คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1 : แขกผู้มาเยือนในหน้าร้อน
"ตึ่ง ตึง ตึง ตึ้ง กราบสวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน ผม คุโรซากิ อิจิโกะ เป็นพระเอกเรื่อง บลีช เทพมรณะครับ ท่านใดต้องการอ่านฟิคให้เข้าใจลึกซึ้ง กรุณาสอบถามเนื้อเรื่องคร่าวจากๆจากเพื่อนๆหรือหาอ่านเอานะครับ ขอบคุณครับ ตึ่ง ตึง ตึง ตึ้ง"
----------------------------------------------------------------------------
หลังเหตุการณ์วุ่นๆที่โซลโซไซตี้จบลง ลูเคียไม่โดนประหาร สมาชิกร่วมอุดมการณ์ อาทิ อิชิดะ อิโนะอุเอะ ยังคงครบ32กันทุกคน และผมก็กลับมาอยู่ที่โลกมนุษย์เหมือนเดิมแล้ว ใช้ชีวิตแบบเดิมๆ....อยู่บ้านเดิมๆ....
ลูเคียตัดสินใจไม่กลับมาโลกมนุษย์ด้วยกัน และอยู่ที่โซลโซไซตี้ต่อ แต่ถึงกระนั้น ผมก็ยังต้องเป็นยมทูตต่อไปอยู่ดี-_- เพราะคุณอุคิทาเกะให้(ยัดเยียด?)ตราปฏิบัติงานแทนกับผมก่อนจะกลับ ไอ้ตรานี้มันจะร้องเสียงดังน่ารำคาญเวลามีฮอลโลว์มา ตอนแรกๆได้ยินแล้วสะดุ้งเลยแหละ ดีที่เสียงนี่มีแต่คนที่มีพลังวิญญาณสูงถึงจะมองเห็นได้ แต่แปลกใจแฮะที่ทัตสึกิก็มองเห็นมัน สงสัยเอาของเกรดต่ำๆมาให้ล่ะมั้ง
แต่ว่านะ ถึงเสียงจะดังก็จริง แต่จะทำเป็นไม่สน เอาไปโยนลงแม่น้ำ แล้วไม่ไปปราบฮอลโลว์ก็ได้-_-
ผมเลยคิดว่า ไอ้เครื่องนี้มันสู้ลูเคียไม่ได้ซักนิด ถ้าเป็นยัยนั่น ไม่ว่าผมจะปฏิเสธหัวเด็ดตีนขาดยังไง ก็คงทุบหัวผมให้เดี้ยงแล้วลากคอผมไปจนได้อยู่ดี มีอยู่ครั้งนึง ฮอลโลว์มาตอนตีสองกว่าๆ ผมง่วงมากจนไม่ได้ยินเสียงปลุกของลูเคีย เจ๊แกเล่นเอาวาซาบิผสมพริกป่นมายัดจมูกปลุกผมเลยทีเดียว
นั่นแหละ...ลูเคีย......
ตอนนี้กลับมาอยู่บ้านได้2เดือนแล้ว ทั้งป๋าทั้งคารินทั้งยูซึ ไม่มีใครถามถึงเรื่องที่ไปบ้านเพื่อนตอนปิดเทอมหน้าร้อนเลย ดีแล้วแหละ ขี้เกียจแตหลออีก แต่เหนื่อยจริงๆเลยวุ้ย ไอ้การต้องเรียนแล้วก็เป็นยมทูตไปในตัวเนี่ย ตอนนี้เป็นหน้าร้อนด้วยสิ วิ่งไปวิ่งมา เหงื่อแตกพลั่กๆเลย แต่เอาเถอะ ทำไปเรื่อยๆก็ชินกับการเป็นยมทูตคนเดียวแล้วแหละ- -
เมื่อก่อนต้องมีลูเคียเรียก ตอนนี้ใช้ตราปฏิบัติงานแทนได้
เมื่อก่อนต้องใช้ถุงมือลูเคียเวลาจะแปลงร่างเป็นยมทูต ตอนนี้เวลาแตะตราปฏิบัติงานก็จะแปลงร่างได้ เมื่อก่อนเวลาปราบฮอลโลว์ต้องมีลูเคียไปคอยกำกับบทให้ ตอนนี้ไปคนเดียวได้แล้ว
แต่ทุกครั้ง เวลาเปิดตู้เก็บของออกมา ก็แอบหวังลึกๆ ว่าจะได้เห็นดวงตาพระจันทร์เสี้ยวจ้องมาที่ผมพร้อมกับทักทายอย่างร่าเริง....
ติ้งต่อง
ใครมากดออดหว่า ช่างเถอะเดี๋ยวป๋าก็ไปดูเอง อ้ะลืมไป ป๋าไปต่างจังหวัดกับคารินนี่หว่า- - เดี๋ยวยูซึก็ไปดูล่ะมั้ง ผมทำเป็นไม่สนใจเสียงออดและนั่งกินเลย์ต่อไป โอ้ย>_< เลย์นี่อร่อยจริงๆ ให้ดิ้นตายสิ ใครผลิตขึ้นมาฟะ เอามันฝรั่งมาฝานเป็นแผ่นบางๆ แล้วก็เอาไปทอดให้กรอบ เทพสุดยอดดดดด(คิดอะไรอยู่วะเนี่ย-*-)
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
เสียงกรีดร้องของยูซึดังมาจากชั้นล่างO_- ผมขว้างเลย์ทิ้งไปด้วยความเสียดายเล็กน้อย ใช้เวลา2วินาทีวิ่งลงไปหน้าบ้านในทันที (ถ้าไปแข่งวิ่งต้องชนะชัวร์ หุหุ-..-)
"มีอะไร ยูซึO_o"
"พะ....พี่...พี่คะT_T ฮึก.....มีพี่ชายหน้าตาน่ากลัวมาอ้ะ ฮือๆๆๆToT"
ยูซึวิ่งมากอดแขนผมพร้อมกับสะอื้นไห้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและคราบน้ำตา มือน้อยๆที่สั่นสะท้านชี้ไปยังประตูหน้าบ้าน ผมมองไปตามมือของน้องสาว แล้วก็พบกับ......!!!
ไ อ้ เ ร็ น จิ กั บ เ บี ย คุ ยะ
----------------------------------------------------------------------------
Yokun :
หวัดดีเจ้าค่ะ 555+ หลายคนคงงงล่ะสิว่านิยายของข้าพเจ้าอันตรทานหายไปไหน
ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ แค่ลบเรื่องเดิมทิ้ง แล้วก็ลงใหม่อีกรอบ-3-
เหตุผลคือ อยากจะเปลี่ยนชื่อเรื่องใหม่ ให้มันมีคำว่าBleach ficอยู่ด้วย
แล้วก็เห็นว่าเม้นท์มั้นน้อยๆ ลบก็คงไม่เป็นไรมั้ง-3- ส่วนเรื่องบันทึกเจ้าหญิงทอผ้า เม้นท์มันเยอะ ไม่อยากลบอ้ะ
แง่มๆ ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยแล้วกันนะเคอะ (me/กะดองเต็มที่>_<)
ความคิดเห็น