DEMON GOD OF DIMENSION จอมเทพอสูรจ้าวมิติ
ตอนที่ 14 : ตอนที่ 14 ลาก่อนนะ!
ตอนที่ 14 ลาก่อนนะ!
...ราส ลุกขึ้นยืนเหยียดหลังบิดตัวในท่าบิดขี้เกียจเล็กน้อย เขาทดลองใช้พลังจิตวิญญาณของเขาเบาๆด้วยการ ยกก้อนหินขนาดเท่าฝ่ามือตรงหน้าเขา ก้อนหินค่อยๆลอยขึ้นตามความคิดของเขาในทันที เขาทดลองกับหินหลายๆก้อนพร้อมกันและทดลองในหลายๆรูปแบบอยู่อีกครู่ใหญ่ๆ เบื้องต้นเขาพอรู้ขอบเขตพลังจิตวิญญาณ ของเขาในตอนนี้
อย่างแรกเขาสามารถควบคุมวัตถุสิ่งของที่อยู่ในระยะสายตาของเขาได้เท่านั้น
อย่างที่สองน้ำหนักของวัตถุหรือสิ่งของนั้นๆ ต้องไม่เกินกว่าน้ำหนักตัวของเขามากเกินกว่าสองเท่า หรือประมาณ 120 กิโลกรัม
อย่างที่สามยิ่งเขาควบคุมวัตถุสิ่งของหลายๆชิ้นพร้อมๆกัน ยิ่งควบคุมได้ยากมากขึ้น ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเขาใช้พลังจิตฯควบคุมหินก้อนหนึ่งเขาสามารถใช้จิตควบคุมให้หินก้อนนั้นบินหมุนวนโยกย้ายฉวัดเฉวียนในรูปแบบต่างๆได้ แต่เมื่อควบคุมหินหลายๆก้อนพร้อมกัน เขาไม่สามารถแยกการควบคุมมันได้ กล่าวคือเขาสามารถควบคุมให้มันทำตามความคิดได้เป็นกลุ่มพร้อมๆกันเท่านั้นเองเขาไม่สามารถแยกการกระทำของหินแต่ละก้อนได้
เมื่อได้ข้อสรุปคราวๆแล้ว ตอนนี้ราสค่อนข้างจะพอใจในความสามารถเบื้องต้นนี้ เพราะตอนนี้เขายังไม่ได้ฝึกพลังจิตวิญญาณและวิชาใดๆเลยถ้าหากเขาสามารถฝึกวิชา เทพอสูรมิติ ในทะเลแห่งจิตวิญญาณของเขาได้สำเร็จเบื้องต้นแล้วนั้น เขาแน่ใจว่าพลังจิตวิญญาณและความสามารถของเขานั้นต้องเพิ่มขึ้นมากอย่างแน่นอน
ราส ใช้สร้อยคอหมื่นมายาเพื่อเปลี่ยนกลับไปเป็นเด็กไฮสคูล คนเดิมตอนเข้างานปาร์ตี้ เขาลังเลเล็กน้อยว่าจะออกไปจากจากโลกมิติหนังสือนี้เลยทันที หรือควรอยู่ต่ออีกสักพัก เขาเดินกลับมาที่หลุมประหลาด และเห็นกลุ่มเด็กวัยรุ่น 5-6 คนกำลังพาตัวละครหลักของเรื่องทั้งสามคนกลับไป ทั้งสามคนตอนนี้ฟื้นสติขึ้นมาแล้วแต่ยังคงมึนงงและสับสนอยู่บ้าง
จากที่ราสได้ยินพวกเขาพูดคุยกัน กลุ่มเด็กวัยรุ่นเพื่อนของพวกเขาเห็นทั้งสามคนหายไปนาน เลยเดินออกมาตามและเห็นพวกเขาทั้งสามคนนอนสลบอยู่จึงเข้ามาดู เมื่อเห็นว่าไม่เป็นอะไรมากแค่สลบไป จึงปลุกทั้งสามคนนั้นขึ้นมา และกลุ่มของพวกเขาจึงค่อยๆกลับไปที่งานปาร์ตี้ต่อ
ราสยืนรอจนพวกเขาไปไกลแล้ว จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหา เรเชล
เขาคิดดีแล้วเขาไม่ควรหลอกลวงและเล่นกับความรู้สึกคนมากเกินไป ต่อให้ในนี้เป็นมิติของโลกหนังสือ พวกเขาก็มีชีวิตและจิตใจอยู่ในโลกของพวกเขาในเมื่อตัวเขาได้ในสิ่งที่เขาต้องการมาแล้ว เขาก็สมควรจากไปและปล่อยให้โลกมิติแห่งนี้เป็นไปตามบทบาทของมัน
