คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter3 : ภารกิจช่วยหัวหอมน้อย
"หนีออกจากบ้านเรอะ-_-"
"ก็ใช่น่ะสิ ข้าโกรธท่านพี่มากเลย>_< จับข้าขังไว้ในบ้านตั้ง 1 อาทิตย์นึงใครจะทนไหวล่ะ แถมยังมีีพวกหน่วย6กับหน่วย13มายืนเฝ้าด้วย อึดอัดจะตายไป พอโดนขังไว้ 2 วันข้าทนไม่ไหวเลยหนีออกมาน่ะสิ"
สุดยอดเลยครับท่าน โดนขังไว้โดยมีหน่วย13ที่ว่ากันว่าระบบป้องกันภัยดีที่สุดยืนเฝ้าแล้วยังหนีออกมาได้โดยที่ไอ้เบียไม่รู้ ขอดื่มคารวะ 3 จอก=_=
"แล้วหนีออกมาจากบ้านได้ก็ไม่รู้จะไปอยู่ไหนดี ข้าก็กะว่าจะหนีมาโลกมนุษย์ แต่จะมาได้ก็ต้องผ่านเซ็นไกมงใช่มั้ยล่ะ ต้องไปติดต่อเกี่ยวกับการผ่านทางอีกวุ่นวายจะตาย ข้าเลยคิดว่าถ้าแอบอยู่ในกระเป๋าเร็นจิที่คุยๆว่าจะไปโลกมนุษย์เร็วๆนี้ ข้าคงติดกระเป๋าไปด้วยได้......"
"แต่ดันเซ่อซ่าเข้ากระเป๋าผิดไปเข้ากระเป๋าเบียคุยะงั้นสิ-_-" ผมต่อให้จนจบ
"ไม่ได้เซ่อซ่าย่ะ แต่ว่า เอ๊ะO_o เมื่อกี๊เจ้าบอกว่ากระเป๋าท่านพี่เหรอ"
"เออเด่ะ ท่านพี่ของเธอน่ะนั่งจกมาม่าอยู่ที่ห้องครัวกับเร็นจิโน่นเเน่ะ"
"ว่าไงนะO[]O"
ยัยลูเคียจู่ๆก็แหกปากออกมาดังลั่น ทำเอาผมปิดหูแทบไม่ทัน
"แย่ล่ะสิ.....อิจิโกะ เจ้าห้ามให้ท่านพี่กับเร็นจิรู้นะว่าข้ามาที่นี่น่ะ=_="
"ทำมาย"
"โอ้ย แย่จริงๆ ไม่นึกว่าภารกิจที่หมอนั่นบอกคือมาโลกมนุษย์กับท่านพี่ ซวยแล้ว>_< แค่หนีจากการกักบริเวณก็โทษหนักแล้วนะ ขืนท่านพี่รู้ว่าข้าหนีมาโลกมนุษย์โดนลดตำแหน่งชัวร์ๆ เพราะฉะนั้น ห้ามบอกเด็ดขาดนะอิจิโกะ=_= "
"ถึงชั้นไม่บอก พี่เธอกับเร็นจิก็รู้สึกถึงพลังกดดันวิญญาณได้อยู่ดีน่ะแหละ"
"ข้าใช้วิถีมารอำพรางพลังกดดันวิญญาณไว้แล้ว โอเคมั้ย"
"ถ้าชั้นบอกว่าไม่อ่ะ"
"ถึงจะแอบมาในกระเป๋าข้าก็ยังพกดาบฟันวิญญาณติดตัวนะยะ-_-^" ลูเคียยื่นมือขวาไปกุมโซเดะโนะชิรายูกิที่เอว
"เฮ้ๆ ก่อนจะทำอะไรก็คิดหน่อยสิ ถ้าเธอชักดาบฟันวิญญาณนั่นออกมาแม้แต่มิลเดียว ชั้นจะตะโกนให้เบียคุยะได้ยินนะ-3-"
"อย่าตะโกนเชียวนะ=_=" ลูเคียพูดเสียงอ่อนลงเล็กน้อย
"อ้ะๆ ยังจะจับดาบอยู่อีก ตะโกนยังไม่พอใจเหรอ เดี๋ยวชั้นใช้โทรโข่งเลยดีมั้ย" ผมดึงลิ้นชักแล้วหยิบโทรโข่งที่ใช้ตอนกีฬาสีออกมาขู่
"อย่านะอิจิโกะT-T" ตอนนี้เธอลดมือที่จับดาบลงแล้ว
"จะตะโกนล่ะนะ" ผมปรับวอลลุ่มของโทรโข่งอย่างไม่ใส่ใจ
"ขอร้องล่ะนะอิจิโกะ ไม่งั้นข้าโดนท่านพี่เอาตายแน่เลยToT"
อย่าตีหน้าแบบนั้นสิ ลูเคีย-..- ไอ้หน้าเศร้าๆแบบนั้น มันจะทำให้ชั้นใจอ่อนนะ
"เฮ้ย อิจิโกะ แค่ไปเอาซองเอกสารทำไมไปนานจังฟะ"
เสียงเร็นจิตะโกนมาจากห้องครัวดัง แย่ล่ะสิ
"เอางี้ ตอนนี้เธอรีบย่องไปแอบอยู่ในตู้เก็บของที่ห้องชั้นก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเร็นจิกับเบียคุยะไปนอนเมื่อไหร่ ค่อยมาคุยกันเรื่องนี้อีกที โอเค๊-_-?"
