คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ออริ The Fraction of Nightmare yomatob
รูป :
ลักษณะ : ใบหน้าสวยได้รูปราวกับรูปปั้นของนางฟ้า...นางฟ้าที่ชโลมไปด้วยเลือดแห่งบาปและกลิ่นคาวของซากศพ... ดวงเนตรสีแดงฉานจากการที่มอบชีวิตให้กับปีศาจ เกศาสีราวกับพิษร้ายช่างเหมาะสมกับปีศาจที่รังเกียจมนุษย์มาตลอดเวลา ร่างกายที่อ่อนหวานและบอบบาง คงยากที่จะได้รับรู้ได้ว่าเพลาที่ดวงจันทร์สีโลหิตลอยขึ้นมา ร่างที่แท้จริงของหญิงสาวจะเปลี่ยนเป็นงูที่แสนน่าหวาดหวั่นที่เต็มไปด้วยเกร็ดสีขาวอันแสนน่างรังเกียจ.... หากแต่ว่า...ใบหน้างามนั้นก็ยังคงอยู่....
ชื่อ : โฟเบียร์ ดอร์ร่า ซังลีฟ ดุลิบ(Forbliver Dolla Sanglay Døden)
ชื่อเล่น : โฟเบียร์
ความหมาย :ตุ๊กตาซากศพที่ขับขานเสียงเพลงแห่งความตาย
ตำแหน่ง : เจ้าหญิงซากศพ
เผ่าพันธุ์ :ลาเมีย(น้องงู...)
นิสัย :ถ้าผู้ถึงนิสัย เราจะมาเล่าประวัติของลาเมียร์กันก่อนดีกว่า ลาเมียเป็นอสรพิษที่โดนสาปจากท่านเทพบนสวรรค์ ลาเมียได้ทำการฆ่าลูกของนางและนางก็ไม่สามารถจะหลับตาได้ จำต้องมองสภาพการตายของลูกของตนไปตลอด เธอคนนี้...เป็นทายาทของลาเมีย เพราะตอนที่เกิดมา สภาพร่างกายของเธอนั้นบ่งชี้ได้ชัดเจน ขาที่มีเกร็ดราวกับงู มันทำให้มนุษย์แถวนั้นพากันว่าเธอเป็นปีศาจและจะทำการสังหาร เธอคิดมาตลอด... เธอแค่เกิดมาไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไปทำไมพวกนั้นต้องเรียกตัวเธอว่าเป็นปีศาจล่ะ ทำไมพระผู้เป็นเจ้าทิ้งไม่ยอมมอบชีวิตที่สดใสให้เธอเลยล่ะ และทำไมพระผู้เป็นเจ้าถึงเข้าข้างพี่สาวของตนขนาดนั้นล่ะ ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว... ข้าก็จะขอขายตัวให้กับปีศาจที่กำลังเกาะกินจิตใจของข้าไว้แล้วกัน..... เมื่อกาลเวลาผ่านพ้นไป เธอจำต้องเล่นละครตามที่เธอถนัดต่อ... พี่สาวที่งดงามและโง่เขลา...ข้าจะทำให้ท่านเป็นฆาตกรแห่งหายนะที่โดนปีศาจเข้าสิงจิตใจเจ้า.... ข้าจะทำให้เจ้าทุกข์ทรมาณในร่างกายแห่งปีศาจที่่มารดาของข้าโดนสาปแช่งจากนางฟ้าสีเลือด ข้าจะขอส่วมบทนางฟ้าฆาตกรที่มักจะมีแต่ศพค่อยเป็นเพื่อนเล่นแก่ข้า ข้าจะค่อยติดตามผู้ที่มีพลังวิญญาณความชั่วร้ายรสเลิศของตัวของมนุษย์ที่ล่อลวงข้านั้น.... คนรอบข้างของมันจะต้องตายอย่างทรมาณ... ข้าไม่ได้รังเกียจหรอกนะ... ความโหดร้ายที่ต้องมองคนที่ตนรักตายไปทีละคน ทีละคน มันแลดูน่าสนุกจนเนื้อตัวของข้าเต้นไม่เป็นจังหวะเลยล่ะ... ความเป็นจริง ท่านมักจะพบเห็นข้าใกล้ๆกับคนสารเลว... และมักจะพบเห็นตัวของข้าที่อยู่ในเงามืด.... หากใครพบเห็นร่างกาบของข้า.... แสดงว่าท่าน...