[Bleach fic] Flame of the match : one shot

ข้อมูลเบื้องต้น

+ +

เนื้อเรื่อง

Flame of the match : Yokun

หากจะเปรียบชีวิตของข้ากับสิ่งต่างๆแล้วล่ะก็ คงเปรียบได้กับ เด็กน้อยและไม้ขีดไฟ

ตอนเริ่มแรก ชีวิตข้าราวกับเด็กกำพร้าหลงทาง ที่มีไม้ขีดไฟเล็กๆเพียงก้านเดียว

ข้าเกลียดความหนาว

ทั้งน่าหวาดหวั่นและเจ็บปวด

แต่อากาศรอบตัวข้าก็หนาวเสียเหลือเกิน ลมที่พัดก็เย็นเสียจนบาดผิว

ข้าเคยได้ยินมาว่าสิ่งที่บรรเทาความหนาวได้ เรียกว่า “ความอบอุ่น” 

ข้าจึงพเนจรไปอย่างไร้จุดหมาย เพื่อตามหา “ความอบอุ่น”ที่ว่านั้น

ข้าพเนจรไปเรื่อยๆเป็นเวลานาน นานเสียจนข้าไม่คิดจะนับวันและเวลาที่ผ่านไป มันจึงทำให้ข้าจำไม่ได้ว่า เมื่อใดที่ข้าได้รู้จักกับ “ความอบอุ่น” เป็นครั้งแรก

ข้าพบกับเด็กน้อยกลุ่มหนึ่ง ที่มีไม้ขีดไฟอันริบหรี่ และก็กำลังค้นหา “ความอบอุ่น”อยู่เช่นกัน

ลำพังไม้ขีดไฟที่แสนริบหรี่คงไม่สามารถบรรเทาความหนาวเย็นที่ปกคลุมตัวข้าได้

แต่เมื่อไม้ขีดไฟหลายๆก้านมาอยู่รวมกัน ความอบอุ่นก็จะเกิดขึ้น  

เราจึงอยู่ด้วยกัน  ตั้งแต่นั้นมา

เวลาผ่านไป ไม้ขีดไฟและเด็กน้อยก็เริ่มจากพวกเราไปทีละคน ทีละคน

ความอบอุ่นก็เริ่มจางหายไป ทีละน้อย ทีละน้อย

จนสุดท้ายแล้ว ก็เหลือไม้ขีดไฟและเด็กน้อยเพียง 2

ความอบอุ่นจากไม้ขีดของข้าและของเขา ก็ยังสามารถบรรเทาความหนาวให้กันและกันได้

ข้าจึงไม่หนาวเย็น เพราะมี เขา

แต่แล้ว ก็มีลมที่หนาวเย็นพัดกระโชกรุนแรง ทำให้ไม้ขีดของทั้งข้าและเขาดับไป   

และพัดพา เขา  จากข้าไปด้วย

ข้าจึงเหลือเพียงไม้ขีดไฟที่เป็นน้ำแข็ง  ถึงจะมีไม้ขีด แต่ก็ไม่สามารถจุดได้

ข้าได้แต่ทนต่อความหนาวเหน็บและค้นหา “ความอบอุ่น”อีกครั้ง

คราวนี้ข้าพบกับชายผู้หนึ่ง เขามาพร้อมไม้ขีดไฟก้านเล็ก แต่มีเปลวไฟที่ลุกโชน

เขามี “ความอบอุ่น” ที่ข้าตามหามานานอยู่มากมาย  แ้ม้ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยังรู้สึกได้

ข้าดีใจเหลือเกินที่ได้พบกัน ชายผู้มี “ความอบอุ่น” ที่ข้าโหยหามาตลอด

ข้าอยากอยู่กับเขาตลอดไป  และได้แต่หวัง ว่าจะไม่มีลมใดๆ พัดพา เขา จากข้าไปอีก

แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับข้าอีกครั้ง  ลมหนาวพัดรุนแรงยิ่งกว่าครั้งก่อน

