Eikyuu Yakusoku Suru

ลำดับตอนที่ #4 : เด็กสาวเสียงใส ร่างเล็ก นามว่า \"จิมิ\"

ทั้งสามคนเปิดประตูเข้าไป



มันเป็นทางเดิน ยาว ตรงและไกลสุดลูกหูลูกตา



ทั้งสามคนเดินไปเรื่อยๆ...จนสุดทาง



\"อ๊ะ\" เสียงของโซคุโดพูดขึ้น เธอเห็นร่างเล็กๆ บางๆ ยืนอยู่



ด้วยความสงสัยของไรอน (ผู้ที่ไม่ค่อยจะพูดซักเท่าไหร่) เขากล่าวว่า



\"เธอเป็นใครน่ะ?\"



ทาเอรุพูดแทรกไรอน \"เฮ้...ก่อนที่จะถามชื่อใคร เค้าให้บอกชื่อของตัวเองก่อนไม่ใช่รึไงกัน?\"



\".....\" ทั้งสองคนโมโหกัน (เพราะสาเหตุอะไรข้าน้อยก็ยังไม่แน่ใจ)



\"....เอ่อ...\" โซคุโดพาทั้งสองคนมาหาสาวน้อยร่างบางแล้วพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม



\"ชั้น โซคุโด สองคนนี้ชื่อทาเอรุและไรอน\"



\"....\" (ฮือ ไรอนจะไม่กล่าวอะไรเลยหรอ? เย็นชาจังเลยนะ)



\"สวัสดีครับ ผมชื่อว่าทาเอรุครับ แล้วคุณล่ะครับ?\" ทาเอรุถามด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใส (ตายแล้ว ทาเอรุขี้หลีเหรอเนี่ย?)



\"............จิ...จิมิ...ค่ะ\" ร่างเล็กๆ บางๆนั้นพูดด้วยเสียงใสๆ (โอ้น่ารักจัง)



\"มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ จิมิ\" โซคุโดถามด้วยน้ำเสียงที่ดูแล้วอ่อนเหมือนกับเสียงของจิมิ



\"เอ่อ...คือว่า...ชั้นได้รับ...สิ่งนี้...น่ะค่ะ\" จิมิพูดด้วยเสียงสั่นๆแล้วยื่นของสิ่งหนึ่งให้



\"นี่น่ะเหรอ?\" โซคุโดตกใจ \"แบบนี้คงไม่ดีแล้วนะ ชั้นนึกว่าจดหมายแบบนี้จะมีแค่เท่าที่เราสามคนได้ซะอีก\"



\"อะไรน่ะ ชั้นขอดูหน่อย\" โซคุโดส่งจดหมายให้ทาเอรุ



\"เราไม่รับประกันความปลอดภัยของคุณ โปรดระวังตัวด้วย...ขอให้โชคดี\"



\"จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเราล่ะเนี่ย?\" ไรอนพึมพำไปเรื่อยเปื่อยทั้งๆที่ทุกคนกำลังเครียด



\"พวกเรา...รีบออกก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นดีกว่านะคะ\" จิมิเดินไปเปิดประตูแต่มันล็อคไว้จากข้างนอก



\"เอ๋...แบบนี้ก็แย่สิ\" ทาเอรุก็เริ่มบ่นเช่นกัน เขาเดินเข้าไปทางประตูใกล้ๆจะถึงกับจิมิ และแล้วสิ่งที่ทุกคนไม่ค่อยอยากได้ยินก็ค่อยๆมา...



\"ตึกๆๆ...โครม\" พื้นตรงที่จิมิยืนอยู่พังตกลงไปด้านล่างที่ดูแล้วไม่มีที่สิ้นสุด ฝุ่นปลิวว่อนเต็มไปหมด (แหยะ...โสโครกจัง)



\"ทาเอรุ จิมิ!!!\" เสียงของโซคุโดที่ตะโกนออกไปด้วยความตกใจเพราะว่ามองไม่เห็นอะไรเลย



สักพักหนึ่งไรอนก็เริ่มเห็นเงาลางๆ และวิ่งนำเข้าไปก่อนโซคุโด



\"ไร...<ตายล่ะ มองไม่เห็นอะไรเลย>\" ทั้งๆที่มองไม่เห็น โซคุโดก็ยังวิ่งตามไรอนเข้าไป



\"เป็นไงบ้างทั้งสองคน\" ด้วยความตกใจ ไรอนก็เลยถามทาเอรุไปด้วย



\"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ดีที่คุณทาเอรุช่วยเอาไว้...น่ะค่ะ\" จิมิตอบด้วยสภาพที่...ทั้งโทรมทั้งสกปรกน่ะนะ



\"โอเค...ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว\"



\"ทั้งสามคนไม่เป็นอะไรมากใช้มั้ย...อ๊ะ อ๊า!!!\" โซคุโดเดินสะดุดไรอนที่กำลังนั่งอยู่เข้าก็เลยตกลงไปด้านล่างที่มึดและไม่มีที่สิ้นสุด



\"เฮ้อ...ซุ่มซ่ามที่สุด\" ไรอนบ่นก่อนที่จะหายใจเฮือกใหญ่ \"ทาเอรุ ดูแลจิมิดีๆด้วยล่ะ\"



\"นายจะทำอะไรน่ะ...เฮ้ย !!!!\" ไรอนกระโดดตามโซคุโดลงไป ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะมีอะไรรออยู่ด้านล่าง



\".......\" ทาเอรุยังคงอึ้งอยู่กับการกระทำของไรอน



\"แล้ว...เราจะทำยังไงล่ะ?\"



\"ทำไม...เธอถึงได้มาที่นี่ล่ะ ทั้งๆที่เธอคนเดียวที่รู้ว่ามันอันตราย\"



\"ก็เพราะ...จดหมายมันดูไม่สมบูรณ์น่ะสิ ก็เลยคิดว่าคงต้องมีคนอื่นอีกน่ะ\"



\"...เธอน่ะ...\" แล้วแผ่นดินก็ไหว!!!!!!!





          ******************************



     เรื่องสำคัญมากๆเจ้าค่ะ

สวัสดีนะเจ้าคะ เรื่องสำคัญที่ว่าก็คือ

1. ผลสอบห่วยแบบไม่เคยห่วยขนาดนี้มาก่อน

2. หลังจากที่ท่านมารดาได้ทอดพระเนตรแลเห็นผลสอบ ท่านมารดาได้สั่งไว้ว่า \"เล่นคอมพิวเตอร์ได้ถึงสองทุ่มเท่านั้น\" แกว่างี้ แล้วยังบอกอีกว่า \"จะเล่นได้ตามปกติอีกครั้งคือตอนที่ทำคะแนนปลายภาคได้ 70 % ขึ้นเท่านั้น\" ซึ่งเวลาปกติที่เล่นคือ 6โมงเย็น-3ทุ่มครึ่ง

         ข้าน้อยก็คงไม่เจอกันอีกนาน...จนกว่าจะไปโปะยานอนหลับแด่ท่านมารดา

         ถ้าข้าน้อยโปะสำเร็จเมื่อไหร่ ข้าน้อยก็จะมาลงตอนที่5ต่อนะเจ้าคะ (เอ่อ...อันนี้ล้อเล่นนะเจ้าคะ)

     *YonatA Desu*