ว่าด้วยเรื่อง'พีก้อง'

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : พบหมอ (100%) รีไรท์

 

1

พบหมอ

 “เป็นยังไงบ้างครับหมอ” พีรวิชญ์ ถามคุณหมอด้วยเสียงแผ่วเบา

“ดูจากผลตรวจเอ็กซ์เรย์แล้วนะครับ ผลปรากฏว่าเศษแก้วที่เคยเข้าไปดูดวงตาของคุณก้องบดินทร์ได้เฉือนเส้นประสาทที่ควบคุมการมองเห็นของคุณก้องบดินทร์และ บลาๆๆๆ บลาๆๆๆ บลาๆๆๆ” หมอหนุ่มไฟแรงลูกครึ่งไทย – ฝรั่งเศสพูดอย่างจริงจังกับการทำงาน ตอนนี้เขากำลังวิเคราะห์อาการของก้องบดินทร์อย่างละเอียด  ละเอียดจนพีรวิชญ์ขี้เกียจฟังกันเลยทีเดียว(มุ่งมั่นไปนะหมอ-ไรท์)

 “เท่าที่ผมวิเคราะห์อย่างละเอีดยแล้วผมว่าคุณก้องบดินทร์ควรได้รับการผ่าตัดครับ”  หมอหนุ่มพูดหลังจากที่อธิบายเกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเองวิเคราะห์อย่างละเอียด(ย้ำว่าละเอียด)เสร็จแล้ว

“แล้วก้องจะสามารถมองเห็นถาวรเลยรึเปล่าครับ” พีรวิชญ์ถามด้วยน้ำเสียงที่มีความหวัง

“ครับ คุณก้องบดินทร์มีสิทธิ์หาย 68% จาก 100% เลยทีเดียว” หมอตอบแบบยิ้ม ๆ

“ครับ ขอบคุณมากครับ! ผมขอตัวไปบอกก้องก่อนนะครับ” พีรวิชญ์เอ่ยขอบคุณหมอวาโยหลานชายของเพื่อนพ่อเขา แล้วเดินออกไปด้วยความดีใจ 

 

.....................................................................

ร่างสูงโปร่งผิวขาวสวมแว่นกันแดดสีชา กำลังเดินสอดส่องมองหาใครบางคนอยู่ ด้วยบุคลิกที่โดดเด่นทำให้คนที่อยู่แถวนั้นหันมามองเป็นแถวๆ แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่รู้สึกตัวเลยหรืออาจจะเป็นเพราะเขาชินกับการถูกมองแบบนี้ก็เป็นได้

แต่เมื่อไร้ซึ่งวี่แววของคนที่หาอยู่ เขาจึงตัดสินใจเดินไปถามที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์

“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณก้องบดินทร์อยู่ห้องไหนครับ” ร่างสูงเอ่ยถาม ด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษ

“อยู่ห้อง 145 ค่ะ ^///^” นางพยาบาลที่อยู่ที่แผนกประชาสัมพันธ์ตอบกลับมา พร้อมกับหน้าแดงๆ เขาชินแล้วล่ะเพราะผู้หญิงแทบทุกคนเห็นหน้าเขาแล้วส่วนใหญ่มีอาการแบบนี้ (ไม่มีก็บ้าแล้วแหละ คนอะไรหล่อกระชากตับ ตับตับตับตับ ตับตับ ตับตับตับ-ไรท์)

“ขอบคุณครับ” ร่างสูงเอ่ยขอบคุณพยาบาล ทันทีที่ร่างสูงถอดแว่นกันแดดสีชานั่นออก แล้วส่งรอยยิ้มไปให้ ทำให้คนมองอยู่ถึงกับเคลิ้มในรอยยิ้มที่ส่งมาให้เล็กน้อย ก่อนร่างสูงจะเดินออกไป

‘คนอะไร หล่อเว่อร์ หล่อเกิน หล่อบัดซบ หล่อเชี่ยๆ>//<’ (==”   พยาบาลลล-ไรท์)

 

ห้อง 145

ร่างโปร่งเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง 145 แต่ก่อนที่จะเงื้อมมือขึ้นมาเคาะประตู ก็มีเสียงนึงมารั้งมือเขาเอาไว้

“เฮ้ยย!!!~ ที!” ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียกปรากฏว่านั่นคือพีรวิชญ์เพื่อนของเขานั่นเอง ใช่แล้ว เขาชื่อทีนั่นเอง

หลังจากที่ทักทายกันเสร็จแล้ว พีรวิชญ์ก็พาทีมาเยื่ยมก้องบดินทร์

เมื่อเปิดประตูเข้ามา เขาก็มองก้องบดินทร์ด้วยสายตาแบบนี้ > > > *O* แต่เพียงแค่แว๊บเดียวเท่านั้นร่างสูงก็กับมาทำกลับมาทำหน้าตาเข้มขรึมเช่นเดิม เขาได้แต่พูดในใจว่า

‘โอ้ยยยย~~ โคตรน่ารักเลยคร้าบบบบ’

ดวงตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อย แก้มมีสีขาวอมชมพูแบบคนสุขภาพดีตัดกับผิวขาว ๆบาง ๆนั่น แล้วก็ท่าทางงัวเงียเหมือนพึ่งตื่นนั่นอีก แล้วผมยุ่งๆนั่นด้วยย >< แต่เขาคงต้องหยุดความเพ้อไว้เพียงเท่านั้น ก็ไอ้เพื่อนพีที่ยืนอยู่ข้าง ๆแทบจะกลืนหัวเขาไปอยู่แล้ว= =;; ทำไมต้องหวงขนาดนั้นด้วยวะครับ

“พี...นั่นพีใช่ไหม” ก้องบดินทร์ร้องทักขึ้น ขณะที่เขากับพีรวิชญ์กำลังก่อสงครามทางสายตากันนานพอสมควรก็ต้องหยุดลง

“ใช่ ผมเอง...นี่ผมพาเพื่อนของผมมาให้ก้องรู้จักด้วยนะ...นี่คือที เป็นคนที่แนะนำให้ผมพาคุณมารักษาที่อเมริกาไง” ทีมองพีรวิชญืที่ยืนคุยกับก้องบดินทร์อย่างเงียบ ๆถึงแม้ว่าประโยคที่พีรวิชญ์คุยมันอาจจะเป็นประโยคธรรมดา แต่สายตาที่พีรวิชญ์ส่งให้ด้องบดินทร์มันเป็นอะไรที่มากกว่านั้น มันมีความรู้สึกมากมายคละเคล้าเต็มไปหมด   และ ’รัก’ ก็เป็นหนึ่งความรู้สึกที่เอ่อล้นออกมาชัดเจนจากสายตาของพีรวิชญืที่มองก้องบดินทร์และมันก็คงเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้น ตอนนี้เขารู้แล้ว...ว่าทำไมพีรวิชญ์ถึงหวงก้องบดินทร์มากขนาดนั้น

“เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณทีขอบคุณมากนะครับที่แนะนำให้ผมมารักษาที่นี่”

“ครับ...ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” ทียิ้มตอบกลับไป ถึงมาจะรู้ว่าคนตรงหน้ามองไม่เห็นก็ตาม…

แต่ยังไงเขาก็รู้สึกว่าเขานั้น รักก้องบดินทร์เข้าไปจังๆแล้วหล่ะ แต่ถึงยังไง ก้องบดินทร์ก็เป็นคนรักของพีรวิชญ์เพื่อนรักของเขา เขาไม่อยากทำให้เพื่อนรักที่คบกันมานานกว่า10 ปีอย่างพีรวิชญ์ต้องเสียใจเพราะเขา…