ก็ไม่ใช่คนดีนักแล้วล่ะ... อ่านั้นสินะ... มนุษย์มันก็ไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่หรอก.... หึหึ อ่า....หากแต่ความเป็นตัวตนของข้าจะต้องเปิดเผยออกในรูปร่างของอสรพิษในคืนที่พระจันทร์มันส่องแสงขึ้นมาดุจดั่งโลหิต ร่างกายอันแสนงดงามของพี่สาวของข้าจะหายไป...เหลือเพียงแต่รูปร่างของอสรพิษสีขาวที่ครอบครองร่างกายของข้า.... อ่า... น่ารังเกียจ... การที่อยู่หน้ากระจกในร่างกายแบบนั้นทำให้ข้ารู้สึกอยากจะฆ่าคนที่มันให้กเนิดข้าเสียจริง.... ข้าขอสาปแช่งเถ้อ... พระผู้เป็นเจ้า ใยท่านถึงทอดทิ้งข้าล่ะ... หากท่านไม่รักข้า... ข้าจะเข้าไปสู่โอบกอดของปีศาจเลยแล้วกัน.... ข้าจะทำให้ท่านรู้ว่า... การที่ท่านสร้างมนุษย์ขึ้นมา...ข้าก็สามารถจะทำลายมันได้เช่นกัน... อ่าจงดูไว้ซะล่ะ... พี่สาวผู้ช่างโง่เขลาของข้า... จงดูวันที่ข้าจะฆ่ามนุษย์ให้หมดจากโลกใบนี้... จงมองดูเสียเถอะ.. วันที่ร่างกายของท่านน่ะ... จะเป็นดั่ง....
....เจ้าหญิงซากศพ...
ลักษณะการพูดจา : แทนตัวเองว่า...’ข้า’ เรียกคนอื่นว่า ‘เจ้า’ เรียกคนที่สนใจ(พระเอก)ว่า ‘ท่าน’
จะพูดอะไรที่ดูเปรียบเทียบ บางครั้งจะพูดอะไรที่ดูดุดันและยันเดเระ(?)
“ดวงวิญญาณของมนุษย์น่ะ...ก็เปรียบได้ดั่งกองขยะอย่างไรล่ะ....”
“ฮิ...ข้าก็ไม่ได้รังเกียจซากศพที่แสนน่ารังเกียจนั้นหรอกนะ...”
“ฮิฮิฮิฮิ.....”(เวลาหัวเราะเด้อ ไม่ค่อยตอบใครแต่จะหัวเราะแทน)
ประวัติ : กาลครั้งหนึ่งราวกับเทพนิยายที่ไม่มีวันเป็นจริง ครอบครัวของบาทหลวงที่รับใช้พระผู้เป็นเจ้าที่อยู่สูงสุด ครอบครัวเล็กๆที่เห็นว่ามี พ่อ แม่ และลูกสาวแสนสวยอีกสองคน หากแต่ความเป็นจริงอันแสนโหดร้ายของเด็กสาวสุดท้อง ผู้ที่ถูกพระผู้เป็นเจ้าจอมปลอมละทิ้งความเป็นอยู่ บิดาและมารดาไม่เคยจะใยดีตัวเธอ และพี่สาวที่แสนฉลาด...งดงาม...และ...โง่เขลา.... สาวน้อยคนสุดท้องได้เพียงแต่อ้อนวอนแก่พระผู้เป็นเจ้าดั่งหญิงสาวที่หลงรักพระผู้เป็นเจ้า...ลาเมีย... กาลเวลาผ่านพ้นไปหลายปี แต่กาลเวลากับไม่เคยทำให้เธอชราภาพลงแม้แต่น้อย...