รักต้องลุ้น ชุลมุนหัวใจ

ลำดับตอนที่ #3 : นี่หรอพี่ฉัน

นี่หรอพี่ฉัน

กริ้งงงงงงงงงงงงงงง

กริ้งอันน่าฟังแสนเพราะเสนาะหูดังขึ้น แหมน่าดีใจจัง จะได้ทานข้าวแล้วอ่ะ อิอิอิ (เห็นแก่กิน) เอ………ไหนพี่โอมะบอกว่าจะมารับเค้าทานข้าวไงแล้วไหงยังไม่มาซักทีหละ เฮ้ย ยาจัง

“ นี่ไปทานข้าวด้วยกันไม๊ ฉันโทโมเอะนะ เรียกว่าโมเอะก็ได้อ่ะ ” ว้าว ว้าว ว้าว และแล้วคนสวยที่นั่งข้างฉันก็ยอมปริปากพูดออกมซักทีนึงอ่ะ อมอะไรอยู่ได้ตั้งนานแหนะ อึ้ง

“ นี่เธอฟังฉันอยู่รึป่าวหนะ ” เธอยำอีกรอบกับฉัน

“ เออคือว่า ไม่เป็นไรหร…. ” 

“ อาเมะ อาเมะจ๋าอยู่ไหนเอ่ย ยู๊หู่ ” ยังไม่ทันพูดจบเลย เสียงอะไรไม่รู้ดังออกมาจากทางหน้าห้อง แต่เอ….ฟังไปฟังมานันดูคุ้นๆหูยังไงชอบกลนะ

โป๊ก!

   โอ๊ย เจ็บนะ เสียงจากสวรรค์เมื่อกี๊นี่ไม่ใช่เสียงอะไรหรอกค่ะ มันเป็นเสียงเขกหัวที่พี่ชายฉันมาเขกฉันเอง (งงไม๊อ่ะเราก้องงนะ) แหมนึกว่าใครซะอีก

“ นี่ ไปทานข้าวกันได้ยังหะ หิวแล้วนะ ” พี่พูดพร้อมกับเอามือมากุมที่ท้องพลางโอดครวญไปมา(ยังกับเด็กอ่ะ)

“ เออ เดี๋ยวก่อนนะ ” ฉันว่าชวนโมเอะไปทานด้วยกันดีกว่า ไหนๆก็ไหนๆแล้วอ่ะ แต่ เอพอหันไป โมเอะก็หายไปในกลีบเมฆซะแล้วสิ (หายตัวได้รึไง)

“ นี่มองหาใครหนะ ” พี่โอมะถามแต่ยังไม่วายทำท่าประหลาด ประหลาดนั่นอีก แหมแค่เนี้ยพวกชะนี กะ พวกผู้หญิงก็กรี๊ดกันหูจะแต่อยู่แล้วนะ

“ เอ่อ….หาเพื่อนอยู่หนะ เมื่อกี้ยังอยู่ ตรงนี้อยู่เลยอ่ะ ”

“ อืมเอ่อ เธอคนนั้นหนะหรอ อืม….เมื่อกี๊เค้าเดินไปแล้วแหละ ” ทำไมตอนพูดต้องทำหน้าประหลาด ประหลาดแบบนั้นด้วยอ่ะ สงสัยจัง

     พอพี่พูดจบยังไม่ทันตั้งตัวเลยพี่แกก็ลากฉันออกไปแล้วอ่ะแรงเยอิจิงจิงเลย แป๊บเดียวพี่แกก็ลากฉันมาถึงโรงอาหารแล้วอ่ะ (ไวติดเทอร์โบ)

“ กินไรอ่ะ ”

“ ไรก็ได้เจ้าค่ะ ”  ประชดซะเลย อิอิอิ

“ อืมงั้นเดี๋ยวมานะ รอตรงนี้หละอย่าไปไหน ” พอพี่แกพูดจบพี่แกก็เดินไปอย่างรวดเร็ว แหมไวติดเทอร์โบอีกแล้วนะพี่เรา เป็นอะไรไปอีกหละ เชอะทำหน้าทำตาเหมือนคนเบื่อโลกตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วอ่ะ มันน่าจิงจิ๊ง