แต่เขาต้องเคลียร์ความรู้สึกส่วนตัวของเขากับเรเชลให้ชัดเจน เพราะลึกๆแล้วตัวเขาก็ชอบเธออย่างที่เขาบอกไป แต่เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ตลอดไปได้ เขาจึงจำเป็นต้องตัดใจและปล่อยเธอไป เขาคิดว่าไม่ควรให้ความรู้สึกของเขาและเธอลึกซึ้งมากเกินไปกว่านี้ และนี้ก็เป็นบทเรียนที่ดีสำหรับเขา ในการที่จะเข้าสู่มิติโลกอื่นๆต่อไปในอนาคต
"ราส!..เหรอนายโทรมา...ตอนนี้นายอยู่ไหนงั้นเหรอ"
"เฮ้..เรเชลผมออกมาข้างนอกและผมมีเรื่องจะบอกคุณ"
เมื่อได้ยินเสียงของเรเชลรับสายโทรศัพท์ ราสรีบพูดขึ้นมาในทันที
"รอสักครู่นะ ฉันจะออกไปข้างนอกก่อนในนี้เสียงดังมาก ฉันไม่ค่อยได้ยินเสียงนายเลย "
เรเชลรีบเดินออกมาจากในงานปาร์ตี้เธอเข้าไปนั่งในรถของเธอเพื่อคุยโทรศัพท์ กับเขา
"ราส นายอยู่ไหน ปาร์ตี้ไม่สนุกงั้น
เหรอ " น้ำเสียงของเรเชลดูเป็นกังวลและเป็นห่วงเขามาก
"ผม..ผมอยู่ข้างนอก ตอนนี้ผม...ผมกำลังจะกลับบ้าน" ราส ตอบอย่างตะกุกตะกัก เขาไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี
"นายเป็นอะไร! มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ? นายมาหาฉันก่อนได้ไหมฉันจะรอนายที่รถ! "
เรเชลค่อนข้างที่จะตกใจ เธอคิดว่า
ราสต้องมีเรื่องเดือดร้อนเป็นแน่
"ผม..ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่..ที่บ้านมีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย ผม...คงต้องกลับไป...และอาจจะ...อาจจะไม่ได้ไปที่โรงเรียนอีกพักหนึ่ง...หรืออาจต้องย้ายโรงเรียนไปเลยก็ได้"
น้ำเสียงของราสเองก็ฟังดูไม่ดีเอามากๆ เขารู้สึกเสียใจอย่างที่สุด เขาไม่อยากโกหกเธอ แต่เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงและที่สำคัญเขาไม่อยากให้เธอเสียใจมากไปกว่านี้
"ราส!...นายจะบอกว่า...เราจะไม่ได้เจอกันอีกอย่างนั้นเหรอ!.. นาย..ฮึก.. นายกำลังจะพูดอย่างนั้นใช่ไหม ราส?..ฮึก..ฮึก!!"
น้ำเสียงของ เรเชล สั่นเครือเป็นอย่างมากมีเสียงคล้ายๆเสียงปนสะอื้นเบาๆเขามาในโทรศัพท์ แต่ราสได้ยินมันอย่างชัดเจน มันสะท้านเข้าไปในหัวใจของเขาเหมือนมีเข็มแหลมคมวิ่งผ่านหัวใจทุกครั้งที่ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆนั้น
"เร..เรเชล!..ผม..ผมขอโทษ..ผมไม่อยากให้ทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้..
ผม...ผมไม่รู้จะทำยังไงดี.เรเชลผม..!"
"หยุดพูดซะที!!" เรเชลตะโกนเสียงดัง
"บอกมา! ว่าตอนนี้นายอยู่ที่ไหนฉันจะไปหานาย มันจะเรื่องใหญ่อะไรขนาดไหนนายต้องพูดต่อหน้าฉัน..ฮือๆ.."
น้ำเสียงของเรเชลค่อนข้างที่จะดุแต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นร้องไห้ปนอยู่ในนั้นอย่างชัดเจน
ดวงตาของ ราส ก็เริ่มเป็นสีแดงเล็กน้อยมีหยดน้ำใสๆคลออยู่ในดวงตาของเขาเช่นกัน
"เรเชล...หากยังพบกันผมอาจทำให้คุณเสียใจ...ผม..ผมอยากให้คุณ..ให้คุณมีชีวิตที่ดี..พบเจอ..คนที่ดี.และ..!"
