงริบหรีอยู่บนท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกของมลพิษ

“นายเรียนอะไร”

“รัฐ-สาด”

“โหย เด็กรัฐ-สาด? ไม่ไปม็อบช่วยเขากู้ชาติวะ เห็นว่ากำลังยึดธรรมเนียบนี่”

“ไม่ล่ะ ผมไม่อยากตายฟรี”

ฉันหัวเราะ

“พูดงี้รุ่นพี่นายตายตาหลับแน่ๆ เลยว่ะ”

            เขาถอนหายใจ

“มาถึงตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่พวกเราเคยทำกันมานั้นถูกต้อง ผมไม่รู้แล้วว่าเราสู้เพื่อใคร เพื่อสิ่งที่เราเชื่อ หรือสิ่งที่ใครหรอกให้เราเชื่อ”

            ถ้าเขาร่ายยาวต่อ ฉันจะบอกให้เขาหยุด สำหรับฉันเรื่องการเมืองน่ะ เรียนแค่ใน 120 ก็หนักหัวพอแล้ว แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ใจ เลยไม่เอ่ยอะไรต่อ เสียงจักจั่นตัวสองตัวแว่วมาเบาๆ

            “น่าแปลกที่มหาลัยยังมีจักจั่น นึกว่ามันเลี้ยงแต่ยุงซะแล้ว”

            เขายิ้มให้ฉันน้อยๆ ฉันคิดว่าจริงๆ หมอนี่ก็หล่อไม่เบา แต่ฉันเข็ดแล้ว ว่าง่ายๆ คือกูเกลียดผู้ชายยยย แล้วโว้ยยยยย

            ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นเดิน

            “เธอจะไปไหนน่ะ”

            หมอนั่นถือถุงเบียร์เดินตามฉันมา ฉันจงใจเดินเซไปมา แล้วหัวเราะท่าเดินตัวเอง รู้ไหมว่าการเดินเซไปมาเวลาเมาน่ะมันฮาขนาดไหน

            “นี่ป๋า! สักกรึ๊บไหม!”

            ฉันตะโกนถามรูปปั้นอาจารย์ป๋วย แน่นอนว่าแกไม่ตอบ พวกอาจารย์ดังๆ ก็มักจะหยิ่งแบบนี้ล่ะ ฉันลากเก้าอี้ของยามที่วางทิ้งไว้ใกล้ๆ มา แล้วใช้มันเป็นฐานปีนขึ้นไปบนแท่นที่อาจารย์ป๋วยยืนอยู่

            “เฮ้ย!” ชายหนุ่มตะโกนเรียกฉันที่ปีนขึ้นไปบนแท่น “เห็นกางเกงในหมดแล้ว”

            “ลามก!” ฉันขว้างกระป๋องเบียร์ที่ยังมีน้ำเหลือครึ่งขวดใส่หัวเขา

            “หล่นลงมาเธอได้ไปนอนกินพาราที่ซาร่าเป็นอาทิตย์แน่” เขาพยายามจะจับฉันไว้ แต่สายเกินไปฉันปีนขึ้นไปบนแทนที่อาจารย์ป๋วยยืนอยู่แล้ว

            ฉันมองไปทางเดียวกับอาจารย์ป๋วย ไม่มีอะไรเลยนอกจากภาพมุมสูงของทางๆ เดิมๆ ที่ดูมืดมนกว่าเดิม เห็นแล้วฉันก็นึกสงสารอาจารย์ป๋วยนิดๆ ที่ได้แต่มองวิวเดิมๆ มาหลายปี เอาเถอะ อย่างน้อยก็ลมเย็นดี

            “นี่ ขึ้นมาบนนี้สิ” ฉันกวักมือเรียกชายหนุ่ม “ขึ้นมา ขึ้นมา”

            เขาทำหน้าเอือมเต็มทีแต่ก็ยอมปีนขึ้นมา

            เรานั่งอยู่แทบเท้าอาจารย์ป๋วยเขาอยู่ฝั่งซ้าย ฉันอยู่ฝั่งขวา

            “นี่” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้น “ถ้าเราเป็นนักศึกษาสมัยตุลา ตอนนี้เราจะทำอะไรอยู่นะ”

            ฉันคิดอยู่พักนึง “ดูดกัญชามั้ง... ไม่ก็ปิดไฟนอนแล้ว”

            “ไม่ก็ไปม็อบ”

            “ช่าย ไม่ก็ไปตายในม็อบ หลั่งเลือดเพื่อชาติทำนองนั้น เพื่อสิ่งที่เชื่อ ไม่ก็สิ่งที่ใครสักคนหลอกให้เชื่อ” ฉันเลียนแบบคำพูดของเขา

            ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาเหม่อมองไปทางเดียวกับอาจารย์ป๋วยสู่รัตติกาลที่เงียบเหงา

            อา... ฉันน่าจะบอกให้เขาหยิบเบียร์ขึ้นมาด้วย

30 สิงหาคม 2551


href="file:///C:\DOCUME~1\ADMINI~1\LOCALS~1\Temp\msohtml1\01\clip_filelist.xml" />

หมายเหตุ

1. ซาราคือโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เพราะไม่ว่าเราป่วยเป็นอะไรเขาก็จะแจกซารามา 1 แผง
2. รูปปั้นอาจารย์ป๋วยอยู่หน้าตึก cs หรือตึกอาคารเรียนรวมสังคมศาสตร์ มีผู้คนเอาดอกไม้ธูปเทียนไปกราบไหวเป็นประจำ จนเราสงสัยว่าถ้าสมัยเจ้าตัวมีชีวิตอยู่รู้ว่าพอตายไปจะมีคนเอาแกไปเป็นเทพ แบบนี้เขาจะทำหน้ายังไง ปล. สำหรับเด็กสอบตรง เราไม่แนะนำให้ไหว้ เราคิดว่าอ. ป๋วยคงไม่ปลื้มที่จะรับเด็กที่กราบไหว้บนบานรูปปั้นมาเป็นศิษย์
3. ฝั่งเชียงราก มีหอนอก แล้วก็ตลาด ร้านอาหาร ร้านการ์ตูน หอที่เชียงรากไม่ปิดหลังเที่ยงคืน
4. หอพักในธรรมศาสตร์ ถูกล้อมด้วยคูคลองราวกับปราสาทยุโรปยุคกลาง ประตูปิดเที่ยงคืน ห้ามเข้า ห้ามออก
5. 7-11 ในมหาลัยไม่ขายเบียร์แต่มีให้ซื้อเป็นตลาดเสรีทางฝั่งเชียงราก