“ นี่แกรู้จักคำว่าขอโทษไม๊ว่ะหะไอ้…” (เซ็นเซ่อค่ะท่านผู้ชม) ชายหนุ่มน่าตาดี เหมือนเทพบุตรในฝันของสาวๆหลายๆคน ตัวก็สูง(กว่าฉันอีก) ผิวก็ข๊าวขาว แต่ผมสีทองอ่ะ (เกลียจจิงจิงเลยไอ้พวกหัวทองอ่ะ) ยกเว้นพี่โอมะนะเพราะเค้าเป็นพี่ชายฉัน อิอิอิ

“ อืมขอโทษนะครับพี่ขอโทษจิงจิง ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ ” ชายหนุ่มผมดำสนิทเอ่ยพลางทำหน้าซีด(เหมือนข้าวต้ม)ชั่งเปรียบนะแก

“ ฮึ  กว่าจะอ่าปากพูดได้นะ กลัวอะไรมันหล่นออกมาจากปากรึไงหะ ” ชายหนุ่มผมสีแดงสลับดำ ผิวขาว(แหมรับกับผมเชียวนะ)ปากออกชมพูหน่อยๆ(ผู้หญิงหรือผู้ชายว่ะ แป่ว) พูดไปพูดมาก็ดูดีนะ แต่นิสัยแย่ไปหน่อยอ่ะ

“ ผม ผมขอโทษจิงจิงนะครับ ฮือๆๆ ” เป็นผู้ชายแท้ๆกลับมาร้องไห้ แหมน่าอายจิงๆ ฉันหละอายแทน(แกเกี่ยวไรด้วยอ่ะ)

“ นี่ พวกแกหยุดแกล้งน้องเค้าได้แล้ว! ” เสียงสวรรค์บันลาน จิงจิง เพียงคำพูดสั้นๆแค่นั้นก็ทำให้พวกหัว(หลิ่ม)หยุดได้ น่านับถือ จิงจิงนะ                  แต่เอฉันว่าเสียงนั้นมันก็ดูคุ้นๆอีกนะ เฮ้ยนั่นๆๆๆๆๆๆมันพี่โอมะนี่ ม่ายนะพี่อย่าไปยุ่งกะไอ้พวกนิสัยไม่ดีแบบนั้นนะค่ะ

“ รุ่นพี่ แต่พวกมัน….” ชายหัวแดงกล่าวยังไม่ทันจบเลย

“ แกไม่ต้องมาอธิบายอะไรทั้งนั้น ”  จ๊อยไปเลหละสิแก อิอิอิ แหมพี่เรานี่เก่งช่ายเล่ยเลยนะเนี้ย (แต่ทำไมพวกนั้นต้องกลัวพี่ฉันด้วยนะ แล้วยังมาเรียกว่ารุ่นพี่อีกอ่ะ)

“ ครับ ” จ๊อยเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

    พอพูดจบก็เกิดอาการเงียบจ๊อยเหมือนฝอยขัดหม้อ(เกี่ยวไม๊หนะ) คงจะช็อคซินนิม่าหละซิ ฮึ แล้วพวกเค้าก็อสลายโต๋กันไปหมดเลยอ่ะ

“ รอนานไม๊ ” นี่พี่อย่ามาตีหน้านิ่มใส่เค้าเลยนะ เค้ากลัว

“ เอ่อ อืมม ” กลืนไม่เข้าและก็คลายไม่ออกเลย มันจุกไปหมด

“ เป็นไรรึป่าว ” อย่า อย่า อย่าหันมาดิ

“ คือ เมื่อกี๊พี่ เอ่อ…”

“ อย่าไปพูดถึงมันเลย ทานข้าวเหอะเดี๋ยวเย็นหมดอ่ะ” พอพี่พูดจบก็สวาปามข้าวกันทุกอย่างเข้าปากเลยอ่ะ เพราะกลัวว่าพี่จะเกิดอาการแบบเมื่อกี๊(แหมน่ากลัวจะตาย) อิอิอิ เงียบกันหมดเลยแหะ