"ฉันบอกให้นายหยุดพูดซะที!! ..ฮึก.ฮือๆ..นายคิดอย่างนั้นเหรอ นายคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ ขโมยจูบแรกของฉันไป ทำให้ฉันบอกชอบนาย แล้วนายยังบอกว่าอยากให้ฉันมีชีวิตที่ดี พบเจอคนดีๆ ยังงั้นเหรอ..นายคิดว่าฉันยังจะชอบคนอื่นได้อีกยังงั้นเหรอ ...ฮือๆๆ..ไอ้บ้าราส...ฮือๆๆ..บอกมาเดี๋ยวนี้เลย..ว่านายอยู่ไหน..ฮือๆแงๆๆ"
เรเชลไม่สามารถสะกดกั้นอารมณ์ได้อีกต่อไปเธอร้องไห้ออกมาเสียงดังทันที หากตอนนี้เธออยู่ด้านนอกรถ คนอื่นๆคงได้ตกใจกันยกใหญ่ เพราะตอนนี้เสียงร้องไห้และเสียงคุยโทรศัพท์ของเธอนั้นดังเป็นอย่างมาก
"เรเชล!...อย่าร้องไห้….คุณรอที่รถผมจะไปหา" ราสวางสายโทรศัพท์ทันที
ตอนนี้ราสเองก็ทำใจร้ายจากเธอไปอย่างนี้ไม่ได้เช่นกัน เมื่อได้ยินเสียงเธอร้องไห้ออกมาสะอึกสะอื้น เขาโกรธและโมโหตัวเองเป็นอย่างมาก เขาคิดถึงคำพูดของแม่เขาขึ้นมาทันที
"ราสอย่าทำร้ายจิตใจคน อย่าให้ความหวังแล้วทำลายความรู้สึกของคนอื่น โดยเฉพาะเรื่องของความรัก ลูกไม่พร้อมที่จะรักใครหรือรับผิดชอบใคร อย่าทำลายและทำร้ายคนอื่นด้วยคำว่าชอบหรือคำว่ารัก เพราะคำพูดพวกนี้สามารถฆ่าคน คนหนึ่งให้ตายได้ทั้งเป็นอย่างอำมหิตและเลือดเย็นที่สุด ราสลูกแม่อย่าเป็นคนแบบนั้นนะจ๊ะลูกรัก"
ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!
"บัดซบบบ!!..."
เศษหินและเศษดินปลิวว่อนไปหมดราส กระแทกรัวหมัดของเขาลงพื้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!
"ไอ้ราสสสส!....แกมันเลวชั่วจริงๆ"
เขาตะโกนไปและชกพื้นหินรอบๆตัวของเขาไปอย่างบ้าคลั่ง
"นายท่าน...เป็นอะไรเจ้าค่ะจิตวิญญาณและความนึกคิดวุ่นวายสับสนมากๆเลยนะเจ้าค่ะ"
ดาวน้อยส่งเสียงงัวเงียเหมือนคนถูกปลุกให้ตื่นขณะกำลังหลับสบาย
"เธออย่ามายุ่ง...ไปให้พ้น!!" ราสฉุนเฉียวและพาลไปหมด
"ก็ได้เจ้าค่ะ...ดาวน้อยแค่จะบอกว่าหากเกิดอะไรขึ้นหรือมีอันตรายในโลกมิตินี้ นายท่านก็แค่กลับออกไปโลกภายนอกและหยุดเวลาในโลกมิตินี้เอาไว้ แล้วนายท่านค่อยกลับมาใหม่เมื่อพร้อมเผชิญ อันตรายก็แค่นั้นเองเจ้าค่ะเพราะโลกมิตินี้มันเชื่อมต่อกับนายท่านและนายท่านควบคุมเวลาของมิตินี้อยู่ เพราะฉะนั้นทำใจให้นิ่งๆจิตวิญญาณให้นิ่งๆไม่เห็นต้องกังวลเรื่องอะไรเลย มันรบกวนดาวน้อยนอนหลับซะเปล่าๆ แค่นี้แหล่ะเจ้าค่ะ…"
พูดจบดาวน้อยก็หายเข้าไปในฝ่ามือของราสในทันที
"ห๊ะ!!..เธอว่าไงนะ!.." ราสหยุดชกพื้นและแหกปากตะโกนโวยวายในทันที และหันมาถามดาวน้อย แต่ดาวน้อยหายเข้าไปในฝ่ามือของเขาไปแล้ว
"ดาวน้อย...เจ้าจอมขี้เซาออกมาคุยกันก่อน" ราส ตะโกนเรียกพร้อมกับส่งจิตสำนึกเข้าไปหาดาวน้อยทันที
"＜（－︿－）＞ !!..เอาแต่ใจที่สุด!! นายท่านนิสัยไม่ดี!!..เมื่อกี้ยังให้เค้าไปได้อยู่เลยนี่ยังจะเรียกออกมาอีกเอาแต่ใจที่สุดเลยยย!.. "
ดาวน้อยบ่นออกมา ด้วยเสียงงัวเงียอย่างโมโห แต่ฟังดูแล้วมันน่ารักซะมากกว่าเพราะเสียงของเธอเหมือนเสียงของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ 4-5 ขวบ
"โอเคๆ นายท่านของเธอขอโทษ ดาวน้อยด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะให้หยดเลือดเธอเป็นรางวัลนะ "
ราสรีบพูดเอาใจดาวน้อยทันทีเพราะเขารู้จักนิสัยเด็กน้อยของเธอมาบ้างแล้วว่าตอนง่วงนอนเธอจะอารมณ์ไม่ดี