อาจจะเป็นสายเลือดของอสรพิษผู้แสนเศร้าที่ยังคงไหลเวียนในตัวเธอ แต่นั้นมันทำให้เธอต้องโดนทรมานจากบิดามารดาผู้เอาแต่ใจ...กับพี่สาวที่มักจะมองเธออย่างสมเพศ.... ความรู้สึกที่อยากจะฆ่าทิ้งมันทำให้เธอแค้นเหล่ามนุษย์ที่โง่เขลานี่.... มนุษย์เป็นสิ่งที่สกปรกไม่มีใครจริงใจสักคน แม้กระทั้งพี่สาวแสนงามของข้าก็เช่นกัน... ความงามที่แสนจะสดใสคงสู้มิได้กับความงามที่ฉโลมด้วยโลหิตแห่งบาปของพวกเจ้าหรอก.... บิดาและมารดาของข้า...จงหลับให้สนิทภายใต้ร่มเงาของซากโบสถ์ของพระผู้เป็นเจ้าผู้แสนหลอกลวงในคืนวันเพ็ญสีโลหิตเถอะนะคะ.... สำหรับข้า...ร่างกายที่แสนน่ารังเกียจเช่นนี่คงจะซ่อนเร้นความเป็นปีศาจของมิได้...หากแต่ถ้าเป็นพี่สาวร่วมสายเลือดที่มิได้รับพลังให้ปีศาจมา...ถ้าเช่นนั้น....ข้าจะตัดขาของข้าเพื่อไม่ให้ตัวของข้าขยับได้อีก ข้าจะควักลูกนัยน์ตาทั้งสองข้างของข้าเพื่อมิให้ได้มองเห็นตัวของข้าอีก ข้าจะตัดแขนของข้าเพื่อไม่ให้มืออันแสนน่ารังเกียจของข้ามาแตะต้องตัวข้าได้อีก และ ข้าจะเผากล่องเสียงของข้าเพื่อไม่ให้ตัวของข้าได้กรีดร้องอย่างทรมาณอีกเป็นครั้งที่สอง และ...ข้าจะเป็นพี่สาวที่แสนโง่เขลาของตัวข้า เพื่อให้ตัวข้าได้รับอิสระจากพระผู้เป็นเจ้าที่ทอดทิ้งมารดาที่แท้จริงของข้า ข้าได้เพียงแต่ทอดมองร่างกายที่กำลังคลานเข้ามาที่ตัวของข้าเพื่อที่จะขอความช่วยเหลือแก่ข้า โถ....ร่างที่แสนน่ารังเกียจเอ๋ย.... จงถูกมนุษย์อันเป็นที่รักของเจ้าเผาร่างกายนี่ไปเสียเถอะ...แต่ว่า...สำหรับข้ามันยังไม่พอหรอก...ข้าจะเต็มเติมโลหิตแก่เหล่ามนุษย์ที่สกปรกอันแสนน่ารังเกียจนี่ต่อไปเรื่อยๆ....และข้าจะค่อยเฝ้าร่ำไห้แทนตัวของพี่สาวแสนงามของข้าที่ต้องเป็นตัวข้า...จากนี่...และ...ตลอดไป
อาวุธ : ก็สิ่งของรอบๆกายเนี่ยล่ะ...เธอสามารถยัดกระดูกของมนาย์ออกมาแค่มีดเล่มเดียว มีความเป็นอัจฉริยะในเรื่องพวกนี่สูงมากเกินกว่าเด็กทั่วไป....
คู่ :เบียคุรัน
เพิ่มเติม : แปลนิสัยค่ะ เผื่อไรต์ไม่เข้าในที่สื่อ นิสัยเป็นคนที่เห็นคนไม่ชอบหน้าจะฆ่าทันที และเป็นคนที่ชอบเกาะคนเลวๆเพื่อที่จะฆ่าคนรอบๆข้างของเขาแล้วค่อยจับเขาฆ่าเพื่อเอาไอวิญญาณออกมา ทำบ่อยมากตั้งแต่เกิดเรื่องนั้น
PART II : Interview (ตอบตามนิสัยตัวละคร มีผลต่อคะแนนมาก!!!!!!!!!!!)