ข้าจับมือเขาไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างกำไม้ขีดไฟที่ใกล้ดับเต็มที

แล้วลมก็พัดแรงยิ่งขึ้น จนข้าจับเขามือเดียวไม่ไหว และไม้ขีดก็ทำท่าจะปลิวหลุดไปจากมือ

ข้าจึงต้องเลือกระหว่างจะจับมือเขาไว้ หรือจะปกป้องไม้ขีดไฟไม่ให้ปลิวไป

แล้วข้าก็เลือกไม้ขีดไฟ

ข้าสูญเสียเขาไปด้วยมือของข้าเอง ที่ข้าเลือกไม้ขีด เพราะคิดว่าเปลวไฟจากมันคงจะให้ “ความอบอุ่น”ได้

แต่ว่า เมื่อเขาจากไป  ไฟก็วูบดับ ไม้ขีดก็เป็นน้ำแข็งอีกครั้ง

ข้าจึงได้แต่โทษในความโง่เง่าและน่าสมเพช ของตนเอง

ไร้ซึ่ง เขา ไร้ซึ่งเปลวไฟ ไร้ซึ่งความอบอุ่น ไร้ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่าง

มีเพียงความว่างเปล่า ความหนาวเหน็บ ความเงียบเหงา ความเจ็บปวด และตราบาปในใจที่ไม่อาจลบเลือน

ข้าทิ้งไม้ขีดไฟที่เป็นน้ำแข็งไปทั้งหมด และนั่งลงในความมืดของรัตติกาล 

นั่งไปเรื่อยๆ...... ปล่อยในความหนาวกัดกินทั้งร่างกายและหัวใจ

เวลาผ่านไปแค่ไหนข้าก็ไม่รู้.....

แต่แล้ววันหนึ่ง  ท่ามกลางความมืด ข้าก็เห็นแสงไฟจากไม้ขีดไฟก้านหนึ่ง ที่กำลังใกล้เข้ามาหาข้า

ข้าพยามยามหรี่ตามอง เพื่อมองว่าใครเป็นผู้ถือไม้ขีดมา

แล้วข้าก็เห็นชายผู้หนึ่ง ซึ่งถือไม้ขีดไฟก้านเล็ก แต่มีเปลวไฟที่ลุกโชน

ชายผู้คล้ายกับ เขา ที่ข้าเคยสูญเสียไปด้วยมือของข้าเอง

การได้พบกับชายผู้นี้ ทำให้ข้าพบกับ “ความอบอุ่น” อีกครั้ง 

เขาทำให้ข้าหลุดออกมาจากโลกอันมืดมิดหนาวเหน็บ เขาทำให้ข้าหายหนาว

แต่มันก็ทำให้ข้ากลัว  กลัวว่ายิ่งอยู่กับเขา ข้าจะยิ่งหนาว และเจ็บปวด

เพราะตราบาปในใจของข้ายังคงสร้างความหนาวให้ข้าตลอดมา ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนั้น ความหนาวก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

และที่ข้ากลัวที่สุด

คือกลัวว่าจะสูญเสียเขาไป

แต่ยิ่งอยู่กับเขา ข้ากลับรู้สึกว่าตราบาปในใจข้า ค่อยๆจางหาย

ราวกับหิมะที่ค่อยๆละลายไปในฤดูใบไม้ผลิ

ยิ่งอยู่่กับเขา ความหนาวเหน็บก็ค่อยๆลดลง

เพราะ “ความอบอุ่น” ของชายผู้นี้

ข้าจึงคิดว่า หากอยู่กับเขาผู้นี้ไปเรื่อยๆ

ลมหนาวในใจข้า จะแปรเปลี่ยนเป็นเปลวไฟที่อบอุ่น

สักวันหนึ่ง

END.

ありがとね、一護。