"อืม..ยังงั้นก็ได้ นายท่านมีอะไรหรือเจ้าค่ะ แต่เร็วๆหน่อยดาวน้อยง่วงมาก"
ดาวน้อยยังคงบ่นต่อไปอีกเล็กน้อย
"ฉันอยากถามเกี่ยวกับการกำหนดเวลา การเข้าออก และอุบัติเหตุต่างๆ ที่เกิดขึ้นในโลกมิติที่ฉันเชื่อมต่ออยู่นี้
เธอรู้อะไรบ้างช่วยอธิบายให้ฉันเข้าใจให้หมดทีนะ "
ราสถามคำถามหลายคำถามในทีเดียวกับดาวน้อยทันที
โห!!..อธิบายเยอะอย่างนั้นไม่ไหวหรอกเจ้าค่ะ เอาแค่ที่นายท่านต้องใช้บ่อยๆ และเรื่องที่นายท่านอยากรู้มากซะก่อนก็พอนะเจ้าคะ ไม่อย่างนั้นมันยาวไป ใกล้จบตอนแล้วด้วย "
ดาวน้อยรีบบอก เพราะเธอห่วงนอนซะมากกว่า
"เอายังงั้นก็ได้ งั้นเอาเรื่องกำหนดเวลาของในโลกมิติก่อนก็ได้"
ราสจำใจต้องโอนอ่อนผ่อนตามเธอ
"อืม..ตอนเข้าสู่โลกมิติเชื่อมต่อก็อย่างที่นายท่านทราบนายท่านสามารถกำหนดช่วงเวลาที่จะเข้ามาได้ ว่าต้องการเข้ามาช่วงเวลาไหน มันคือการมาร์คจุดกำเนิดหรือพูดภาษาเทวะก็คือเลือกช่วงเวลาจุติในโลกของมิติเชื่อมต่อ
เมื่อเลือกช่วงเวลาจุติแล้วนายท่านไม่สามารถเลือกช่วงเวลาจุติได้ใหม่อีกแล้วและถ้านายท่านยังอยู่ในโลกมิติเชื่อมต่อนี้อีกต่อไป มันก็จะดำเนินเนื้อเรื่องต่อไปเรื่อยๆเหมือนโลกมิติภายนอก ต่อให้เนื้อเรื่องในหนังสือจบลงตามบทแล้วก็ตาม วันเวลาและการพัฒนาก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยเหมือนโลกมิติทั่วไปอีกมิติหนึ่ง ยกเว้นจะเกิดเหตุการณ์พิเศษขึ้นบางอย่างแต่ดาวน้อยจะยังไม่พูดถึงในตอนนี้
และเมื่อนายท่านต้องการที่จะออกจากโลกมิติเชื่อมต่อ นายท่านก็สามารถกำหนดเวลาได้อีกเช่นกันคือสามารถหยุดเวลาของมิติเชื่อมต่อนี้ไว้ และเมื่อนายท่านกลับเข้ามาเวลาก็จะเดินต่อในทันที เหมือนนายท่านขั้นเวลาในการอ่านหนังสือเอาไว้
หรือจะกำหนดให้ช่วงเวลาเดินเร็วเดินช้าหรือเท่ากับโลกภายนอกก็สามารถทำได้เช่นกันแต่ก็ต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขแรกเสมอ คือไม่สามารถไปจุติใหม่หรือเริ่มใหม่ได้เกินจุดจุติ เช่นหากนายท่านออกไปแล้วกำหนดให้เวลาในโลกมิตินี้ยังคงเดินต่อไป แต่เร็วกว่าโลกภายนอกของนายท่าน 1 วันของโลกปกติเท่ากับ 1 ปีของโลกมิติเชื่อมต่อ เมื่อนายท่านออกไปจากโลกมิติเชื่อมต่อนี้ไปยังโลกปกติที่นายท่านอยู่
เมื่อผ่านไป 1 วันในโลกปกติของนายท่าน แต่เมื่อนายท่านกลับเข้ามาในโลกมิติเชื่อมต่อนี้จะเท่ากับผ่านไป 1 ปีเลยทีเดียวประมาณนี้แหล่ะเจ้าค่ะ"
ดาวน้อยทำท่าว่านี้คือตอบและคำอธิบายสุดท้ายแล้ว และเธอจะไม่ตอบคำถามใดๆเพิ่มอีกทั้งสิ้นและมือของดาวน้อยอันเล็กๆทำท่ายื่นมารอเหมือนทวงสิ่งของบางอย่าง
ราสพยักหน้าเบาๆ พลางครุ่นคิดอยู่ในใจของเขาอย่างเงียบๆ
"ดาวน้อยขอบใจมากนะ เอ้านี่รางวัลของเธอ"
ราส สกัดหยดเลือดสีทองจากปลายนิ้วของเขาและส่งไปให้เธอ
ดาวน้อยรับหยดเลือดพร้อมกับกลืนลงท้องไปในคำเดียวเสร็จแล้วเธอก็หาวออกมา และพุ่งตรงเข้าฝ่ามือขวาของเขาเพื่อกลับไปนอนต่อทันที
ราสส่งกระแสจิตไปที่สร้อยคอหมื่นมายากลับเป็นตัวเขาในโลกปกติของเขาทันที
"ออกจากโลกมิติเชื่อมต่อ และหยุดเวลาไว้!!.. "
ราส คิดและส่งพลังจิตวิญญาณเข้าไปที่ตราสัญลักษณ์สีทองตรงหน้าอกของเขา ก่อนออกจากโลกมิติหนังสือนี้ ราส หันไปมองทางลานจอดรถหน้างานปาร์ตี้และพึมพำเบาๆ
"เรเชล ลาก่อนนะ แค่ตอนนี้แล้วฉันจะกลับมาหาเธอ…."
