เรื่องเล่าในคืนไร้ดาว

ลำดับตอนที่ #8 : เดิน

                ฉันก้าวเท้าเดินเรียบขอบถนนราดยาง สูดอากาศรับเอากลิ่นไอของหมู่ไม้รอบข้างเข้าเต็มปอด สายตามองตรงไปยังดวงตะวันสีแดงเข้มริมขอบฟ้าเบื้องหน้า

                ทุกครั้งที่เห็นมันฉันจะนึกใจในว่า หมดไปอีกวันหนึ่งแล้วสินะ... ชีวิตของฉัน

                ตั้งแต่เมื่อไหร่นะที่ฉันเริ่มตระหนักถึงเสียงฝีเท้าของความตาย? ฉันรู้ดีว่าความตายอยู่คู่กับเราตั้งแต่กำเหนิดมา เรียกได้ว่าทันทีที่มีชีวิต ความตายก็เริ่มย่างเท้าออกก้าวตามหลังเรามา มันคอยเฝ้าดูเราอยู่ห่างๆ จนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม มนุษย์... ไม่สิ สิ่งมีชีวิตทุกผู้ล้วนแล้วแต่ต้องพบกับมันในท้ายสุด เราพยายามสาวเท้าก้าว เดินทางรอนแรมสุดแสนไกล พยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ความตายไล่เราทัน พยายามประคับประคองเอาชีวิตรอดเพื่อพบกับความตายที่ดักรออยู่ในท้ายสุด

                ฉันไม่ได้กลัวตาย และไม่ได้ดิ้นรนขวนขวาย ไม่แม้แต่จะปรารถนาให้ตนเองมีชีวิตยืนยาว แต่ถึงอย่างนั้นฉันเองก็เคยเศร้าใจที่อายุขัยของมนุษย์มันช่างสั้นนัก หากมีเวลาสักร้อยปีคงจะทำอะไรได้มากมายกว่านี้ คงจะเรียนรู้สิ่งต่างๆ พบเห็นสิ่งต่างๆ ได้มากมายกว่านี้ แต่เวลาเพียงร้อยปีแล้วจะพอเหรอ? ความรู้ใหม่ๆ เกิดขึ้นทุกวัน สิ่งใหม่ๆ เกิดขึ้นทุกนาที แล้วต้องมีเวลาเท่าไหร่กันถึงจะพอ เวลาแค่ร้อยปีพันปีเป็นเพียงชั่วถอนหายใจครั้งเดียวของดวงดาว เวลาที่ได้เพิ่มมาเพียงเล็กน้อยไม่ได้มีความแตกต่างอะไรเลยเมื่อมองจากสายตาของดวงดาว เช่นนั้นมีเวลาเท่าไหร่ก็ไม่ต่างกันมากนักหรอก

                แต่กระนั้นฉันก็เศร้าใจทุกครั้งที่เข็มนาฬิกาเคลื่อนตัว เมื่อนาฬิกาเดินไปหนึ่งก้าว ความตายก็ใกล้เข้ามาอีกหนึ่งก้าวเช่นกัน แต่บัดนี้ฉันทำอะไรอยู่เล่า? กำลังนั่งให้เวลาที่มีอยู่จำกัดเคลื่อนผ่านไปเฉยๆ อย่างนั้นเหรอ? ฉันเสียเวลาที่ไม่อาจเอาสิ่งใดมาแลกคืนได้ไปเปล่าๆ เสียแล้ว ฉันเหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่สิบปีแต่ยังไม่อาจสร้างสิ่งใดได้ ยังไม่เห็นสิ่งใดหรือได้สิ่งใดที่ต้องการ ทั้งๆ ที่สิ่งเหล่านั้นสามารถได้มาโดยแลกกับเวลาที่ฉันมีแท้ๆ... ฉันเศร้าใจเหลือเกิน

                คนอื่นมักจะเตือนฉันว่า “เธอหวังสูงเกิดไปหรือเปล่า?” ฉันไม่ได้ตอบอะไรไปแต่ในใจคิดว่า หากอย่างไรก็ต้องพบความตายอยู่เบื้องหน้าทำไมไม่ลองเสี่ยงทำอะไรยากๆ ดูล่ะ อย่างน้อยเวลาที่เหลือก็จะได้น่าเบื่อน้อยลง

                ในทางกลับกัน บางคราวฉันก็รู้สึกอยากนอนอยู่เฉยๆ รอความตายที่ก้าวเท้าเข้ามา เพราะไม่ว่าฉันจะสร้างอะไร หรือยิ่งใหญ่แค่ไหนสุดท้ายที่อยู่เบื้องหน้าก็คือความตายอยู่ดี ไม่ว่าจะตายอย่างราชาหรือหมาข้างถนนความตายก็คือความตาย สุดท้ายก็เหลือเพียงความว่างเปล่ามิใช่หรือ?

                ความคิดสองแบบนี้ขัดแย้งกันเองในตัวฉัน ฉันกลายเป็นคนเอื่อยเฉื่อยแต่กระตือรือร้น เรียบง่ายแต่ทะเยอทะยาน เอาการเอางานแต่ขี้เกียจในเวลาเดียวกัน

                คนอย่างฉันจะพบกับความตายแบบไหนกันนะ  ฉันได้แต่ถอนหายใจ

                เวลานี้ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ดวงดาวเริ่มทอประกาย ฉันละสายตายจากท้องฟ้า มองทางเบื้องหน้า

                อีกไม่นานฉันก็จะตาย อีกไม่นานดวงดาวก็จะดับลง... แต่นั่นเป็นเรื่องของอนาคต สำหรับตอนนี้ฉันต้องหาอะไรใส่ท้องเพื่อให้รอดไปอีกวัน... สำหรับตอนนี้แต่นั้นก็พอแล้ว