เรื่องเล่าในคืนไร้ดาว

ลำดับตอนที่ #10 : น้ำตา

          ดอกทานตะวันชูคอ ผลิบาน หันหน้าหดวงอาทิตย์

                ฉันนั่งลงกับพื้น กอดเข่า ไม่กลัวว่าชุดสีขาวจะเปื้อน… เหม่อมองทุ่งทานตะวัน

                วันนั้น... เธอยืนอยู่ตรงนี้ เอียงบัวเทหยดน้ำกระจายเป็นสาย ถูกแดดยามเย็นต้องระยับ ร่วงเผาะๆ รดล้างใบทานตะวัน

                ฉันบอกเธอว่าฉันไม่ได้เสียใจเลยในวันที่แม่ตายไป

                ฉันไม่มีน้ำตาในวันนั้นเลยแม้แต่หยดเดียว ฉันรู้ว่าร่างนั้นไม่ใช่แม่อีกแล้ว การร้องไห้ฟูมฟายไม่อาจช่วยให้สิ่งใดดีขึ้น แม่ตายแล้ว ไม่มีทางที่จะพื้นขึ้นมา ฉันมองพ่อด้วยความสงสัย พ่อไม่อาจควบคุมตัวเองได้เลย ได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ร่วงไหลลงมาอย่างน่าสมเพช ในเวลานั้นชั้นรู้สึกว่าชายตรงหน้าช่างอ่อนแอเหลือเกิน

                เธอยิ้ม ย้ำพื้นที่เปียกเป็นโคลน ตักน้ำใส่บัว ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

          เรากำลังจะตาย ฉันเอ่ย ฉันรู้ว่าเธอเองก็รู้ เรากำลังจะตายเช่นเดียวกับแม่ของฉัน โรคร้ายค่อยๆ กัดกินเราจากภายใน จนวันหนึ่ง อีกไม่นาน เราก็จะพ้นจากความเจ็บปวดนี้ตลอดกาล ทุกคนพยายามยื้อเราไว้ พยายามทุกวิธี กรีดเปิดท้องเรา ตัดอวัยวะออกไป ให้เรากินยาพิษที่ทำลายร่างกาย เพื่อหวังว่ามันจะฆ่าโรคร้ายไปพร้อมๆ กัน ฉันเกลียดพวกเขา... โปรดเถิด ปล่อยเราไป จากร่างที่โสมม จากความเจ็บปวดแสนสาหัส จากความทุกข์ทรมาน ทำไมไม่ปล่อยให้เราตาย ฉันจำใบหน้าบนร่างที่เย็นเฉียบของแม่ได้ ใบหน้านั้นดูสงบอย่าน่าประหลาด ฉันเพียงนับวันรอให้ความตายอันแสนสงบนั้นเดินทางมาถึง

                ฉันอยากกรีดร้องออกมา เหนื่อยล้า เจ็บปวด เกินไปแล้ว ทำไมเราต้องทนมีชีวิตอยู่กับความเจ็บปวด ทนกับทุกวันที่เป็นดังนรก ทำไม!... ทำไม

                เวลานั้นฉันรู้ว่าเธอฝืนยิ้มให้ฉัน

                ฉันกัดฟันแน่น ทำไม ฉันเอ่ยเบาๆ... แต่ไม่มีใครได้ยิน เธอไม่อยู่รับฟังอีกต่อไปแล้ว

                ทานตะวันเหี่ยวแห้ง ก้มหน้าลง สลดโศกเศร้า พื้นดินแตกระแหง ไม่มีใครคอยรดน้ำมันอีกต่อไปแล้ว

                เธอจะดีใจไหม ที่หลีกหนีพ้นจากความทรมาน ฉันอยากเอ่ยถามแต่เธอไม่ได้ยินอีกต่อไป

                หยดน้ำไหลจากตา ร่วงเผาะซึมลงบนพื้นที่แห้งผาก