……..
จบบท
...ราส ลุกขึ้นยืนเหยียดหลังบิดตัวในท่าบิดขี้เกียจเล็กน้อย เขาทดลองใช้พลังจิตวิญญาณของเขาเบาๆด้วยการ ยกก้อนหินขนาดเท่าฝ่ามือตรงหน้าเขา ก้อนหินค่อยๆลอยขึ้นตามความคิดของเขาในทันที เขาทดลองกับหินหลายๆก้อนพร้อมกันและทดลองในหลายๆรูปแบบอยู่อีกครู่ใหญ่ๆ เบื้องต้นเขาพอรู้ขอบเขตพลังจิตวิญญาณ ของเขาในตอนนี้
อย่างแรกเขาสามารถควบคุมวัตถุสิ่งของที่อยู่ในระยะสายตาของเขาได้เท่านั้น
อย่างที่สองน้ำหนักของวัตถุหรือสิ่งของนั้นๆ ต้องไม่เกินกว่าน้ำหนักตัวของเขามากเกินกว่าสองเท่า หรือประมาณ 120 กิโลกรัม
อย่างที่สามยิ่งเขาควบคุมวัตถุสิ่งของหลายๆชิ้นพร้อมๆกัน ยิ่งควบคุมได้ยากมากขึ้น ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเขาใช้พลังจิตฯควบคุมหินก้อนหนึ่งเขาสามารถใช้จิตควบคุมให้หินก้อนนั้นบินหมุนวนโยกย้ายฉวัดเฉวียนในรูปแบบต่างๆได้ แต่เมื่อควบคุมหินหลายๆก้อนพร้อมกัน เขาไม่สามารถแยกการควบคุมมันได้ กล่าวคือเขาสามารถควบคุมให้มันทำตามความคิดได้เป็นกลุ่มพร้อมๆกันเท่านั้นเองเขาไม่สามารถแยกการกระทำของหินแต่ละก้อนได้
เมื่อได้ข้อสรุปคราวๆแล้ว ตอนนี้ราสค่อนข้างจะพอใจในความสามารถเบื้องต้นนี้ เพราะตอนนี้เขายังไม่ได้ฝึกพลังจิตวิญญาณและวิชาใดๆเลยถ้าหากเขาสามารถฝึกวิชา เทพอสูรมิติ ในทะเลแห่งจิตวิญญาณของเขาได้สำเร็จเบื้องต้นแล้วนั้น เขาแน่ใจว่าพลังจิตวิญญาณและความสามารถของเขานั้นต้องเพิ่มขึ้นมากอย่างแน่นอน
ราส ใช้สร้อยคอหมื่นมายาเพื่อเปลี่ยนกลับไปเป็นเด็กไฮสคูล คนเดิมตอนเข้างานปาร์ตี้ เขาลังเลเล็กน้อยว่าจะออกไปจากจากโลกมิติหนังสือนี้เลยทันที หรือควรอยู่ต่ออีกสักพัก เขาเดินกลับมาที่หลุมประหลาด และเห็นกลุ่มเด็กวัยรุ่น 5-6 คนกำลังพาตัวละครหลักของเรื่องทั้งสามคนกลับไป ทั้งสามคนตอนนี้ฟื้นสติขึ้นมาแล้วแต่ยังคงมึนงงและสับสนอยู่บ้าง
จากที่ราสได้ยินพวกเขาพูดคุยกัน กลุ่มเด็กวัยรุ่นเพื่อนของพวกเขาเห็นทั้งสามคนหายไปนาน เลยเดินออกมาตามและเห็นพวกเขาทั้งสามคนนอนสลบอยู่จึงเข้ามาดู เมื่อเห็นว่าไม่เป็นอะไรมากแค่สลบไป จึงปลุกทั้งสามคนนั้นขึ้นมา และกลุ่มของพวกเขาจึงค่อยๆกลับไปที่งานปาร์ตี้ต่อ
ราสยืนรอจนพวกเขาไปไกลแล้ว จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหา เรเชล
เขาคิดดีแล้วเขาไม่ควรหลอกลวงและเล่นกับความรู้สึกคนมากเกินไป ต่อให้ในนี้เป็นมิติของโลกหนังสือ พวกเขาก็มีชีวิตและจิตใจอยู่ในโลกของพวกเขาในเมื่อตัวเขาได้ในสิ่งที่เขาต้องการมาแล้ว เขาก็สมควรจากไปและปล่อยให้โลกมิติแห่งนี้เป็นไปตามบทบาทของมัน
แต่เขาต้องเคลียร์ความรู้สึกส่วนตัวของเขากับเรเชลให้ชัดเจน เพราะลึกๆแล้วตัวเขาก็ชอบเธออย่างที่เขาบอกไป แต่เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ตลอดไปได้ เขาจึงจำเป็นต้องตัดใจและปล่อยเธอไป เขาคิดว่าไม่ควรให้ความรู้สึกของเขาและเธอลึกซึ้งมากเกินไปกว่านี้ และนี้ก็เป็นบทเรียนที่ดีสำหรับเขา ในการที่จะเข้าสู่มิติโลกอื่นๆต่อไปในอนาคต
"ราส!..เหรอนายโทรมา...ตอนนี้นายอยู่ไหนงั้นเหรอ"
"เฮ้..เรเชลผมออกมาข้างนอกและผมมีเรื่องจะบอกคุณ"
เมื่อได้ยินเสียงของเรเชลรับสายโทรศัพท์ ราสรีบพูดขึ้นมาในทันที
"รอสักครู่นะ ฉันจะออกไปข้างนอกก่อนในนี้เสียงดังมาก ฉันไม่ค่อยได้ยินเสียงนายเลย "
เรเชลรีบเดินออกมาจากในงานปาร์ตี้เธอเข้าไปนั่งในรถของเธอเพื่อคุยโทรศัพท์ กับเขา
"ราส นายอยู่ไหน ปาร์ตี้ไม่สนุกงั้น
