ว่าด้วยเรื่อง'พีก้อง'

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : การผ่าตัด (15%) (รีไรท์)

 

2

การผ่าตัด

ภายในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ ที่ถูกแยกออกมาเพราะต้องการให้ผู้ป่วยรักษาตัวก่อนเข้าห้องผ่าตัด ร่างสูงของพีรวิชญ์กำลังป้อนแอปเปิ้ลที่ถูกปลอกด้วยความปราณีตให้ร่างเล็กที่นั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงคนไข้พิเศษ ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาดูตัวเล็กเกินไป น่าจะกินอะไรบ้าง

 

“พี...ห้องอิ่มจนท้องจะแตกอยู่แล้ว พอเถอะ T^T” ก้องพูดออกมา พร้อมกับทำหน้าตาเลี่ยนสุดจะทน พลางส่ายหัวเมื่อพีริวิชญ์กำลังหยิบแอปเปิ้ลมาแตะที่ปากเขา

“ก็ก้องตัวเล็กตัวเล็กเกินไปอ่ะ ผมก็กลัวว่าจะเป็นลมไปนี่” พีรวิชญ์พูดตอบก้อง พร้อมกับเอามือไปลูบหัวทุยๆ นั่นเบา ๆ

“แต่มันมากเกินไปนี่ เดี๋ยวผมก็อ้วนหรอก” ก้องทำหน้าหงิกๆ พลางส่ายหัวอีกครั้ง

“ถึงยายจะอ้วนยังไงตาก็รักคร้าบบบบ” พีรวิชญ์ไปพูดเปล่า แถมยังเนียนเอามือไปกอดเอวร่าวบางอีก

“...=///= ผมจะนอนแล้ว” ร่างเล็กพูดอย่างเขิน ๆ ก่อนจะนอนลงแล้วเบนหน้าหนีไปทางอื่น แต่เพราะความเขินบังตา ระหว่างที่ร่างเล็กกำลังจะล้มตัวนอน ก็เอามือไปฟาดจานแอปเปิ้ลจนตก

เพล้งง

“โว้ะ ยายนี่ซุ่มซ่ามจัง = =;;”ร่างสูงโวยลั่นเพราะความตกใจ แต่ดันกลบเกลื่อนความตกใจด้วยอาการโมโห จนร่างบางตกใจ

 

“ก็มันมองไม่เห็นนี่” ก้องบดินทร์เถียงขึ้นมาอย่างไม่ยอม ทำไมเล่า! ก็เขามองไม่เห็นนี่ ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย

“หึหึ ซุ่มซ่ามแล้วไม่ยอมรับอีกนะยาย” พีรวิชญ์พูดพลางทำเสียงล้อเลียน แต่คำพูดนั่นกลับไปกระแทกเข้าหูของก้องบดินทร์อย่างจัง

“ อะไรเล่า! ผมไม่ได้ซุ่มซ่ามซักหน่อย” ก้องบดินทร์เหวี่ยงขึ้นมาอย่างหงุดหงิด ๆ    ทำไมเล่า ? ก็เขาไม่ได้ซุ่มซ่ามซักหน่อยแต่มันไม่เห็นจริง ๆนี่

“อ่ะๆก็ได้คร้าบบ มองไม่เห็นก็ได้..” ประโยคที่ร่างสูงเอ่ยขึ้นมาทำให้คนตัวเล็กกว่าเอียงคออย่างสงสัย ว่าทำไมวันนี้ร่างสูงถึงยอมเป็นคนสงบศึกก่อน ปกติก็ต้องกวนเขาต่อนี่ = =

ร่างสูงกระตุกยิ้มเล็ก ๆหลังจากที่เห็นท่าทางน่ารัก ๆของคนตัวเล็กกว่า ก่อนจะพูดว่า

“คนท้องก็อย่างเนี้ยย ขี้หงุดหงิด”

“อะ...ไอ้บ้า!!! =///=***” โอ้ยยย ไอ้หงุดหงิดมันก็หงุดหงิด แต่ทำไมมันถึงเขินอย่างนี้เนี่ย ก้องบดินทร์คิด หน้าก็ขึ้นสีไปเรื่อยๆ-//////////////////////////////////-

 

…………………………………………………..

 

ร่างสูงโปร่ง ดวงตาคม คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ผมสีบรอนด์น้ำตาล นัยน์ตาสีเทาตามแบบลูกครึ่งรับกับใบหน้า กำลังจดจ้องมองผ่านกระจกไปที่ร่างสูงโปร่ง ที่กำลังนั่งปอกแอปเปิ้ลอย่างเก้ๆกังๆ ด้วยสายตาโมโหเล็กน้อย