รักต้องลุ้น ชุลมุนหัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : วันแห่งการเริ่มต้น(กับนาย)

วันแห่งการเริ่มต้น

      และแล้วการรอคอยก็มาถึงค่ะ ดูดูไปก้อนะพี่ฉันไม่คอยตื้นเต้นเหมือนกับฉันเลยนะ แต่ก้อนะพี่ฉันเรียนมาหลายปีแล้วนี่นานี่นา แต่เอ….นี่ก้อปีสุดท้ายแล้วพี่ฉันต้องอยู่ที่นี่ก็เค้ามอหกแล้วนี่นา (ลืมไป) แต่นี่มันปีแรกของฉันนิ ลืมบอกไปนี่เป็นปีแรก ครั้งแรกที่ฉันเข้ามาเหยีบที่นี่เลยนะ แต่มันก็รู้สึกหงุดหงิดo.0ที่ มาเรียนอยู่ที่นี่อยู่ดีแหละนะ

     และแล้วฉันก็รู้แล้วค่ะว่าฉันเรียนอยู่ห้องอะไร แหมไม่ต้องเหนื่อยเลยเนอะพี่จัดการให้ทุกอย่างเลยอ่ะดีสุดๆ  แต่….เอทามไมถึงรู้สึกว่าคนแถวนี้มองเค้าแปลกๆนะ แต่มันก้อแปลกตั้งแต่พี่กับฉันเดินเข้าโรงเรียนมาด้วยกันแล้วแหละ ฉันทำไรผิดป่าวเนี้ย หรือ เอ๊ะ….เค้ามีตาสามดวง มีปากสีเขียว หรือเค้ามีหางโผล่ออกมาหรือไง   แย่แล้วนี่มันอ่ะไรกันเนี้ย

“ นี่พี่โอมะ เค้ารู้สึดแปลกๆอ่ะ เหมือนกับว่า…. ” ยามิเอ๋ยแต่ยังไม่ทันที่เธอพูดจบพี่เค้าก็พูดแทรกขึ้นมาแล้วว่า

“ มีคนจับตามองอยู่ช่ายม้า อิอิอิ ก้อเงี้ยแหละพี่มันป๊อบอ่ะนะต้องทำจัย ”โอมะพูดพลางนำมือเสยผมสีทองขึ้น  ดูดูไปเนี้ยพี่เราเนี้ยก็เท้เท่นะอิอิอิ (แต่เพียนไปหน่อยอ่ะนะ)

      และแล้วสัญณานนิระภัยเอ๊ยไม่ช่ายมันเป็นสัญณาน….ที่จะพรากชีวิตของฉันกับพี่โอมะต่างหากหละ มันดังขึ้นแล้วค่ะ(เวนแล้วอ่ะ)

“ พี่ไปก่อนนะ ขอให้ได้เพื่อนใหม่นะน้องที่ร๊ากกก  เออเดี๋ยวตอนกลางวันพี่จะมารับไปทานข้าวที่โรงอาหารนะรอพี่ด้วยหละ” โอมะเอ๋ยแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเพราะเค้าเองก้อต้องรีบไปเข้าเรียนแล้วเช่นกันมันสายมากแล้ว

“ อืมแย่แล้วเรา ” หญิงสาวเอ๊ยอย่างเหนื่อยหน่าย สีหน้าดูกังวลใจมาก เพราะเธอนั้นก็ไม่รู้ว่าชีวิตเธอตอนนี้จะไปยังไงต่อไป

    ปรืดดดดดดดดดดดดด          เสียงประตูเปิดขึ้นอย่างแผ่วเบา(ไม่ช่ายเสียงตดนะ)แต่ก้ยังไม่วายที่คนในห้องจะหันหน้ามาดู

O^O  มองกันทำไมหรอ (ยามิ)

^o^ ทุกคนในห้อง

        แปลก แปลก แปลก แล้วก็แปลก ทุกคนเห็นฉันเป็นตัวประหลาดรึไงหะถึงมองกันแบบนี้อ่ะ ฉันไม่ใช่ชักหน่อยนะ หน้าตาออกจะสวยสดงดงามขนาดนี้อ่ะ เฮ้ย

 “ นั่งด้วยคนได้ไม๊ค่ะ ” ฉันเอ่ยกับเด็กผู้หญิงหน้าตาดี ผิวขาว น่ารัก คนนึง แต่เธอไม่มองฉันเลยค่ะไม่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีเลยอ่ะ เชอะ

        ไปนั่งที่อื่นก็ได้ เชอะ เชิดซะไม่มีหละเธอ นึกว่าน่ารักรึไง แหวะ ไม่นั่งแล้วก้อได้ไปนั่งที่อื่นดีกว่า

 “ เออ….”

“ นั่งสิอยากนั่งก้อนั่ง ”  นี่ฉันยังพูดไม่จบเลยนะย่ะ อะไรกันมาพูดตัดหน้าเฉยเลยอ่ะ ได้ไง (แต่มันก็ดีนี่น้า)

“ ขอบคุณนะ ” หันออกไปยิ้มทักทายแล้วขอบคุณซักหน่อยเพื่อเป็นมารยาทที่ดีและน่าจดจำ ฮ่าๆๆๆ

      เฮ้ย และแล้วก็ได้ที่นั่งซักทีนึง แหมกว่าจะได้ ต้องบอกหน้าอันสวยสดงดงาม(หรือป่าว) ถามคนโน่นทีคนนี้ทีอ่ะ มันน่าลำบากใจจะตายไป นี่ยังดีนะ ที่มีเด็กสาวหน้าตาพอใช้ได้(สวยกว่าแกอีก)ให้ฉันนั่งด้วยอ่ะ ไม่งั้นแย่แน่ๆๆเลยอ่ะ เรียนดีกว่านะเข้าคาบแล้วนี้นา

