เรื่องเล่าในคืนไร้ดาว

ลำดับตอนที่ #11 : My muse I

          เธอเอนตัวบนฟูกนอนของผมพร่ำบ่นไม่หยุด

                “อา~~ น่าเบื่อจังเลย”

                “หนวกหูน่า”

                ผมเอ่ย นั่งขัดสมาธิบนพื้นไม้หยาบๆ พรมนิ้วบนแป้นคีย์บอร์ด จ้องมองหน้าจอคอม

                ลมหนาวพัดลอดเข้ามาจากหน้าต่างบานใหญ่ทางซ้ายมือ กระเบื้องหลังคาที่ไม่มีฝ้ากั้นไม่อาจกันความหนาวได้เลย แต่เมื่อเทียบฝ้าที่เสียไปแลกกับห้องใต้หลังคาที่เจ้าของบ้านต่อเติมเพิ่มพื้นที่ให้ผมซุกหัวนอนในบ้านเช่าหลังนี้มันก็คุ้มสุดคุ้ม

                “หนาวจัง”

                เธอกลิ้งม้วนเอาผ้าห่มพันตัวเป็นก้อนเหลือเพียงใบหน้าและผมยาวที่โผล่พ้นออกมา เงยหน้าขึ้นมองหน้าจอคอม

                “เมื่อไหร่นายจะเขียนจบสักที”

                “แล้วเหมือนไหร่เธอจะหยุดบ่นซะทีล่ะ”

                เธอถอนหายใจ อากาศกลางดึกในฤดูหนาว คืนที่เมฆฝนที่ปกคลุมฟ้าติดต่อกันมาสามวันเยือกเย็นจนเกือบทำให้ลมหายใจของเธอกลายเป็นไอ

                “ทำไมชั้นต้องมาเจอกับคนฝีมือห่วยแบบนายด้วยน้า~~ พระเจ้าท่านไม่ยุติธรรมเลย”

                “นั่นเป็นความผิดของมิวส์อย่างเธอไม่ใช่เหรอ”

                “ไม่ใช่สักหน่อย ไม่เคยได้ยินเหรอว่าพรสวรรค์หนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่เหลือเป็นพรแสวงน่ะ”

                “แล้วแบบนั้นจะมีเธออยู่ทำไมล่ะ”

                เธอทำปากยื่นอย่างงอนๆ กลิ้งตัวหมุนออกจากผ้าห่มแล้วขยับมาพิงหลังของผม

                “แบบนี้อุ่นกว่าใช่ไหมล่ะ”

                “อืม”

                “ถ้าไม่มีชั้นนายหนาวตายไปแล้ว”

                “เวอร์”