เรื่องเล่าในคืนไร้ดาว

ลำดับตอนที่ #12 : My muse II

          “นี่”

                “หืม” เธอที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมส่งเสียงเชิงถาม

                “พอเห็นหนังสือมามายบนชั้นพวกนี้แล้วรู้สึกว่าเราเล็กจังเนอะ”

                ผมหยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากชั้นของร้านเช่าขึ้นมาเปิดดู แต่ไม่พบสิ่งที่น่าสนใจจึงวางกลับไปที่เดิม

                “ก็อาจจะใช่” เธอตอบ

                “หนังสือในร้านนี้เป็นแค่เสี้ยวเดียวของหนังสือทั้งหมดบนโลกใช่ไหม”

                “เป็นแค่ทรายกอบเดียวจากทะเลทรายกว้างสุดลูกหูลูกตาเลยล่ะ”

                ผมหยิบอีกเล่มขึ้นมาเปิดดู แต่ไม่มีหนังสือที่น่าอ่าน

                “แบบนี้หนังสือของเราก็เป็นแค่ทรายเม็ดเดียวที่ล่องลอยอยู่ในอวกาศไร้ที่สิ้นสุดสินะ ชั้นรู้็สึกว่าสิ่งที่ต้องเผชิญหน้ามันใหญ่เหลือเกิน เราจะสู้กับมันได้ยังไง”

                “อืม นั่นสินะ”

                ผมหยิบหนังสือออกมาหลายเล่ม แต่ไม่มีเล่มได้เลยที่ดึงดูด บางเล่มไม่น่าสนใจ บางเล่มน่าสนุกแต่ไม่ถูกรสนิยม

                “ยังหาหนังสือไม่ได้อีกเหรอ” เธอเอ่ยถามพลางอ่านการ์ตูนในมือ

                “อืม น่าแปลเนอะ ทั้งๆ ที่อยู่ในภูเขาหนังสือแท้ๆ แต่วันหนึ่งเรากลับต้องใช้เวลาเดินวนอยู่ในนี้วันละหลายสิบนาทีเพื่อค้นหาหนังสือมาอ่านสักเล่ม”

                “แล้วก็ต้องเสี่ยงกับความผิดหวังบ้าง พอใจบ้างใช่ไหม”

                “อืม”

                “บางทีหนังสือของเราก็อาจเป็นแบบนี้ อาจมีใคสักคนเดินวนอยู่ท่ามกลางหนังสือมากมายเพื่อหยิบมันออกมา เพื่อใครคนนั้นไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหน เราเลยต้องเขียนมันออกมาให้เขาล่ะมั้ง”

                ผมนึกถึงก้อนหินที่ลองลอยไปในอวกาศโดยไม่รู้ว่าปลายทางอยู่หนใด หนังสือของเราก็คงลอยไปเช่นนั้น

                “เพื่อเขาคนนั้นสินะ”