เหรอ " น้ำเสียงของเรเชลดูเป็นกังวลและเป็นห่วงเขามาก
"ผม..ผมอยู่ข้างนอก ตอนนี้ผม...ผมกำลังจะกลับบ้าน" ราส ตอบอย่างตะกุกตะกัก เขาไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี
"นายเป็นอะไร! มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ? นายมาหาฉันก่อนได้ไหมฉันจะรอนายที่รถ! "
เรเชลค่อนข้างที่จะตกใจ เธอคิดว่า
ราสต้องมีเรื่องเดือดร้อนเป็นแน่
"ผม..ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่..ที่บ้านมีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย ผม...คงต้องกลับไป...และอาจจะ...อาจจะไม่ได้ไปที่โรงเรียนอีกพักหนึ่ง...หรืออาจต้องย้ายโรงเรียนไปเลยก็ได้"
น้ำเสียงของราสเองก็ฟังดูไม่ดีเอามากๆ เขารู้สึกเสียใจอย่างที่สุด เขาไม่อยากโกหกเธอ แต่เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงและที่สำคัญเขาไม่อยากให้เธอเสียใจมากไปกว่านี้
"ราส!...นายจะบอกว่า...เราจะไม่ได้เจอกันอีกอย่างนั้นเหรอ!.. นาย..ฮึก.. นายกำลังจะพูดอย่างนั้นใช่ไหม ราส?..ฮึก..ฮึก!!"
น้ำเสียงของ เรเชล สั่นเครือเป็นอย่างมากมีเสียงคล้ายๆเสียงปนสะอื้นเบาๆเขามาในโทรศัพท์ แต่ราสได้ยินมันอย่างชัดเจน มันสะท้านเข้าไปในหัวใจของเขาเหมือนมีเข็มแหลมคมวิ่งผ่านหัวใจทุกครั้งที่ได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆนั้น
"เร..เรเชล!..ผม..ผมขอโทษ..ผมไม่อยากให้ทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้..
ผม...ผมไม่รู้จะทำยังไงดี.เรเชลผม..!"
"หยุดพูดซะที!!" เรเชลตะโกนเสียงดัง
"บอกมา! ว่าตอนนี้นายอยู่ที่ไหนฉันจะไปหานาย มันจะเรื่องใหญ่อะไรขนาดไหนนายต้องพูดต่อหน้าฉัน..ฮือๆ.."
น้ำเสียงของเรเชลค่อนข้างที่จะดุแต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นร้องไห้ปนอยู่ในนั้นอย่างชัดเจน
ดวงตาของ ราส ก็เริ่มเป็นสีแดงเล็กน้อยมีหยดน้ำใสๆคลออยู่ในดวงตาของเขาเช่นกัน
"เรเชล...หากยังพบกันผมอาจทำให้คุณเสียใจ...ผม..ผมอยากให้คุณ..ให้คุณมีชีวิตที่ดี..พบเจอ..คนที่ดี.และ..!"
"ฉันบอกให้นายหยุดพูดซะที!! ..ฮึก.ฮือๆ..นายคิดอย่างนั้นเหรอ นายคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ ขโมยจูบแรกของฉันไป ทำให้ฉันบอกชอบนาย แล้วนายยังบอกว่าอยากให้ฉันมีชีวิตที่ดี พบเจอคนดีๆ ยังงั้นเหรอ..นายคิดว่าฉันยังจะชอบคนอื่นได้อีกยังงั้นเหรอ ...ฮือๆๆ..ไอ้บ้าราส...ฮือๆๆ..บอกมาเดี๋ยวนี้เลย..ว่านายอยู่ไหน..ฮือๆแงๆๆ"
เรเชลไม่สามารถสะกดกั้นอารมณ์ได้อีกต่อไปเธอร้องไห้ออกมาเสียงดังทันที หากตอนนี้เธออยู่ด้านนอกรถ คนอื่นๆคงได้ตกใจกันยกใหญ่ เพราะตอนนี้เสียงร้องไห้และเสียงคุยโทรศัพท์ของเธอนั้นดังเป็นอย่างมาก
"เรเชล!...อย่าร้องไห้….คุณรอที่รถผมจะไปหา" ราสวางสายโทรศัพท์ทันที
ตอนนี้ราสเองก็ทำใจร้ายจากเธอไปอย่างนี้ไม่ได้เช่นกัน เมื่อได้ยินเสียงเธอร้องไห้ออกมาสะอึกสะอื้น เขาโกรธและโมโหตัวเองเป็นอย่างมาก เขาคิดถึงคำพูดของแม่เขาขึ้นมาทันที
"ราสอย่าทำร้ายจิตใจคน อย่าให้ความหวังแล้วทำลายความรู้สึกของคนอื่น โดยเฉพาะเรื่องของความรัก ลูกไม่พร้อมที่จะรักใครหรือรับผิดชอบใคร อย่าทำลายและทำร้ายคนอื่นด้วยคำว่าชอบหรือคำว่ารัก เพราะคำพูดพวกนี้สามารถฆ่าคน คนหนึ่งให้ตายได้ทั้งเป็นอย่างอำมหิตและเลือดเย็นที่สุด ราสลูกแม่อย่าเป็นคนแบบนั้นนะจ๊ะลูกรัก"
ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!