วันแห่งการเริ่มต้น

      และแล้วการรอคอยก็มาถึงค่ะ ดูดูไปก้อนะพี่ฉันไม่คอยตื้นเต้นเหมือนกับฉันเลยนะ แต่ก้อนะพี่ฉันเรียนมาหลายปีแล้วนี่นานี่นา แต่เอ….นี่ก้อปีสุดท้ายแล้วพี่ฉันต้องอยู่ที่นี่ก็เค้ามอหกแล้วนี่นา (ลืมไป) แต่นี่มันปีแรกของฉันนิ ลืมบอกไปนี่เป็นปีแรก ครั้งแรกที่ฉันเข้ามาเหยีบที่นี่เลยนะ แต่มันก็รู้สึกหงุดหงิดo.0ที่ มาเรียนอยู่ที่นี่อยู่ดีแหละนะ

     และแล้วฉันก็รู้แล้วค่ะว่าฉันเรียนอยู่ห้องอะไร แหมไม่ต้องเหนื่อยเลยเนอะพี่จัดการให้ทุกอย่างเลยอ่ะดีสุดๆ  แต่….เอทามไมถึงรู้สึกว่าคนแถวนี้มองเค้าแปลกๆนะ แต่มันก้อแปลกตั้งแต่พี่กับฉันเดินเข้าโรงเรียนมาด้วยกันแล้วแหละ ฉันทำไรผิดป่าวเนี้ย หรือ เอ๊ะ….เค้ามีตาสามดวง มีปากสีเขียว หรือเค้ามีหางโผล่ออกมาหรือไง   แย่แล้วนี่มันอ่ะไรกันเนี้ย

“ นี่พี่โอมะ เค้ารู้สึดแปลกๆอ่ะ เหมือนกับว่า…. ” ยามิเอ๋ยแต่ยังไม่ทันที่เธอพูดจบพี่เค้าก็พูดแทรกขึ้นมาแล้วว่า

“ มีคนจับตามองอยู่ช่ายม้า อิอิอิ ก้อเงี้ยแหละพี่มันป๊อบอ่ะนะต้องทำจัย ”โอมะพูดพลางนำมือเสยผมสีทองขึ้น  ดูดูไปเนี้ยพี่เราเนี้ยก็เท้เท่นะอิอิอิ (แต่เพียนไปหน่อยอ่ะนะ)

      และแล้วสัญณานนิระภัยเอ๊ยไม่ช่ายมันเป็นสัญณาน….ที่จะพรากชีวิตของฉันกับพี่โอมะต่างหากหละ มันดังขึ้นแล้วค่ะ(เวนแล้วอ่ะ)

“ พี่ไปก่อนนะ ขอให้ได้เพื่อนใหม่นะน้องที่ร๊ากกก  เออเดี๋ยวตอนกลางวันพี่จะมารับไปทานข้าวที่โรงอาหารนะรอพี่ด้วยหละ” โอมะเอ๋ยแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเพราะเค้าเองก้อต้องรีบไปเข้าเรียนแล้วเช่นกันมันสายมากแล้ว

“ อืมแย่แล้วเรา ” หญิงสาวเอ๊ยอย่างเหนื่อยหน่าย สีหน้าดูกังวลใจมาก เพราะเธอนั้นก็ไม่รู้ว่าชีวิตเธอตอนนี้จะไปยังไงต่อไป

    ปรืดดดดดดดดดดดดด          เสียงประตูเปิดขึ้นอย่างแผ่วเบา(ไม่ช่ายเสียงตดนะ)แต่ก้ยังไม่วายที่คนในห้องจะหันหน้ามาดู

O^O  มองกันทำไมหรอ (ยามิ)

^o^ ทุกคนในห้อง

        แปลก แปลก แปลก แล้วก็แปลก ทุกคนเห็นฉันเป็นตัวประหลาดรึไงหะถึงมองกันแบบนี้อ่ะ ฉันไม่ใช่ชักหน่อยนะ หน้าตาออกจะสวยสดงดงามขนาดนี้อ่ะ เฮ้ย

 “ นั่งด้วยคนได้ไม๊ค่ะ ” ฉันเอ่ยกับเด็กผู้หญิงหน้าตาดี ผิวขาว น่ารัก คนนึง แต่เธอไม่มองฉันเลยค่ะไม่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีเลยอ่ะ เชอะ

        ไปนั่งที่อื่นก็ได้ เชอะ เชิดซะไม่มีหละเธอ นึกว่าน่ารักรึไง แหวะ ไม่นั่งแล้วก้อได้ไปนั่งที่อื่นดีกว่า

 “ เออ….”

“ นั่งสิอยากนั่งก้อนั่ง ”  นี่ฉันยังพูดไม่จบเลยนะย่ะ อะไรกันมาพูดตัดหน้าเฉยเลยอ่ะ ได้ไง (แต่มันก็ดีนี่น้า)

“ ขอบคุณนะ ” หันออกไปยิ้มทักทายแล้วขอบคุณซักหน่อยเพื่อเป็นมารยาทที่ดีและน่าจดจำ ฮ่าๆๆๆ

      เฮ้ย และแล้วก็ได้ที่นั่งซักทีนึง แหมกว่าจะได้ ต้องบอกหน้าอันสวยสดงดงาม(หรือป่าว) ถามคนโน่นทีคนนี้ทีอ่ะ มันน่าลำบากใจจะตายไป นี่ยังดีนะ ที่มีเด็กสาวหน้าตาพอใช้ได้(สวยกว่าแกอีก)ให้ฉันนั่งด้วยอ่ะ ไม่งั้นแย่แน่ๆๆเลยอ่ะ เรียนดีกว่านะเข้าคาบแล้วนี้นา