I : “อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนู ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรเหรอครับ? แนะนำตัวให้ฟังหน่อยสิครับ”
:”ฮิ...ไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวหรอกนะ....แต่ท่านนี่...สนใจที่จะมาเป็นศพคนต่อไปไหมคะ?...ฮี่ๆๆๆๆ”มือเรียวเอือมไปหยิบน้ำชารสเลิศที่มีเพียงแต่กลิ่นคาวของเลือดที่ไหลออกมาจากถ้วยใบนั้น
II : “แล้ว…คุณคิดว่าผู้ชายคนนั้น…คนที่คุณเพิ่งเจอนั่นน่ะ เป็นคนยังไงเหรอครับ?”
:”ฮิ...ข้าก็ไม่รังเกียจวิญญาณที่เต็มไปด้วยกลิ่นไอสกปรกหรอกนะ...ฮิฮิๆ... ช่างน่ากินเหลือเกิน”มือบางแตะที่ริมฝีปากจองตนแล้วเลียมันเบาๆราวกับกระหายในความชั่วร้ายของศพคนเป็น
III : “หืม…? งั้นเหรอครับ… งั้นก็ตามแต่คุณจะคิดแล้วกันนะครับคุณหนู นี่ก็เริ่มสายแล้ว ย้ายไปคุยกันในที่ร่มๆมั้ยครับ?”
:”ฮิๆ...ช่างเป็นมนุษย์ที่โอหังจริง...แต่ไม่เป็นไร...ยิ่งมีความสกปรกมากๆเข้ามันทำให้ข้ารู้สึกอยากจะลองทำให้ท่านเป็นศพเร็วขึ้น....ฮี่ๆๆ...”ร่างงามค่อยๆลุกขึ้นแล้วก้าวเรียวขางามนั้นเดินตามชายปริศนาไปพร้อมกับลิ้นไล้เลียที่มีดเล่มงามนั้นอย่างอารมณ์ดี
IV : “ผมรู้นะครับ เรื่องอดีตของคุณน่ะ…ว่าแต่สำหรับคุณมันหวานหอมขนาดไหนน่ะครับคุณหนูแสนสวย หึหึหึ…”
:”ฮิๆๆ...ช่างเป็นมนุษย์ที่มีกลิ่นไอความกระหายดีเสียจริง...ข้าอยากลองเห็นหน้าเจ้าตอนที่ถูกพรากคนรักไปจากอกของเจ้าแล้วสิ....”ลิ้นงามเลียไปตามถ้วยชาที่มีกลิ่นคาวของเลือดสดและดื่มมันเข้าไปอย่างยั่วยวน
V : “คุณคิดว่าการล้างแค้นมันถูกต้องแล้วเหรอครับ?”
:”สำหรับท่านก็น่าจะรู้คำตอบดีไม่ใช่หรือ.... อย่ามาทำโง่ไปหน่อยเลยเจ้ามนุษย์!!!”มือบางทุบถ้วยชามเงางามจนแตก...เลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากถ้วยเงานั้นกระเด็นไปใส่หน้าของชายปริศนา
VI : “…หึหึหึ ตามใจคุณเถอะครับ ผมคงต้องไปแล้ว หวังว่าจะได้เจอคุณอีกนะครับ สวัสดีครับ…”
:”ได้เจออย่างแน่นอน.... เพราะข้า...จะดูดกลืนคนที่เจ้ารัก...ให้กลายเป็นศพ....ฮี่ๆๆๆๆ...”เสียงหัวเราะที่ดังมาจากความมืดพลันร่างงามที่เพิ่งนั่งอยู่กับหายไป
PART III : To You
สวัสดีค่ะ ชื่ออะไรเหรอคะ? :ยมฮ๊าบบบบบ
ถ้าไรท์ขอเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างจะว่ามั้ย? :เชิญเถอะค่ะ
ไรท์ดองจะฆ่ามั้ยคะ? :ไม่ทราบค่ะ
ถ้าไม่ติด จะเอาลูกกลับรึเป็นตัวประกอบคะ? ตัวประกอบบางตัวถ้าไรท์ถูกใจอาจจะมีคู่ให้ด้วยนะเออ :ตามใจไรต์เตอร์จ้าาา
ขอให้โชคดีนะคะ บ๊ะบายยยย :ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น