"บัดซบบบ!!..."
เศษหินและเศษดินปลิวว่อนไปหมดราส กระแทกรัวหมัดของเขาลงพื้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
ตูมมม!ตูมมม!ตูมมม!
"ไอ้ราสสสส!....แกมันเลวชั่วจริงๆ"
เขาตะโกนไปและชกพื้นหินรอบๆตัวของเขาไปอย่างบ้าคลั่ง
"นายท่าน...เป็นอะไรเจ้าค่ะจิตวิญญาณและความนึกคิดวุ่นวายสับสนมากๆเลยนะเจ้าค่ะ"
ดาวน้อยส่งเสียงงัวเงียเหมือนคนถูกปลุกให้ตื่นขณะกำลังหลับสบาย
"เธออย่ามายุ่ง...ไปให้พ้น!!" ราสฉุนเฉียวและพาลไปหมด
"ก็ได้เจ้าค่ะ...ดาวน้อยแค่จะบอกว่าหากเกิดอะไรขึ้นหรือมีอันตรายในโลกมิตินี้ นายท่านก็แค่กลับออกไปโลกภายนอกและหยุดเวลาในโลกมิตินี้เอาไว้ แล้วนายท่านค่อยกลับมาใหม่เมื่อพร้อมเผชิญ อันตรายก็แค่นั้นเองเจ้าค่ะเพราะโลกมิตินี้มันเชื่อมต่อกับนายท่านและนายท่านควบคุมเวลาของมิตินี้อยู่ เพราะฉะนั้นทำใจให้นิ่งๆจิตวิญญาณให้นิ่งๆไม่เห็นต้องกังวลเรื่องอะไรเลย มันรบกวนดาวน้อยนอนหลับซะเปล่าๆ แค่นี้แหล่ะเจ้าค่ะ…"
พูดจบดาวน้อยก็หายเข้าไปในฝ่ามือของราสในทันที
"ห๊ะ!!..เธอว่าไงนะ!.." ราสหยุดชกพื้นและแหกปากตะโกนโวยวายในทันที และหันมาถามดาวน้อย แต่ดาวน้อยหายเข้าไปในฝ่ามือของเขาไปแล้ว
"ดาวน้อย...เจ้าจอมขี้เซาออกมาคุยกันก่อน" ราส ตะโกนเรียกพร้อมกับส่งจิตสำนึกเข้าไปหาดาวน้อยทันที
"＜（－︿－）＞ !!..เอาแต่ใจที่สุด!! นายท่านนิสัยไม่ดี!!..เมื่อกี้ยังให้เค้าไปได้อยู่เลยนี่ยังจะเรียกออกมาอีกเอาแต่ใจที่สุดเลยยย!.. "
ดาวน้อยบ่นออกมา ด้วยเสียงงัวเงียอย่างโมโห แต่ฟังดูแล้วมันน่ารักซะมากกว่าเพราะเสียงของเธอเหมือนเสียงของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ 4-5 ขวบ
"โอเคๆ นายท่านของเธอขอโทษ ดาวน้อยด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะให้หยดเลือดเธอเป็นรางวัลนะ "
ราสรีบพูดเอาใจดาวน้อยทันทีเพราะเขารู้จักนิสัยเด็กน้อยของเธอมาบ้างแล้วว่าตอนง่วงนอนเธอจะอารมณ์ไม่ดี
"อืม..ยังงั้นก็ได้ นายท่านมีอะไรหรือเจ้าค่ะ แต่เร็วๆหน่อยดาวน้อยง่วงมาก"
ดาวน้อยยังคงบ่นต่อไปอีกเล็กน้อย
"ฉันอยากถามเกี่ยวกับการกำหนดเวลา การเข้าออก และอุบัติเหตุต่างๆ ที่เกิดขึ้นในโลกมิติที่ฉันเชื่อมต่ออยู่นี้
เธอรู้อะไรบ้างช่วยอธิบายให้ฉันเข้าใจให้หมดทีนะ "
ราสถามคำถามหลายคำถามในทีเดียวกับดาวน้อยทันที
โห!!..อธิบายเยอะอย่างนั้นไม่ไหวหรอกเจ้าค่ะ เอาแค่ที่นายท่านต้องใช้บ่อยๆ และเรื่องที่นายท่านอยากรู้มากซะก่อนก็พอนะเจ้าคะ ไม่อย่างนั้นมันยาวไป ใกล้จบตอนแล้วด้วย "
ดาวน้อยรีบบอก เพราะเธอห่วงนอนซะมากกว่า
"เอายังงั้นก็ได้ งั้นเอาเรื่องกำหนดเวลาของในโลกมิติก่อนก็ได้"