ผมชี้นิ้วสั่งเธอ ลูเคียพยักหน้าตามอย่างว่าง่าย
เอามันเข้าไป แค่เร็นจิกับเบียคุยะมาพักอยู่ก็วุ่นแทบตายแล้ว แล้วนี่ต้องมาช่วยลูเคียให้รอดจากเงื้อมมือปีศาจปลิงทะเลอีก ผมจะทำยังไงดีเนี่ยยยยยย (พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก! เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมๆกับของเหลวสีแดงไหลพุ่งออกจากตัวข้าพเจ้า)
ตอนนี้ปิศาจปลิงทะเลเข้านอนไปแล้ว เหลือแต่ไอ้เร็นจิที่ยังนั่งดูรายการคนค้นคนไม่เลิก เอาไงดีวะ! จะบอกมันดีมั้ยเนี่ย
"อ้าว อิจิโกะ ยังไม่นอนอีกเหรอ งั้นมาดูทีวีด้วยกันสิ^o^"
ชั้นไม่ดูรายการเครียดๆอย่างนั้นหรอก แค่นี้ก็เครียดจะแย่แล้ว=_=
"อืม จะว่าไป ข้ารู้สึกเหมือนมีพลังกดดันวิญญาณของใครที่คุ้นๆอยู่แถวๆนี้นะ ไม่รู้ว่าเป็นใคร"
ไม่ใช่ป่ะปี๊มะมี๊นายละกัน=_=
"มันเหมือนจะอยู่แถวๆห้องนอนเจ้านะ ให้ข้าไปดูหน่อยมั้ย เ่พื่อความปลอดภัย"
"ไม่มีอะไรหรอก นายรีบๆนอนได้แล้ว"
ดูทีวีอยู่ได้ เปลืองไฟว้อย-_-^
"ตกลงๆ แต่ก่อนจะนอนเดี๋ยวข้าขึ้นไปดูที่ห้องเจ้าให้ดีกว่า"
"เฮ้ย บอกว่าไม่มีอะไรไงฟะ>_<"
"ปฏิเสธแบบนี้ แอบลักผู้หญิงมาเข้าห้องมืดเหรอจ้ะ^o^ 555+" เร็นจิกวนอารมณ์ผมเล่นขณะที่เดินขึ้นบันไดไปยังจุดเกิดเหตุ เวรกรรมล่ะสิทีนี้ ถ้าหมอนี่เจอยัยลูเคียจะแก้ตัวยังไงดีล่ะเนี่ย
"อ้ะ บันไดขั้นนี่มันหักอ่ะ เดี๋ยวชั้นซ่อมก่อน นายมาดูพรุ่งนี้เช้าละกันนะ=_="
"แก้ตัวน้ำใสแจ๋วเลยนะ อิจิโกะ-_-"
"นี่ นายจะลุกล้ำสิทธิผู้อื่นนะ ผิดกฎหมายด้วย" ผมดึงแขนหมอนั่นไว้
"ที่โซลโซไซตี้ไม่มีกฎหมายแบบนี้" มันสะบัดทีเดียวผมลอยลงบันไดมาชั้นล่างเลย
ไม่ว่าผมจะพยายามดึงแขน ดึงผม ดีงเสื้อ ดึงกางเกง(เฮ้ยO_o) ดึงขา ดึงผ้าผูกผมไอ้เร็นจิเท่าไหร่ มันก็ใช้แรงสัตว์สงวนประเภทหนึ่งสะบัดผมหลุดลอยไปดาวยูเรนัสทุกทีเลย ในที่สุดหมอนี่ก็มาถึงห้องผมจนได้ โทษทีนะลูเคียT-T ชั้นสู้แรงฟายเพื่อนเธอไม่ไหวจริงๆ
เร็นจิก็ทำจมูกฟุดฟิดๆเหมือนสุนัขอยู่พักนึง แล้วเดินตรงมาที่ตู้เก็บของทันทีราวกับมีซิกส์เซ้นส์
"มีน้องสาวหน้าตาแบบไหนซ่อนอยู่เอ่ย^o^"
ครืดดดดดดด
ความคิดเห็น