ราสจำใจต้องโอนอ่อนผ่อนตามเธอ
"อืม..ตอนเข้าสู่โลกมิติเชื่อมต่อก็อย่างที่นายท่านทราบนายท่านสามารถกำหนดช่วงเวลาที่จะเข้ามาได้ ว่าต้องการเข้ามาช่วงเวลาไหน มันคือการมาร์คจุดกำเนิดหรือพูดภาษาเทวะก็คือเลือกช่วงเวลาจุติในโลกของมิติเชื่อมต่อ
เมื่อเลือกช่วงเวลาจุติแล้วนายท่านไม่สามารถเลือกช่วงเวลาจุติได้ใหม่อีกแล้วและถ้านายท่านยังอยู่ในโลกมิติเชื่อมต่อนี้อีกต่อไป มันก็จะดำเนินเนื้อเรื่องต่อไปเรื่อยๆเหมือนโลกมิติภายนอก ต่อให้เนื้อเรื่องในหนังสือจบลงตามบทแล้วก็ตาม วันเวลาและการพัฒนาก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยเหมือนโลกมิติทั่วไปอีกมิติหนึ่ง ยกเว้นจะเกิดเหตุการณ์พิเศษขึ้นบางอย่างแต่ดาวน้อยจะยังไม่พูดถึงในตอนนี้
และเมื่อนายท่านต้องการที่จะออกจากโลกมิติเชื่อมต่อ นายท่านก็สามารถกำหนดเวลาได้อีกเช่นกันคือสามารถหยุดเวลาของมิติเชื่อมต่อนี้ไว้ และเมื่อนายท่านกลับเข้ามาเวลาก็จะเดินต่อในทันที เหมือนนายท่านขั้นเวลาในการอ่านหนังสือเอาไว้
หรือจะกำหนดให้ช่วงเวลาเดินเร็วเดินช้าหรือเท่ากับโลกภายนอกก็สามารถทำได้เช่นกันแต่ก็ต้องอยู่ภายใต้เงื่อนไขแรกเสมอ คือไม่สามารถไปจุติใหม่หรือเริ่มใหม่ได้เกินจุดจุติ เช่นหากนายท่านออกไปแล้วกำหนดให้เวลาในโลกมิตินี้ยังคงเดินต่อไป แต่เร็วกว่าโลกภายนอกของนายท่าน 1 วันของโลกปกติเท่ากับ 1 ปีของโลกมิติเชื่อมต่อ เมื่อนายท่านออกไปจากโลกมิติเชื่อมต่อนี้ไปยังโลกปกติที่นายท่านอยู่
เมื่อผ่านไป 1 วันในโลกปกติของนายท่าน แต่เมื่อนายท่านกลับเข้ามาในโลกมิติเชื่อมต่อนี้จะเท่ากับผ่านไป 1 ปีเลยทีเดียวประมาณนี้แหล่ะเจ้าค่ะ"
ดาวน้อยทำท่าว่านี้คือตอบและคำอธิบายสุดท้ายแล้ว และเธอจะไม่ตอบคำถามใดๆเพิ่มอีกทั้งสิ้นและมือของดาวน้อยอันเล็กๆทำท่ายื่นมารอเหมือนทวงสิ่งของบางอย่าง
ราสพยักหน้าเบาๆ พลางครุ่นคิดอยู่ในใจของเขาอย่างเงียบๆ
"ดาวน้อยขอบใจมากนะ เอ้านี่รางวัลของเธอ"
ราส สกัดหยดเลือดสีทองจากปลายนิ้วของเขาและส่งไปให้เธอ
ดาวน้อยรับหยดเลือดพร้อมกับกลืนลงท้องไปในคำเดียวเสร็จแล้วเธอก็หาวออกมา และพุ่งตรงเข้าฝ่ามือขวาของเขาเพื่อกลับไปนอนต่อทันที
ราสส่งกระแสจิตไปที่สร้อยคอหมื่นมายากลับเป็นตัวเขาในโลกปกติของเขาทันที
"ออกจากโลกมิติเชื่อมต่อ และหยุดเวลาไว้!!.. "
ราส คิดและส่งพลังจิตวิญญาณเข้าไปที่ตราสัญลักษณ์สีทองตรงหน้าอกของเขา ก่อนออกจากโลกมิติหนังสือนี้ ราส หันไปมองทางลานจอดรถหน้างานปาร์ตี้และพึมพำเบาๆ
"เรเชล ลาก่อนนะ แค่ตอนนี้แล้วฉันจะกลับมาหาเธอ…."
……..
จบบท
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
